Lead extraction: The road to successful cardiac resynchronization therapy

Background: Still increasing life expectancy in patients with implanted devices and large number of leads more and more often induce the need to cure the treatment complications or to change especially to cardiac resynchronization therapy (CRT). In order to prevent further complications, the possibility of damaged or redundant leads extraction should be taken into consideration. The aim of the paper was to assess the effectiveness and safety of transvenous lead extraction (TLE) with co-implantation of resynchronization systems. Methods and results: Between 2008 and March 2013, the system removal with TLE was conducted in 246 patients. In 38 patients (11 women, 28.9%), aged 43–79 (mean 65 years), it was combined with co-implantation of CRT-pacemaker or defibrillator (CRT-P/D). Indica­tions for TLE covered: lead failure in 21 (55.3%) patients, redundant leads in 6 (15.8%), and the occluded venous system in 7 (18.4%). The up-grade of the pacemaker or defibrillator system to CRT-D was performed in 19 cases, CRT-P/D revision in next 19. Together 32 defibrillation leads and 42 pacing leads (27 left ventricular leads, and 1 epicardial lead) were implanted. The intended clinical target — an effective resynchronization therapy — was obtained in all patients. There was no case of death or severe complications. In 2 cases of venous occlusion, the implantation on the contralateral side was required. Conclusions: TLE enables effective resynchronization therapy also in the case of the presence of too many leads, occlusion of the venous system or lead failure. Significant technical problems can occur especially in patients with venous system occlusion

Zastososowanie kardiowerterów-defibrylatorów z funkcją resynchronizującej stymulacji dwukomorowej u chorych z ciężką niewydolnością serca i złośliwymi komorowymi zaburzeniami rytmu

Wstęp: W latach 2002-2003 do leczenia za pomocą wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora serca (ICD) z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej (CRT) zakwalifikowano 11 mężczyzn w średnim wieku 64,1 &plusmn; 9,9 roku. Materiał i metody: Wszyscy pacjenci spełniali uznane powszechnie kryteria CRT. Byli to chorzy w II/III-III/IV klasie według klasyfikacji NYHA (śr. 2,9 &plusmn; 0,4), czas trwania zespołów QRS wynosił 120-257 ms (181 x 45 ms), wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD) - 61-82 mm (72 &plusmn; 8 mm), frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF) - 15-29% (22 &plusmn; 5%), dystans 6-minutowego marszu (6 min WT) - 75-540 m (308 x 163 m). U wszystkich pacjentów wskazaniem do implantacji ICD była prewencja wtórna nagłego zgonu sercowego. Wyniki: W trakcie obserwacji (śr. 7,7 &plusmn; 2,9 miesiąca) CRT udało się utrzymać u 6 chorych (55%). W tej grupie w badaniach kontrolnych po 3?6 miesiącach, w porównaniu z wartościami wyjściowymi, stwierdzono: klasę według NYHA: 2 &plusmn; 0,6 vs. 3 &plusmn; 0,5 (p < 0,005), QRS: 150 &plusmn; 17 ms vs. 176 &plusmn; 49 ms (p = NS), LVEF: 27 &plusmn; 3% vs. 20 &plusmn; 4% (p = NS), LVEDD: 77 &plusmn; 5 mm vs. 74 &plusmn; 3 mm (p = NS), 6 min WT: 495 &plusmn; 327 m vs. 291 &plusmn; 196 m (p < 0,005). Interwencje ICD wystąpiły u 3 pacjentów z zachowanym CRT i u 1 chorego, u którego nie udało się zachować resynchronizacji. Nie zanotowano powikłań chirurgicznych. Jeden chory z grupy, w której nie udało się zachować resynchronizacji, zmarł 8 miesięcy po zabiegu we wczesnym okresie pooperacyjnym po transplantacji serca. Wnioski: Zastosowanie kardiowertera-defibrylatora z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej jest cenną metodą leczenia wybranych chorych z ciężką niewydolnością serca, zaburzeniami przewodzenia komorowego i wysokim ryzykiem złośliwych tachyartymii komorowych. Skuteczność metody i jej bezpieczeństwo są zadowalające, lecz wymagają dalszych doświadczeń w celu poprawy wyników. (Folia Cardiol. 2003; 10: 603-610

