Longitudinal maturation of auditory cortical function during adolescence

Cross-sectional studies have demonstrated that the cortical auditory evoked potential (CAEP) changes substantially in amplitude and latency from childhood to adulthood, suggesting that these aspects of the CAEP continue to mature through adolescence. However, no study to date has longitudinally followed maturation of these CAEP measures through this developmental period. Additionally, no study has examined the trial-to-trial variability of the CAEP during adolescence. Therefore, we longitudinally tracked changes in the latency, amplitude, and variability of the P1, N1, P2, and N2 components of the CAEP in 68 adolescents from age 14 years to age 17 years. Latency decreased for N1 and N2, and did not change for P1 or P2. Amplitude decreased for P1 and N2, increased for N1, and did not change for P2. Variability decreased with age for all CAEP components. These findings provide longitudinal support for the view that the human auditory system continues to mature through adolescence. Continued auditory system maturation through adolescence suggests that CAEP neural generators remain plastic during this age range and potentially amenable to experience-based enhancement or deprivation

Η σχέση του άγχους και της κατάθλιψης με περιφερικούς βιοδείκτες σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη Τύπου ΙΙ

Εισαγωγή: Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου ΙΙ (ΣΔΤ2) είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές σε σύγκριση με το γενικό πληθυσμό. Μηχανισμοί φλεγμονής και δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, υπερδραστηριότητα του άξονα Υποθαλάμου-Υπόφυσης-Επινεφριδίων και μεταβολικές διαταραχές, αποτελούν κάποιους βασικούς παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς που συνδέουν το ΣΔΤ2 με το άγχος και την κατάθλιψη. Ο σκοπός αυτής της μελέτης είναι να ερευνήσει τη σχέση του άγχους και της κατάθλιψης με περιφερικούς βιοδείκτες σε ασθενείς με ΣΔΤ2. Μέθοδος: Στη μελέτη συμμετείχαν 200 διαδοχικοί ασθενείς (104 άνδρες και 96 γυναίκες) με ΣΔΤ2 που επισκέπτονται τακτικά το Διαβητολογικό Κέντρο στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν». Όλοι οι ασθενείς συμπλήρωσαν την κλίμακα HADS και οι περιφερικοί βιοδείκτες (BMI, HbA1c, αιμοσφαιρίνη, αιματοκρίτης, λευκά αιμοσφαίρια, αιμοπετάλια, ουρία, κρεατινίνη, χοληστερίνη, HDL, LDL και τριγλυκερίδια) συλλέχθηκαν από τα αποτελέσματα των αιματολογικών τους εξετάσεων. Για τις συγκρίσεις, οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες ανάλογα με τα επίπεδα των περιφερικών βιοδεικτών τους. Αποτελέσματα: Οι περιφερικοί βιοδείκτες που συνήθως συνδέονται με το μεταβολικό σύνδρομο σχετίστηκαν με το άγχος και την κατάθλιψη. Η HbA1c και η χοληστερίνη σχετίστηκαν με το άγχος (rs = 0 .306, p<0.001, rs = 0.224, p = 0.001) και την κατάθλιψη (rs = 0.295, p < 0.001, rs = 0.201, p = 0.004), ενώ το BMI (rs = 0.150, p = 0.033), η LDL (rs = 0.199, p = 0.005) και τα τριγλυκερίδια (rs = 0.148, p = 0.036) σχετίστηκαν μόνο με την κατάθλιψη. Οι σημαντικές διαφορές που βρέθηκαν στη σχέση των περιφερικών βιοδεικτών με το άγχος και την κατάθλιψη οφείλονταν στους άνδρες. Όμως, οι γυναίκες παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης σε σύγκριση με τους άνδρες στις ομάδες με τα χαμηλότερα επίπεδα περιφερικών βιοδεικτών. Συμπεράσματα: Υπάρχουν ενδείξεις ότι κάποιοι περιφερικοί βιοδείκτες που συνδέονται με το ΣΔΤ2 θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εν δυνάμει ως πιθανοί προγνωστικοί δείκτες για την εμφάνιση άγχους και κατάθλιψης στον συγκεκριμένο κλινικό πληθυσμό. Επίσης, ακόμα και ασθενείς με χαμηλότερα επίπεδα περιφερικών βιοδεικτών μπορεί να παρουσιάζουν ορισμένα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης, και ειδικά οι γυναίκες. Επομένως, οι κλινικοί θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη βιολογικούς και ψυχολογικούς παράγοντες κατά την εξέταση και τον σχεδιασμό της θεραπείας των ασθενών με ΣΔΤ2, προκειμένου να εξατομικεύουν την στρατηγική τους για μια ολιστική προσέγγιση των ασθενών.Background: Previous research showed that patients with Type II Diabetes Mellitus (T2DM) are more vulnerable to depression and anxiety disorders compared to the general population. Some of the pathophysiological mechanisms that associate T2DM with depression and anxiety include inflammation mechanisms and dysregulation of the immune system, the hyperactivity of the HPA-axis and metabolic abnormalities. The purpose of this study was to investigate the association of anxiety and depression with various peripheral biomarkers in patients with T2DM. Method: The study included 200 consecutive outpatients (104 males, 96 females) with T2DM who have regular follow-up appointments at the Diabetes Center of the General University Hospital Attikon in Athens, Greece. All the patients completed the HADS scale and their peripheral biomarkers (BMI, HbA1c, hemoglobin, hematocrit, white blood cells, platelets, serum urea, creatinine, total cholesterol, HDL, LDL and triglycerides) were collected from their regular blood’s examinations. For the comparisons, the patients were divided into two groups based on the levels of their peripheral biomarkers. Results: The peripheral biomarkers that are usually related to the metabolic syndrome were associated with anxiety and depression. HbA1c and total cholesterol were associated with both anxiety (rs = 0 .306, p<0.001, rs = 0.224, p = 0.001) and depression (rs =0 .295, p < 0.001, rs = 0.201, p = 0.004) whereas, BMI (rs = 0.150, p = 0.033), LDL (rs = 0.199, p = 0.005) and triglycerides (rs = 0.148, p = 0.036) were associated only with depression. The significant differences observed in the association of the peripheral biomarkers with anxiety and depression were found due to males. However, females showed more anxiety and depression compared to males in the groups with the lower levels of the peripheral biomarkers. Conclusions: There are implications that some of the peripheral biomarkers that are related to T2DM could be possibly used as potential indicators for anxiety and depressive symptoms in this clinical population. Moreover, even patients with lower levels of the peripheral biomarkers could experience symptoms of anxiety and depression, and especially the females. Therefore, the clinicians should have a holistic approach during the examination and treatment of patients with T2DM