The ecumenical aspect of the justification of the sinner

The aim of this article is to discuss the ecumenical aspect of justification. Martin Luther was of the opinion that the road to justification was only through faith and grace, expressed by the principle simul iustus et peccator. The Council of Trent emphasized that justification is not only the remission of sins but is also sanctification. Catholic-Lutheran ecumenical dialogue formally began after the Second Vatican Council, which resulted in a consensus regarding the basic truths of the doctrine of justification and likewise looked at the person of Martin Luther, his demands, and the reformation.The aim of this article is to discuss the ecumenical aspect of justification. Martin Luther was of the opinion that the road to justification was only through faith and grace, expressed by the principle simul iustus et peccator. The Council of Trent emphasized that justification is not only the remission of sins but is also sanctification. Catholic-Lutheran ecumenical dialogue formally began after the Second Vatican Council, which resulted in a consensus regarding the basic truths of the doctrine of justification and likewise looked at the person of Martin Luther, his demands, and the reformation

Przekroczyć próg jednoczesnej sprawiedliwości i grzeszności wierzącego

The article concerns the attempt to present the issue of simultaneous righteousness and sinfulness of the believer (simul iustus et peccator) in that light, in order to effectively seek to break the deadlock in the ecumenical issue and see in the long term the apparent unity of the two Christian communities, while not ignoring both traditions. It is an attempt to answer the question how the Catholics and Lutherans should approach the heart of the matter, and how to teach in this regard, to compensate for the ongoing disparity and division of Churches. For this reason, the source of complication lies in different understanding of the concept of sin by the two churches, the analysis proceeds in terms of desires and using the method of theological statement. The problem is shown in the context of the historical and theological ranging from St. Augustine, a precursor to the study, through Martin Luther, the main defender and propagator of this idea, also the documents of the Council of Trent, until the Catholic–Lutheran dialogue in the second half of the twentieth century. Interesting comments on this topic can be found in Karl Rahner, in the documents of the Second Vatican Council, especially in Joint Declaration on the Doctrine of Justification signed by Catholics and Lutherans, especially in terms of justified sinfulness.Artykuł dotyczy próby przedstawienia problemu jednoczesnej sprawiedliwości i grzeszności człowieka wierzącego (simul iustus et peccator) w takim świetle, aby skutecznie dążyć do przełamania ekumenicznego impasu w tej materii i widzieć w perspektywie czasu zarysowującą się jedność obu wspólnot chrześcijańskich, nie pomijając obu tradycji. Jest to próba odpowiedzi, w jaki sposób katolicy i luteranie powinni podejść do istoty zagadnienia oraz do nauczania w tym względzie. Ponieważ źródłem komplikacji jest różne rozumienie pojęcia grzechu, analiza przebiega pod kątem pożądliwości oraz przy zastosowaniu metody opinii teologicznej. Problem jest przedstawiony w kontekście historycznym i teologicznym, począwszy od św. Augustyna, przez Marcina Lutra, głównego obrońcę i propagatora tej idei, a także w dokumentach Soboru Trydenckiego, aż do katolicko–luterańskiego dialogu w drugiej połowie XX wieku. Ciekawe komentarze na ten temat można znaleźć u Karla Rahnera, w dokumentach Soboru Watykańskiego II, a zwłaszcza we Wspólnej deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu podpisanej przez katolików i ewangelików, szczególnie pod względem usprawiedliwienia grzesznika

