SWORDS AND THE CITY: SOCIAL FUNERARY ARCHAEOLOGY AND THE DISAPPEARANCE OF THE “WARRIOR GRAVE” IN 8th c. BCE ATHENS

Swords and other weapons had been placed into Athenian graves for over 700 years when thepractice was abandoned in the late 8th century BCE. The Greek world during this periodwitnessed several dramatic shifts in political, economic, and cultural realities from centralizedMycenaean authority to the “Bronze Age Collapse”, and four centuries of fragmentation andpopulation decline followed by an unprecedented explosion of literacy, art, and geographicalexpansion in the 8th century. How is it that these so-called “warrior graves” were a persistentfeature of such a dynamic cultural landscape? And if the practice was so persistent throughoutchanging cultural circumstances, why was it finally abandoned? Through a comprehensiveliterature review, this paper recontextualizes swords as bearers of meaning that, when used infunerary contexts from ca.1450-720 BCE, co-constituted Athenian communities’ social realities.Synthesizing and following work in social funerary archaeology and theorizations ofentanglement, this paper argues that burials with swords ceased in late 8th century Athensbecause power was no longer attached to elaborate funerals incorporating swords as multitudesof new objects were being made and traded, and political and religious institutions opened upnovel arenas for display and competition. This case study illustrates that the transformation andrecasting of time-honored traditions is part of the complexity of living culture, and does notreflect loss of authenticity or corruption of heritage. These insights are relevant to the fiercecontemporary debates surrounding decolonization of the political, economic, and academicinstitutions that shape public discourse and policy

Dužinsko-maseni odnos crvenoperke Rutilus rutilus (Linnaeus, 1758) u jezeru Volvi (sjeverna Grčka)

Length-weight relations (LWRs) and different indices of condition factor for roach from Lake Volvi (Northern Greece) were estimated. Results showed that roach are heavier of a given length in Lake Volvi than in other areas worldwide, with females exhibited higher weight than males of the same length. Significant differences (P<0.05) of LWRs were also exhibited between sexes depending on month. CLARK condition factor peaked at the end of summer displaying no significant difference between sexes, whereas the other three estimated condition factors (Allometric, FULTON, LE CREN) peaked in winter. The estimation of different proxies of condition factor disaggregated by sex might reduce the uncertainty raised by the estimation of fish growth.Procijenjeni su odnosi duljine i težine (LWR) i različiti indeksi uvjeta za crvenperku u jezeru Volvi (sjeverna Grčka). Rezultati su pokazali da je ženka crvenperke iz jezera Volvi jednake dužine kao i primjerci iz cijelog svijeta teža nego u drugim područjima širom svijeta. Također, ženke su pokazivale veću težinu od mužjaka iste duljine.Značajne razlike (P <0,05) LWR-a također su bile između spolova, ovisno o mjesecu. Clarkov kondicijski čimbenik dosegnuo je vrhunac krajem ljeta, ne pokazujući značajnu razliku između spo-lova, dok su ostala tri procijenjena čimbenika stanja (alometrija, Fulton, Le Cren) dosegla vrhunac zimi. Procjena različitih zastupljenih faktora stanja prema spolu može smanjiti nesigurnost koja se javlja procjenom rasta ribe

Examining phonological awareness in deaf children who are learning to read in a transparent orthography: evidence from Greek*

This paper investigates the development of phonological awareness in Greek deaf children. A battery of phonological awareness tasks that assessed syllable, rhyme and phoneme awareness was administered to one group of deaf preschoolers (n = 13, CA = 5;9), one group of deaf children in primary school (n = 11, CA = 7;8) and two hearing comparison groups. The results showed that deaf preschoolers did not have phonological awareness at any linguistic level. After an average of 21 months of literacy instruction, deaf children had developed syllable awareness

Creativity in primary schools: exploring perspectives on creativity within a Scottish primary school classroom