Zastososowanie kardiowerterów-defibrylatorów z funkcją resynchronizującej stymulacji dwukomorowej u chorych z ciężką niewydolnością serca i złośliwymi komorowymi zaburzeniami rytmu

Wstęp: W latach 2002-2003 do leczenia za pomocą wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora serca (ICD) z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej (CRT) zakwalifikowano 11 mężczyzn w średnim wieku 64,1 &plusmn; 9,9 roku. Materiał i metody: Wszyscy pacjenci spełniali uznane powszechnie kryteria CRT. Byli to chorzy w II/III-III/IV klasie według klasyfikacji NYHA (śr. 2,9 &plusmn; 0,4), czas trwania zespołów QRS wynosił 120-257 ms (181 x 45 ms), wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD) - 61-82 mm (72 &plusmn; 8 mm), frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF) - 15-29% (22 &plusmn; 5%), dystans 6-minutowego marszu (6 min WT) - 75-540 m (308 x 163 m). U wszystkich pacjentów wskazaniem do implantacji ICD była prewencja wtórna nagłego zgonu sercowego. Wyniki: W trakcie obserwacji (śr. 7,7 &plusmn; 2,9 miesiąca) CRT udało się utrzymać u 6 chorych (55%). W tej grupie w badaniach kontrolnych po 3?6 miesiącach, w porównaniu z wartościami wyjściowymi, stwierdzono: klasę według NYHA: 2 &plusmn; 0,6 vs. 3 &plusmn; 0,5 (p < 0,005), QRS: 150 &plusmn; 17 ms vs. 176 &plusmn; 49 ms (p = NS), LVEF: 27 &plusmn; 3% vs. 20 &plusmn; 4% (p = NS), LVEDD: 77 &plusmn; 5 mm vs. 74 &plusmn; 3 mm (p = NS), 6 min WT: 495 &plusmn; 327 m vs. 291 &plusmn; 196 m (p < 0,005). Interwencje ICD wystąpiły u 3 pacjentów z zachowanym CRT i u 1 chorego, u którego nie udało się zachować resynchronizacji. Nie zanotowano powikłań chirurgicznych. Jeden chory z grupy, w której nie udało się zachować resynchronizacji, zmarł 8 miesięcy po zabiegu we wczesnym okresie pooperacyjnym po transplantacji serca. Wnioski: Zastosowanie kardiowertera-defibrylatora z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej jest cenną metodą leczenia wybranych chorych z ciężką niewydolnością serca, zaburzeniami przewodzenia komorowego i wysokim ryzykiem złośliwych tachyartymii komorowych. Skuteczność metody i jej bezpieczeństwo są zadowalające, lecz wymagają dalszych doświadczeń w celu poprawy wyników. (Folia Cardiol. 2003; 10: 603-610

Problemy i niepowodzenia związane ze stosowaniem stymulacji dwukomorowej u pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca

