Singing accent Americanisation in the light of frequency effects: LOT unrounding and PRICE monophthongisation in focus

The paper investigates – within the framework of usage-based phonology – the significance of lexical frequency effects in singing accent Americanisation. The accent of Joe Elliott of a British band, Def Leppard is analysed with regard to LOT unrounding and PRICE monophthongisation. Both auditory and acoustic methods are employed; PRAAT is used to provide acoustic verification of the auditory analysis whenever isolated vocal tracks are available. The statistical significance of the obtained results is verified by means of a chi-square test. In both analysed cases the percentage of frequent words undergoing the change is higher compared with infrequent ones and in the case of PRICE monphthongisation the result is statistically significant, which suggests that word frequency may affect singing style variation

Overshooting Americanisation. Accent stylisation in pop singing – acoustic properties of the bath and trap vowels in focus

The paper addresses the problem of overshoot involved in singing accent stylisation. Selected phonetic features indexed as “American” and “Cockney” are analysed in the singing and speaking styles of a British vocalist, Adele. Overshoot, understood as a greater frequency or an exaggerated quality of a given feature, is characteristic of staged performance (Bell and Gibson 2011; Coupland 2007). PRAAT is used to establish the acoustic properties (F1 and F2) of the BATH and TRAP vowels, as well as the presence or absence of the BATH-TRAP split. The results show that Americanisation regarding the BATH-TRAP split in singing is present and the Americanised vowel tokens are “overshot”, having higher F2 frequency compared with the regular British TRAP vowel

Polish punk rock in English – sociophonetic aspects

Głównym celem artykułu jest zbadanie sposobu funkcjonowania wybranych angielskich cech fonetycznych oraz inspiracji z nimi związanych w polskim punk rocku oraz usytuowanie wyników analizy w szerszym kontekście stylistycznym oraz socjolingwistycznym. Zgodnie z przyjętą tezą sposób wymowy w śpiewie może łączyć się z przekazaniem określonych – potencjalnie ewoluujących – znaczeń społecznych bądź stylistycznych, a w przypadku anglojęzycznego polskiego punk rocka znaczenia te zależne są od nurtów omawianego gatunku. Wymowa większości wykonawców charakteryzuje się wyraźnym wpływem języka polskiego i niewystylizowanym brzmieniem, a cechy cockneya kojarzone z klasycznym punkiem pojawiają się rzadko.The paper analyzes the functioning of selected English phonetic features and inspirations related to them in Polish punk rock, and interprets the results in a broader stylistic and sociolinguistic context. It is based on the thesis that pronunciation in singing is often connected to expressing specific, potentially evolving social or stylistic meanings, and in the case of Anglophone Polish punk rock these meanings depend on trends within the genre. In most analyzed cases, English pronunciation displays a lot of interference from Polish and an unstylized sound, while features associated with Cockney are quite rare

English vs. Polish – Phonic Aspects of Stylistics. Challenges for the Translator

Język polski i angielski różnią się pod względem najczęściej stosowanych fonicznych środków stylistycznych, jak również związanego z powyższym stopnia ekspresywności. Jednym z czynników kształtujących odmienne tradycje stylistyczne są systemy fonemiczne danych języków. Do najistotniejszych różnic fonologicznych między polskim a angielskim zaliczyć można odmienny stosunek samogłosek do spółgłosek oraz reguły fonotaktyczne (zbitki spółgłoskowe, status geminat). Pod względem stylistycznym język polski i angielski charakteryzują się również odmiennością typologiczną oraz częstotliwością zastosowania aliteracji, która wpływa nie tylko na poziom foniczny, ale także znaczeniowy tekstu. W języku angielskim często stosowana jest aliteracja nagłosowa, podczas gdy w polskim – sufiksalna. Celem niniejszego artykułu jest porównanie tych dwóch systemów fonologicznych oraz – w oparciu o wybrane przykłady (literatura piękna, slogany reklamowe, teksty piosenek) – przedstawienie konsekwencji tych różnic, w tym wyzwań, jakie stoją przed tłumaczem. Foniczne środki stylistyczne są szczególnie trudne z perspektywy translatorycznej, zmuszając tłumacza do wyboru między zachowaniem formy i treści lub też do zastosowania innego środka stylistycznego (np. wykorzystania potencjału polskich zbitek spółgłoskowych, bądź użycia aliteracji w innym miejscu tekstu).Polish and English differ with respect to typical phonic stylistic devices, as well as the resulting degree of their expressiveness. Among the factors influencing distinct stylistic traditions are the phonemic systems of the two languages. The most significant phonological contrasts between Polish and English comprise a vowel-consonant ratio and phonotactic patterns (different consonantal clusters and the status of geminates). Stylistically, Polish and English differ also with regard to the type and frequency of occurrence of alliteration, a stylistic device that is significant not only from the phonetic, but also from the semantic perspective. In English, alliterative devices are used in the onset, while in Polish – in the coda. The aim of the article is to compare the two systems and, with the use of selected examples (comprising poetry, advertising slogans and song lyrics), to show the consequences of such differences and challenges posed to the translator. Phonetic stylistic devices are particularly problematic in the process of translation, frequently forcing the translator to choose between the form and the meaning or to compensate for the loss with the use of a different stylistic device (e.g. Polish complex consonantal clusters or the use of alliteration in different positions compared with the original)

Marlene Dietrich i "The Millionaire Waltz" Queen. Językowo-muzyczne konstrukcje persony w muzyce popularnej

The paper adopts an interdisciplinary research perspective on popular music on the basis of the song The Millionaire Waltz by Queen. The main focus is placed on the key part of the song: the fragment in which the vocalist, Freddie Mercury, adopts German accent. This fragment is analyzed with reference to the concept of persona, both musical (A.F. Moore) and linguistic – as emphasized in the theory of style-shifting (A. Bell) and the third wave in sociolinguistics (P. Eckert). The analysis concentrates on the problem of the split between the performer, persona and protagonist in the song, as well as the artistic tension between projection and originality. The applied research tools and methods (Praat and Sonic Visualiser programs, as well as formal and auditive analises) lead to the conclusion confirming the popular impression according to which Freddie Mercury imitates Marlene Dietrich in the analyzed song. His performance may be theorized as an example of Referee Design. Yet, some linguistic and musical aspects of this stylization suggest that this interpretation is not unambiguous. The complex character of the persona created by Mercury may be seen as an asset which gives rise to a wide spectrum of meanings (Marlene – German diva – diva), corresponding with Queen’s artistic tropes (stylization, cabaret, operetta, contrast, humor, nostalgia, queer) and maintaining the balance between reproduction and innovation