This thesis explores children’s and teachers’ perspectives on creativity, and its implementation, within one primary school classroom in Scotland. The data collection phase of the research employed an ethnographic approach, involving four and a half months of fieldwork in the primary school classroom. Data were generated from participant observation/informal conversations with children and teachers and one round of semi-structured interviews with twenty-five children (aged eleven to twelve) and two teachers. Creativity within primary education has been mainly studied through psychological research, which is mainly based on theories of developmental psychology. Such theories view creativity solely as an individual trait. Despite recognition of the importance of sociocultural issues to the flourishing of children’s creativity, the study of their collaborative creativity has been neglected – particularly in relation to socio-cultural power dynamics. This thesis specifically analyses the balance between individual and collective creativity in the primary classroom, examines how collaborative creativity can acknowledge childhood diversity, and poses questions about how we include children with differing and complex identities in creative processes. Furthermore, this research has been carried out in Scotland, within the context of a fairly new curriculum, the Curriculum for Excellence. This curriculum has been viewed by some as a progressive, modern and motivating curriculum that enables children’s autonomy, and by others as one that has been highly influenced by accountability and performativity regimes, which leave limited space for children’s and teachers’ autonomy. This thesis examines how the Curriculum for Excellence is interpreted in everyday practice and the extent to which it enables the cultivation of children’s creativity. The thesis does so by shedding light on the practical interconnections between children’s and teachers’ agency, structural enablers/barriers, and cultural processes. The findings of this study show that children perceive, perform and embody creativity not only as an individual trait, but also as a collaborative process. However, the findings also show that collaborative creativity entails many complexities and that cultural barriers to creativity may emerge when power among people (children and teachers) operates in ways that create cultures of exclusion. The thesis concludes that the multiple identities of the Curriculum for Excellence, its multiple interpretations, and lack of coherence regarding what is expected of teachers, leads to a blurred landscape of implementation. The thesis argues that lack of a clear plan, strategy and framework for enabling creativity inhibits the founding principles of the Curriculum for Excellence from being achieved. The thesis also argues that environmental and structural barriers within the research setting inhibit the flourishing of children’s creativity, but that the structural barriers can sometimes be overcome through the construction of enabling cultures. The thesis is able to define enabling cultures as cultures that value diversity, promote inclusion, and view space not as static, but as a dynamic process. In so doing, the findings of this study emphasise the interconnected importance of: viewing creativity as an individual trait; perceiving creativity as a collaborative process; and thinking in spatial terms, for example, in ways that create the space for children to perceive, perform and embody creativity in their diverse, but equally valuable ways. This finding enables this study to argue that there is a need for future policies and curricula which promote and encourage greater flexibility in teaching and learning practices, in order to enhance children’s and teachers’ agency and thus allow them to collaboratively create the types of enabling environments, originally envisaged by the Curriculum for Excellence, that will allow children’s creativity to flourish

Εφαρμογή Επιθεμάτων με Αντιφλεγμονώδεις Ιδιότητες στην Ακτινοθεραπεία Δερματικών Καρκίνων