Wstęp: Stymulacja dwukomorowa (BiV) prowadzi do istotnej poprawy stanu klinicznego u chorych z zaawansowaną niewydolnością serca (CHF), jednak może wiązać się z powikłaniami związanymi z implantacją elektrody do stymulacji lewej komory (LV) z dostępu poprzez zatokę wieńcową (CS). Celem pracy była ocena problemów i niepowodzeń w stosowaniu stymulacji BiV w dwóch ośrodkach w naszym kraju. Materiał i metody: Do stymulacji BiV kwalifikowano pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową (DCM), upośledzoną funkcją skurczową LV, zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego i ciężką niewydolnością serca (III&#8211;IV klasa wg NYHA) lub chorych z mniej nasiloną CHF (NYHA II lub II/III), u których w badaniu echokardiograficznym stwierdzono cechy mechanicznej asynchronii skurczu komór. Zabiegowi poddano 92 osoby, w tym 22 zakwalifikowano do wszczepienia dwukomorowego kardiowertera-defibrylatora serca. Wyniki: Podczas zabiegu u 17 pacjentów wystąpiły trudności w implantacji elektrody LV: u 12 nie znaleziono ujścia CS, u 4 wystąpiły trudności w fiksacji elektrody LV, a u 1 &#8212; wysoki próg stymulacji LV i stymulacja przepony. Z tego powodu u 6 chorych przeprowadzono kolejny zabieg, który u 5 zakończono z powodzeniem,w tym u 1 zastosowano endokawitarną stymulację LV z dostępu poprzez punkcję przegrody międzyprzedsionkowej. U 2 pacjentów doszło do tamponady serca, a u 4 stwierdzono bezobjawową dyssekcję CS. Zabieg przeprowadzono z powodzeniem u 80 spośród 92 chorych (87%). W okresie 30 dni po zabiegu u 21 pacjentów (27%) odnotowano 22 powikłania, w tym u 14 osób (18%) były one związane z implantacją elektrody w CS (dyslokacja &#8212; u 12 pacjentów, stymulacja nerwu przeponowego &#8212; u 1, wpływ proarytmiczny &#8212; u 1). U 14 osób konieczna była reoperacja, w tym u 9 z dyslokacją elektrody LV, co umożliwiło wyeliminowanie powikłań u 13 z nich. W dalszej obserwacji u 4 pacjentów stwierdzono nieskuteczną stymulację BiV z powodu dyslokacji elektrody LV, średnio 11 &plusmn; &plusmn; 6,3 miesiąca po zabiegu. U 1 chorego przeprowadzono skutecznie repozycję elektrody LV. Ostatecznie w czasie średnio 14,5 &plusmn; 10-miesięcznej obserwacji (1&#8211;49 miesięcy) stymulację BiV utrzymano u 74 osób (94%). Wnioski: Najczęstszą przyczyną niepowodzeń w stosowaniu stymulacji BiV jest dyslokacja elektrody LV. Powikłania występują najczęściej we wczesnym okresie pooperacyjnym. Stymulacja BiV wiąże się ze znacznym odsetkiem powikłań i koniecznych reoperacji, jednak u ponad 90% chorych jest możliwe utrzymanie jej w czasie długoterminowej obserwacji. (Folia Cardiol. 2005; 12: 343&#8211;353

Problemy i niepowodzenia związane ze stosowaniem stymulacji dwukomorowej u pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca

Wstęp: Stymulacja dwukomorowa (BiV) prowadzi do istotnej poprawy stanu klinicznego u chorych z zaawansowaną niewydolnością serca (CHF), jednak może wiązać się z powikłaniami związanymi z implantacją elektrody do stymulacji lewej komory (LV) z dostępu poprzez zatokę wieńcową (CS). Celem pracy była ocena problemów i niepowodzeń w stosowaniu stymulacji BiV w dwóch ośrodkach w naszym kraju. Materiał i metody: Do stymulacji BiV kwalifikowano pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową (DCM), upośledzoną funkcją skurczową LV, zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego i ciężką niewydolnością serca (III&#8211;IV klasa wg NYHA) lub chorych z mniej nasiloną CHF (NYHA II lub II/III), u których w badaniu echokardiograficznym stwierdzono cechy mechanicznej asynchronii skurczu komór. Zabiegowi poddano 92 osoby, w tym 22 zakwalifikowano do wszczepienia dwukomorowego kardiowertera-defibrylatora serca. Wyniki: Podczas zabiegu u 17 pacjentów wystąpiły trudności w implantacji elektrody LV: u 12 nie znaleziono ujścia CS, u 4 wystąpiły trudności w fiksacji elektrody LV, a u 1 &#8212; wysoki próg stymulacji LV i stymulacja przepony. Z tego powodu u 6 chorych przeprowadzono kolejny zabieg, który u 5 zakończono z powodzeniem,w tym u 1 zastosowano endokawitarną stymulację LV z dostępu poprzez punkcję przegrody międzyprzedsionkowej. U 2 pacjentów doszło do tamponady serca, a u 4 stwierdzono bezobjawową dyssekcję CS. Zabieg przeprowadzono z powodzeniem u 80 spośród 92 chorych (87%). W okresie 30 dni po zabiegu u 21 pacjentów (27%) odnotowano 22 powikłania, w tym u 14 osób (18%) były one związane z implantacją elektrody w CS (dyslokacja &#8212; u 12 pacjentów, stymulacja nerwu przeponowego &#8212; u 1, wpływ proarytmiczny &#8212; u 1). U 14 osób konieczna była reoperacja, w tym u 9 z dyslokacją elektrody LV, co umożliwiło wyeliminowanie powikłań u 13 z nich. W dalszej obserwacji u 4 pacjentów stwierdzono nieskuteczną stymulację BiV z powodu dyslokacji elektrody LV, średnio 11 &plusmn; &plusmn; 6,3 miesiąca po zabiegu. U 1 chorego przeprowadzono skutecznie repozycję elektrody LV. Ostatecznie w czasie średnio 14,5 &plusmn; 10-miesięcznej obserwacji (1&#8211;49 miesięcy) stymulację BiV utrzymano u 74 osób (94%). Wnioski: Najczęstszą przyczyną niepowodzeń w stosowaniu stymulacji BiV jest dyslokacja elektrody LV. Powikłania występują najczęściej we wczesnym okresie pooperacyjnym. Stymulacja BiV wiąże się ze znacznym odsetkiem powikłań i koniecznych reoperacji, jednak u ponad 90% chorych jest możliwe utrzymanie jej w czasie długoterminowej obserwacji. (Folia Cardiol. 2005; 12: 343&#8211;353

