Η επίδραση της περιεγχειρητικής ενδοφλέβιας χορήγησης δεξμεδετομιδίνης ή λιδοκαΐνης στον μετεγχειρητικό πόνο, την κατανάλωση αναλγητικών, τη λειτουργία του εντέρου και την ανάνηψη μετά από γυναικολογική επέμβαση κοιλίας: τυχαιοποιημένη διπλή τυφλή μελέτη

Εισαγωγή: Η αντιμετώπιση του οξέος μετεγχειρητικού πόνου (ΟΜΠ) καθώς και η μετάπτωσή του σε χρόνιο μετεγχειρητικό πόνο (ΧΜΠ) παραμένει μια πρόκληση για τον αναισθησιολόγο. Ως αποτέλεσμα η έρευνα για συνοδά αναλγητικά φάρμακα με σκοπό τη μείωση της έντασης του πόνου και της μείωσης χρήσης οπιοειδών συνεχίζεται. Μελετήθηκε η επίδραση της ενδοφλέβιας δεξμεδετομιδίνης και της λιδοκαΐνης στον ΟΜΠ, στην κατανάλωση οπιοειδών, στη λειτουργική ανάνηψη και την ικανοποίηση των ασθενών καθώς και η αποτελεσματικότητά τους στην πρόληψη ανάπτυξης ΧΜΠ. Μεθοδολογία: Σε αυτήν τη διπλή-τυφλή μελέτη, 91 γυναίκες, 30-70 ετών, ASA I-II, προγραμματισμένες για κοιλιακή υστερεκτομή/ινομυωματεκτομή, τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν είτε δεξμεδετομιδίνη (ομάδα DEX) είτε λιδοκαΐνη (ομάδα LIDO) ή εικονικό φάρμακο (CONTROL -ομάδα). Πριν την εισαγωγή στην αναισθησία λάμβαναν ενδοφλέβιο διάλυμα με ρυθμό 0.9ml/kg/h για 10 λεπτά, μέσω μιας ηλεκτρονικής αντλίας. Μετά την εισαγωγή στην αναισθησία και μέχρι το τελευταίο ράμμα η ροή ρυθμιζόταν στα 0.15ml/kg/h. Πανομοιότυπες σύριγγες των 50 ml που περιείχαν δεξμεδετομιδίνη 4 mcg/ml (ομάδα DEX- δόση φόρτισης 0.6mcg/kg, δόση διατήρησης 0.6mcg/kg/h) ή λιδοκαΐνη 10 mg/ ml (ομάδα LIDO- δόση φόρτισης 1.5mg/kg, δόση διατήρησης 1.5mg/kg/h), ή NaCl 0,9% (ομάδα CONTROL) χρησιμοποιήθηκαν. Τα κύρια αποτελέσματα της μελέτης ήταν η αθροιστική κατανάλωση μορφίνης και ο μετεγχειρητικός πόνος σε ηρεμία και βήχα (Numerical Rating Scale, NRS: 0-10). Άλλες μετρήσεις περιλάμβαναν την κατανάλωση αναισθητικού (σεβοφλουράνιο), τη μετεγχειρητική ναυτία/ έμετο, τη μετεγχειρητική καταστολή, το χρόνο που παρήλθε έως την παραγωγή αερίων/κοπράνων, την κινητοποίηση από το κρεβάτι, την ποιότητα ύπνου, την ικανοποίηση, το εξιτήριο και τις πιθανές παρενέργειες των μελετώμενων φαρμάκων. Οι μετρήσεις πραγματοποιήθηκαν στη Μονάδα Μεταναισθητικής Φροντίδας (ΜΜΑΦ) και στις 2, 4, 8, 24 και 48 ώρες μετά την επέμβαση. Επίσης αξιολογήθηκε η ανάπτυξη ΧΜΠ με ή χωρίς νευροπαθητικά στοιχεία στους 3, 6 και 12 μήνες μετά την επέμβαση. Αποτελέσματα: Αναλύθηκαν τα δεδομένα 81 ασθενών ως προς τον οξύ πόνο και τις προαναφερθείσες παραμέτρους (ομάδα DEX: 26, ομάδα LIDO: 29, ομάδα CONTROL: 26). Η αθροιστική κατανάλωση μορφίνης (mg) ήταν σημαντικά χαμηλότερη στην ομάδα LIDO έναντι της ομάδας CONTROL στη ΜΜΑΦ (ομάδα LIDO: 8,41 ± 1,45, ομάδα CONTROL: 10,4 ± 3,29, p = 0,017), στις 24 ώρες (ομάδα LIDO: 16,86 ± 5,85, ομάδα CONTROL: 23,4 ± 9,54, p = 0,036) και στις 48 ώρες (ομάδα LIDO: 20,45 ± 6,58, ομάδα CONTROL: 28,87 ± 12,55, p = 0,022). Η ομάδα DEX παρουσίασε σημαντικά λιγότερη ναυτία σε σύγκριση με την ομάδα CONTROL στη ΜΜΑΦ (p = 0,041). Τέλος, η χρήση αγγειοδραστικών φαρμάκων ήταν υψηλότερη στις ομάδες παρέμβασης (LIDO και DEX), ιδιαίτερα στην ομάδα DEX σε σύγκριση με την ομάδα CONTROL (p = 0,012). Οι υπόλοιπες μετρήσεις σχετικά με τις βαθμολογίες NRS, την κατανάλωση σεβοφλουρανίου, τη λειτουργία του εντέρου και άλλα χαρακτηριστικά ανάνηψης, ικανοποίηση των ασθενών, ποιότητα ύπνου, διάρκεια νοσηλείας και παρενέργειες φαρμάκων δε διέφεραν σημαντικά μεταξύ των ομάδων. Όσον αφορά το χρόνιο πόνο, αναλύθηκαν δεδομένα από 74 γυναίκες. Οι υψηλότερες βαθμολογίες NRS βήχα στις 48 ώρες οδήγησαν σε στατιστικά σημαντικές βαθμολογίες NRS και DN4 (Douleur Neuropathique en 4 questions) στους 3, 6 και 12 μήνες (p <0,02). Στους 6 μήνες, αναγνωρίστηκε μια στατιστικά σημαντική σχέση μεταξύ των τιμών NRS και της ηλικίας των ασθενών (p = 0,020), με υψηλότερες τιμές NRS για πιο ηλικιωμένους ασθενείς. Επιπλέον η δεξμεδετομιδίνη μείωσε σημαντικά τις βαθμολογίες NRS σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο στους 3 μήνες (p = 0,018), ενώ στους έξι μήνες η λιδοκαΐνη βρέθηκε ανώτερη από το εικονικό φάρμακο (p = 0,02) στην πρόληψη του νευροπαθητικού πόνου (DN4 <4) . Συμπέρασμα: