Intermediate weight changes and follow-up of dietetic treatment in primary healthcare:An observational study

Background Primary health care data have shown that most patients who were treated for overweight or obesity by a dietitian did not accomplish the recommended treatment period. It is hypothesised that a slow rate of weight loss might discourage patients from continuing dietetic treatment. This study evaluated intermediate weight changes during regular dietetic treatment in Dutch primary health care, and examined whether weight losses at previous consultations were associated with attendance at follow-up consultations. Methods This observational study was based on real life practice data of overweight and obese patients during the period 2013–2017, derived from Dutch dietetic practices that participated in the Nivel Primary Care Database. Multilevel regression analyses were conducted to estimate the mean changes in body mass index (BMI) during six consecutive consultations and to calculate odds ratios for the association of weight change at previous consultations with attendance at follow-up consultations. Results The total study population consisted of 25,588 overweight or obese patients, with a mean initial BMI of 32.7 kg/m2. The BMI decreased between consecutive consultations, with the highest weight losses between the first and second consultation. After six consultations, a mean weight loss of − 1.5 kg/m2 was estimated. Patients who lost weight between the two previous consultations were more likely to attend the next consultation than patients who did not lose weight or gained weight. Conclusions Body mass index decreased during consecutive consultations, and intermediate weight losses were associated with a higher attendance at follow-up consultations during dietetic treatment in overweight patients. Dietitians should therefore focus on discussing intermediate weight loss expectations with their patients

Practical and validated tool to assess falls risk in the primary care setting:A systematic review

Objective: Although several falls risk assessment tools are available, it is unclear which have been validated and which would be most suitable for primary care practices. This systematic review aims to identify the most suitable falls risk assessment tool for the primary care setting (ie, requires limited time, no expensive equipment and no additional space) and that has good predictive performance in the assessment of falls risk among older people living independently. Design: A systematic review based on prospective studies. Methods: An extensive search was conducted in the following databases: PubMed, Embase, CINAHL, Cochrane and PsycINFO. Tools were excluded if they required expensive and/or advanced software that is not usually available in primary care units and if they had not been validated in at least three different studies. Of 2492 articles published between January 2000 and July 2020, 27 were included. Results: Six falls risk assessment tools were identified: Timed Up and Go (TUG) test, Gait Speed test, Berg Balance Scale, Performance Oriented Mobility Assessment, Functional Reach test and falls history. Most articles reported area under the curve (AUC) values ranging from 0.5 to 0.7 for these tools. Sensitivity and specificity varied substantially across studies (eg, TUG, sensitivity:10%–83.3%, specificity:28.4%–96.6%). Conclusions: Given that none of the falls risk assessment tools had sufficient predictive performance (AUC <0.7), other ways of assessing high falls risk among independently living older people in primary care should be investigated. For now, the most suitable way to assess falls risk in the primary care setting appears to involve asking patients about their falls history. Compared with the other five tools, the falls history requires the least amount of time, no expensive equipment, no training and no spatial adjustments. The clinical judgement of healthcare professionals continues to be most important, as it enables the identification of high falls risk even for patients with no falls history. Trial registraion number: The Netherlands Trial Register, NL7917; Pre-results

Implementation and evaluation of a fall risk screening strategy among frail older adults for the primary care setting:A study protocol

Background: Falls are an increasing problem among older people. There are several evidence-based interventions available to prevent falls. However, these are not always well implemented in the primary care setting. General practitioners (GPs) are often the first point of contact for health issues, making them the designated professionals for providing falls prevention. Because GPs are often unaware which patients have a high fall risk and patients themselves do not always know they have a high fall risk, this study aims to evaluate the implementation of a targeted fall risk screening strategy among independently living, frail older people in the primary care setting. Materials and methods: The targeted fall risk screening strategy used in this study consists of tools for screening high fall risk and for identifying the underlying cause(s) of the high fall risk, an accredited training course in falls prevention for professionals, and service provision by certified physio- and exercise therapists who are able to offer evidence-based falls prevention interventions. This targeted fall risk screening strategy will be implemented in the primary care setting and evaluated at the level of the GP practice and at the level of the patient by using the RE-AIM model of Glasgow et al. In a pre-posttest design, data will be collected of the total number of frail older people who are screened, referred and enrolled for fall-preventive care. Furthermore, barriers and facilitators of the implementation of the fall risk screening strategy will be identified by conducting focus groups and interviews with the care providers and frail older patients. Additionally, the influence of the falls prevention interventions on frail older patients will be evaluated by using a pre-posttest design with a 12-month follow-up period during which data are collected regarding patients' stability, mobility, strength, balance, self-efficacy, health status, and daily activities. Study Registration: This study is approved by the Medical Ethics Committee Brabant, the Netherlands (NL61582.028.17/ P1732) and registered at the Netherlands Trial Register, NL7917

