Age dependent treatment response to the Carriere ® Motion 3D ™ appliance for the correction of Class II malocclusion

Introduction and Purpose Class II malocclusion is a common anomaly. Both adults and adolescents with Class II malocclusion can be treated. One of the methods for correction is Carriere ® Motion 3D ™ appliance (CMA). The aim was to evaluate and compare the rate of tooth movement depending on age during treatment with Carriere ® Motion 3D ™ appliance (CMA). Material and method The retrospective study investigated medical records of 28 adult and 27 adolescent subjects who were treated with the Carriere ® Motion 3D ™ distalizer to correct Class II malocclusion. Time (in days) needed to achieve 1 mm correction was calculated for each patient, based on the quotient of days needed for Class II correction and the distance required to achieve Class I canine relationship. The difference between groups was analyzed using the Mann-Whitney-U test. Results Phase I treatment with CMA lasted on average 5,67 ± 2,01 months for adults and 4,67 ± 1,48 months for teenagers. The mean time to achieve 1 mm correction was 36,77 ± 11,01 days in the adult group and 36,59 ± 26,17 days in the adolescent group. The results showed no statistically significant difference between the two groups. Conclusions CMA can be applied to efficiently treat Class II malocclusion in adolescent as well as adult patients. No difference in age related tooth movement using the CMA was found

Ortografia polska od II połowy XVIII wieku do współczesności : kodyfikacja, reformy, recepcja

Upłynęło sporo czasu, nim odważono się wprowadzić do grafii polskiej litery z kreskami i ogonkami (stało się to dopiero na początku XVI wieku). Wcześniej nie zaprząta-no sobie tym głowy w obawie przed posądzeniem o naśladowanie heretyka Jana Husa wyklętego przez Kościół. W pracy doktorskiej traktującej o kodyfikacji i reformowaniu pisowni nie mogło, rzecz jasna, zabraknąć analizy historycznojęzykowej dzieła wyjątkowego, jakim w 1440 roku był pierwszy traktat o ortografii przez Jakuba Parkoszowica. Chociaż ów kodeks pisowniowy nie odegrał większej roli, ocenia się go jako ważny dokument teoretycznego, całościowego spojrzenia na sprawy pisowni i próbę ujęcia jej w jakieś ramy normatywne tamtych czasów. W następnym stuleciu reformatorów (czy może jednak wciąż tylko kodyfikatorów) i książek o tematyce ortograficznej znalazło się już więcej (Stanisław Zaborowski, Stanisław Murzynowski, Jan Januszowski), a i poziom merytoryczny dzieł okazał się nadspodziewanie dobry. Wysiłki kodyfikacyjne przydały się jak nigdy wcześniej, gdyż zaczęły wychodzić drukiem dzieła poważnych autorów. To właśnie drukarze przeszło cztery stu-lecia temu przyczynili się w znacznym stopniu do ujednolicenia pisowni, tworząc tym samym podwaliny pod stworzenie reguł pisowniowych, przez wprowadzenie do obiegu czcionek o takim, a nie innym kształcie, oddających dźwięki mowy. Omówieniu publikacji zawiązanych z grafią XVI wieku poświęcam sporo uwagi przede wszystkim dlatego, że chcę pokazać, jak nieraz odmiennie patrzyli na kwestie zapisywania po polsku wyrazów i wyrażeń ludzie, którym leżały na sercu sprawy polszczyzny, ale co de facto okazało się jednak korzystne, gdyż pisownia nabrała w końcu cech jednolitości, stabilności, przejrzystości, a przede wszystkim wyszła z chaosu, jaki panował w średniowieczu. Ze zrozumiałych względów najbardziej jednak skupiłem się na okresie nowopolskim („oświecenia publicznego”) w dziejach grafii i ortografii, datującym się od lat 80. XVIII wieku do drugiej wojny światowej, kiedy zaczynają się śmielej wypowiadać na tematy ortograficzne prawdziwi intelektualiści tamtego okresu. Na szczęście pisownia ustalona w drukach krakowskich połowy XVI wieku po dwóch stuleciach pozostała w zasadzie ta sama, a dyskusję wywoływały już kwestie o wiele mniejsze, dotyczące na przykład kreskowania samogłosek czy zapisywania głoski j. Od XIX wieku ortografia będzie już zaprzątać umysły nie tylko lingwistów, ale i ludzi innych profesji (pisarzy, poetów, polityków, nauczycieli, publicystów), pojawią się nowe traktaty i memoriały, obradować będą deputacje, komisje i komitety ortograficzne, ujrzą światło dzienne rozprawy, wnioski i uchwały na temat pisowni firmowane przez instytucje i towarzystwa naukowe, choć nie zabraknie sporów, uszczypliwości czy prawdziwych filipik na łamach prasy. Taka sytuacja trwać będzie właściwie nieprzerwanie do pierwszych Bilsko 40 latach XX stulecia. Opisuję to wszystko w pracy w zgodzie z faktami, nie kryjąc satysfakcji, że udało mi się podczas wieloletniej kwerendy dotrzeć to materiałów niezwykle cennych, nierzadko unikatowych (książek, broszur, wycinków z gazet itp.), przechowywa-nych przez dziesiątki lat w prywatnych bibliotekach, po śmierci właścicieli zaś oddawanych do antykwariatów przez spadkobierców z nadzieją, że zainteresują w przyszłości miłośników języka i ortografii. Szczęśliwym trafem znalazły się one w moich rękach, stanowiąc kopalnię wiadomości o dziejach pisowni polskiej, ale również pokazując, jak wielkie emocje i wątpliwości u odbiorców wywoływało kodyfikowanie i reformowanie ortografii na przestrzeni wieków. Najważniejsze jednak, że na koniec otrzymaliśmy spójne reguły pisowniowe, które – z małymi zmianami – przetrwały na długie lata. Nie znaczy to wcale, że nie można by ich dzisiaj co nieco poprawić, np. usunąć elementy martwe i nieprzystające do rzeczywistości. Z taką też propozycją wychodzę do językoznawców w konkluzji głównych tez mojej pracy doktorskiej. A co z recepcją ortografii? Z tym bywa różnie, co odnotowuję, analizuję na przy-kładach i komentuję w ostatniej części publikacji. Nie mam wątpliwości, że ktoś, kto bardzo chce, może się reguł pisowniowych wyuczyć bez większych trudności (nie są nie do opanowania), później zaś czerpać z tego przyjemność. Kłopot polega jednak na tym, że jakoś nie wszyscy się do tego garną, nie widząc potrzeby dogłębnego poznania pisowni swojego języka. To prawda… ortografia nie jest nauką łatwą ani małą – że sparafrazuję słowa wieszcza. Za prof. Janem Tokarskim powtórzę zaś, iż są w niej „i słowa mieniące się pełnią barw, i działające jak słota jesienna”, a wyrazy ortografia i pisownia zaś „nie budzą nastrojów podniosłych (można by ich barwę emocjonalną zestawić z dokuczliwością uwierania buta)”. Tym większa to dla mnie satysfakcja, że w owej uwierającej ponoć ortografii od-nalazłem tyle fascynujących treści i inspiracji, które złożyły się na to, iż po 20 latach od wygrania mistrzowskiego konkursu w Katowicach powstała ta publikacja. To, co z różnych względów nie znalazło się w niej w części zasadniczej, a co wydawało mi się ważne odnotowania, trafiło do aneksu

