pitfalls in coronary artery stenosis assessment in takotsubo syndrome the role of microvascular dysfunction

n/

Η συσχέτιση της νεφρικής λειτουργίας με την πίεση στο αρτηριακό δέντρο και την κεντρική φλεβική πίεση σε ασθενείς που υποβάλονται σε στεφανιογραφικό έλεγχο

Η λειτουργία του νεφρού ως φίλτρου για την αποβολή των τοξικών προϊόντων του ανθρώπινου μεταβολισμού βρίσκεται σε άμεση αλληλεπίδραση με τις αιμοδυναμικές παραμέτρους της αγγειακής κυκλοφορίας όπως αυτές διαμορφώνονται από διάφορους παράγοντες. Κύριο ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των παραγόντων διαδραματιζει η καρδιακή λειτουργία. Είναι δε τόσο καθοριστικό το ενδαγγειακό περιβάλλον που διαμορφώνεται από την καρδιακή λειτουργία για την εν γένει λειτουργία του νεφρού ώστε πλέον την τελευταία εικοσαετία έχει οριστεί λεπτομερώς το καρδιονεφρικό σύνδρομο. Αποτελεί δε εκείνη τη κλινική κατάσταση κατά την οποία η δυσλειτουργία της καρδιάς ή του νεφρού με οξύ ή χρόνιο χαρακτήρα στο ένα από τα δύο όργανα μπορούν να προκαλέσουν δυσλειτουργία με οξύ ή χρόνιο χαρακτήρα στο άλλο όργανο. Συνολικά έχουν περιγραφεί 5 κατηγορίες του συνδρόμου με τη μερίδα του λέοντος να καταλαμβάνει το καρδιονεφρικό σύνδρομο τύπου 2 ( χρόνια καρδιονεφρικό σύνδρομο) στο οποίο χρόνιες βλάβες του καρδιακού μυός προκαλούν δυσλειτουργία και ανεπάρκεια στο νεφρό. Αξίζει όμως στο σημείο αυτό να τονιστεί ότι δεδομένης της αλληλεπίδρασης μεταξύ νεφρού και καρδιάς σε χρόνια νοσήματα της καρδιάς όπως η καρδιακή ανεπάρκεια η βαρύτητα της έρευνας κατά τα τελευταία χρόνια έχει μετατοπιστεί στη μελέτη των ασθενών σε αρχικά στάδια καρδιολογικών προβλημάτων με στόχο να εντοπιστούν εκείνοι οι παράγοντες οι οποίοι αποτελούν29 ανεξάρτητους δείκτες επιδείνωσης νεφρικής λειτουργίας με στόχο τη έγκαιρη θεραπεία και προφύλαξη της. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση ενός δείγματος ασθενών με διατηρημένο κλάσμα εξώθησης (>50%) και απουσία μείζονος βαλβιδοπάθειας οι οποίοι υποβάλλονται σε στεφανιογραφικό έλεγχο και η διερεύνηση σε χρονικό διάστημα παρακολούθησης 8 ετών της πορείας της νεφρικής λειτουργίας σε σχέση με πλήθος αιμοδυναμικών παραμέτρων. Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στη διαλεύκανση του κατά πόσο το αρτηριακό ή το φλεβικό σκέλος της συστηματικής κυκλοφορίας έχουν μεγαλύτερη επίδραση στη λειτουργία των νεφρών κατά το συνολικό διάστημα των οχτώ ετών παρακολούθησης. Τα ευρήματα της συγκεκριμένης μελέτης αποκαλύπτουν για πρώτη φορά πως στο συγκεκριμένο δείγμα ασθενών που βρίσκονται σε αρχικά στάδια καρδιαγγειακής νοσηρότητας, η πίεση του δεξιού κόλπου η οποία και αντικατοπτρίζει την πίεση στο φλεβικό σκέλος αποτελεί τον μοναδικό ανεξάρτητο παράγοντα που προβλέπει τη σπειραματική διήθηση (όπως αυτή μετράται μέσω της φόρμουλας MDRD) ενώ η αρτηριακή πίεση αλλά και οι αιμοδυναμικά μετρούμενες πιέσεις κατά μήκος της αριστερής κοιλίας δεν έχουν την ίδια συσχέτιση. Επιπλέον κατά το χρονικό διάστημα παρακολούθησης των οχτώ ετών διαπιστώθηκε ότι η πίεση στο δεξιό κόλπο αποτελεί ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα θνητότητας σε πολυπαραγοντική ανάλυση στην οποία και συμπεριελάμβανε όλους στους γνωστούς παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση καρδιαγγειακών συμβαμάτωνBackground: Right but not left ventricular hemodynamic parameters have been found to be independently associated with adverse renal outcomes in patients with acute decompensated heart failure. Aim: To investigate the hemodynamic profile of patients without acute decompensated heart failure and LVEF>50% referred for elective left and right heart catheterization and to correlate left and right filling pressures, stroke volume and arterial blood pressure to renal function parameters. Subsequently, we tested the hypothesis that right ventricle and left ventricle hemodynamic parameters could predict all-cause mortality in our non-HF subjects. Methods: Between October 2009 and November 2010, 151 consecutive patients referred for elective left and right heart catheterization were studied and consequently followed up for a mean period of 8 years in order to identify all-cause mortality. Patient’s initial cohort was subdivided in two groups according to right atrium pressure. The RAPRLOW group (Right Atrium Pressure≤9 mmHg) and the RAPRHIGH group (Right Atrium Pressure>9mmHg) Results: No correlation between blood pressure, PCWP, CI, SV and SVI and parameters of kidney function was observed. However, a weak although significant correlation between RAP and MDRD (r=-0.202; p=0.014) could be detected. RAPRLOW patients had a statistical significant lower MDRD value of 16.6 ml/min/1.73 m2 than RAPRHIGH patients. Increased RAP (HR=2.03; 95% [CI]: 1.05 to 3.9; p=0.025] and age (HR=1.08, 95% [CI] 1.04-1.12, p<0.001) independently predicted all-cause mortality during follow up. Conclusions: Our study demonstrates that right ventricular preload, affects renal function in patients with preserved systolic function and that neither aortic systolic pressure nor left ventricle pressure indices were related to eGFR. Furthermore, we demonstrated for the first time that an increased RAP is able to predict a worse prognosis in patients with preserved ejection fraction independently of well-established risk factors, such as blood pressure and stroke volume index

