Doświadczenia własne w zastosowaniu tocilizumabu w leczeniu chorych na reumatoidalne zapalenie stawów

Wstęp: Praca stanowi podsumowanie doświadczeń w leczeniu tocilizumabem chorych na reumatoidalne zapalenie stawów, pacjentów Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych, Reumatologii i Immunologii Klinicznej Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach w latach 2012–2019.Materiał i metody: Ogółem leczeniem tym lekiem objęto około 70 chorych, z czego obecnie ponad 50 jest leczonych aktywnie. Większość pacjentów otrzymuje tocilizumab w tak zwanej drugiej linii leczenia po niepowodzeniu inhibitorów TNF-alfa.Wyniki: U wszystkich chorych uzyskano dobrą odpowiedź na leczenie po pierwszych 90 dniach stosowania leku. Niska aktywność choroby bądź remisja utrzymywały się przez cały okres leczenia niezależnie od stosowania leku łącznie z metotrekastem czy stosowania go w monoterapii. Leczenie przebiega z małą liczbą przypadków działań niepożądanych.Wnioski: Doświadczenia własne uzyskane z badania stosunkowo małej liczby chorych, ale odzwierciedlające praktykę lekarską (tzw. real world data) są zgodne z wynikami badań klinicznych i potwierdzają, że tocilizumab, rekombinowane humanizowaneprzeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko receptorowi interleukiny 6 jest lekiem o udokumentowanej skuteczności i bezpieczeństwie leczenia u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów. Forum Reumatol. 2019, tom 5, nr 1: 8–1

CLINICAL COURSE OF SYSTEMIC SCLEROSIS PATIENTS

Background: Systemic sclerosis is a rare multisystem inflammatory connective tissue disorder of unclear etiology, characterized by progressive fibrosis of skin and internal organs as well as systemic vascular dysfunction. Disease severity is determined by the degree of internal organ involvement, especially pulmonary hypertension, interstitial lung disease, and peripheral vasculopathy. Objectives: Th e aim of this study was to analyze a group of patients diagnosed with systemic sclerosis. Methods: We retrospectively analyzed a group of 70 patients (42 women and 28 men) treated in the Department of Internal Medicine and Rheumatology, SUM, Katowice, Poland between 2013 and 2016. Patients were an average of 54.0 years old (+/–, range). Our study examined the incidence of cardiovascular and musculoskeletal symptoms as well as basic blood chemistry and imaging studies. We also assessed the degree of skin thickness by the Modified Rodnan Skin score (mRSS). Results: Among study group participants, 67 patients tested positive for ANA, 51- Scl-70, 6-ACA antibodies while 3 patients were not tested. Most patients had an abnormal nailfold capillaroscopy with a sclerodermal pattern, joint pain and features of interstitial lung disease on HRCT. 30% of patients demonstrated pulmonary hypertension and anemia, 7.1% chronic kidney disease, and 15.7% finger ulcers. Most patients were treated with immunosuppressants, and 9 subjects underwent autologous of stem cell transplantation from peripheral blood. Conclusions: Our results are comparable to other similar studies seen in the literature. A team based approach involving physicians of different specialties as well as immunosuppressive therapy (cyclophosphamide, mycophenolate mofetil) and autologous transplantation of stem cells from peripheral blood, can greatly increase quality of life and survival of patients with systemic sclerosis. It is clear that systemic sclerosis requires further extensive study. References: 1. Pope JE, Johnson SR. New Classifi cation Criteria for Systemic Sclerosis (Scleroderma), Rheum Dis Clin North Am. 2015 Aug;41(3): 383–98. doi: 10.1016/j.rdc.2015.04.003. Epub 2015 May 27. 2. Launay D, Sobanski V, Hachulla E, Humbert M. Pulmonary hypertension in systemic sclerosis: diff erent phenotypes, Eur Respir Rev. 2017 Sep 27;26(145). pii: 170056. doi: 10.1183/16000617.0056–2017. Print 2017 Sep 30. 3. Ingegnoli F, Ardoino I, Boracchi P, Cutolo M; EUSTAR co-authors. Nailfold capillaroscopy in systemic sclerosis: data from the EULAR scleroderma trials and research (EUSTAR) database. Microvasc Res. 2013 Sep;89:122–8. doi: 10.1016/j.mvr.2013.06.003. Epub 2013 Jun 17. 4. Cappelli S, Bellando Randone S, Camiciottoli G, De Paulis A, Guiducci S, Matucci-Cerinic M. Interstitial lung disease in systemic sclerosis: where do we stand?, European Respiratory Review 2015 24: 411–419; DOI: 10.1183/16000617.00002915 5. Kayser C and Fritzler M. J. Autoantibodies in Systemic Sclerosis: Unanswered Questions, Front Immunol. 2015; 6: 167. Published online 2015 Apr 15. doi: 10.3389/fi mmu.2015.0016