Wkład Tomasza Cranmera w rozwój angielskiej reformacji

The article concerns the life and work of Tomas Cranmer and shows the process of maturing English Reformation and her complexity under royal leadership. Cranmer has contributed significantly to the reform of the English Church as a professor of the University of Cambridge and the Archbishop of Canterbury. He was very involved in matter the annulment of the marriage of Henry VIII. Over the years, he was climbing the ladder of increasing positions and dignity. He took an active role in discussions about theological differences between the conservatives and the reformers. He disciplined some reformers. He was the author of several books, which are aimed at improving reforms in the country. The largest participation of the Cranmer’s work in the English Reformation was the influence of the creation, edition and shape the Book of Common Prayer. As a part of his reform program he worked on the revision of canon law, a correction formula of the prayer book and formation of doctrine, which were ingrained in the Bible and the patristic thought. He argued about spiritual presence of Christ in the Eucharist. He cooperated with European and English reformers. He was charged with treason, found guilty and sentenced to death.The article concerns the life and work of Tomas Cranmer and shows the process of maturing English Reformation and her complexity under royal leadership. Cranmer has contributed significantly to the reform of the English Church as a professor of the University of Cambridge and the Archbishop of Canterbury. He was very involved in matter the annulment of the marriage of Henry VIII. Over the years, he was climbing the ladder of increasing positions and dignity. He took an active role in discussions about theological differences between the conservatives and the reformers. He disciplined some reformers. He was the author of several books, which are aimed at improving reforms in the country. The largest participation of the Cranmer’s work in the English Reformation was the influence of the creation, edition and shape the Book of Common Prayer. As a part of his reform program he worked on the revision of canon law, a correction formula of the prayer book and formation of doctrine, which were ingrained in the Bible and the patristic thought. He argued about spiritual presence of Christ in the Eucharist. He cooperated with European and English reformers. He was charged with treason, found guilty and sentenced to death

Sobór w Konstancji wobec Jana Husa i Hieronima z Pragi

The purpose of this article is to present the solution to the problem of Jan Hus and Jerome of Prague by the Council of Constance. The issues of both Czech theologians appear three times in the conciliar documents. Jan Hus bother leaving much to be desired lifestyle of the clergy, and at the same time their lust and greed. He spoke about the corruption of manners. In particular, he was critical of the papacy and denounced the trade in indulgences. The church was perceived him as a mystical body whose head is Jesus, the faithful and represent chosen by God righteous. It is not acceptable for him was the punishment of excommunication. He was accused of preaching of the many errors and heresies, and his erroneous thesis raised the questions of predestination, the ministry of the Pope, excommunication and the deeds of men. The Council judged him and found as a heretic. In turn, Jerome of Prague was involved in the emerging national movement in the Czech Republic and proclaimed publicly the views of J. Wycliffe, and he was an outspoken supporter of Hus. Council accused him of the crime of error and heresy regarding the Christian religion. First, he made a real explanation of recognizing the Catholic Church, but later he changed his mind and recanted his confession, consent and statement. Fathers of Constance declared him a heretic and excommunicated him.Celem artykułu jest przedstawienie rozwiązania problemu Jana Husa i Hieronima z Pragi przez Sobór w Konstancji. Kwestie obu czeskich teologów pojawiają się trzy razy w dokumentach soborowych. Jana Husa niepokoiło pozostawiające wiele do życzenia życie duchowieństwa, a szczególnie ich zepsucie i chciwość. Mówił także o zepsuciu obyczajów. Był bardzo krytyczny wobec papiestwa i potępiał handel odpustami. Postrzegał Kościół jako Mistyczne Ciało, którego Głową jest Jezus. Nie do przyjęcia była dla niego kara ekskomuniki. Oskarżono go o głoszenie herezji. Jego błędne tezy poruszały tematykę predestynacji, posługi papieża, ekskomuniki i czynów ludzkich. Sobór uznał go za heretyka i osądził. Z kolei Hieronim z Pragi był zaangażowany w powstający ruch narodowy w Czechach i głosił publicznie poglądy Jana Wiklifa. Był zdeklarowanym zwolennikiem Husa. Sobór oskarżył go o przestępstwo błędów i herezji dotyczących religii chrześcijańskiej.Hieronim z Pragi najpierw uznał racje Kościoła katolickiego, ale później zmienił zdanie i odwołał swoje zeznania, zgodę i oświadczenie. Ojcowie z Konstancji ogłosili go heretykiem i ekskomunikowali go

