Multivariate Analysis of the Lake Michigan Phytoplankton Community at Chicago

Ordination techniques were used to analyze phytoplankton and water chemistry data collected between 1927 and 1978 from Lake Michigan at Chicago. Ordination analysis summarized the phytoplankton data and illustrated the progression from oligotrophy to eutrophy and the subsequent reversal of cultural eutrophication after 1970 in the nearshore waters of Lake Michigan at Chicago. The analysis highlighted a significant correlation between blue-green algal biomass and Na+ concentration. The increase in mean annual Na+ concentration in Lake Michigan at Chicago and the experimental evidence implying a Na+ requirement for blue-green algae suggested that the increase in blue-greens, although influenced by P enrichment and by other factors, such as CO2 availability, allelopathic effects and N: P ratios, may also be linked with increases in Na+ concentration

Long-Term (1927-1978) Changes in the Phytoplankton Community of Lake Michigan at Chicago

Fifty-one years of phytoplankton data from the South District Water Intake of the Chicago Water Filtration Plant were analyzed to determine changes in the phytoplankton community related to the eutrophication of Lake Michigan. From 1930 to 1940, a net biomass (~100 mg C/m3) indicative of oligotrophic-mesotrophic conditions were implied by the net algal biomass. By 1961 net algal biomass was ~600 mg C/m3-a biomass indicative of a eutrophic lake. Much of the biomass increase is due to Tabellaria, Stephanodiscus tenuis and S. binderanus. Since the early 1970\u27s, there has been a consistent general decrease in algal biomass to levels associated with oligotrophic-mesotrophic conditions. The decrease in net algal biomass, the decrease in abundance of eutrophic species, the small but general increase in genera that were decreasing in relative abundance until ~ 1972, and the increase in dissolved reactive silica concentrations in Lake Michigan suggest a reversal of cultural eutrophication of Lake Michigan near Chicago. Only the increase in the relative abundance (22% of the total community biomass in 1978) of blue-green algae, mostly Oscillatoria and Gomphosphaeria, argues for accelerated eutrophication

11 Badania nad rolą brachyterapii HDR w leczeniu chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca

Ustalenie optymalnego postępowania u chorych na zaawansowanego, niedrobnokomórkowego raka płuca (NDKRP) jest przedmiotem wielu sprzecznych opinii. Brachyterapia śródoskrzelowa z użyciem żródła o wysokiej aktywnosci Ir 192 została wprowadzona do praktyki klinicznej pod koniec lat 80., a w Polsce przez autora w 1993 roku.Celem przeprowadzonych badań było określenie wpływu brachyterapii na wyniki leczenia chorych na zaaiwansowanego NDKRP, opracowanie kryteriów klinicznych przydatnych w kwalifikacji chorych do brachyterapii oraz optymalizacja i standaryzacja tej metody napromieniania.Przedmiotem analizy była grupa 516 chorych na NDKRP, w tym 325 chorych napromienianych z zastosowaniem brachyterapii w latach 1994–1998 w Regionalnym Centrum Onkologii w Bydgoszczy. Brachyterapia była stosowana jako metoda samodzielna lub stanowła połączenie z radykalną lub paliatywną teleterapią (60 Gy/30 frakcji lub 20 Gy/4–5 frakcji). Wyniki zostały porównane z wynikami uzyskanymi w historycznych grupach kontrolnych chorych, napromienianych tylko w warunkach teleterapii. Analiza porównawcza badanych grup chorych, uwzględniająca szereg cech klinicznych mających znaczenie prognostyczne, w większości przypadków nie wykazała różnic statystycznie istotnych.Przeprowadzone badania prowadzą do następujących wniosków:1.Połączenie brachyterapii z teleterapią zwiększa odsetek odpowiedzi klinicznych, wydłuża czas ich trwania oraz zmniejsza odsetek chorych wymagających leczenia II rzutu.2.Brachyterapia stosowana samodzielnie jest skuteczną metodą leczenia paliatywnego chorych na NDKRP i pozwala uzyskać wyniki leczenia porównywalne z teleterapią.3.Szczególnie dobre wyniki leczenia uzyskano u chorych: z centralną lokalizacją guza, o średnicy do 6 cm, z obecnością niedodmy, bez masywnych przerzutów do węzłów chłonnych śródpiersia, z naciekiem wewnątrz- lub zewnątrzoskrzelowym z kompresją oskrzela4.Brachyterapia w połączeniu z teleterapią, szczególnie przy dawce sumacyjnej powyżej 70 Gy, zwiększa ryzyko wystąpienia popromiennego zapalenia oskrzeli i śmiertelnego krwotoku płucnego. Wyznaczone dawki 5% i 50% ryzyka wynoszą odpowiednio 7 i 75 Gy oraz 15 i 85 Gy i świadczą, że wpływ brachyterapii na ryzyko ich wystąpienia może być wynikiem m. in. nieuwzględnienia w wyborze punktu referencyjnego średnicy i krzywizny oskrzela, kontaktu żródła ze ścianą oskrzela, dużego marginesu, połączenia z innymi metodami leczenia