Η δεξμεδετομιδίνη και η λιδοκαΐνη φαίνεται να αποτελούν χρήσιμα συνοδά αναλγητικά μετά από κοιλιακή γυναικολογική χειρουργική επέμβαση καλοήθους αιτιολογίας. Η λιδοκαΐνη μείωσε σημαντικά τη μετεγχειρητική κατανάλωση οπιοειδών, ενώ η δεξμεδετομιδίνη απέτρεψε την πρώιμη μετεγχειρητική ναυτία. Ωστόσο, η υπόταση και η ανάγκη για αγγειοσυσπαστικές ουσίες ήταν συχνή και με τους δύο παράγοντες, ιδιαίτερα με τη δεξμεδετομιδίνη. Η δεξμεδετομιδίνη μείωσε τη διάρκεια και τη σοβαρότητα του ΧΜΠ, ενώ η λιδοκαΐνη παρουσίασε προστατευτική δράση έναντι των νευροπαθητικών στοιχείων που αναπτύσσονται παράλληλα με το χρόνιο πόνο.Background and aims: The management of acute postoperative pain as well as its transition to chronic postoperative pain (CPP) remains challenging and the research for adjuvants to reduce opioid use continues. The effect of intravenous dexmedetomidine and lidocaine on postoperative pain, opioid consumption and functional recovery as well as for their effectiveness on preventing CPP was studied. Methods: In this double-blind study, 91 women, 30–70y, ASA I-II, scheduled for abdominal hysterectomy/myomectomy, were randomized to receive either dexmedetomidine (DEX-group) or lidocaine (LIDO-group) or placebo (CONTROL-group). Before anesthesia induction, a loading intravenous dose of one of the aforementioned drugs was given to all patients (0.9ml/kg/h for 10min), followed by 0.15ml/kg/h infusion until last suture. Identical 50ml-syringes containing dexmedetomidine 4mcg/ml (bolus: 0.6mcg/kg, infusion: 0.6mcg/kg/h), or lidocaine 10mg/ml (bolus: 1.5mg/kg, infusion: 1.5mg/kg/ h), or NaCl 0.9% were used. The main outcomes were cumulative morphine consumption and postoperative pain at rest and cough (Numerical rating scale, NRS: 0-10). Other measurements included anesthetic (sevoflurane) consumption, nausea/vomiting, postoperative sedation, time to first passage of flatus/stool, mobilization, sleep quality, satisfaction, discharge time, and drug side effects. Measurements were performed at Post-anesthesia Care Unit (PACU), 2h, 4h, 8h, 24h and 48h. We also evaluated the patients for CPP development at 3, 6 and 12 months. Results: Data from 81 patients were analyzed for acute pain (DEX-group:26, LIDO-group:29, CONTROL-group:26). Cumulative morphine consumption (mg) was significantly lower in the LIDO versus CONTROL-group in the PACU (LIDO-group:8.41±1.45, CONTROL-group:10.4±3.29, p=0.017), at 24h (LIDO-goup:16.86±5.85, CONTROL-group:23.4±9.54, p=0.036) and 48h (LIDO-group:20.45±6.58, CONTROL-group:28.87±12.55, p=0.022). The DEX-group experienced significantly less nausea compared to CONTROL-group in the PACU (p=0.041). Finally, the use of vasoconstrictors was higher in the treatment groups, especially in DEX-group compared to CONTROL (p=0.012). The rest of the measurements regarding NRS scores, sevoflurane consumption, bowel function and other recovery characteristics, satisfaction, discharge time and drug side effects did not differ significantly among the groups. Regarding chronic pain, data from 74 women were analyzed. Higher NRS (numerical rating scale) cough scores at 48h led to statistically significant NRS and DN4 scores at 3, 6 and 12 months (p<0.02). At 6 months, a statistically significant effect was also found among NRS values and age of patient (p=0.020), where higher values of NRS are expected for older patients. Dexmedetomidine significantly reduced the NRS scores comparing to placebo at 3 months (p=0.018), while lidocaine, at six months, was found superior to placebo (p=0.02) in preventing neuropathic pain (DN4<4). Conclusions: Dexmedetomidine and lidocaine could be useful adjuvants for analgesia after abdominal surgery. Lidocaine significantly reduced postoperative opioid consumption, while dexmedetomidine prevented early postoperative nausea. However, hypotension and need for vasopressors was common with both agents, especially with dexmedetomidine. Dexmedetomidine reduced the duration and severity of CPP, while lidocaine exhibited a protective effect against neuropathic elements of CPP

