Ocena pierwszego polskiego stentu "Neptun" w leczeniu zmian miażdżycowych tętnic biodrowych

Background: Angioplasty of occluded iliac arteries connected with stent implantation demonstrated the high technical efficacy and good clinical effect of the stent. The patency of iliac vessel stents 12 months after their implantation ranged between 86 and 99%, depending on the author cited. The aim of the study was to determine the safety and clinical efficacy of iliac artery angioplasty following the implantation of the Polish stent Neptun, manufactured by Balton. Material/Methods: The study group comprised 56 patients aged between 39 and 83 years diagnosed with stenosis or iliac artery occlusion, subjected to implantation of 75 stents. The patients were directed towards intravascular procedures on the basis of their medical history as well as clinical and imaging examinations, including Doppler ultrasound and DSA angiography. Clinical symptoms were based on Fontaine's classification, evaluated before the procedure and three days after. Considering the similar time intervals, the ankle-brachial index (ABI) was evaluated. Distant results were determined on the basis of clinical examinations in addition to the ABI estimation performed during the follow-up visit 12 months after the procedure. Thirty-seven patients required single stents, while in 9 subjects both iliac arteries were subjected to stenting, including the abdominal aortic bifurcation. In six patients, stents were implanted to both iliac arteries, the aortic bifurcation excluded. Four patients were subjected to the implantation of two stents, involving one of the iliac arteries. Results: In all patients a positive technical and clinical effect was obtained. Improvement according to Fontaine's classification was observed in the whole study group of patients (evaluation undertaken three days after the procedure). The mean ankle-brachial index on admission was 0.62±0.17. After angioplasty, this index significantly increased (p<0.01) to 0.87±0.19. After the one-year observation period the AB index decreased to 0.82±0.18 (p=NS). Ultrasonographic control comprised 49 patients with 65 implanted stents. Complete vessel patency was confirmed in 60 (92.3%) 12 months after stent implantation. Conclusions: Based on this evaluation, Neptun stents are safe, their technical and clinical efficacy amounting to 100% during the perioperative period. The stents assure good visualization during implantation. Their patency after the one-year observation period proved to be high, being comparable to other previously used stents. Further investigations are required, involving a longer follow-up period

Evaluation of the criteria influencing certification regarding the ability to work on patients after open or endovascular operations on the arterial system of lower limbs