38 Zastosowanie optymalizacji geometrycznej w brachyterapii HDR raka piersi – analiza parametrów rozkładu dawki

Cel pracyPorównanie parametrów rozkładu dawki dla dwupłaszczyznowych implantów w gruczole piersiowym z wykorzystaniem optymalizacji geometrycznej oraz bez optymalizacji.Materiał i metodaW naszej pracy dokonaliśmy analizy parametrów rozkładu dawki oraz indeksu jakości rozkładu dawki QI 20 aplikacji wykonanych w naszej praktyce klinicznej. Porównaliśmy następujące parametry: objętość leczona (V100), objętość napromieniana (V50), objętość wysokiej dawki (V200). Dokonaliśmy analizy parametrów w przypadku optymalizacji geometrycznej i bez optymalizacji. Porównaliśmy histogramy rozkładu dawki oraz indeksy jakości rozkładu dawki.WnioskiStosując optymalizację geometryczną uzyskujemy poprawę QI. Wzrasta nieznacznie udział objętości V200 w objętości referencyjnej V100. Jednocześnie obserwujemy spadek V50 w stosunku do objętości referencyjnej

Geometric scaling in the spectrum of an electron captured by a stationary finite dipole

We examine the energy spectrum of a charged particle in the presence of a {\it non-rotating} finite electric dipole. For {\emph{any}} value of the dipole moment $p$ above a certain critical value p_{\mathrm{c}}$ an infinite series of bound states arises of which the energy eigenvalues obey an Efimov-like geometric scaling law with an accumulation point at zero energy. These properties are largely destroyed in a realistic situation when rotations are included. Nevertheless, our analysis of the idealised case is of interest because it may possibly be realised using quantum dots as artificial atoms.Comment: 5 figures; references added, outlook section reduce

Influence of surgical resection no plasma Endoglin (CD105) level in non-small cell lung cancer patients

Background and Aim: Endoglin is a proliferation-associated antigen on endothelial cells and essential for angiogenesis. Soluble endoglin (s‑endoglin), formed by proteolytic cleavage of ectodomain of membrane receptor could be an indicator of tumor‑activated endothelium. The aim of present study was to analyze changes of s‑endoglin level in plasma of lung cancer patients following surgical resection and to estimate the correlation of s‑endoglin with other soluble receptors, sTie2 and sVEGF R1. Patients and Methods: The study group consisted of 37 patients with stage I of non-small cell lung cancer. Plasma concentrations of s‑endoglin, sTie2 and sVEGF R1 were evaluated by ELISA, three times: before surgical resection and on postoperative day 7 and 30. Results: The median of s‑endoglin concentration decreased significantly on postoperative day 7 when compared with preoperative level and next increased on 30th day and it was comparable with that before surgery. s-Endoglin correlated with another soluble receptors, with sTie2 both before surgery (r=0.44) and on postoperative day 7 (r=0.52) and on 30th day (r=0.58), with sVEGF R1 — only on postoperative day 7 (r=0.75). Conclusion: The increased level of serum endoglin in lung cancer patients compared to controls and its changes after surgical treatment suggest potential application of soluble form of endoglin as potential tumor marker

