'A newspaper war'? Dutch information networks during the South African War (1899-1902)

The South African War (1899-1902) caused a stir in the Netherlands. The Dutch public overwhelmingly supported the Boers in their struggle against the British. To support the ‘kinsmen’ in South Africa several organisations in the Netherlands embarked on an international propaganda campaign. This article considers the involvement of Dutch journalists in the pro-Boer agitation. They were confronted with a dilemma because as a small country the Netherlands officially was neutral and did not possess strong international lines of communications, which made it difficult to distribute information in other countries. This problem raised moral and practical questions about the Dutch press and its position in the world. Using concepts from the historiography on the media of the British Empire, Kuitenbrouwer analyses the Dutch press system around 1900. This article is part of the special issue 'A New Dutch Imperial History'.</p

Bo01 City of Tomorrow Malmö

Malmö, with its 270,000 inhabitants, is the third-largest city in Sweden. Since 2000, Malmö has been connected to Copenhagen by the Öresund Bridge, yet it has continued to struggle with its image as a dilapidated port city. To shed this image, the city developed a plan (together with the Swedish state and a range of other partners) to transform Malmö into an exemplary sustainable city, in accordance with the LIP (Local Investment Programme, 1998-2003). A flywheel in this process was the housing exhibition known as ‘Bo01 Framtidsstaden’ (City of Tomorrow), which was held in the Västra Hamnen (Western Harbour) section of Malmö. On the basis of a quality programme, this exhibition offered guidelines in terms of a varied architectural appearance and quality, the use of ecological materials, energy that is 100 percent recoverable, green public spaces and technical infrastructure. Bo01 is indebted to the twentieth century housing tradition in Sweden, where the majority of the population lives in (small) apartments in the cities, with a high degree of density. The 1940s notion of the ‘neighbourhood unit’, which symbolized the Swedish welfare state, consisted of houses and a downtown centre with all imaginable amenities. This model was used as the inspiration for Bo01.Malmö, met 270.000 inwoners de derde stad van Zweden, is sinds 2000 door de brug over de Öresund met Kopenhagen verbonden, maar had een imago van verloederde havenstad. Om daar vanaf te komen vatte de stad het plan op – samen met de Zweedse staat en een reeks andere partners – zich conform het LIP (Local Investment Programme, 1998-2003) te ontwikkelen tot een voorbeeldig duurzame stad. Als vliegwiel daarvoor diende de woningbouwtentoonstelling ‘Bo01 Framtidsstaden’ (City of Tomorrow) in Västra Hamnen (Westelijk Havengebied), die aan de hand van een kwaliteitsprogramma richtlijnen gaf voor een gevarieerde architectonische verschijningsvorm en kwaliteit, ecologische materiaalkeuze, 100 procent hergebruik van energie, groene publieke ruimten en technische infrastructuur. Bo01 is schatplichtig aan de twintigsteeeuwse woningbouwtraditie in Zweden, waar het overgrote deel van de bevolking in (kleine) appartementen in de steden woont, in een hoge dichtheid. De wijkeenheid uit de jaren 1940, die de Zweedse verzorgingsstaat symboliseerde, bestond uit woningen en een centrum met alle denkbare voorzieningen. Dit model is als inspiratiebron voor Bo01 gebruikt

Torres Blancas Madrid Francisco Javier Sáenz de Oíza

Francisco Javier Sáenz de Oíza had intended Torres Blancas as a logo for construction company Huarte. Juan Huarte, who built some of Spain’s most prominent buildings in the 1960s and 1970s, was the initiator behind the ‘white towers’, the plural indicating that the original plan provided for two towers. Only one was built; the other became a horizontal office building. The completed tower block is a beacon, marking the entrance to the city from the Barcelona motorway. Torres Blancas is an experiment in building the vertical green city. Sáenz de Oíza designed a building with freehold properties, which puts Le Corbusier’s ideas about the villa and the garden city to the test: a vertical version of his immeuble-villas (1922). The architect was also indebted to Frank Lloyd Wright’s Price Tower (1952): unity of form and structure, biological analogy and tree structure, coherence between overall form and detailing, and a circle-based geometry. The sculptural shape of this radically organic, reinforced concrete building marries the opposing styles of rationalism and organicism. The 71-m tower consists of two basement floors, where cars can be parked around the base of the tower, below the entrance-level terrace; 21 floors with dwellings, including a mezzanine for technical facilities. These are topped by two floors with communal facilities: a large reception room with a circular bar, commercial space, a restaurant and a large service area with a kitchen. Located atop are a cafeteria, multifunctional rooms, a conference hall that seats 120 people, and four guest rooms. The rooftop terrace features a meandering outdoor swimming pool.Francisco Javier Sáenz de Oíza wilde met Torres Blancas in Madrid een beeldmerk voor bouwbedrijf Huarte oprichten. Juan Huarte, die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw enkele van Spanje´s meest toonaangevende gebouwen realiseerde, was de initiator van de ‘witte torens’, waarvan het meervoud verraadt dat het oorspronkelijk om twee torens ging. Slechts één daarvan werd gerealiseerd; het programma van de andere werd uitgevoerd als liggend kantoorvolume. Komend van de snelweg uit de richting van Barcelona is de gerealiseerde woontoren een baken bij de toegang tot de stad. Torres Blancas is een experiment om de verticale groene stad te bouwen. Sáenz de Oíza ontwierp een gebouw met koopwoningen, dat Le Corbusier’s ideeën over de villa en de tuinstad op de proef neemt: een verticale versie van diens immeuble-villas (1922). Tegelijkertijd was de architect schatplichtig aan Frank Lloyd Wright’s Price-toren (1952): eenheid tussen vorm en structuur, biologische analogie en boomstructuur, coherentie tussen algemene vorm en detaillering, en een op cirkels gebaseerde geometrie. De sculpturale verschijningsvorm van dit radicaal-organische bouwwerk in gewapend beton brengt de tegengestelde stijlen van rationalisme en organicisme bij elkaar. De 71 m hoge toren bestaat uit twee kelderverdiepingen, waar auto’s rondom de voet van de toren worden geparkeerd, onder het terras rond het entreeniveau; 21 bouwlagen met woningen, waaronder een tussenverdieping voor de voorzieningen en techniek. Daarop is een tweelaagse bekroning van gemeenschappelijke voorzieningen geplaatst: een grote ontvangstruimte met ronde bar, commerciële ruimte, een restaurant en een groot servicegedeelte met keuken, en daar bovenop een cafetaria, multifunctionele ruimten, een congreszaal met 120 plaatsen en nog vier gastenverblijven. Ten slotte ligt op het bovenliggende dakterras een meanderend buitenzwembad