Background. Evaluation of the criteria influencing certification regarding the ability to work on patients after operation on the arterial system of lower limbs. Material and methods. Thirty-two patients took part in the study in production age (from 39 to 61 years, median 49) after lower limb arterial reconstruction (open or endovascular). In selected patients, atherosclerotic lower limb ischaemia was the only disease diagnosed and treated by physicians. 12&#8211;48 month postoperative follow-up was without complications. Claudication, measured on a treadmill test, varied from 120 to 1100 metres. Mean ankle-brachial index (ABI) was 0.7. After six months, patients were reassessed for reevaluation of the ABI and claudication with analysis of the certification decision made by welfare doctors. Statistical analyses of the data were performed using the Mann Whitney, &#967;2 and t-Student tests for justification of the decision of welfare doctors. Results. All patients, after open surgery, received positive welfare decisions. In 12 patients, complete inability to work was certified and in 10, partial inability to work. In patients who underwent endovascular surgery, partial inability to work was certified in five patients and negative welfare decision was found in another five patients. The difference in positive and negative welfare certification was statistically significant between open and endovascular surgery groups (p < 0.005). No difference in claudication distance and ABI value was observed between groups. The distance of claudication and ABI value had no influence on the welfare decision (p = 0.3). The type of open surgery and location of endovascular procedure were insignificant regarding certification of ability to work (p = 0.2). Certification of complete inability to work after surgery was not related to the ABI value or claudication distance for either type of open surgery (p = 0.02). Conclusions. Certification after vascular reconstruction has thus far been based on the subjective impressions of welfare doctors and depends only on the presence of open surgery history with no relation to objective status of the patient or stage of the disease. The obtained results reveal the poor knowledge at present regarding atherosclerotic ischaemia of lower extremities diagnostic criteria - something which should be changed through obligatory scholarship of medical welfare doctors.Wstęp. Celem pracy była ocena kryteriów, na podstawie których podejmowane są decyzje orzecznicze o niezdolności do pracy u chorych po interwencjach w obrębie układu tętniczego kończyn dolnych. Materiał i metody. Do analizy wyselekcjonowano 32 chorych w wieku produkcyjnym (39-61 lat, mediana 49 lat) po operacjach naprawczych (otwartych i wewnątrznaczyniowych) w obrębie układu tętniczego kończyn dolnych. U wybranych chorych miażdżycowe niedokrwienie kończyn dolnych było jedyną jednostką chorobową, rozpoznaną i leczoną przez lekarzy prowadzących. Nie odnotowano powikłań w przebiegu pooperacyjnym w obserwacji 12-48-miesięcznej. Dystans chromania przestankowego oceniany w teście na bieżni wynosił 120-1100 m. Wartość wskaźnika kostka&#8211;ramię (ABI) wynosiła średnio 0,7. Po 6 miesiącach wzywano chorych w celu stwierdzenia, jakie orzeczenie wydali lekarze Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) oraz ponownie analizowano dystans chromania i wartość ABI. Otrzymane wyniki poddawano analizie statystycznej (w testach Manna-Whitneya, &#967;2 oraz t-Studenta) i oceniano zasadność decyzji lekarza ZUS. Wyniki. Wszyscy chorzy po zabiegach otwartych rewaskularyzacji otrzymali pozytywne decyzje rentowe, u 12 pacjentów orzecznicy ZUS orzekli całkowitą niezdolność do pracy, a u 10 badanych - niezdolność częściową. Spośród chorych po zabiegach endowaskularnych u 5 badanych orzeczono częściową niezdolność do pracy, a u 5 pacjentów nie stwierdzono niezdolności do pracy. Wśród chorych operowanych i poddawanych zabiegowi przezskórnej angioplastyki (PTA) stwierdzano statystycznie istotną różnicę w liczbie przyznanych świadczeń rentowych (p < 0,005). Grupy chorych nie różniły się pod względem dystansu chromania czy wartości wskaźnika ABI. Nie stwierdzano zależności pomiędzy stopniem niezdolności do pracy a przechodzonym dystansem oraz wartością wskaźnika ABI w grupie operacji otwartych i PTA (p = 0,3). Również rodzaj operacji otwartej i miejsce wykonanej angioplastyki nie wpływały na orzeczenie stopnia niezdolności do pracy (p = 0,2). Orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy nie zależało od przechodzonego dystansu i wartości ABI ani od rodzaju przeprowadzonej operacji otwartej (p = 0,02). Wnioski. Obecnie decyzje orzecznicze podejmowane są arbitralnie na podstawie subiektywnej analizy ciężkości przebytego zabiegu operacyjnego, bez uwzględnienia rzeczywistego stopnia zaawansowania schorzenia po rewaskularyzacji. Otrzymane wyniki świadczą o braku znajomości podstawowych kryteriów zaawansowania choroby u orzeczników ZUS i wymagają zmiany podstaw poprzez obowiązkowe szkolenia dla orzeczników

Porównanie pomostu z polytetrafluoroethylenu i przemieszczonej podskórnie żyły odłokciowej jako metod z wyboru w celu uzyskania wtórnego dostępu do hemodializ

