Local structure and conductivity behaviour in Bi7WO13.5

Total neutron scattering analysis reveals details of cation coordination and vacancy distribution in Bi7WO13.5.</p

242. Analiza ekspresji EGFR i angiogenezv w utkaniu niedrobnokomórkowego raka płuc oraz związku z czasem przeżycia pacjentów w stadiach zaawansowania klinicznego I-IIIA

Cel pracyWciąż niezadowalające wskaźniki przeżycia pacjentów z rakiem płuca, mimo radykalnego leczenia operacyjnego, skłaniają do poszukiwań nowych czynników prognostycznych. Wiadomym jest, że receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) wpływa na wzrost komórek guza i jego progresję, jak również tworzenie przerzutów – głównie poprzez oddziaływanie na tworzenie nowych naczyń krwionośnych. Jego prognostyczna rola u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NRP) jest niejasna. Natomiast gęstość naczyń krwionośnych (GNK), będąca miernikiem angiogenezy w guzie, jest podawana jako marker prognostyczny w wielu nowotworach. Celem naszego badania była ocena zależności między ekspresją EGFR i GNK w utkaniu guza nowotworowego a przeżyciem pacjentów z NRP.Materiał i metodyBadaniem objęto 75 pacjentów z NRP w stadiach zaawansowania klinicznego I-IIIA. Wycinki z guza pobierano z materiału operacyjnego, utrwalonego w formalinie. Na uzyskanych skrawkach parafinowych wykonywano odczyny immunohistochemiczne z zastosowaniem monoklonalnego przeciwciała przeciw receptorowi naskórkowego czynnika wzrostu oraz monoklonalnego przeciwciała przeciw CD31.WynikiWśród 75 pacjentów było 5 kobiet (6.7%) i 70 mężczyzn (93.3%) w wieku od 42 lat do 74 lat (średnio 59 lat). W badanej grupie chorych stwierdzono raka płaskonabłonkowego u 53 pacjentów (70.7%), gruczolakoraka u 11 chorych (14.7%) i raka wielkokomórkowego także u 11 pacjentów. Analizując uzyskane dane nie stwierdzono istotności statystycznej między ekspresją EGFR i czasem przeżycia pacjentów. Również GNK nie miała istotnego wpływu na przeżycie pacjentów. Jedynie stan węzłów chłonnych (cecha N; p<0.05), typ histologiczny raka (p<0.001) oraz wiek (p<0.05) w badanej grupie chorych miały istotny statystycznie wpływ na czas przeżycia.WnioskiUzyskane w tym badaniu wyniki nie są zgodne z wynikami innych doniesień mówiących o tym, że ekspresja EGFR i GNK w NRP mogą być traktowane jako czynniki prognostyczne. Należy jednak podkreślić, że analizowana grupa pacjentów była mała, a większość chorych (59 pacjentów, 78.7%) znajdowała się w stadium znacznego zaawansowania nowotworu

Solar Photocatalytic Degradation of Sulfamethoxazole by TiO2_{2} Modified with Noble Metals

Application of solar photocatalysis for water treatment is intensively studied. In this work, we investigated TiO2 modified with platinum (Pt/TiO2) and palladium (Pd/TiO2) using sulfamethoxazole (SMX) as the model contaminant. We considered the following parameters: (i) level of TiO2 modification with Pt/Pd, (ii) initial concentration of photocatalysts, (iii) geographic location where processes were conducted, and (iv) natural water matrix. The catalysts characterized by SEM, EDX, DRS, and XRD techniques showed successful deposition of Pd and Pt atoms on TiO2 surface that enabled light absorption in the visible (Vis) range, and therefore caused efficient SMX removal in all tested conditions. A comparison of the rate constants of SMX degradation in various conditions revealed that modification with Pd gave better results than modification with Pt, which was explained by the better optical properties of Pd/TiO2. The removal of SMX was higher with Pd/TiO2 than with Pt/TiO2, independent of the modification level. In the experiments with the same modification level, similar rate constants were achieved when four times the lower concentration of Pd/TiO2 was used as compared with Pt/TiO2. Formation of four SMX transformation products was confirmed, in which both amine groups are involved in photocatalytic oxidation. No toxic effect of post-reaction solutions towards Lepidium sativum was observed

Perinatal Manganese Exposure and Hydroxyl Radical Formation in Rat Brain

The present study was designed to investigate the role of pre- and postnatal manganese (Mn) exposure on hydroxyl radical (HO•) formation in the brains of dopamine (DA) partially denervated rats (Parkinsonian rats). Wistar rats were given tap water containing 10,000 ppm manganese chloride during the duration of pregnancy and until the time of weaning. Control rat dams consumed tap water without added Mn. Three days after birth, rats of both groups were treated with 6-hydroxydopamine at one of three doses (15, 30, or 67 µg, intraventricular on each side), or saline vehicle. We found that Mn content in the brain, kidney, liver, and bone was significantly elevated in dams exposed to Mn during pregnancy. In neonates, the major organs that accumulated Mn were the femoral bone and liver. However, Mn was not elevated in tissues in adulthood. To determine the possible effect on generation of the reactive species, HO• in Mn-induced neurotoxicity, we analyzed the contents of 2.3- and 2.5-dihydroxybenzoic acid (spin trap products of salicylate; HO• being an index of in vivo HO• generation), as well as antioxidant enzyme activities of superoxide dismutase (SOD) isoenzymes and glutathione S-transferase (GST). 6-OHDA-depletion of DA produced enhanced HO• formation in the brain tissue of newborn and adulthood rats that had been exposed to Mn, and the latter effect did not depend on the extent of DA denervation. Additionally, the extraneuronal, microdialysate, content of HO• in neostriatum was likewise elevated in 6-OHDA-lesioned rats. Interestingly, there was no difference in extraneuronal HO• formation in the neostriatum of Mn-exposed versus control rats. In summary, findings in this study indicate that Mn crosses the placenta but in contrast to other heavy metals, Mn is not deposited long term in tissues. Also, damage to the dopaminergic system acts as a “trigger mechanism,” initiating a cascade of adverse events leading to a protracted increase in HO• generation, and the effects of Mn and 6-OHDA are compounded. Moreover, HO• generation parallels the suppression of SOD isoenzymes and GST in the brains of rats lesioned with 6-OHDA and/or intoxicated with Mn—the most prominent impairments being in frontal cortex, striatum, and brain stem. In conclusion, ontogenetic Mn exposure, resulting in reactive oxygen species, HO• formation, represents a risk factor for dopaminergic neurotoxicity and development of neurodegenerative disorders