Papieska elekcja i posługa w dokumentach soboru we Florencji

This article aims to answer the question how the Florentine council defined the election of the Pope, his competence and importance in the conductivity of the Church and how his function influenced on overcoming conciliarism. The council showed the leading role of the pope over the universal Church and identified specific tasks and priorities of the Bishop of Rome, and the procedures the election of the Pope. In case of vacancy of the Holy See, which arise in the course of the meeting the council, election of a new bishop of Rome is to take place where at that time shall debate fathers. Before entering the conclave electors take the oath to God and the Church. The Pope is the first and the highest shepherd of sheepfold of Christ and therefore he has to be a person caring for the salvation of all souls and the advantage of the whole Christian world. The Bishop of Rome has strongly profess and preserve the Catholic faith, according to the Apostolic Tradition, the councils common and holy fathers. The Pope has to be aware of his function and ready for the greatest sacrifices in the service of God and the faithful, and he has to take care of conducting and directing the path of salvation, the clergy and the Roman people, and he has to repair and remove anything that could be tainted with simony or concubine. He can’t follow the ties of kinship and shall be available for the faithful.Artykuł ma na celu odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób sobór florencki zdefiniował wybór papieża, jego kompetencje i znaczenie przewodnictwa Kościołowi oraz jak papieska funkcja wpłynęła na przezwyciężenie koncyliaryzmu. Sobór pokazał przewodnią rolę papieża nad Kościołem powszechnym i określił konkretne zadania i priorytety biskupa Rzymu oraz procedury jego wyboru. W przypadku wakatu w Stolicy Apostolskiej, który powstałby w trakcie obrad soborowych, wybór nowego biskupa Rzymu miał mieć miejsce tam, gdzie obradują ojcowie. Przed wejściem na konklawe elektorzy mieli złożyć przysięgę Bogu i Kościołowi. Papież jest pierwszym i najwyższym pasterzem owczarni Chrystusa i dlatego musi być osobą zatroskaną o zbawienie wszystkich dusz i o pożytek dla całego świata chrześcijańskiego. Biskup Rzymu ma zdecydowanie wyznawać i zachować wiarę katolicką, według tradycji apostolskiej, soborów powszechnych i świętych ojców. Papież musi być świadomy swojej funkcji i gotowy do największych poświęceń w służbie Bogu i wiernym. Ma także dbać o prowadzenie i kierowanie na drogę zbawienia duchowieństwa i ludu rzymskiego oraz musi naprawiać i usuwać wszystko, co może być skażone symonią lub konkubinatem. Papież nie może kierować się więzami pokrewieństwa, ma być dostępny dla wiernych

Marcin Bucer jako pionier reformacyjnego pojednania

The article concerns the life and work of Martin Bucer, protestant reformer based in Strasbourg. His life was a great attempt to heal the growing rift between the two leading reformers – Martin Luther and Huldrych Zwingli, especially in the Eucharist, and the reconciliation of Protestants and Catholics. He influenced Lutheran, Calvinist, and Anglican doctrines and practices. Bucer was originally a member of the Dominican Order, but then he began to work for the Reformation. He became an ardent admirer of Erasmus, and soon an enthusiastic disciple of Luther. He believed that the catholics could be convinced to join the Reformation. In Strasburg his activities included many sphere of action. He became the chief reformer of the city and was connected with many important religio–political events of the period. Bucer took a new rite of Mass and church discipline. In England, he helped with the reform of the local Church and the new prayer book. He depended more on dialogue and gaining their opponents, rather than fighting for the theoretical issues of doctrine. For a clear statement of doctrine he was always ready to substitute vague formulas in the interest of unity. His ministry did not lead to the formation of a new denomination. He is remembered as an early pioneer of ecumenism.Artykuł dotyczy życia i dzieła Marcina Bucera, protestanckiego reformatora związanego ze Strasburgiem. Jego życie było wielką próbą uzdrowienia rosnącej przepaści pomiędzy dwoma czołowymi reformatorami – Marcinem Lutrem i Huldrychem Zwinglim, zwłaszcza w kwestii Eucharystii oraz pojednania protestantów i katolików. Bucer wywarł wpływ na luterańskie, kalwińskie i anglikańskie doktryny i praktyki. Pierwotnie był dominikaninem, ale potem rozpoczął pracę na rzecz reformacji. Stał się zagorzałym wielbicielem Erazma, a wkrótce entuzjastycznym uczniem Lutra. Wierzył, że katolicy mogą przyłączyć się do reformacji. W Strasburgu jego działalność obejmowała wiele sfer. Stał się głównym reformatorem miasta i miał udział w wielu ważnych wydarzeniach religijno-politycznych tego okresu. Bucer zajął się nowym obrzędem mszy i dyscypliny kościelnej. W Anglii pomógł w reformie Kościoła lokalnego i nowego modlitewnika. Bardziej zależało mu na dialogu i pozyskaniu swoich przeciwników niż na walce o teoretyczne kwestie doktrynalne. Dla jasnego określenia doktryny zawsze był gotów zrezygnować z niejasnej formuły na rzecz jedności. Jego działalność nie doprowadziła do powstania nowego odłamu protestantyzmu. Został zapamiętany jako jeden z pierwszych pionierów ekumenizmu