Background. Satisfactory vascular access for hemodialysis (HD) continues to be the weakest point in the management of patients with end-stage renal disease (ESRD). The purpose of this study was to compare PTFE arm graft with superficialized basilic vein as a secondary vascular access for HD. Matherial and methods. Two groups of patients were compared. The first group consisted of 23 patients in whom a PTFE graft between the axillary vein and brachial artery was implanted. The second group consisted of 24 patients in whom a basilo-brachial elbow fistula was first created and then, after a period of maturation, the basilic vein was superficialized. The long term patency, number of complications, and patients' suspective assessment were compared between the two groups. The follow-up period was 25 months. Results. The long term potency of the PTFE group and superficialized basilic vein was 57.1% and 80.0 respectively. Conclusions. In conclusion, the authors emphasize that before the decision to implant PTFE prostheses is made, the possibilities of making use of the basilic vein should be taken in consideration.Wstęp. W dalszym ciągu najsłabszym elementem prowadzenia dializy pozaustrojowej jest uzyskanie zadawalającego dostępu żylnego, umożliwiającego wielokrotne i wieloletnie nakłuwanie naczynia. Celem niniejszej pracy było porównanie metody zastosowania pomostu z PTFE oraz metody polegającej na podskórnym przemieszczeniu żyły odłokciowej jako optymalnego środka uzyskania wtórnego dostępu do hemodializ. Materiał i metody. Pierwszą grupę stanowiło 23 chorych, którym wszyto pomost z protezy PTFE. Druga grupa natomiast składała się z 24 osób, u których wstępnie wykonano przetokę z żyły odłokciowej, a następnie przemieszczano ją podskórnie. Wyniki obejmowały ocenę drożności wytworzonych przetok, powikłań, jak i subiektywnych wrażeń pacjentów w zależności od zastosowanej metody operacyjnej. Wyniki. Po 25 miesiącach obserwacji drożność pomostów tętniczo-żylnych wykonanych z protezy PTFE i z przemieszczonej żyły odłokciowej wynosiła odpowiednio 57,1 i 80,0%. Wnioski. Decyzja o wszyciu choremu protezy PTFE powinna poprzedzona być badaniem możliwości wykorzystania żyły odłokciowej

Treatment of ruptured thoraco-abdominal aortic aneurysm in the abdominal section

Tętniaki odcinka piersiowo-brzusznego aorty są szczególnym wyzwaniem diagnostycznym i terapeutycznym, mimo że stanowią nieznaczny odsetek tętniaków w ogóle. W przypadku tętniaków niepękniętych u chorych bez istotnych obciążeń dodatkowych można je leczyć, wszywając protezę piersiowo-brzuszną. Problematyczna pozostaje kwestia leczenia chorych z grup wysokiego ryzyka lub z pęknięciem tętniaka tego typu. W niniejszej pracy autorzy prezentują przypadek chorego z pękniętym tętniakiem piersiowo-brzusznego odcinka aorty, który był leczony w ośrodku autorów przez wszycie protezy naczyniowej poniżej tętnic nerkowych i odroczenie w czasie naprawy odcinka piersiowego tętniaka.Aneurysms of the thoraco-abdominal aorta are a particular diagnostic and therapeutic challenge, despite the fact that they constitute an insignificant percentage of aneurysms in general. In the case of non-ruptured aneurysms in patients not burdened with significant additional disease, they can be treated by implanting a thoraco-abdominal prosthesis. The treatment of patients burdened with additional disease or with this type of ruptured aneurysm remains problematic. In this article, we are going to describe the case of a patient with a ruptured thoraco-abdominal aortic aneurysm in the abdominal section, which was treated in our centre by implanting a vascular prosthesis below the renal arteries with a delay in the operation for the period of repair of the thoracic section of the aneurysm

Endovascular treatment of splenic artery aneurysms

Background: Aneurysms of visceral arteries, including splenic artery, are relatively rare vascular pathology. Currently they are diagnosed more and more commonly due to widespread application of imaging procedures in diagnostics of other abdominal conditions. Splenic artery aneurysm develops often asymptomatically, and its rupture is associated with a high mortality rate. Hence, elective treatment of such aneurysms is suggested as a prophylaxis of the rupture. Material/Methods: This report contains presentation of treatment outcome of nine patients with splenic aneurysms (10 aneurysms) treated in the years 2001-2006. In eight cases the treatment involved endovascular placement of metal embolisation coil into the aneurysm sac. In one female patient with two splenic artery aneurysms, following dissection of the proximal aneurysm and end-to-end anastomosis of the artery, the latter was repaired endovascularly in a delayed procedure. Results: In none of the described cases any serious complications were observed. Complete occlusion of the aneurysm lumen following endovascular procedure was observed in 7 of 9 cases (77.8%). Moreover, we managed to spare the spleen in all the described cases. Conclusions: Endovascular techniques provide a good alternative for open surgery in treatment of the splenic artery aneurysm, although the latter is still the treatment of choice in cases of rupture of visceral artery aneurysm