Falls prevention at GP practices:A description of daily practice

BACKGROUND: General practitioners (GPs) can be considered the designated professionals to identify high fall risk and to guide older people to fall preventive care. Currently it is not exactly known how GPs treat this risk. This study aims to investigate GPs’ daily practice regarding fall preventive care for frail older patients. METHODS: Sixty-five GPs from 32 Dutch practices participated in this study for a period of 12 months. When a GP entered specific International Classification of Primary Care-codes related to frailty and/or high fall risk in their Electronic Health Records, a pop-up appeared asking “Is this patient frail?”. If the GP confirmed this, the GP completed a short questionnaire about patient’s fall history and fear of falling (FOF), and the fall preventive care provided. RESULTS: The GPs completed questionnaires regarding 1394 frail older patients aged ≥75. Of 20% of these patients, the GPs did not know whether they had experienced a fall or not. The GPs did not know whether a FOF existed in even more patients (29%). Of the patients with a fall history and/or a FOF (N = 726), 37% (N = 271) received fall preventive care. Two main reasons for not offering fall preventive care to these patients were: I) the patient finds treatment too intensive or too much of a hassle (37%), and II) the GP identified a high fall risk but the patient did not acknowledge this (14%). When patients were treated for high fall risk, the GP and the physiotherapist were the most frequently involved health care providers. The involved health care providers most often treated mobility limitations, cardiovascular risk factors, and FOF. CONCLUSIONS: The results from this study show that GPs were frequently not aware of their frail patient’s fall history and/or FOF and that the majority of the frail older patients with a fall history and/or FOF did not receive fall preventive care. Developing systematic screening strategies for the primary care setting enhancing the identification of high fall risk and the provision of fall preventive care may improve patients’ quality of life and reduce health care costs. SUPPLEMENTARY INFORMATION: The online version contains supplementary material available at 10.1186/s12875-021-01540-7

Passive movement therapy in patients with moderate to severe paratonia; study protocol of a randomised clinical trial (ISRCTN43069940)

Contains fulltext : 65492.pdf ( ) (Open Access

'Help de informele hulp': een inventarisatie van belemmerende factoren voor het gebruiken van hulpmiddelen door mantelzorgers en oplossingen daarvoor.