Case Study of Old Steel Riveted Railway Truss Bridge: From Material Characterization to Structural Analysis

The structural analysis of an old steel riveted railway truss bridge located over the Maruska River on the Działdowo – Olsztyn, Poland railway line is performed in this paper to check its behaviour under today’s railway loads. The mechanical properties of construction steel extracted from the old steel bridge are investigated by tensile tests, impact tests through the Charpy pendulum impact V-notch, and an optical emission spectrometer. Structural analysis exhibits that the steel bridge requires proper structural bridge improvements to meet today’s load requirements in terms of bearing capacity and serviceability state. The paper begins with a wide survey of literature carried out on the investigation of steel riveted railway bridge subject matter. This paper can provide scientists, engineers, and designers with an experimental and structural basis in the field of old steel riveted railway truss bridge construction

Probing the limits of correlations in an indivisible quantum system

We employ a trapped ion to study quantum contextual correlations in a single qutrit using the 5-observable Klyachko,Can,Binicio˘glu,andShumovskyinequality,whichisarguablythemostfundamentalnoncontextuality inequality for testing quantum mechanics (QM). We quantify the effect of systematics in our experiment by purposely scanning the degree of signaling between measurements, which allows us to place realistic bounds on the nonclassicality of the observed correlations. Our results violate the classical bound for this experiment by up to 25 standard deviations, while being in agreement with the QM limit. In order to test the prediction of QM that the contextual fraction increases with the number of observables, we gradually increase the complexity of our measurements from 5 up to 121 observables. We find stronger-than-classical correlations in all prepared scenarios up to 101 observables, beyond which experimental imperfections blur the quantum-classical divide