Ο συχνότερος καρκίνος του ανθρώπινου σώματος είναι ο μη μελανοκυτταρικός καρκίνος του δέρματος, με το βασικοκυτταρικό και το ακανθοκυτταρικό επιθηλίωμα, να αποτελούν το 95% περίπου των πρωτοπαθών νεοπλασμάτων του δέρματος. Αποτελεσματική θεραπευτική επιλογή αποτελεί η ακτινοθεραπεία, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου η χειρουργική αφαίρεση δεν μπορεί να εφαρμοσθεί, λόγω ιδιαίτερου ανατομικού σημείου του όγκου ή συννοσηρότητας του ασθενή. Κυρίαρχη και πιο συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια της ακτινοθεραπείας είναι η οξεία ακτινοδερματίτιδα, η οποία επηρεάζει την ποιότητα ζωής των ασθενών και τη συμμόρφωσή τους στη θεραπεία. Αναντίστοιχο με το πλήθος των κλινικών μελετών, που έχουν διεξαχθεί παγκοσμίως, αποτελεί το γεγονός, ότι μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κατάλληλο θεραπευτικό μέσο για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της επικείμενης σοβαρής ανεπιθύμητης ενέργειας. Η συγκεκριμένη κλινική μελέτη σχεδιάστηκε βασιζόμενη στα ενθαρρυντικά φαρμακολογικά και τοξικολογικά αποτελέσματα, που προέκυψαν από προγενέστερη προκλινική και κλινική έρευνα, σχετικά με την ευεργετική δράση του εκχυλίσματος από τον φλοιό του φυτού Pinus halepensis (PHBE) στη φλεγμονή και στη διατήρηση των φυσιολογικών ιδιοτήτων του δέρματος. Η μακροχρόνια προκλινική έρευνα διεξήχθη στο εργαστήριο μικρών πειραματοζώων του Τομέα Φαρμακευτικής Τεχνολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ οι προηγούμενες κλινικές μελέτες, όπως και η παρούσα, διεξήχθησαν στο Ακτινοθεραπευτικό Ογκολογικό τμήμα του Νοσοκομείου Αφροδίσιων και Δερματικών Νόσων «Ανδρέας Συγγρός». Βάσει προηγούμενης μελέτης, παρασκευάστηκε πολυμερικό επίθεμα νανοϊνών PHBE μέσω ηλεκτροστατικής ινοποίησης, αποτελούμενο από Αλγινικό Νάτριο (SA), Οξική Κυτταρίνη (CA), Πολυαιθυλενοξείδιο (PEO) και δραστικό συστατικό το εκχύλισμα από τον φλοιό του φυτού Pinus halepensis σε ποσοστό 26,2% w/w. Σκοπός ήταν η κατάλληλη μορφοποίηση του επιθέματος PHBE για χορήγηση σε ακτινοθεραπευόμενους ασθενείς με μη μελανοκυτταρικό καρκίνο του δέρματος, και η εξέταση της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας του, ως προς την πρόληψη και την αντιμετώπιση της προκαλούμενης από την ακτινοθεραπεία οξείας ακτινοδερματίτιδας. Η δράση του επιθέματος PHBE αξιολογήθηκε σε σύγκριση με ιατροτεχνολογικό προϊόν του εμπορίου. Σύμφωνα με τα κριτήρια ένταξης, επιλέχθηκαν και συμμετείχαν στη μελέτη, δώδεκα εθελοντές ασθενείς, οι οποίοι διαχωρίστηκαν, κατόπιν τυχαιοποίησης και με ισοκατανομή, σε δύο ομάδες. Οι ασθενείς εφάρμοζαν καθημερινά για το χρονικό διάστημα της ακτινοθεραπείας, καθώς και για ένα μήνα μετά το πέρας αυτής, το υπό εξέταση επίθεμα PHBE και το σκεύασμα αναφοράς, αντίστοιχα. Η αξιολόγηση του ακτινοεπαγόμενου ερεθισμού έγινε συνδυάζοντας κλινικά ιατρικά κριτήρια (RTOG), εκβάσεις αναφερόμενες από τον ασθενή (κλίμακα VAS), μη επεμβατικές μετρήσεις των βιοφυσικών παραμέτρων του δέρματος και απεικονιστική εξέταση της ακτινοθεραπευόμενης περιοχής (φωτοτεκμηρίωση, Antera 3D), στη διάρκεια της θεραπείας, καθώς και στον επανέλεγχο, ένα μήνα μετά το πέρας αυτής. Από τον στατιστικό έλεγχο προέκυψε η συντριπτική υπεροχή του επιθέματος PHBE, έναντι του σκευάσματος αναφοράς, ως προς την πρόληψη και την αντιμετώπιση της προκαλούμενης από την ακτινοθεραπεία ακτινικής δερματίτιδας, σε όλο το διάστημα της θεραπείας, όπως και ένα μήνα μετά το πέρας αυτής. Ειδικότερα, στους ασθενείς που εφάρμοσαν το επίθεμα PHBE, παρατηρήθηκε άμεση βελτίωση της κλινικής εικόνας, πρόληψη των υποκειμενικών ενοχλήσεων, καθώς και επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων στις εμβιομηχανικές μετρήσεις. Εξετάζοντας περαιτέρω την άμεση ανταπόκριση της ομάδας των ασθενών που εφάρμοζε το επίθεμα PHBE, παρατηρήθηκαν και διατυπώθηκαν δύο πιθανά μοντέλα εξέλιξης της ακτινικής