Impact of increased venous pressure on kidney function and mortality in cardiovascular patients with preserved ejection fraction

Background: Right but not left ventricular hemodynamic parameters have been found to be independently associated with adverse renal outcomes in patients with acute decompensated heart failure. Aim: To investigate the hemodynamic profile of patients without acute decompensated heart failure and LVEF>50% referred for elective left and right heart catheterization and to correlate left and right filling pressures, stroke volume and arterial blood pressure to renal function parameters. Subsequently, we tested the hypothesis that right ventricle and left ventricle hemodynamic parameters could predict all-cause mortality in our non-HF subjects. Methods: Between October 2009 and November 2010, 151 consecutive patients referred for elective left and right heart catheterization were studied and consequently followed up for a mean period of 8 years in order to identify all-cause mortality. Patient’s initial cohort was subdivided in two groups according to right atrium pressure. The RAPRLOW group (Right Atrium Pressure≤9 mmHg) and the RAPRHIGH group (Right Atrium Pressure>9mmHg). Results: No correlation between blood pressure, PCWP, CI, SV and SVI and parameters of kidney function was observed. However, a weak although significant correlation between RAP and MDRD (r=-0.202; p=0.014) could be detected. RAPRLOW patients had a statistical significant lower MDRD value of 16.6ml/min/1.73 m2 than RAPRHIGH patients. Increased RAP (HR=2.03; 95% [CI]: 1.05 to3.9; p=0.025] and age (HR=1.08, 95% [CI] 1.04-1.12, p50%) και απουσία μείζονος βαλβιδοπάθειας οι οποίοι υποβάλλονται σε στεφανιογραφικό έλεγχο και η διερεύνηση σε χρονικό διάστημα παρακολούθησης 8 ετών της πορείας της νεφρικής λειτουργίας σε σχέση με πλήθος αιμοδυναμικών παραμέτρων. Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στη διαλεύκανση του κατά πόσο το αρτηριακό ή το φλεβικό σκέλος της συστηματικής κυκλοφορίας έχουν μεγαλύτερη επίδραση στη λειτουργία των νεφρών κατά το συνολικό διαστημάτων οχτώ ετών παρακολούθησης. Τα ευρήματα της συγκεκριμένης μελέτης αποκαλύπτουν για πρώτη φορά πως στο συγκεκριμένο δείγμα ασθενών που βρίσκονται σε αρχικά στάδια καρδιαγγειακής νοσηρότητας, η πίεση του δεξιού κόλπου η οποία και αντικατοπτρίζει την πίεση στο φλεβικό σκέλος αποτελεί τον μοναδικό ανεξάρτητο παράγοντα που προβλέπει τη σπειραματική διήθηση (όπως αυτή μετράτε μέσω της φόρμουλας MDRD) ενώ η αρτηριακή πίεση αλλά και οι αιμοδυναμικά μετρούμενες πιέσεις κατά μήκος της αριστερής κοιλίας δεν έχουν την ίδια συσχέτιση. Επιπλέον κατά το χρονικό διάστημα παρακολούθησης των οχτώ ετών διαπιστώθηκε ότι η πίεση στο δεξιό κόλπο αποτελεί ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα θνητότητας σε πολυπαραγοντική ανάλυση στην οποία και συμπεριελάμβανε όλους στους γνωστούς παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση καρδιαγγειακών συμβαμάτων

State of the art: evolving concepts in the treatment of heavily calcified and undilatable coronary stenoses - from debulking to plaque modification, a 40-year-long journey

Since the first balloon angioplasty by Andreas Grüntzig 40 years ago, interventional cardiology has witnessed the introduction of countless tools and techniques that have significantly contributed to broadening the application of percutaneous coronary interventions (PCI) in unprecedented anatomic settings. Heavily calcified, fibrotic coronary stenosis has traditionally represented a very challenging scenario for PCI, and a very common indication for surgical revascularisation. This was mostly due to the difficulty in adequately dilating these lesions and/or to the inability to deliver and implant stents appropriately, which is often associated with high rates of procedural complications and suboptimal long-term clinical outcomes. Thanks to dedicated cutting and scoring balloons and to atherectomy devices, the treatment of most fibrotic and heavily calcified stenoses has become feasible and safe. Interventional cardiologists have learned how best to apply these tools through better patient and lesion selection, and also as a result of improved technology and techniques. In this review, we describe a 40-year-long journey that has evolved from the initial stand-alone debulking strategy to the currently applied coronary plaque modification, with the main objective of optimising drug-eluting stent delivery and implantation, translating into significantly improved patient outcomes