Περιεγχειρητική ενδοφλέβια χορήγηση λιδοκαΐνης και δεξμεδετομιδίνης για την αντιμετώπιση του χρόνιου μετεγχειρητικού πόνου. Κλινική μελέτη

Εισαγωγή: Ο χρόνιος μετεγχειρητικός πόνος (ΧΜΠ) αποτελεί για σημαντικό αριθμό ασθενών το βασικότερο πρόβλημα ακόμη και αρκετούς μήνες μετά από τη χειρουργική επέμβαση. Από τη βιβλιογραφία, προκύπτει ότι στους 12 μήνες, η συχνότητα εμφάνισης μέτριου έως σοβαρού ΧΜΠ έχει αρκετά υψηλά ποσοστά, ενώ σε πολύ μεγάλο ποσοστό των ανωτέρω ασθενών, καταγράφονται νευροπαθητικά στοιχεία. Τα παραπάνω στοιχεία είναι ανησυχητικά και οδηγούν σε αναζήτηση τόσο περιορισμού των παραγόντων κινδύνου ανάπτυξης ΧΜΠ, όσο και σε αναζήτηση των προγνωστικών στοιχείων των ασθενών που πρόκειται να αναπτύξουν ΧΜΠ, προκειμένου να δοθεί ιδιαίτερη σημασία σε αυτούς καθώς και έγκαιρη, εξατομικευμένη θεραπεία του πόνου τους. Μεθοδολογία: Στην παρούσα διπλά τυφλή, τυχαιοποιημένη μελέτη, συμπεριλήφθηκαν 51 γυναίκες, ηλικίας 30-70 ετών, ASA I-II, οι οποίες υποβλήθηκαν σε κοιλιακή ολική υστερεκτομή ή κοιλιακή ινομυωματεκτομή. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε 3 ομάδες. Πριν την εισαγωγή στην αναισθησία ελάμβαναν ενδοφλέβιο διάλυμα με ρυθμό 0.9ml/kg/h για 10 λεπτά, μέσω μιας ηλεκτρονικής αντλίας. Μετά την εισαγωγή στην αναισθησία και μέχρι το τελευταίο ράμμα η ροή ρυθμιζόταν στα 0.15ml/kg/h. Η σύριγγα περιείχε είτε λιδοκαΐνη 10mg/ml (δόση φόρτισης 1.5mg/kg, δόση διατήρησης 1.5mg/kg/h), είτε δεξμεδετομιδίνη 4mcg/ml (δόση φόρτισης 0.6mcg/kg, δόση διατήρησης 0.6mcg/kg/h), είτε NaCl 0,9%. Όλες οι σύριγγες ήταν πανομοιότυπες, περιείχαν 50ml διαλύματος, ενώ οι ασθενείς ελάμβαναν τα διαλύματα με τον ίδιο ρυθμό. Στη συνέχεια, μετά από στενή παρακολούθηση για τις πρώτες 48 ώρες μετεγχειρητικά, οι ασθενείς αξιολογούνταν ως προς την πιθανότητα ανάπτυξης χρόνιου πόνου στους 3, 6 και 12 μήνες μετά το χειρουργείο. Αποτελέσματα: Στην τελική ανάλυση συμπεριλήφθηκαν δεδομένα από 42 ασθενείς. Ανεξαρτήτως ομάδας, οι ασθενείς με μεγαλύτερα NRS (Numerical Rating Score) cough- σκορ στις 48 ώρες ανέφεραν μεγαλύτερες τιμές πόνου NRS στους 3 (p=0.01) και 6 μήνες 3 (p=0.03). Η λιδοκαΐνη συσχετίστηκε με στατιστικά σημαντική μείωση του πόνου στους 6 μήνες (p=0.014), νωρίτερα δηλαδή σε σχέση με τη δεξμεδετομιδίνη (p=0.005) ή το εικονικό φάρμακο (p=0.001), όπου η διαφορά αυτή προέκυψε στους 12 μήνες. Επιπλέον, αναφορικά με το νευροπαθητικό πόνο, οι μεγαλύτερες τιμές NRS cough στις 48 ώρες συσχετίστηκαν με υψηλότερες τιμές DN4 στους 6 (p=0.02) και 12 μήνες (p=0.04). Τέλος, οι τιμές του DN4 στους 12 μήνες συγκριτικά με τις τιμές στους 3 μήνες αναδείχτηκαν σημαντικά μειωμένες, τόσο για την ομάδα που έλαβε λιδοκαΐνη (p=0.007), όσο και για την ομάδα που έλαβε δεξμεδετομιδίνη (p=0.029). Συμπέρασμα: Τα αποτελέσματα μας δείχνουν υπεροχή της λιδοκαίνης όσον αφορά το χρονικό διάστημα που απαιτείται για την ίαση του εναπομείναντος μετεγχειρητικού πόνου. Επιπλέον τόσο η δεξμεδετομιδίνη, όσο και η λιδοκαΐνη δείχνουν να έχουν προστατευτικό ρόλο απέναντι στα νευροπαθητικά στοιχεία που αναπτύσσονται παράλληλα με το ΧΜΠ.Introduction: Chronic postoperative pain (CPP) may represent the most significant problem for a great number of patients, even several months after surgery. In the present study we assessed the efficacy of perioperative lidocaine and dexmedetomidine in preventing the development of CPP. Materials and Methods: In this randomized, double-blind study, 51 women aged 30- 70 years, ASA I-II, who underwent abdominal total hysterectomy or myomectomy were included. They were randomized into 3 groups and received lidocaine, dexmedetomidine or placebo. Before induction of anesthesia, a loading dose was given to all patients as an intravenous infusion at a rate of 0.9ml/kg/h for 10 minutes via an electronic pump. After anesthesia induction, the intravenous infusion continued at a rate of 0.15ml/kg/h until last skin suture. The syringe contained either lidocaine 10mg/ml (loading dose 1.5mg/kg, maintenance dose 1.5mg/kg/h), or dexmedetomidine 4mcg/ml (loading dose 0.6mcg/kg, maintenance dose 0.6mcg/kg/h), or NaCl 0,9%. All syringes were identical, containing 50ml of solution and patients received the same infusion rate (0.9ml/kg/h for 10 minutes, followed by 0.15ml/kg/h) in order to ensure blindness. After a close postoperative follow up for 48h, the patients were subsequently evaluated for CPP at 3, 6 and 12 months postoperatively. Results: Data from 42 women were analyzed. Regardless of group, older age and higher NRS (Numerical Rating Scale) cough scores at 48h were associated with higher NRS scores at 3 (p=0.01) and 6 months (p=0.03). Lidocaine was associated with superior (p=0.014) and earlier pain reduction (at 6 months) compared with dexmedetomidine (p=0.005) and placebo (p=0.001) at 12 months. Regarding neuropathic pain, higher NRS cough values at 48h were associated with higher DN4 values at 6 (p=0.02) and 12 months (p=0.04). Finally, DN4 values were significantly reduced at 12 months compared to the 3-month values for both lidocaine (p=0.007) and dexmedetomidine groups (p=0.029). Conclusion: Our results showed superiority of lidocaine regarding the time required to cure the remaining postoperative pain. In addition, both dexmedetomidine and lidocaine appeared to have a protective role against the neuropathic elements developed alongside the CPP

Non-Pharmacological Management of Painful Peripheral Neuropathies: A Systematic Review.