δερματίτιδας. Το πρώτο μοντέλο εξέλιξης της οξείας ακτινοδερματίτιδας στους ασθενείς με επίθεμα PHBE χαρακτηρίζεται από επιβράδυνση της εμφάνισης της οξείας ακτινοδερματίτιδας και εν συνεχεία αντιμετώπιση των κλινικών συμπτωμάτων, ενώ το δεύτερο μοντέλο χαρακτηρίζεται από πρόληψη της εμφάνισης της οξείας ακτινοδερματίτιδας και απουσία κλινικών εκδηλώσεων. Η έλλειψη ανεπιθύμητων ενεργειών καθιστά το υπό δοκιμή επίθεμα PHBE μια ασφαλή τοπική αγωγή. Ως εκ τούτου, για την ισχυροποίηση των αποτελεσμάτων κρίνεται σκόπιμη η περαιτέρω διερεύνηση της συμβολής του επιθέματος PHBE στην πρόληψη της οξείας ακτινοδερματίτιδας σε μεγαλύτερο δείγμα πληθυσμού.The most common cancer of the human body is non-melanoma skin cancer (NMSC), with basal cell carcinoma (BCC) and squamous cell carcinoma (SCC) accounting for 95% of primary skin tumors. Radiation therapy is an effective treatment option, especially in cases where surgical removal cannot be applied, due to a particular anatomical point of the tumor or comorbidity of the patient. The main side effect of radiotherapy is acute radiodermatitis, which affects the quality of life of patients and their compliance to therapy. Despite the growing number of clinical trials, that have been conducted worldwide, there is still no regimen fulfilling our needs and expectations, in order to prevent such a disturbing side effect. This clinical study was designed based on encouraging pharmacological and toxicological results, which emerged from previous preclinical and clinical research, during the application of Pinus halepensis bark extract (PHBE) in skin inflammation. The long-term preclinical research was conducted in Small Animal Laboratory of Pharmaceutical Technology Department of National and Kapodistrian University of Athens, while the previous clinical studies, same as the present study, were conducted in the Radiotherapy Oncology Department of Andreas Syggros Hospital of Cutaneous and Venereal Diseases. Based on a previous study, PHBE nanofiber polymeric patch was produced by electrospinning, composed of Sodium Alginate (SA), Cellulose Acetate (CA), Polyethylene Oxide (PEO) and the active ingredient, bark extract of the plant Pinus halepensis (26,2% w/w). Purpose of this study was to formulate the PHBE patch, as well as, examine its efficacy and safety, in order to prevent acute radiodermatitis in patients with non-melanoma skin cancer undergoing radiotherapy. The action of PHBE patch was evaluated in comparison to a commercially available medical device. According to the inclusion criteria, twelve volunteer patients were selected and randomly assigned to two groups, applying daily either PHBE patch or reference product. Evaluation of radiation-induced skin reactions was made according to RTOG grading scale, patients reported outcomes (VAS scale), biophysical measurements and image analysis (Antera 3D), during radiotherapy time and one month afterwards. Statistical analysis showed PHBE patch to be more effective at ameliorating skin condition during radiotherapy time, as well as, one month afterwards preventing inflammation, reducing subjective discomfort and achieving better scores in biophysical measurements. PHBE patch showed significant anti-inflammatory activity and maintenance of the normal skin properties. Examining further these results, two possible models of acute radiodermatitis progression were observed in intervention group. The first model is characterized by slowing acute radiodermatitis progression and finally symptom reduction, while the second one by acute radiodermatitis prevention. No adverse event was reported in intervention group, indicating that PHBE patch is a safe topical prophylactic treatment for radiodermatitis. Future studies on greater sample size should be executed, in order to confirm these results