Mantelzorgers zijn niet altijd op de hoogte van het bestaan van hulpmiddelen die zij goed zouden kunnen gebruiken bij het verzorgen van hun naasten. Hierdoor komen zij niet altijd zelf op het idee om een voor hen geschikt hulpmiddel te gebruiken. Ook weten zij niet altijd waar een bepaald hulpmiddel te krijgen is of hoe zij het vergoed kunnen krijgen. Dat komt onder andere doordat de informatie over hulpmiddelen versnipperd is over tal van hulpverleners en instanties. Hierdoor worden hulpmiddelen soms niet of te laat aangevraagd, of voldoen ze bij nader inzien niet in de specifieke situatie, zodat ze uiteindelijk niet gebruikt worden. Ook ontbreekt de instructie bij en de nazorg na aflevering van een hulpmiddel vaak. Dit blijkt uit onderzoek van het NIVEL (Nederlands instituut voor onderzoek van de gezondheidszorg) waarin belemmerende factoren voor het gebruiken van hulpmiddelen door mantelzorgers en oplossingen daarvoor werden geïnventariseerd. Het onderzoek is gesubsidieerd door het ZonMw programma thuiszorgtechnologie. Het NIVEL heeft naar aanleiding van het onderzoek een overzicht gemaakt van een aantal websites waar informatie over hulpmiddelen voor mantelzorgers te vinden is. Eén aanspreekpunt nodig Uit het onderzoek bleek ook dat zorgverleners die hulpmiddelen voorschrijven soms zelf onvoldoende op de hoogte zijn van de vele mogelijkheden op dat gebied. Ook voelen ze zich niet altijd automatisch verantwoordelijk voor het begeleiden van de keuze voor het meest bruikbare hulpmiddel, voor de daadwerkelijke aanvraag of aanschaf, of voor het juiste gebruik. NIVEL onderzoeker Chantal Leemrijse: “In veel gevallen moet het initiatief voor het krijgen van het juiste hulpmiddel van de mantelzorger en diens naaste komen. Die moeten zich dan ook vooral niet te bescheiden opstellen.” Er zijn enkele hulpmiddelen die bijna iedereen wel kent, zoals het hoog/laag bed, of de beugels aan de muur van het toilet of de douche. Maar de ‘drempelhulp’ (een schuin oplopend plaatje, van bijvoorbeeld hout of aluminium, waardoor een rollator of rolstoel gemakkelijk over drempels kan rijden) is onbekend bij 62% van de mantelzorgers. Van het ‘belmatje’ (dat zorgt dat er een bel gaat als de cliënt uit bed stapt) heeft ruim 80% van de mantelzorgers nog nooit gehoord. Volgens de NIVEL-onderzoekers zou één zorgverlener het aanspreekpunt moeten zijn voor individuele mantelzorgers, om hen vanaf de aanschaf van het hulpmiddel tot en met het gebruik ervan te begeleiden. Dit zou bijvoorbeeld een ergotherapeut of een speciaal daarvoor opgeleide medewerker van de thuiszorg kunnen zijn. Eerstelijns ergotherapeuten zijn gespecialiseerd in het goed in kaart brengen van het probleem van de cliënt en in het geven van advies en steun bij de aanvraag van het meest geschikte hulpmiddel. Daarnaast geven zij instructie en training in het gebruik om het hulpmiddel goed te leren gebruiken. Esther Steultjens van de Nederlandse Vereniging voor Ergotherapie: “Helaas weten veel mantelzorgers en hun huisartsen niet dat een mantelzorger met een verwijzing van de huisarts een eerstelijns ergotherapeut in kan schakelen.” Mensen die wél informatie vroegen aan de thuiszorg of de ergotherapeut waren hier vaak erg tevreden over. Leemrijse: “Er zijn zovéél soorten po-stoelen. Mensen weten niet wat er allemaal bestaat, aan wie ze dat het beste kunnen vragen of hoe ze aan een hulpmiddel kunnen komen. En niet iedereen wil of kan dat zelf uitzoeken.” In 2001 verleenden ongeveer 750.000 personen langdurig (meer dan 3 maanden) en intensief (meer dan 8 uur per week) zorg aan een naaste. Hulpmiddelen zoals een tillift of een personenalarm (klein zendertje rond de hals of pols waarmee de drager 24 uur per dag in contact kan treden met de alarmcentrale) kunnen mantelzorgers fysiek of mentaal ondersteunen bij hun verzorgende taak. De vraag naar mantelzorg stijgt door vergrijzing en het overheidsbeleid om de zorg steeds meer thuis te laten plaatsvinden in plaats van in een zorginstelling. Het aanbod aan mantelzorgers blijft echter gelijk. Ook zijn mantelzorgers extra kwetsbaar voor overbelasting door hun sociale relatie met de verzorgde en door gebrek aan begeleiding. Daarom is het belangrijk deze groep hulpverleners waar mogelijk fysiek en mentaal te ondersteunen, bijvoorbeeld door hen te helpen bij het zinvol, tijdig en goed geïnformeerd gebruiken van hulpmiddelen en thuiszorgtechnologie. Uit dit onderzoek blijkt dat het hier nogal eens aan schort. Onderzoeksmethode Het onderzoek is verricht door middel van een telefonische enquête onder 219 mantelzorgers, diepte-interviews bij acht mantelzorgers en drie medewerkers van steunpunten mantelzorg, en een expert meeting met 25 experts op het gebied van mantelzorg en/ of hulpmiddelen. De ondervraagde mantelzorgers waren gemiddeld relatief jong (57 jaar) en gaven gemiddeld al 7 jaar mantelzorg. De cijfers laten dan ook eerder een iets te optimistisch beeld dan een te negatief beeld zien. Onderzochte hulpmiddelen Bij het onderzoek is gekeken naar kennis en gebruik van de volgende hulpmiddelen: Transferhulpmiddelen (hulp bij het lopen, opstaan, gaan zitten in bed of op een stoel, bij het omdraaien in bed, bij het gebruiken van een rollator of een rolstoel, etc.) Zoals: Hoog/laag bed, handbewogen rolstoel, loophulpmiddelen, traplift, sta-op stoel, drempel hulp. Hulpmiddelen bij de persoonlijke verzorging (hulp bij het wassen, aankleden, de toiletgang, etc.) Zoals: toiletverhoger, douchestoel, urinaal, po, kousen aantrekker. Hulpmiddelen voor de veiligheid, Zoals: beugels in toilet of douche, anti-slip materialen in bad of doucheruimte, personen alarm, belmatje in of naast bed. Hulp bij de verpleegkundige of medische behandeling, Zoals: wondverzorging, voorkómen van decubitus, beademing, continue ambulante peritoneaal dialyse (CAPD) Een volledige lijst van de hulpmiddelen vindt u in het rapport, samen met een reeks aanbevelingen die het gebruik van hulpmiddelen kunnen stimuleren

Samenwerking tussen zorg- en hulpverleners in de achterstandswijk Overvecht.

Utrecht Overvecht is a deprived neighbourhood with more than 34,000 inhabitants. Many residents are living from social assistance benefits and perceived health is low. Professionals from healthcare and the social domain work together in the neighbourhood approach 'Krachtige basiszorg’. They offer integrated person-oriented care close to home, for persons with an accumulation of medical and social problems. Professionals are enthusiastic because they provide better care through collaboration, but also see room for improvement