Peripheral neuropathic pain (PNP) is defined as the neuropathic pain that arises either acutely or in the chronic phase of a lesion or disease affecting the peripheral nervous system. PNP is associated with a remarkable disease burden, and there is an increasing demand for new therapies to be used in isolation or combination with currently available treatments. The aim of this systematic review was to evaluate the current evidence, derived from randomized controlled trials (RCTs) that assess non-pharmacological interventions for the treatment of PNP.After a systematic Medline search, we identified 18 papers eligible to be included.The currently best available evidence (level II of evidence) exist for painful diabetic peripheral neuropathy. In particular, spinal cord stimulation as adjuvant to conventional medical treatment can be effectively used for the management of patients with refractory pain. Similarly, adjuvant repetitive transcranial magnetic stimulation of the motor cortex is effective in reducing the overall pain intensity, whereas adjuvant static magnetic field therapy can lead to a significant decrease in exercise-induced pain. Weaker evidence (level III of evidence) exists for the use of acupuncture as a monotherapy and neurofeedback, either as an add-on or a monotherapy approach, for treatment of painful chemotherapy-induced peripheral neuropathy CONCLUSIONS: Future RCTs should be conducted to shed more light in the use of non-pharmacological approaches in patients with PNP

Iatrogenic Side Effects of Pain Therapies

Pain regimens, particularly for chronic cancer and noncancer pain, must balance the important analgesic benefits against potential risks. Many effective and frequently used pain control regimens are associated with iatrogenic adverse events. Interventional procedures can be associated with nerve injuries, vascular injuries, trauma to the spinal cord, and epidural abscesses. Although rare, these adverse events are potentially catastrophic. Pharmacologic remedies for pain must also consider potential side effects that can occur even at therapeutic doses of over-the-counter remedies such as paracetamol (acetaminophen) or nonsteroidal anti-inflammatory drugs. Opioids are effective pain relievers but are associated with many side effects, some of which can be treatment limiting. A prevalent and distressing side effect of opioid therapy is constipation. Opioid-induced constipation is caused by binding to opioid receptors in the gastrointestinal system, making conventional laxatives ineffective. Peripherally acting mu-opioid receptor antagonists are a new drug class that offers the benefits of preserving opioid analgesia without side effects in the gastrointestinal system. An important safety concern, particularly among geriatric patients is the increasingly prevalent condition of polypharmacy. Many senior patients take five or more medications, including some that may be contraindicated in geriatric patients, duplicative of other drugs, have potential pharmacokinetic drug-drug interactions, or may not be the optimal choice for the patient's age and condition. Careful assessment of medications in the elderly, including possibly deprescribing with tapering of certain drugs, may be warranted but should be done systematically and under clinical supervision.</p

Updates on Palliative Medicine in the COVID-19 Era

The advances in knowledge in the field of pain medicine in the last half century have recently been reported from both the scientific and the social points of view [...

Use of rocuronium and sugammadex under neuromuscular transmission monitoring in a patient with multiple sclerosis

Multiple sclerosis (MS) is a potentially disabling disease characterized by demyelinating lesions in the central nervous system. One of the anesthetic challenges encountered in surgical patients with MS is the management of neuromuscular blockade (NMB) and its reversal. We report a case of a 31-year-old female patient suffering from MS, who underwent gynecological surgery under general anesthesia with sevoflurane, fentanyl, and rocuronium which was successfully reversed with sugammadex. Neuromuscular transmission (NMT) monitoring was used to guide the intraoperative doses of rocuronium and also the reversal of NMB by the use of sugammadex to ensure a safe tracheal extubation. In addition, delivered volatile was titrated according to anesthetic depth monitoring (Bispectral Index) while esophageal temperature was also monitored for the maintenance of normothermia. Postoperatively, a multimodal analgesic scheme offered a high-quality analgesia and sleep, minimization of anxiety, and increased patient satisfaction. At 1-month follow-up, the patient's course was uncomplicated without any MS exacerbation. We consider that the use of rocuronium and sugammadex under NMT monitoring may represent a useful and safe choice in patients with MS

Effect of perioperative intravenous infusion of dexmedetomidine vs. lidocaine on postoperative pain and analgesic consumption, bowel function and recovery after abdominal gynaecological surgery: randomised double blind study