Το είδος και ο χαρακτήρας της βασικής κοινωνικής ομάδας στο εσωτερικό των νεοανακτορικών μινωικών εγκαταστάσεων. Το δείγμα της Κάτω Ζάκρου

Στο επίκεντρο της διατριβής βρίσκεται η μελέτη της βασικής κοινωνικής ομάδας στο πλαίσιο της Νεοανακτορικής περιόδου της μινωικής Κρήτης. Ως στοιχειώδες κύτταρο της κοινωνίας θεωρείται η οικιακή ομάδα, η οποία εξετάζεται τόσο ως προς τη σύνθεση και τη δομή της όσο και ως προς τις δραστηριότητες και τον χαρακτήρα της. Παρά την ποικιλία και την πολυμορφικότητα των μικρότερων σχηματισμών του κοινωνικού ιστού ανά τους αιώνες και ανά πολιτισμό, οι οικιακές ομάδες εκφράζουν τις ίδιες ανάγκες και τις επιδιώξεις των ανθρώπων και αποτελούν πεδίο πραγμάτευσης ταυτοτήτων, δράσεων και ρόλων. Η μελέτη χρησιμοποιεί ως δείγμα μελέτης και προσέγγισης του θέματος ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα κτήρια του οικισμού της Ζάκρου, το λεγόμενο «Ισχυρό Κτήριο», του οποίου η βασική φάση λειτουργίας είναι η ΥΜ ΙΒ (1600/1500-1490/1470 π.Χ. ή 1480-1425 π.Χ.). Από το συγκεκριμένο οικοδόμημα αξιοποιούνται εξίσου τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά και τα φορητά ευρήματα, με στόχο να σκιαγραφηθεί όσο το δυνατόν πληρέστερα η οικιακή του ομάδα. Το πλήθος των μελών της ομάδας πιθανότατα κυμαινόταν γύρω στα 10-15 έως 19-20 άτομα, γεγονός που υποστηρίζεται από την αφθονία των αντικειμένων και την αποθηκευτική δυναμική των αγγείων, ενώ ταυτόχρονα η παρουσία ζευγών χώρων με αντίστοιχα χαρακτηριστικά και παρόμοιες λειτουργίες υπονοεί τη διπλή διάρθρωση της ομάδας. Ταυτόχρονα η ομάδα αποτελούσε ένα ακμαίο νοικοκυριό, με πολυάριθμες δραστηριότητες, και βρισκόταν σε άμεση αλληλεπίδραση με το ανάκτορο. Στη συνέχεια, εξετάζονται και άλλα κτήρια του οικισμού της Ζάκρου (Κτήριο του Κυκλωπείου Πυργίσκου, Κτήριο F Hogarth, Κτήριο των Διθύρων, Κτήριο G Hogarth, Κτήριο H Hogarth, Κτήριο των Αποθετών Κεραμεικής, Λοξό Κτήριο, Οικία A Hogarth, Σπίτι του Πολυθύρου, Κτήριο των Κογχών, Κτήριο I/J Hogarth, Οικία Α Αγίου Αντωνίου, Οικία Β Αγίου Αντωνίου, Οικία Δα Αγίου Αντωνίου), στα οποία διαπιστώνεται αφενός σχετική αντιστοιχία όσον αφορά τη σύνθεση των οικιακών ομάδων αλλά αφετέρου αρκετή διαφορετικότητα ως προς την έκφραση, τις δραστηριότητες και την αλληλεπίδρασή τους με το ανακτορικό συγκρότημα. Επίσης, πραγματοποιείται μία επισκόπηση των πιθανών μετασχηματισμών των οικιακών ομάδων και των αλλαγών που πραγματοποιήθηκαν στο εσωτερικό των οικημάτων, κατά τη διάρκεια της ΥΜ ΙΒ φάσης. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, εξετάζονται διάφορες θέσεις (Πετράς, Γουρνιά, Μάλια, Κνωσός, Φαιστός, Παλαίκαστρο, Μόχλος, Ψείρα, Γαλατάς, Αγία Τριάδα, Κομμός, Αχλάδια, Κληματαριά, Προφήτης Ηλίας Πραισού, Χαλινομούρι, Σκλαβόκαμπος), με στόχο να διαπιστωθεί αν οι παρατηρήσεις σχετικά με το Ισχυρό Κτήριο και τον οικισμό της Ζάκρου, μπορούν να βρουν ευρύτερη εφαρμογή. Τα δείγματα που επιλέχθηκαν δείχνουν να επαληθεύουν τη δομή των οικιακών ομάδων που ανιχνεύθηκαν στη Ζάκρο, αλλά και το εύρος των δραστηριοτήτων και των πολύπτυχων εκφάνσεων της ζωής τους. Τέλος, τα ταφικά δεδομένα της Νεοανακτορικής περιόδου, αν και ομολογουμένως πολύ αποσπασματικά, φαίνεται να επιβεβαιώνουν την εικόνα που σχηματίζεται μέσω της μελέτης των οικιστικών θέσεων. Διαχρονικά, δε, έως και τα πρόσφατα χρόνια, στην Κρήτη, διαπιστώνεται ότι οι δεσμοί των οικιακών ομάδων ήταν ιδιαιτέρως ισχυροί και αποτελούσαν τον κύριο ρυθμιστικό παράγοντα για τη λειτουργία τους. Το πρώτο μέρος της διατριβής, που περιλαμβάνει το κείμενο και την παράθεση της βιβλιογραφίας, συνοδεύεται από τον δεύτερο τόμο, όπου συγκεντρώνονται ο πλήρης κατάλογος των ευρημάτων του Ισχυρού Κτηρίου, οι αναφορές στο κτήριο από τα ανασκαφικά