Chirurgiczne leczenie niedokrwienia ręki u chorych z przetoką tętniczo-żylną

Background. Hand ischaemia symptoms following the creation of arteriovenous fistulas for haemodialysis occur in the case of 3&#8211;5% of patients. The aim of this paper is to assess various methods of hand ischaemia treatment in patients with arteriovenous fistulas created for haemodialysis. Material and methods. There were 42 persons who underwent operations between 1990 and 2002. There were 20 cases of ischaemic necrosis in the area of fingers. Twenty two patients reported pain which was becoming more acute during dialysis. In 9 cases, distal arterial ligation was made. Arterial anastomosis with prosthesis band was performed in 16 cases whereas arterial ligation-bypass was applied in 14 cases. Results. In the case of 3 patients we had to ligate a fistula and create a new one. In the group of the remaining 39 patients hand blood supply improved and ischaemic symptoms were relieved. Within follow-up, thrombosis occurred in 7 patients (banding group). Conclusions. In patients with hand ischaemia symptoms one should always try, once the arteriovenous fistula is created, to improve the blood supply condition and, at the same time, keep anastomosis patent.Wstęp. Objawy niedokrwienia ręki u chorych po chirurgicznym wytworzeniu przetok tętniczo-żylnych na potrzeby hemodializy występują u około 3&#8211;5% takich osób. Celem pracy była ocena różnych sposobów leczenie niedokrwienia ręki u chorych po wytworzeniu przetok tętniczo-żylnych dla celów hemodializy. Materiał i metody. W latach 1990-2002 operowano 42 osoby. U 20 osób stwierdzano ogniska martwicy w obrębie palców rąk, a 22 chorych wskazywało na ból nasilający się podczas dializ. U 9 osób wykonano podwiązanie obwodowego odcinka tętnicy, u 16 - zwężenie zespolenia tętniczego opaską z protezy, u następnych 14 - podwiązanie tętnicy i pomost żylny. Wyniki. U 3 chorych zaistniała konieczność podwiązania przetoki i wytworzenia nowej. U pozostałych 39 pacjentów uzyskano poprawę w ukrwieniu ręki i ustąpienie dolegliwości. W okresie pooperacyjnym u 7 chorych, u których wykonano zwężenie zespolenia tętniczego, wystąpiła zakrzepica przetoki. Wnioski. U chorych z objawami niedokrwienia ręki po założeniu przetoki tętniczo-żylnej należy zawsze podejmować próbę poprawy ukrwienia z jednocześnie zachowanym drożnym zespoleniem