Integrated optical multi-ion quantum logic

Practical and useful quantum information processing (QIP) requires significant improvements with respect to current systems, both in error rates of basic operations and in scale. Individual trapped-ion qubits' fundamental qualities are promising for long-term systems, but the optics involved in their precise control are a barrier to scaling. Planar-fabricated optics integrated within ion trap devices can make such systems simultaneously more robust and parallelizable, as suggested by previous work with single ions. Here we use scalable optics co-fabricated with a surface-electrode ion trap to achieve high-fidelity multi-ion quantum logic gates, often the limiting elements in building up the precise, large-scale entanglement essential to quantum computation. Light is efficiently delivered to a trap chip in a cryogenic environment via direct fibre coupling on multiple channels, eliminating the need for beam alignment into vacuum systems and cryostats and lending robustness to vibrations and beam pointing drifts. This allows us to perform ground-state laser cooling of ion motion, and to implement gates generating two-ion entangled states with fidelities $>99.3(2)\%$. This work demonstrates hardware that reduces noise and drifts in sensitive quantum logic, and simultaneously offers a route to practical parallelization for high-fidelity quantum processors. Similar devices may also find applications in neutral atom and ion-based quantum-sensing and timekeeping

Volume-Function Analysis (LiMAx Test) in Patients with HCC and Cirrhosis Undergoing TACE-A Feasibility Study

Background Transarterial chemoembolization (TACE) is an important therapy for hepatocellular carcinoma (HCC) in cirrhosis. In particular in advanced cirrhosis, post-TACE hepatic failure liver (PTHF) failure may develop. Currently, there is no standardization for the periinterventional risk assessment. The liver maximum capacity (LiMAx) test assesses the functional liver capacity, but has not been investigated in this setting. Aims The aim of this study was to prospectively evaluate periinterventional LiMAx and CT volumetry measurements in patients with cirrhosis and HCC undergoing repetitive TACE. Methods From 06/2016 to 11/2017, eleven patients with HCC and cirrhosis undergoing TACE were included. LiMAx measurements (n=42) were conducted before and after each TACE. Laboratory parameters were correlated with the volume–function data. Results The median LiMAx levels before (276±166 µg/kg/h) were slightly reduced after TACE (251 ±122 µg/kg/h; p=0.08). This corresponded to a median drop of 7.1%. Notably, there was a signifcant correlation between LiMAx levels before TACE and bilirubin (but not albumin nor albumin–bilirubin [ALBI] score) increase after TACE (p=0.02, k=0.56). Furthermore, a signifcantly higher increase in bilirubin in patients with LiMAx≤150 µg/kg/h was observed (p=0.011). LiMAx levels at diferent time points in single patients were similar (p=0.2). Conclusion In our prospective pilot study in patients with HCC and cirrhosis undergoing multiple TACE, robust and reliable LiMAx measurements were demonstrated. Lower LiMAx levels before TACE were associated with surrogate markers (bilirubin) of liver failure after TACE. Specifc subgroups at high risk of PTHF should be investigated. This might facilitate the future development of strategies to prevent occurrence of PTHF

Aortoenteric fistulas — case report series from the Department of Surgery of the 4. Military Clinical Hospital in Wroclaw over the years 2010–2016

Background. Aortoenteric fistulas constitute a rare, but severe clinical problem involving a pathologicalconnection between the abdominal aorta and gastrointestinal tract. We distinguish primary and, much morefrequent, secondary fistulas. All such fistulas require urgent surgical treatment. Currently, the most commontreatment method involves open in situ prosthesis replacement or an extra-anatomical by-pass. Endovascularprocedures offer an alternative to open surgery, but remain controversial. Material and methods. The analysis included 6 surgical procedures in 5 patients with aorto-duodenal fistulatreated at the Department of Surgery of the 4. Military Clinical Hospital over the years 2010–2016. Opensurgery was performed in 4 cases, while 2 patients underwent stentgraft implantation. Diagnostics consisted ofan angio-CT and upper gastrointestinal tract endoscopy. All patients were diagnosed with radiological signs ofprosthesis infection, 2 of 6 patients died during the perioperative period. Surgical complications were observedin 5 of 6 cases (83%). Results. Endovascular treatment was associated with a reduction in the number of early postoperative complicationsand shortening of hospital stay. Conclusions. Based on the results and literature data, stentgraft implantation into the aorto-duodenal fistulaappears to be a viable alternative treatment method