Background and aims: The management of acute postoperative pain as well as its transition to chronic postoperative pain (CPP) remains challenging and the research for adjuvants to reduce opioid use continues. The effect of intravenous dexmedetomidine and lidocaine on postoperative pain, opioid consumption and functional recovery as well as for their effectiveness on preventing CPP was studied.Methods: In this double-blind study, 91 women, 30–70y, ASA I-II, scheduled for abdominal hysterectomy/myomectomy, were randomized to receive either dexmedetomidine (DEX-group) or lidocaine (LIDO-group) or placebo (CONTROL-group). Before anesthesia induction, a loading intravenous dose of one of the aforementioned drugs was given to all patients (0.9ml/kg/h for 10min), followed by 0.15ml/kg/h infusion until last suture. Identical 50ml-syringes containing dexmedetomidine 4mcg/ml (bolus: 0.6mcg/kg, infusion: 0.6mcg/kg/h), or lidocaine 10mg/ml (bolus: 1.5mg/kg, infusion: 1.5mg/kg/ h), or NaCl 0.9% were used. The main outcomes were cumulative morphine consumption and postoperative pain at rest and cough (Numerical rating scale, NRS: 0-10). Other measurements included anesthetic (sevoflurane) consumption, nausea/vomiting, postoperative sedation, time to first passage of flatus/stool, mobilization, sleep quality, satisfaction, discharge time, and drug side effects. Measurements were performed at Post-anesthesia Care Unit (PACU), 2h, 4h, 8h, 24h and 48h. We also evaluated the patients for CPP development at 3, 6 and 12 months.Results: Data from 81 patients were analyzed for acute pain (DEX-group:26, LIDO-group:29, CONTROL-group:26). Cumulative morphine consumption (mg) was significantly lower in the LIDO versus CONTROL-group in the PACU (LIDO-group:8.41±1.45, CONTROL-group:10.4±3.29, p=0.017), at 24h (LIDO-goup:16.86±5.85, CONTROL-group:23.4±9.54, p=0.036) and 48h (LIDO-group:20.45±6.58, CONTROL-group:28.87±12.55, p=0.022). The DEX-group experienced significantly less nausea compared to CONTROL-group in the PACU (p=0.041). Finally, the use of vasoconstrictors was higher in the treatment groups, especially in DEX-group compared to CONTROL (p=0.012). The rest of the measurements regarding NRS scores, sevoflurane consumption, bowel function and other recovery characteristics, satisfaction, discharge time and drug side effects did not differ significantly among the groups. Regarding chronic pain, data from 74 women were analyzed. Higher NRS (numerical rating scale) cough scores at 48h led to statistically significant NRS and DN4 scores at 3, 6 and 12 months (pConclusions: Dexmedetomidine and lidocaine could be useful adjuvants for analgesia after abdominal surgery. Lidocaine significantly reduced postoperative opioid consumption, while dexmedetomidine prevented early postoperative nausea. However, hypotension and need for vasopressors was common with both agents, especially with dexmedetomidine.Dexmedetomidine reduced the duration and severity of CPP, while lidocaine exhibited a protective effect against neuropathic elements of CPP.Εισαγωγή: Η αντιμετώπιση του οξέος μετεγχειρητικού πόνου (ΟΜΠ) καθώς και η μετάπτωσή του σε χρόνιο μετεγχειρητικό πόνο (ΧΜΠ) παραμένει μια πρόκληση για τον αναισθησιολόγο. Ως αποτέλεσμα η έρευνα για συνοδά αναλγητικά φάρμακα με σκοπό τη μείωση της έντασης του πόνου και της μείωσης χρήσης οπιοειδών συνεχίζεται. Μελετήθηκε η επίδραση της ενδοφλέβιας δεξμεδετομιδίνης και της λιδοκαΐνης στον ΟΜΠ, στην κατανάλωση οπιοειδών, στη λειτουργική ανάνηψη και την ικανοποίηση των ασθενών καθώς και η αποτελεσματικότητά τους στην πρόληψη ανάπτυξης ΧΜΠ.