Some Reflections on the Uses of Science and Technology in Indonesia

The purpose of the paper is not to attempt a full interpretation of the Indonesian situation, but to briefly discuss some basic processes and issues related to the use of science and technology. The views expressed are necessarily partial and tentative and are advanced so as to serve as a starting point for discussion and further analysis

On the practice and theory of affluence and poverty: some reflections

One of the major contradictions in the world of today surely is the fact that most third World countries, although the majority of their population is involved in agriculture, are not in a position to feed themselves and have to import food on a large scale. While agricultural and food exports from the rich to the poor countries have been rising in response to increased productivity, exports from the poor to the rich countries have been diminishing. While prices of products from the rich aountrieshave been rising, those of products from the poor countries have declined or tend to decline

Parque Cidade Jardim São Paulo Escritório Técnico Julio Neves & Pablo Slemenson Arquitetura

The rise of privatized luxury domains, combining private residential, collective and commercial functions, has become unstoppable in Brazilian cities. Described as condomínios fechados, these impenetrable, closed enclaves are in effect vertical urban neighbourhoods. The Hygiénopolis neighbourhood in São Paulo marked the start of this development in the twentieth century. Along with their collective and commercial functions, the condomínios fechados are epitomized by the apartments’ large surface area and luxurious materialization. The city’s collective programme withdraws behind high walls, where it becomes the exclusive domain of privileged residents. Parque Cidade Jardim in São Paulo is a prime example of such privatized stacked luxury. Parque Cidade Jardim is situated on the Marginal do Pinheiros, formerly the city centre ring road, now São Paulo’s main traffic artery. The arrival of residential and other functions in this originally non-descript environment appears to have boosted the public character of the Marginal. But this is just an illusion: the public character has morphed into a fenced-off collectivity. So it has in Parque Cidade Jardim. The project consists of nine residential tower blocks perched atop a collective programme. Two parks have been built on the fourth and sixth floors. Together with the shopping mall underneath, they constitute an extremely exclusive, new kind of urban space for a metropolitan target group.In Braziliaanse steden is de opkomst van geprivatiseerde luxedomeinen waarin wonen, collectieve functies en commercie zijn samengebracht, niet meer te stuiten. Aangeduid als condomínios fechados zijn deze ondoordringbare enclaves van gesloten woongebouwen in feite verticale woonwijken in de stad. De wijk Hygiénopolis in São Paulo was in de 20e eeuw het startpunt van deze ontwikkeling. Kenmerkend voor de condomínios fechados zijn, naast de aanwezigheid van collectieve en commerciële functies, het grote woonoppervlak van de appartementen en de luxe materialisatie. Het collectieve programma van de stad verdwijnt achter hoge muren, waar het nog slechts ten deel valt aan bevoorrechte bewoners. Parque Cidade Jardim in São Paulo is een uitgelezen voorbeeld van deze geprivatiseerde, gestapelde luxe. Parque Cidade Jardim ligt aan de Marginal do Pinheiros, eens de ringweg om het stadscentrum, nu de hoofdverkeersader van São Paulo. Nu in deze van oorsprong non-descripte omgeving het wonen en andere functies hun intrede hebben gedaan, lijkt de openbaarheid van de Marginal toegenomen. Maar dat is slechts schijn: de openbaarheid is verschoven naar collectiviteit binnen de hekken. Zo ook bij Parque Cidade Jardim. Het project bestaat uit negen woontorens bovenop een collectief programma. Op de vierde en de zesde verdieping zijn twee parken aangelegd. Samen met de shopping mall daaronder vormen ze een uiterst selectieve, nieuwe soort stedelijke ruimte als trefpunt voor een metropolitane doelgroep