Optimisation in HDR brachytherapy

New HDR machines supplied with stepping source systems give us an additional opportunity to optimise source distribution by modeling source dwell time. Different optimization algorithms are implemented in the commercial planning systems connected with HDR machines. The choice of proper optimization procedures is basic for Quality Assurance in brachytherapy planning.The main ideas of optimization algorithms implemented in PLATO system are presented.Some examples of gynaecological, intralumenal and interstitial brachytherapy are analyzed. Nonoptimised and “geometrically” optimized interstitial implants are compared. The advantages of optimization are discussed on the basic of dose-volume histograms. The danger of wrong optimization is also discussed.This work is supported by KBN Grant No 8T11E0440

39 Optymalizacja dawki w stereotaktycznej brachyterapii HDR guzów mózgu

Cel pracyZastosowanie metod stereotaktycznych w brachyterapii HDR pozwala na doktadną lokalizację targetu oraz umożliwia precyzyjne umiejscowienie kateterów. Celem pracy jest analiza geometrii układu kateterów oraz zastosowanie algorytmów optymalizacyjnych dla uzyskania optymalnego rozkładu dawki w brachyterapii guzów mózgu.Materiał i metodyPrzedstawiono planowanie brachyterapii HDR guzów mózgu z użyciem systemu stereotaktycznego. Analizowano implanty o różnej długości aktywnej, złożone z trzech i czterech równoległych kateterów. Porównano następujące parametry rozkładu dawki: objętość leczoną (V100), objętość napromienianą (V50), objętość wysokiej dawki (V200). Przeanalizowano wpływ algorytmów optymalizacyjnych na wymienione parametry rozkładu dawki. przedstawiono zalety histogramów dawka-objętość w trójwymiarowej analizie rozkładu dawki.WynikiWykazano niewielkie różnice analizowanych parametrów między implantami utworzonymi z trzech i czterech kateterów. Wykazano wzrośt homogenności dawki w obrębie izodozy referencyjnej i jednocześnie wzrost objętości napromienianej po zastosowaniu algorytmów optymalizacyjnych

35 Kalibracja źródła irydowego – analiza 3 różnych metod pomiarowych

Przedstawiono 6-letnie doświadczenia związane z kalibracją źródła Ir 192 stosowanego w brachyterapii HDR. Stosowano 3 metody kalibracji źródła irydowego: kalibrację „w wodzie”, Kalibrację w „powietrzu” oraz kalibrację metodą studzienkową.Analizowano następujące problemy związane z kalbracją źródła irydowego wymienionymi metodami:-Wybór optymalnej odległości źródła – komora-Wybór optymalnej geometrii układu pomiarowego i schemat fantomu pomiarowego-Geometryczna dokładność fantomu pomiarowego-Wybór współczynników korekcyjnych związanych z komorą jonizacyjną, gradientem dawki, anizotropią-Korekta związana z zastąpieniem wody przez PMMA (kalibracja w wodzie)-Uwzględnienie rozproszeń zewnętrznych (kalibracja w powietrzu)-Kalibracje komory studzienkowej wraz z elektrometrem.Przedstawiono wyniki kalibracji kilkunastu źródeł irydowych. Oszacowano błędy pomiaru stosowanych metod. Błędy wynikające z geometrycznej niedokładności układów pomiarowych stosowanych podczas kalibracji „w powietrzu” sięgały 3% co stawia pod znakiem zapytania przydatność tej metody (precyzję układu pomiarowego?). Niedokładności geometryczne były również podstawą błędu pomiaru podczas kalibracji w „wodzie”. Kalibracja komorą studzienkową przeprowadzona dla czterech źródeł irydowych dała wyniki powtarzalne a różnica między certyfikatem źródła nie przekraczała 1,5%.Otrzymane wyniki oraz prostota pomiaru pozwalają na rekomendację ostatniej metody dom standardowej kalibracji źródła irydowego