Pancreatic injury following elective abdominal aortic repair

Wstęp. Śmiertelność okołooperacyjna u chorych po operacjach tętniaków aorty brzusznej (AAA) jest nadal znaczna, co wiąże się powikłaniami, które trudno przewidzieć. Celem niniejszej pracy była analiza biochemiczna, ultrasonograficzna i kliniczna trzustki po operacjach planowych tętniaków aorty brzusznej. Materiał i metody. Prospektywnej ocenie poddano grupę 132 chorych kwalifikowanych do tej operacji. Analizowano wiek chorych, płeć, stan zdrowia z uwzględnieniem wywiadów w kierunku przewlekłego lub ostrego zapalenia trzustki, współistniejącej cukrzycy, choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, przewlekłej niewydolności nerek, otyłości (BMI > 30 kg/m2), kamicy pęcherzyka żółciowego oraz alkoholizmu. Wymiar tętniaka analizowano w przedziałach 4,5-5,5 cm, 5,6-7,0 cm, powyżej 7 cm. Badania laboratoryjne wykonywano 3-krotnie: przed zabiegiem, w 2. i 5. dobie po zabiegu. Oceniano stężenie amylazy w surowicy, AspAT, AlAT, bilirubinę, kwas mlekowy, lipazę. W badaniu USG oceniano trzustkę przed zabiegiem oraz w 5. dobie po zabiegu. Wyniki. U 20 pacjentów po zabiegu operacyjnym wystąpił statystycznie znamienny wzrost stężeń lipazy i amylazy w surowicy (p < 0,01). W tej grupie było 15 mężczyzn i 5 kobiet (brak znamienności statystycznej w odniesieniu do płci); 12 osób było powyżej 70 rż., a 8 miało mniej niż 70 lat (w odniesieniu do granicy wiekowej 70 lat różnica znamienna statystycznie przy p < 0,05). Wielkość AAA powyżej 7 cm stwierdzono u 11 osób. U 2 pacjentów wystąpiły objawy kliniczne i laboratoryjne wskaźniki ostrego zapalenia trzustki. Wnioski. Uszkodzenia trzustki obserwowane po planowych operacjach AAA wiążą się z wielkością tętniaka, zwłaszcza gdy jego średnica jest większa niż 7 cm. Najprawdopodobniej łączy się to z jatrogennym uszkodzeniem śródoperacyjnym. W patologii uszkodzenia trzustki po operacjach AAA prawdopodobnie ma znaczenie również niedokrwienie narządu spowodowane dużą utratą krwi. Zaburzenia funkcji trzustki występują częściej u starszych osób po 70 rż.Background. Open repair of abdominal aortic aneurysm (AAA) is still associated with substantial perioperative mortality, which is in turn related to complications that are difficult to predict. The purpose of this study was a biochemical, clinical and ultrasonographic analysis of pancreas in patients after elective repair of AAA. Material and methods. A group of 132 patients scheduled for the elective AAA repair was analyzed. Data regarding age, gender, medical history with a special emphasis on pancreatic disease, diabetes, ischemic heart disease, chronic obstructive pulmonary disease, chronic renal insufficiency, obesity (BMI > 30), cholelithiasis and alcoholism was taken and analyzed. According to the size of the aneurysms three groups were created: 4.5-5.5 cm; 5.6-7.0 cm and > 7.0 cm. The laboratory test were performed three times: preoperatively, on the 2nd and on the 5th postoperative day. Serum amylase, lipase, AspAT, AlAT, bilirubin and lactic acid were analyzed. Ultrasound scan was performed preoperatively and on the 5th postoperative day. Results. In 20 patients statistically significant increase of serum level of amylase and lipase was found (p < 0.01). The gender of the patient did not have any significant influence on the development of pancreatic dysfunction. The pancreatic dysfunction occurred in eight patients younger than 70 years of age and in 12 older than 70 years of age and the difference was statistically significant (p < 0.05). The aneurysm greater than 7.0 cm in 11 patients was found. Both clinical and biochemical symptoms of acute pancreatitis were present in two patients (1.5%). The pancreatic injury was more frequent in patients with large AAA (> 7 cm). Conclusion. Pancreatic injury after elective AAA repair is related to the size of the aneurysm and probably caused by intraoperative iatrogenic trauma. Ischemia of the pancreas caused by blood loss may also play a role. Pancreatic dysfunction is more frequent in patients over 70 years of age

Lower limb revascularization in patients with heparin-induced thrombocytopenia

Heparin-induced thrombocytopenia (HIT) is a serious complication which occurs in patients treated with heparin. It is estimated that in clinical practice this syndrome can be encountered among 1-3% of patients who receive heparin treatment. This disease is often not diagnosed. The aim of this study was to evaluate the treatment of patients with diagnosed HIT syndrome who were qualified to revascularisation in the course of critical lower limb ischaemia. There were two cases of patients with diagnosed HIT syndrome who were treated in the Department of General and Vascular Surgery in Poznań. The results of revascular treatment of patients with diagnosed HIT syndrome were evaluated retrospectively. In all patients it was possible to perform revascular surgery of lower limbs after introducing an oral anticoagulant. In 2004 it was impossible to treat HIT syndrome with new generation anticoagulants. That is why oral anticoagulant (coumarin) treatment was introduced as a safe method and the only one available in our conditions. It enabled us to perform revascular surgery retaining INR indicator of 1.5-1.7.Małopłytkowość poheparynowa (HIT) jest poważnym powikłaniem występującym u chorych leczonych heparyną. Ocenia się, że w praktyce klinicznej zespół ten pojawia się u 1-3% osób poddanych terapii heparynowej i często jest to schorzenie nierozpoznane. Celem pracy była ocena leczenia chorych z rozpoznanym zespołem HIT, zakwalifikowanych do operacji rewaskularyzacyjnych w przebiegu krytycznego niedokrwienia kończyn dolnych. Przedstawiono przypadki dwóch chorych z rozpoznanym zespołem HIT, leczonych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Naczyń w Poznaniu. Retrospektywnie oceniono wyniki leczenia rewaskularyzacyjnego chorych z rozpoznanym zespołem HIT. U wszystkich chorych włączenie doustnego antykoagulantu umożliwiło przeprowadzenie operacji rewaskularyzacyjnej kończyn dolnych. W 2004 roku z powodu braku możliwości leczenia zespołu HIT lekami przeciwkrzepliwymi nowej generacji, zastosowanie doustnych antykoagulantów (acenokumarolu) było metodą bezpieczną i w tym czasie jedynie dostępną w tych warunkach. Pozwoliła ona na przeprowadzenie operacji rewaskularyzacyjnej, przy zachowaniu wskaźnika INR na poziomie 1,5-1,7