Μεθοδολογία: Σε αυτήν τη διπλή-τυφλή μελέτη, 91 γυναίκες, 30-70 ετών, ASA I-II, προγραμματισμένες για κοιλιακή υστερεκτομή/ινομυωματεκτομή, τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν είτε δεξμεδετομιδίνη (ομάδα DEX) είτε λιδοκαΐνη (ομάδα LIDO) ή εικονικό φάρμακο (CONTROL -ομάδα). Πριν την εισαγωγή στην αναισθησία λάμβαναν ενδοφλέβιο διάλυμα με ρυθμό 0.9ml/kg/h για 10 λεπτά, μέσω μιας ηλεκτρονικής αντλίας. Μετά την εισαγωγή στην αναισθησία και μέχρι το τελευταίο ράμμα η ροή ρυθμιζόταν στα 0.15ml/kg/h. Πανομοιότυπες σύριγγες των 50 ml που περιείχαν δεξμεδετομιδίνη 4 mcg/ml (ομάδα DEX- δόση φόρτισης 0.6mcg/kg, δόση διατήρησης 0.6mcg/kg/h) ή λιδοκαΐνη 10 mg/ ml (ομάδα LIDO- δόση φόρτισης 1.5mg/kg, δόση διατήρησης 1.5mg/kg/h), ή NaCl 0,9% (ομάδα CONTROL) χρησιμοποιήθηκαν. Τα κύρια αποτελέσματα της μελέτης ήταν η αθροιστική κατανάλωση μορφίνης και ο μετεγχειρητικός πόνος σε ηρεμία και βήχα (Numerical Rating Scale, NRS: 0-10). Άλλες μετρήσεις περιλάμβαναν την κατανάλωση αναισθητικού (σεβοφλουράνιο), τη μετεγχειρητική ναυτία/ έμετο, τη μετεγχειρητική καταστολή, το χρόνο που παρήλθε έως την παραγωγή αερίων/κοπράνων, την κινητοποίηση από το κρεβάτι, την ποιότητα ύπνου, την ικανοποίηση, το εξιτήριο και τις πιθανές παρενέργειες των μελετώμενων φαρμάκων. Οι μετρήσεις πραγματοποιήθηκαν στη Μονάδα Μεταναισθητικής Φροντίδας (ΜΜΑΦ) και στις 2, 4, 8, 24 και 48 ώρες μετά την επέμβαση. Επίσης αξιολογήθηκε η ανάπτυξη ΧΜΠ με ή χωρίς νευροπαθητικά στοιχεία στους 3, 6 και 12 μήνες μετά την επέμβαση.Αποτελέσματα: Αναλύθηκαν τα δεδομένα 81 ασθενών ως προς τον οξύ πόνο και τις προαναφερθείσες παραμέτρους (ομάδα DEX: 26, ομάδα LIDO: 29, ομάδα CONTROL: 26). Η αθροιστική κατανάλωση μορφίνης (mg) ήταν σημαντικά χαμηλότερη στην ομάδα LIDO έναντι της ομάδας CONTROL στη ΜΜΑΦ (ομάδα LIDO: 8,41 ± 1,45, ομάδα CONTROL: 10,4 ± 3,29, p = 0,017), στις 24 ώρες (ομάδα LIDO: 16,86 ± 5,85, ομάδα CONTROL: 23,4 ± 9,54, p = 0,036) και στις 48 ώρες (ομάδα LIDO: 20,45 ± 6,58, ομάδα CONTROL: 28,87 ± 12,55, p = 0,022). Η ομάδα DEX παρουσίασε σημαντικά λιγότερη ναυτία σε σύγκριση με την ομάδα CONTROL στη ΜΜΑΦ (p = 0,041). Τέλος, η χρήση αγγειοδραστικών φαρμάκων ήταν υψηλότερη στις ομάδες παρέμβασης (LIDO και DEX), ιδιαίτερα στην ομάδα DEX σε σύγκριση με την ομάδα CONTROL (p = 0,012). Οι υπόλοιπες μετρήσεις σχετικά με τις βαθμολογίες NRS, την κατανάλωση σεβοφλουρανίου, τη λειτουργία του εντέρου και άλλα χαρακτηριστικά ανάνηψης, ικανοποίηση των ασθενών, ποιότητα ύπνου, διάρκεια νοσηλείας και παρενέργειες φαρμάκων δε διέφεραν σημαντικά μεταξύ των ομάδων. Όσον αφορά το χρόνιο πόνο, αναλύθηκαν δεδομένα από 74 γυναίκες. Οι υψηλότερες βαθμολογίες NRS βήχα στις 48 ώρες οδήγησαν σε στατιστικά σημαντικές βαθμολογίες NRS και DN4 (Douleur Neuropathique en 4 questions) στους 3, 6 και 12 μήνες (pΣυμπέρασμα: Η δεξμεδετομιδίνη και η λιδοκαΐνη φαίνεται να αποτελούν χρήσιμα συνοδά αναλγητικά μετά από κοιλιακή γυναικολογική χειρουργική επέμβαση καλοήθους αιτιολογίας. Η λιδοκαΐνη μείωσε σημαντικά τη μετεγχειρητική κατανάλωση οπιοειδών, ενώ η δεξμεδετομιδίνη απέτρεψε την πρώιμη μετεγχειρητική ναυτία. Ωστόσο, η υπόταση και η ανάγκη για αγγειοσυσπαστικές ουσίες ήταν συχνή και με τους δύο παράγοντες, ιδιαίτερα με τη δεξμεδετομιδίνη. Η δεξμεδετομιδίνη μείωσε τη διάρκεια και τη σοβαρότητα του ΧΜΠ, ενώ η λιδοκαΐνη παρουσίασε προστατευτική δράση έναντι των νευροπαθητικών στοιχείων που αναπτύσσονται παράλληλα με το χρόνιο πόνο