Mechanical thrombectomy in acute stroke – Five years of experience in Poland

Objectives Mechanical thrombectomy (MT) is not reimbursed by the Polish public health system. We present a description of 5 years of experience with MT in acute stroke in Comprehensive Stroke Centers (CSCs) in Poland. Methods and results We retrospectively analyzed the results of a structured questionnaire from 23 out of 25 identified CSCs and 22 data sets that include 61 clinical, radiological and outcome measures. Results Most of the CSCs (74%) were founded at University Hospitals and most (65.2%) work round the clock. In 78.3% of them, the working teams are composed of neurologists and neuro-radiologists. All CSCs perform CT and angio-CT before MT. In total 586 patients were subjected to MT and data from 531 of them were analyzed. Mean time laps from stroke onset to groin puncture was 250±99min. 90.3% of the studied patients had MT within 6h from stroke onset; 59.3% of them were treated with IV rt-PA prior to MT; 15.1% had IA rt-PA during MT and 4.7% – emergent stenting of a large vessel. M1 of MCA was occluded in 47.8% of cases. The Solitaire device was used in 53% of cases. Successful recanalization (TICI2b–TICI3) was achieved in 64.6% of cases and 53.4% of patients did not experience hemorrhagic transformation. Clinical improvement on discharge was noticed in 53.7% of cases, futile recanalization – in 30.7%, mRS of 0–2 – in 31.4% and mRS of 6 in 22% of cases. Conclusion Our results can help harmonize standards for MT in Poland according to international guidelines

CRITERIA OF FOOD SUPPLIER CHOICE IN THE CASE OF THE PROSPECTIVE DEVELOPMENT OF A GASTRONOMIC ENTERPRISE

The aim of the paper was to isolate the main criteria for the choice of food suppliers on the market including the type of eatery, type of cuisine, how long the place has existed on the market and the source of food supplies. The study was conducted between 2012 and 2016. Analysis has showed that eateries draw their supplies from wholesalers who deliver and self-service wholesalers. The most significant criteria for the choice of suppliers include: price, quality of goods as well as speed and timeliness of deliveries. Suppliers have been chosen according to a persistent model for years in spite of changes that have occurred in consumption trends

Serum and saliva levels of matrix metalloproteinase 3 and 9 in pharynx and larynx cancer

Introduction and objective. Matrix metalloproteinases (MMPs) are proteolytic enzymes responsible for the decomposition of extracellular matrix elements. They play an important role during embryogenesis, wound healing, endometrial epithelial exfoliation, the formation of new blood vessels, and also during cancer development. Throat and larynx tumours are included in a large group of head and neck cancers. These tumours are characterized by a poor prognosis. Despite advances in medical science, cancer treatment is difficult and often ineffective. The aim of the study was to evaluate the level of MMP-3 and MMP-9 in the serum and saliva of patients with pharynx and larynx tumours. Materials and method. Samples of saliva and serum were collected from 60 patients with larynx or throat cancer. Twenty patients without cancer comprised the control group. MMPs in saliva and serum were determined by the ELISA method. Results. In the study group, concentrations of MMP-3 in saliva were from 0.2 – 77.6 ng/ml. Patients with malignant tumours had higher saliva MMP-3 levels than healthy subjects. The concentration of MMP-3 in the serum of the study group ranged from 10.9 – 200.00 ng/ml, which was also higher than in the control group. There were no statistically significant difference in the MMP-9 level between the study and control groups (both in serum and saliva). Conclusions. This study is another element that shows the phenomena taking place at the cellular level during oncological disease. In serum and saliva samples, higher values of MMP3 were found in patients with cancer. The increase in the concentration of this enzyme in the risk group may be used for early detection of tumour transformation and evaluation of treatment

