242. Analiza ekspresji EGFR i angiogenezv w utkaniu niedrobnokomórkowego raka płuc oraz związku z czasem przeżycia pacjentów w stadiach zaawansowania klinicznego I-IIIA

Abstract

Cel pracyWciąż niezadowalające wskaźniki przeżycia pacjentów z rakiem płuca, mimo radykalnego leczenia operacyjnego, skłaniają do poszukiwań nowych czynników prognostycznych. Wiadomym jest, że receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) wpływa na wzrost komórek guza i jego progresję, jak również tworzenie przerzutów – głównie poprzez oddziaływanie na tworzenie nowych naczyń krwionośnych. Jego prognostyczna rola u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NRP) jest niejasna. Natomiast gęstość naczyń krwionośnych (GNK), będąca miernikiem angiogenezy w guzie, jest podawana jako marker prognostyczny w wielu nowotworach. Celem naszego badania była ocena zależności między ekspresją EGFR i GNK w utkaniu guza nowotworowego a przeżyciem pacjentów z NRP.Materiał i metodyBadaniem objęto 75 pacjentów z NRP w stadiach zaawansowania klinicznego I-IIIA. Wycinki z guza pobierano z materiału operacyjnego, utrwalonego w formalinie. Na uzyskanych skrawkach parafinowych wykonywano odczyny immunohistochemiczne z zastosowaniem monoklonalnego przeciwciała przeciw receptorowi naskórkowego czynnika wzrostu oraz monoklonalnego przeciwciała przeciw CD31.WynikiWśród 75 pacjentów było 5 kobiet (6.7%) i 70 mężczyzn (93.3%) w wieku od 42 lat do 74 lat (średnio 59 lat). W badanej grupie chorych stwierdzono raka płaskonabłonkowego u 53 pacjentów (70.7%), gruczolakoraka u 11 chorych (14.7%) i raka wielkokomórkowego także u 11 pacjentów. Analizując uzyskane dane nie stwierdzono istotności statystycznej między ekspresją EGFR i czasem przeżycia pacjentów. Również GNK nie miała istotnego wpływu na przeżycie pacjentów. Jedynie stan węzłów chłonnych (cecha N; p<0.05), typ histologiczny raka (p<0.001) oraz wiek (p<0.05) w badanej grupie chorych miały istotny statystycznie wpływ na czas przeżycia.WnioskiUzyskane w tym badaniu wyniki nie są zgodne z wynikami innych doniesień mówiących o tym, że ekspresja EGFR i GNK w NRP mogą być traktowane jako czynniki prognostyczne. Należy jednak podkreślić, że analizowana grupa pacjentów była mała, a większość chorych (59 pacjentów, 78.7%) znajdowała się w stadium znacznego zaawansowania nowotworu