Perioperative Dexmedetomidine or Lidocaine Infusion for the Prevention of Chronic Postoperative and Neuropathic Pain After Gynecological Surgery: A Randomized, Placebo-Controlled, Double-Blind Study

Introduction The transition of acute to chronic postoperative pain (CPP) remains a significant burden to the rehabilitation of patients. The research for adjuvants to prevent CPP continues; among others, dexmedetomidine and lidocaine seem promising agents. Methods This is a long-term follow-up of a randomized, placebo-controlled, double-blind study on women who underwent open abdominal gynecological surgery and received dexmedetomidine or lidocaine or placebo infusion perioperatively (n = 81). The effect of these adjuvants on the development of CPP and neuropathic pain was assessed during a 12-month follow-up. Eighty-one (81) women ASA I-II, aged between 30 and 70 years, were randomly assigned to receive either dexmedetomidine (DEX group) or lidocaine (LIDO group) or placebo (CONTROL group) perioperatively. Before anesthesia induction, all patients received a loading intravenous dose of either 0.6 mu g/kg dexmedetomidine or 1.5 mg/kg lidocaine or placebo, followed by 0.6 mu g/kg/h dexmedetomidine or 1.5 mg/kg/h lidocaine or placebo until last suture. Patients were followed up to obtain the long-term outcomes at 3, 6, and 12 months. At these time-points, pain intensity was assessed with the Numerical Rating Scale, (NRS: 0-10) and the development of neuropathic elements with the Douleur Neuropathique 4 (DN4) score. Prognostic parameters that could affect chronic pain and its components were also identified. Results Data from 74 women were analyzed. Dexmedetomidine significantly reduced NRS scores comparing to placebo at 3 months (p = 0.018), while at 6 months, lidocaine was found superior to placebo (p = 0.02), but not to dexmedetomidine, in preventing neuropathic pain (DN4 &lt; 4). Regarding secondary endpoints, higher NRS cough scores at 48 h were associated with statistically significant NRS and DN4 scores at 3, 6, and 12 months (p &lt; 0.02). At 6 months, a statistically significant correlation was also found between higher NRS values and older age (p = 0.020). Conclusions Dexmedetomidine was superior to placebo regarding the duration and severity of CPP, while lidocaine exhibited a protective effect against neuropathic elements of CPP

The Diagnostic Odyssey of Patients with Chronic Neuropathic Pain—Expert Opinion of Greek Pain Specialists

The diagnosis of chronic neuropathic pain requires a laborious process and can be a very long journey for the patients, one that can be characterized as an “odyssey.” Our aim was to describe the “diagnostic odyssey” associated with chronic neuropathic pain in the Greek context. Specialized clinicians working at dedicated chronic pain and palliative care centers were asked to participate in a survey regarding the diagnostic process in Greece. In total, 44 respondents provided information on the organization of their centers, the diagnostic process, and the perceived obstacles involved in the diagnosis of chronic neuropathic pain. Most respondents reported that their centers were not fully or efficiently organized and believed that additional specialized healthcare personnel should be employed. Raising public awareness about the existence of such centers was also considered key. The two main obstacles in reaching a diagnosis were the difficulty non-experts had in recognizing chronic neuropathic pain and the lack of acknowledgement that chronic neuropathic pain is a condition that needs to be addressed. When considering these responses in light of the extended socioeconomic burden associated with chronic neuropathic pain, efforts should be made to limit the “diagnostic odyssey” of chronic neuropathic pain in Greece. The aim of this study is to explore the experience of patients with chronic neuropathic pain in Greece from the viewpoint of pain specialists. A better organization of pain and palliative care centers, facilitation of communication with previously treating clinicians, increased personnel, utilization of a chronic pain registry, and guidelines development can aid in this venture. Keypoints: The diagnosis of chronic neuropathic pain in Greece is a laborious and time-consuming process that needs to be refined; Greek clinicians believe that their centers were not fully or efficiently organized and think that additional specialized healthcare personnel should be employed; Patient comorbidities and retards in visiting a clinic at the onset of symptoms delay the diagnosis of neuropathic pain and may complicate subsequent care; The diagnostic delay has been reported as three years between the onset of symptoms and seeking general medical help and another nine years before a referral to a pain specialist; Neuropathic pain is associated with patient distress and socioeconomic burdens, and diagnostic delays prolong the condition, may allow it to worsen, and utilize valuable healthcare resources without providing effective solutions