Kontrowersje wokół rozstrzygnięć sumienia Tomasza More’a

The article is an attempt to discover the mysterious conscience of Thomas More, his motives and intentions, which for many have been and are still completely incomprehensible, as well as to show the value of conscience in decision making. A specific consideration is the way in which Thomas More understands the inner voice of conscience, and as referring to the realm of political beliefs and principles according to which he lived. Was he more loser politician or saint statesman and a pattern of respect for the inviolable rules? Moreover, his example shows that faithfulness to God’s internal voice may become more precious than life. Without a doubt, the words and deeds of Thomas are a kind of mystery to of his conscience. He also recognizes his restraint in expressing what made the conscience of his own beliefs. Without a doubt, More felt the need to absolute obligation in doing so, and not a different decision, regardless of the consequences. In his social position and an office which he held, there was no place to be against the rules. The situation in which he found himself became a great challenge for him and successfully performed its duty. He faced death, clearly expressing the truth, bearing in his heart, that he was obliged in conscience to refuse to take the oath, because the authority of the Church is beyond the authority of the king.The article is an attempt to discover the mysterious conscience of Thomas More, his motives and intentions, which for many have been and are still completely incomprehensible, as well as to show the value of conscience in decision making. A specific consideration is the way in which Thomas More understands the inner voice of conscience, and as referring to the realm of political beliefs and principles according to which he lived. Was he more loser politician or saint statesman and a pattern of respect for the inviolable rules? Moreover, his example shows that faithfulness to God’s internal voice may become more precious than life. Without a doubt, the words and deeds of Thomas are a kind of mystery to of his conscience. He also recognizes his restraint in expressing what made the conscience of his own beliefs. Without a doubt, More felt the need to absolute obligation in doing so, and not a different decision, regardless of the consequences. In his social position and an office which he held, there was no place to be against the rules. The situation in which he found himself became a great challenge for him and successfully performed its duty. He faced death, clearly expressing the truth, bearing in his heart, that he was obliged in conscience to refuse to take the oath, because the authority of the Church is beyond the authority of the king

Tomasza More’a koncepcja naprawy chrześcijańskiego społeczeństwa

The article concerns the concept of reform of the European society in the spirit of Christian humanism in terms of Thomas More and his involvement in the work of the royal court as the person directing the philosophy of Christ. In the same vein of thinking was Erasmus of Rotterdam. Both promoted the foundation of Christian humanism, whose aim was to improve in Europe, focusing on values. The reform referred to the Catholic Church and society. Thomas believed in reforming contemporary Europe, subject to acceptance by the people of humanistic education, to serve each other and to follow the philosophy of Christ. A significant impact on the shape of his reforms was undoubtedly Erasmus. In discussing Thomas appeared a dilemma whether a man wise and guided by God’s principles should follow the path public service. Without the Bible, the help of Christ and the Catholic Church society can’t be really good. The controversial practice appearing in “Utopia” such as communist society, the vision of marriage and divorce, religious beliefs and practices and attitude to the clergy were intended to arouse desire to reform individuals, and society. On the other hand pointing to serve each other was the emphasis on humanism and underlined the duty of wise men to serve his countrymen and sovereigns.Artykuł dotyczy koncepcji reformy europejskiego społeczeństwa w duchu chrześcijańskiego humanizmu w ujęciu Tomasza More’a i zaangażowania się przez niego w to dzieło na dworze królewskim jako osoba kierująca się filozofią Chrystusa. W tym samym nurcie myślenia był Erazm z Rotterdamu. Obaj promowali założenia chrześcijańskiego humanizmu, którego celem było usprawnienie Europy, koncentrujące się na wartościach. Reforma odnosiła się do Kościoła katolickiego i społeczeństwa. T. More wierzył w zreformowanie ówczesnej Europy pod warunkiem przyjęcia przez ludzi humanistycznej edukacji, służenia sobie wzajemnie i postępowania według filozofii Chrystusa. Znaczący wpływ na kształt jego reformy niewątpliwie miał Erazm. W rozważaniach T. More’a pojawił się dylemat, czy człowiek roztropny i kierujący się Bożymi zasadami powinien wejść na drogę publicznej służby. Bez Biblii, jak i pomocy Chrystusa oraz Kościoła katolickiego żadne społeczeństwo nie może być naprawdę dobre. Kontrowersyjne praktyki występujące w „Utopii”, takie jak: społeczeństwo komunistyczne, wizja małżeństwa i rozwodów, przekonania religijne i praktyki i stosunek do duchowieństwa miały na celu wzbudzenie pragnienia reformy poszczególnych jednostek, jak i całego społeczeństwa. Z kolei wskazanie na służenie sobie nawzajem było zaakcentowaniem humanizmu i podkreśleniem obowiązku mądrych ludzi służenia swoim rodakom i władcom