The role of virus infection in abdominal aortic aneurysm aetiology

Background. Contemporary studies on aneurysm formation in the course of inflammatory changes led to trials on the role of virus infection in its pathology. Some data in literature indicate infections of the aneurysm wall with such viruses as cytomegalovirus (CMV) and herpes simplex virus type 1, 2 (HSV 1/2). These microorganisms, causing subclinical, chronic or recurrent infections, may have a long-lasting, damaging influence on the aortic wall. The study objective was to solve the following problems: 1. Can the presence of viruses be a factor that causes abdominal aortic aneurysm formation? 2. Does the division of aneurysms into two groups (non-specific and inflammatory) have a clinical nature, or does it result from their different aetiology? Material and methods. Polymerase chain reaction (PCR) tests on DNA presence of CMV, HSV 1/2 and human papilloma virus type 6, 11 (HPV 6/11) were carried out on 34 patients with recognized abdominal aortic aneurysms (AAA), 30 patients with artery atherosclerosis (AA) and at 20 volunteers from a control group. Results. DNA of CMV was detected in none of the tested groups of aortas; HSV 1/2 was detected in one control issue. DNA presence of HPV 6/11 was detected in 100% of tissues taken from aneurysmatic walls, as well as in 14 samples (46.7%) received from atherosclerotic aortas and in 17 tissues (85%) from control aortas. Conclusions. The results suggest that the presence of HPV 6/11 is not a causative factor of AAA. However, the presence of these viruses, even in latent form, may lead to aortic wall weakness and increased susceptibility to secondary infection of C. pneumoniae bacteria, the presence of which was confirmed in previously demonstrated test results.Wstęp. Wyniki współczesnych badań dotyczących powstawania tętniaków w przebiegu zmian zapalnych zapoczątkowały doświadczenia nad znaczeniem zakażeń wirusowych w ich patologii. W piśmiennictwie znajdują się dane, które wskazują na zakażenie ściany tętniaka wirusami, takimi jak cytomegalowirus (CMV) i wirus opryszczki pospolitej typu 1, 2 (HSV). Drobnoustroje te wywołując subkliniczne, przewlekłe lub nawracające zakażenia, mogą wywierać długotrwały uszkadzający wpływ na ścianę aorty. Celem niniejszej pracy było ustalenie: 1. Czy obecność wirusów może być czynnikiem wywołującym powstanie tętniaka aorty brzusznej (AAA)? 2. Czy podział tętniaków na tętniaki niespecyficzne i zapalne ma charakter kliniczny czy też wynika z ich różnej etiologii? Materiał i metody. Badania reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) na obecność DNA CMV, HSV 1/2 i wirusa brodawczaka ludzkiego typu 6, 11 (HPV 6/11) wykonano u 34 osób z rozpoznanym AAA, u 30 chorych z miażdżycą aorty (AA) i u 20 osób z grupy kontrolnej. Wyniki. W żadnej badanej grupie aort nie wykryto występowania DNA CMV, natomiast HSV 1/2 wykryto w jednej tkance kontrolnej. Obecność DNA HPV 6/11 stwierdzono w 100% tkanek pobranych ze ściany tętniaków, jak również w 14 próbach (46,7%) pochodzących z aort zmienionych miażdżycowo i 17 tkankach (85%) aort kontrolnych. Wnioski. Wynik sugeruje, że obecność wirusa HPV 6/11 nie jest czynnikiem sprawczym powstania AAA. Obecność tych wirusów, nawet w formie utajonej, może jednak spowodować osłabienie ściany aorty i zwiększoną podatność na wtórne zakażenie - na przykład bakterią C. pneumoniae, której obecność potwierdzono we wcześniej prezentowanych wynikach badań