ημερολόγια, στατιστικοί πίνακες για το περιεχόμενο του κτηρίου και τη διασπορά του, ανασκαφικές και σύγχρονες φωτογραφίες του κτηρίου, σχέδια και φωτογραφίες των ευρημάτων του, καθώς και αντίστοιχο εικονογραφικό υλικό για τα άλλα δείγματα που μελετήθηκαν από τον οικισμό της Ζάκρου και διάφορες θέσεις της μινωικής Κρήτης.The thesis focuses on the study of the basic social group during the Neopalatial period in minoan Crete. The domestic group is perceived as the smallest social formation, which is studied as to its composition and structure and also as to its activities and character. Despite their variability and multiple forms, the domestic groups, during the centuries and in many different civilizations, similarly express the same needs, the identity and the effort of their members. The thesis uses as a case study one of the biggest and most important buildings of the settlement at Zakros, the “Strong Building”, which is mainly dated in the LM IB phase (1600/1500-1490/1470 B.C. or 1480-1425 B.C.). The architectural elements and the finds are used equally in order to track down the domestic group of the Strong Building as completely as possible. The number of the residents is around 10-15 to 19-20 individuals, an estimation that is further supported by the high quantity of objects and the storage capacity of the vessels. Furthermore, the existence of twin rooms with similar characteristics and functions suggests the double structure of the group, which formed a flourishing household, with multiple activities and in close interaction with the palace. In correlation with the Strong Building, other houses of the settlement at Zakros are examined too (Building of the Cyclopean Tower, Building F, Building of the Dithyra, Building G, Building H, Building of the Pottery Deposits, Oblique Building, Building A Hogarth, Building of the Polythyra, Building of the Niches, House I/J Hogarth, House A at Agios Antonios, House B at Agios Antonios, House Δα at Agios Antonios). In the aforementioned houses, we can discern a certain similarity concerning the composition of the domestic groups but, on the other hand, there are differences in their expression, their activities and their association with the palatial centre. We also locate the possible transformations of the domestic groups and the architectural modifications that took place during the LM IB phase. In a wider scale, various sites (Petras, Gournia, Mallia, Knossos, Phaistos, Palaikastro, Mochlos, Pseira, Galatas, Agia Triada, Kommos, Achladia, Klimataria, Profitis Ilias Praissou, Chalinomouri, Sklavokampos) are taken under consideration, in order to ascertain whether our conclusions upon the Strong Building and the settlement at Zakros can find a general application. In the selected sites, there seem to be similarities in the structure of the domestic groups, and moreover in their activities and the multiple aspects of their lives. Finally, the picture is verified and completed by the burial practices of the Neopalatial period, although the available data are incomplete. In the course of time, until recently, the bonds of the domestic groups in Crete remain extremely powerful and form the main regulating factor in their function. The first volume of the thesis includes the text and the bibliography, while the second volume contains the catalogue of the finds of the Strong Building, the mentions from the excavation diary, statistic tables concerning the number and the dispersion of the finds, excavation and recent photographs of the building, drawings and photographs of the finds, and additionally relevant material for other buildings of the settlement at Zakros and in Crete