Zastosowanie rifaksyminy w przygotowaniu chorych do operacji nowotworów przewodu pokarmowego – badanie retrospektywne (2013–2016)

Rak jelita grubego (w tym odbytnicy ) jest jednym z najczęściej występujących nowotworów pod względem umieralności i w Polsce, i na świecie [1]. Każdego roku rozpoznaje się prawie 16 000 nowych przypadków. Zmiany demograficzne, tj. przyrost odsetka osób w wieku starszym, wzrost przeciętnej długości życia oraz rosnące trendy zapadalności na nowotwory powodują, że epidemiolodzy prognozują dalszy wzrost zachorowań w Polsce na poziomie 25 000 nowych przypadków w 2025 [2]. Zdecydowana większość zgonów z powodu nowotworów złośliwych jelita grubego występuje po 50. roku życia (ponad 80%). Ryzyko zgonu wzrasta z wiekiem, a o skuteczności leczenia decyduje stadium zaawansowania choroby oraz efektywność zastosowanych metod leczenia, z których najważniejsze jest leczenie chirurgiczne. Jest ono jednak obciążone znacznym ryzykiem powikłań, zwłaszcza u osób starszych. Jednym z najważniejszych celów przygotowania chorego do operacji raka przewodu pokarmowego jest profilaktyka powikłań w okresie pooperacyjnym. Istnieje wiele prac oceniających różne sposoby takiego postępowania. Uważa się, że mechaniczne przygotowanie jelita przed operacją jest jednym z ważniejszych czynników zmniejszających ryzyko zakażeń – zmniejsza liczebność jelitowej flory bakteryjnej, pozwala usunąć twarde kawałki stolca, które stanowią mechaniczne zagrożenie dla zespolenia, oraz skraca czas operacji [3]. Brakuje jednak dowodów jednoznacznie potwierdzających skuteczność takiego postępowania [4]. Rifaksymina (ryfaksymina, ang. rifaximin, łac. rifaximinum) to organiczny związek chemiczny, antybiotyk należący do grupy rifamycyn. Jako antybiotyk stosowany doustnie, wchłaniający się w nikłym stopniu z przewodu pokarmowego, wpływający w bezpośredni sposób na rozrost flory bakteryjnej, może w istotny sposób wpłynąć na liczebność powikłań w okresie pooperacyjnym. Pojedyncze szczepy są metabolicznie upośledzone i w szybkim czasie ulegają eliminacji. Nie powstaje również oporność krzyżowa na rifaksyminę. Jest ona antybiotykiem o szerokim spektrum, obejmującym bakterie Gram-ujemne i Gram-dodatnie, zarówno tlenowe, jak i beztlenowe [5], można ją skutecznie stosować cyklicznie. Rifaksymina jest obecnie badana i stosowana na świecie w wielu wskazaniach: w terapii biegunki podróżnych (od ponad 30 lat) [6], encefalopatii wątrobowej [7], chorobie uchyłkowej jelita grubego [8–10], zespole jelita nadwrażliwego [11], rozroście flory bakteryjnej jelita cienkiego SIBO [12–14], profilaktyce antybakteryjnej okołooperacyjnej [15]. W literaturze spotyka się doniesienia, z których wynika, że rifaksymina hamuje uwalnianie mediatorów proangiogennych w komórkach raka jelita grubego zależnego poprzez receptor pregnanu X (PXR), co jest dodatkowym korzystnym czynnikiem, który uzasadnia stosowanie rifaksyminy w okresie okołooperacyjnym [16]. Przedstawiana praca jest retrospektywną analizą własnych doświadczeń okołooperacyjnego stosowania rifaksyminy w profilaktyce powikłań okołooperacyjnych, jak również analizą dostępnej literatury z tego obszaru