Position of the Expert Panel of the National Consultant for Rheumatology concerning diagnosis and treatment of rheumatoid arthritis

Celem publikacji przygotowanej przez zespół powołany przez konsultanta krajowego ds. reumatologii jest usystematyzowanie wiedzy na temat diagnostyki i terapii reumatoidalnego zapalenia stawów. Oprócz rozpoznania reumatoidalnego zapalenia stawów na podstawie kryteriów ACR, zaproponowano kryteria diagnostyczne wczesnego reumatoidalnego i wczesnego niesklasyfikowanego zapalenia stawów. Określono w nich przydatność oznaczania przeciwciał antycytrulinowych, ultrasonografii stawów oraz rezonansu magnetycznego. Podstawowym celem we wczesnym postępowaniu jest ustalenie obecności i aktywności zapalenia na podstawie wywiadu, badania fizykalnego, badań laboratoryjnych, ewentualnie USG i rezonansu magnetycznego. Postępowanie różnicujące powinno być prowadzone w miarę postępu choroby, do czasu ustalenia ostatecznego rozpoznania. W każdym przypadku zapale nia stawów (poza infekcyjnym) należy wdrożyć leczenie glikokortykosteroidami w dawce je opanowującej. W zależności od ustalonego rozpoznania stosowanie glikokortykosteroidów powinno być połączone ze stosowaniem leku podstawowego, nie później jednak niż od 4. mies. Preferowanym lekiem jest metotreksat w dawce tygodniowej 15–25 mg. W przypadku jego nietolerancji sugerowane jest zastosowanie leflunomidu. Brak skuteczności monoterapii którymkolwiek z nich jest wskazaniem do leczenia skojarzonego kilkoma lekami modyfikującymi przebieg choroby. Leki antycytokinowe należy wdrożyć w przypadku nieskuteczności tego postępowania, powinno ono być połączone z podawaniem metotreksatu w pełnych dawkach, wyjątkowo innego leku podstawowego. Leczenie rytuksymabem i abataceptem stosuje się u chorych, u których powyższe postępowanie jest nieskuteczne. Niesteroidowe leki przeciwzapalne stanowią leczenie uzupełniające tylko w okresach zaostrzeń. Przez wszystkie lata powinna być stosowana fizjoterapia. Celem leczenia jest uzyskanie i podtrzymywanie małej aktywności choroby ocenianej wg kryteriów DAS 28.The aim of the publication prepared by the panel formed by the State Consultant for Rheumatology is to summarize knowledge on diagnosis and treatment of rheumatoid arthritis. Except diagnosing rheumatoid arthritis on the basis of ACR criteria, diagnostic criteria for early rheumatoid and early unclassified arthritis have been proposed. These criteria establish the usefulness of anticitruline antibody determinations, ultrasonography of joints and magnetic resonance. The most important procedure in early detection is to establish the presence and activity of inflammatory process, based on history, physical examination, laboratory tests and, possibly, ultrasonography and magnetic resonance. Differentiation should progress following the disease progress, until final diagnosis is established. In each case of arthritis (except infective arthritis) treatment with glucocorticoids should be employed, at the dose allowing suppression of symptoms. Depending on established diagnosis, this treatment should be accompanied by first-line medication, not later than from the 4th month. Preferred medication is methotrexate at a weekly dose of 15-25 mg. In the case of intolerance, it is suggested to use leflunomide. Lack of efficiency of monotherapy with either of the above mentioned medications is an indication for a combined treatment with several drugs modifying the course of the disease. Anticytokine drugs should be used in the case of inefficiency of such a procedure; this should be connected with full doses of methotrexate or, in exceptional cases, with another first-line drug. Treatment with rituximab and abatacept is reserved for patients in whom the above therapy is ineffective. Nonsteroid anti-inflammatory drugs offer an adjuvant therapy option only during exacerbations. During all these years, physiotherapy should be continued. Treatment should aim at achieving and maintaining low activity of the disease, evaluated according to DAS 28 criteria