Różnorodność pseudocharyzmatycznych praktyk na przestrzeni wieków

In the context of groups of new evangelization, various charismatic groups and their leaders – differently influencing the faithful in various ways – the aim of the article is to identify the source and to show charismatic phenomena over the centuries.The subject of historical and theological reflection are issues related to the issue that interests us from biblical times to the nineteenth century, when there was a very strong expansion of move-ments that define themselves as charismatic and under the “action” of the Holy Spirit. The vast ma-jority of behaviors observed during extreme charismatic meetings is evident in occult religions. Im-petuous and abnormal experiences have become the hallmark of groups and their leaders who con-vince their followers of the supposed action of the Holy Spirit by them and their unique mission to take to renew the faith of the Church. In the modern era, there appeared diverse charismatic sects in the Protestant and Anglican spirit, characterized by specific religious phenomena: visions, healings, prophecies, speaking in tongues, healing, trembling, baptism in the Holy Spirit, falling asleep in the Spirit.W kontekście coraz mocniej dochodzących do głosu grup nowej ewangelizacji, różnorodnych grup charyzmatycznych i ich liderów – w różny sposób oddziałujących na wiernych – celem artykułu jest określenie źródła i ukazanie rozwoju zjawisk charyzmatycznych na przestrzeni wieków.Przedmiotem refleksji historyczno-teologicznej są kwestie związane z interesującymego nas zagadnieniaem począwszy od czasów biblijnych do wieku XIX, kiedy to nastąpiła bardzo mocna ekspansja ruchów określających się jako charyzmatyczne i pod „działaniem” Ducha Świętego. Zdecydowana większość przypadków zachowań obserwowanych podczas ekstremalnych spotkań charyzmatycznych jest widoczne w religiach okultystycznych. Żywiołowe i odbiegające od normy doświadczenia, stały się cechą charakterystyczną grup i ich liderów, którzy przekonują swoich zwolenników o rzekomym działaniu Ducha Świętego przez nich oraz o ichwyjątkowej misji, jaką mają podjąć, aby odnowić wiarę Kościoła. W epoce nowożytnej pojawiły się zróżnicowane sekty charyzmatyczne w duchu protestanckim i anglikańskim, odznaczające się specyficznymi zjawiskami religijnymi: wizje, uzdrowienia, proroctwa, mówienie językami, uzdrawianie, drżenie, chrzest w Duchu Świętym, zaśnięcie w Duchu

The ecumenical aspect of the justification of the sinner

The aim of this article is to discuss the ecumenical aspect of justification. Martin Luther was of the opinion that the road to justification was only through faith and grace, expressed by the principle simul iustus et peccator. The Council of Trent emphasized that justification is not only the remission of sins but is also sanctification. Catholic-Lutheran ecumenical dialogue formally began after the Second Vatican Council, which resulted in a consensus regarding the basic truths of the doctrine of justification and likewise looked at the person of Martin Luther, his demands, and the reformation