Op dagen trainingskamp van sporter in buitenland geen aftrek ter voorkoming van dubbele belasting

Samenvatting Belanghebbende, woonachtig in Nederland, is sporter van beroep en in dienstbetrekking bij sportclub X. In het jaar 2002 heeft belanghebbende een aantal perioden in het buitenland doorgebracht en daar wedstrijden gespeeld, waarvan enkele toegankelijk waren voor het publiek. In geschil is het antwoord op de vraag voor welk gedeelte van het basissalaris belanghebbende recht heeft op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting. Het standpunt van belanghebbende dat hij ook recht heeft op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting voor de dagen dat hij in het buitenland op trainingskamp was, wordt onder verwijzing naar HR 9 februari 2007, 40.604, NTFR 2007/304, door de rechtbank verworpen. Naar het oordeel van de rechtbank kan in het genoemde arrest niet de door belanghebbende gegeven uitleg worden begrepen. Trainingskampen staan immers niet in direct verband met een publieksoptreden, ook al zijn tijdens de trainingskampen wedstrijden gespeeld en was publiek aanwezig. Nu de inspecteur gelet op voornoemd arrest een onhoudbaar standpunt had ingenomen, ziet de rechtbank aanleiding de inspecteur te veroordelen in vergoeding van de werkelijke proceskosten van belanghebbende. Voorts dient de inspecteur, gelet op de termijnoverschrijding van de bezwaartermijn, aan belanghebbende een vergoeding voor immateriële schade te betalen

Hoge Raad verwijst zaak over aftrek uitkering aan ANBI-aandeelhouder

Belanghebbende houdt zich bezig met de ontwikkeling en realisatie van woningbouwprojecten. Haar (middellijk) aandeelhouder is Stichting F. De stichting is een toegelaten instelling als bedoeld in de Woningwet. De feitelijke werkzaamheden van de stichting bestaan nagenoeg geheel in de verhuur van woningen in de sociale huursector. Op 29 december 2004 hebben de stichting als ‘ontvanger’ en belanghebbende als ‘fondswerver’ een schriftelijke ‘overeenkomst tot bestemming gelden’ (met ontbindende voorwaarde) gesloten. Belanghebbende heeft in 2004 een belastbare winst behaald van € 1.581.117. Op 10 juni 2005 heeft zij dat bedrag op basis van de genoemde overeenkomst overgemaakt aan de stichting. De door belanghebbende bepleite aftrek van dit bedrag op grond van art. 9, lid 1, letter i, Wet VPB 1969 is door het hof geweigerd. Deze beslissing houdt in cassatie echter geen stand. De Hoge Raad zet uiteen dat – anders dan het hof heeft geoordeeld – de stichting een het algemeen nut beogende instelling is. Zij beoogt namelijk, als toegelaten instelling, het algemeen nut en met haar feitelijke werkzaamheden wordt het algemene belang in minstens gelijke mate gediend als een particulier belang. Voorts oordeelt de Hoge Raad dat aftrek op de voet van genoemde wetsbepaling slechts mogelijk is voor gelden die zijn verkregen met werkzaamheden die na een schriftelijke overeenkomst zijn verricht (hier 29 december 2004). Niet is vereist dat het fondswervende karakter van de belastingplichtige voor het publiek kenbaar is. Dat de belastingplichtige een eigen commercieel doel heeft, staat evenmin aan het fondsverwervende karakter in de weg. Een (subsidiair) beroep op de giftenaftrek van art. 16 Wet VPB 1969 heeft echter geen kans van slagen, aldus de Hoge Raad. (Volgt vernietiging en verwijzing.

2012, 12/00024, (Beroepsvoetballer verricht persoonlijke werkzaamheden tijdens buitelandse trainingskampen)

Belanghebbende is beroepsvoetballer. Hij woonde in het onderhavige jaar in Nederland en was in dienstbetrekking werkzaam bij A. Uit hoofde van die dienstbetrekking genoot belanghebbende een loon dat mede bestond uit een basissalaris. In het onderhavige jaar verbleef belanghebbende onder meer in Spanje en Thailand wegens aldaar georganiseerde trainingskampen. Tijdens die trainingskampen werden (vriendschappelijke) oefenwedstrijden gespeeld. Die wedstrijden waren toegankelijk voor het publiek. In geschil is of belanghebbende recht heeft op belastingvrijstelling ter zake van het aan de die trainingskampen toerekenbare deel van het basissalaris. De rechtbank heeft die vraag ontkennend beantwoord, omdat die trainingskampen, waaronder de bedoelde wedstrijden, waren gericht op training en niet op het publiek. Daarom heeft belanghebbende geen persoonlijke werkzaamheden als zodanig verricht in Spanje en Thailand en heeft hij geen recht op de bedoelde belastingvrijstelling. Het hof stelt belanghebbende echter in het gelijk. Onder verwijzing naar HR 9 februari 2007, nr. 41.478, NTFR 2007/305, oordeelt het hof dat in de omstandigheden van het geval niet anders kan worden geoordeeld dan dat belanghebbende persoonlijke werkzaamheden als zodanig heeft verricht. (Hoger beroep gegrond.

VAR-wuo wekt vertrouwen dat inkomsten interim-werkzaamheden winst uit onderneming zijn

Belanghebbende verricht sinds 2003 op onregelmatige basis interim-managementwerkzaamheden in de gezondheidszorg. Voor 2007 en de daaropvolgende jaren heeft de inspecteur belanghebbende een VAR-wuo gegeven. Bij het vaststellen van de aanslag IB/PVV 2007 is de inspecteur ervan uitgegaan dat belanghebbende met de interim-werkzaamheden geen winst uit onderneming (met de daarbij behorende ondernemersfaciliteiten) geniet. Het hof deelt dat standpunt van de inspecteur, omdat belanghebbende met zijn interimwerkzaamheden geen ondernemingsrisico heeft gelopen. Niettemin krijgt belanghebbende de ondernemersfaciliteiten. Belanghebbende mocht volgens het hof namelijk vertrouwen ontlenen aan de afgegeven VARwuo. (Hoger beroep gegrond.

VAR-wuo voor hockeytrainer

Belanghebbende verleent diensten op het gebied van hockeytraining, coaching en marketing. In 2011 is belanghebbende onder meer hoofdtrainer van het eerste herenteam van D. Hiertoe hebben belanghebbende en D in 2010 een overeenkomst van opdracht gesloten. De inspecteur heeft een VAR-loon afgegeven voor de werkzaamheden die belanghebbende verricht voor D. Volgens hem is sprake van een (fictieve) dienstbetrekking tussen D en belanghebbende. Belanghebbende stelt dat de inspecteur, net als voor het jaar 2010, een VAR-wuo had moeten afgeven