Zastosowanie sekukinumabu w leczeniu chorych na łuszczycowe zapalenie stawów — stanowisko ekspertów Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego i Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego

Sekukinumab jest lekiem biologicznym, ludzkim monoklonalnym przeciwciałem skierowanym przeciwko interleukinie 17A stosowanym w leczeniu chorych na łuszczycowe zapalenie stawów. Lek może być stosowany po nieskuteczności metotreksatu lub leków biologicznych a u chorych na postać osiową choroby jako pierwszy lek, po nieskuteczności niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Ze względu na mechanizm działania odmienny od dotychczas stosowanych leków, znaczącą skuteczność i duże bezpieczeństwo stosowania wprowadzenie sekukinumabu do leczenia chorych na łuszczycowe zapalenie stawów istotnie poszerzy możliwości dostępnej farmakoterapii tej choroby.  

Sekukinumab w leczeniu pacjentów z osiową spondyloatropatią — stanowisko ekspertów Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego

Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK) to przewlekła, autozapalna choroba reumatologiczna charakteryzująca się przewlekłym procesem zapalnym, uszkodzeniem strukturalnym stawów krzyżowo-biodrowych w badaniu radiograficznym oraz wzmożoną osteogenezą w szkielecie osiowym. Aktualne wytyczne dotyczące leczenia systemowego w ZZSK obejmują niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz inhibitory czynnika martwicy nowotworu alfa (TNF-alpha). Inhibitory TNF stanowią bardzo skuteczną opcję terapeutyczną u pacjentów z osiową spondyloatropatią, ale część chorych nie odpowiada na stosowane leczenie lub występują u nich objawy niepożądane. W ostatnich latach zainteresowania skupiły się nad rolą IL-17 w patogenezie spondyloatropatii jako potencjalnego celu terapii. Sekukinumab jest w pełni ludzkim przeciwciałem monoklonalnym przeciwko IL-17A, którego skuteczność w leczeniu pacjentów z ZZSK potwierdzono w badaniach klinicznych. W dwóch badaniach 3 fazy sekukinumab zmniejszał aktywność choroby w stopniu porównywalnym z inhibitorami TNF z jednoczesnym dobrym profilem bezpieczeństwa. Leczenie sekukinumabem prowadziło także do istotnej poprawy jakości życia uwarunkowanej stanem zdrowia oraz do zmniejszenia stopnia niesprawności i zmęczenia u pacjentów z aktywnym ZZSK. Wyniki 2-letniej obserwacji sugerują ponadto, że terapia sekukinumabem zmniejsza progresję zmian radiograficznych w kręgosłupie, co wymaga potwierdzenia w kontrolowanym badaniu w dłuższym horyzoncie czasowym. Sekukinumab jest pierwszym lekiem biologicznym innym niż inhibitory TNF zarejestrowanym do leczenie pacjentów z ZZSK w Stanach Zjednoczonych i Unii Europejskiej