Leczenie antyangiogenne chorych na raka wątrobowokomórkowego

Hepatocellular carcinoma (HCC) is usually diagnosed in advanced stage and numerous of patients present poor clinical condition which is a reason for small fraction of patients treated with surgery. Among operated patients, high percentage presents inoperable recurrence of the cancer. Introduction of effective systemic treatment is necessary in this group of patients. Antiangiogenetic agents are the first active class of medications used in advanced HCC. These drugs are recently tested in adjuvant setting after successful surgery in less advanced cases of HCC. Combinations of antiangiogenetic agents and other drugs of molecular targeted therapies are searched.Rak wątrobowokomórkowy (HCC) rozpoznaje się zazwyczaj w zaawansowanym stadium lub towarzyszy mu zły stan kliniczny chorych, co powoduje, że skuteczne leczenie chirurgiczne jest udziałem niewielkiej grupy chorych. Obserwuje się także duży odsetek nawrotów po leczeniu operacyjnym. Konieczne jest więc wprowadzanie skutecznych form terapii systemowej w tej grupie chorych. Leki antyangiogenne stanowią pierwszą klasę leków, które okazały się skuteczne w zaawansowanym lub nawrotowym HCC. Trwają badania nad ich zastosowaniem w terapii uzupełniającej niezaawansowanego HCC po leczeniu operacyjnym. Poszukuje się kombinacje leków antyangiogennych z innymi lekami terapii ukierunkowanej molekularnie

Leczenie raka jelita grubego u chorych w podeszłym wieku

Nowotwory jelita grubego oraz odbytnicy stanowią przykład zachorowania związanego epidemiologicznie z wiekiem. U chorych powyżej 60. roku życia zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego raka jelita grubego konieczne jest bezwzględne przestrzeganie protokołów jakości zabiegu operacyjnego, gdyż w innym przypadku istnieje prawdopodobieństwo przedwczesnej śmierci chorego. Na podstawie przeprowadzonej analizy można zaproponować leczenie laparoskopowe części chorych powyżej 75. roku życia, zwłaszcza ze zwiększonym ryzykiem powikłań chirurgicznych. Nie rekomenduje się leczenia operacyjnego u chorych powyżej 80. roku życia z rozsianym rakiem jelita grubego, o ile nie ma bezpośredniego zagrożenia niedrożnością w ciągu kliku najbliższych miesięcy. Zaledwie 40% osób w wieku powyżej 75. roku życia otrzymuje leczenie uzupełniające, czego nie można wytłumaczyć schorzeniami współistniejącymi lub złym stanem chorych. W tej grupie wiekowej coraz częściej podaje się kapecytabinę, a także oksaliplatynę. Generalnie możliwe jest stosowanie terapii ukierunkowanej molekularnie pod warunkiem dobrego doboru chorych. Niepokojący jest fakt zbyt agresywnego postępowania onkologicznego u chorych w okresie terminalnym choroby

Cetuximab as salvage therapy in 82 year old women with metastatic colon cancer.

Leczenie onkologiczne chorych w podeszłym wieku wymaga podstawowej znajomości zagadnień geriatrycznych oraz zrozumienia ograniczeń wynikających ze zmniejszonych rezerw organizmu w tej grupie wiekowej. Chora lat 82 po nieskutecznym leczeniu systemowym z powodu rozsianego raka jelita grubego otrzymała cetuksymab jako terapię ratunkową.  W trakcie leczenia doszło do ustąpienia uciążliwych objawów choroby, przejściowej regresji zmian przerzutowych w badaniach obrazowych oraz uzyskano ponad 10 miesięczne przeżycie chorej. Tolerancja leczenia była dobra a obserwowane działania niepożądane łatwe do opanowania. Cetuksymab w monoterapii może być wartościowym leczeniem paliatywnym u właściwie zakwalifikowanych chorych.Anticancer treatment offered to elderly requests basic knowledge on geriatric problems and understanding the limits related to reduced functional reserves. Cetuximab was prescribed as the rescue monotherapy to 82 years old women with metastatic colon cancer following failure of systemic treatment. The decrease in bothersome disease symptoms and temporary remission of metastatic lesions revealed in the imaging assessment were observed during treatment. Patient survived additional 10 months. Treatment was  well tolerated and toxicity was easy manageable. Monotherapy with cetuximab can be a valuable palliative option in the adequately selected patients

Leczenie raka jelita grubego oraz odbytnicy u chorych w podeszłym wieku.

Colorectal cancer is a good example of the age-related disease. The unconditional adherence to quality of the surgery procedures is required among patients above 60 year old, otherwise the risk of premature death is increased. The laparoscopic procedure maybe offered to elderly patients, especially those with high risk of postoperative complications. Surgery is not advised to the individuals in their eighties presenting metastatic colorectal cancer unless there is a high risk  of bowel occlusion in the nearest future. No more than 40% of colorectal patients receive recommended adjuvant treatment when they are older than 75 years and possible poor performance status or co morbidities in some patients are not enough to explain these data. Continuous increase in the administration of capecitabine and oxaliplatin is observed in treatment of elderly. The molecular targeted therapies maybe considered  in older population with metastatic colorectal cancer as long as careful and cautious patients’ selection is assured.  According to some clinical data the observed overtreatment in terminally ill patients is very alarming.Nowotwory jelita grubego oraz odbytnicy stanowią przykład zachorowania związanego epidemiologiczniez wiekiem. U chorych powyżej 60. roku życia zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego raka jelita grubegokonieczne jest bezwzględne przestrzeganie protokołów jakości zabiegu operacyjnego, gdyż w innymprzypadku istnieje prawdopodobieństwo przedwczesnej śmierci chorego. Na podstawie przeprowadzonejanalizy można zaproponować leczenie laparoskopowe części chorych powyżej 75. roku życia, zwłaszczaze zwiększonym ryzykiem powikłań chirurgicznych. Nie rekomenduje się leczenia operacyjnego u chorychpowyżej 80. roku życia z rozsianym rakiem jelita grubego, o ile nie ma bezpośredniego zagrożenianiedrożnością w ciągu kliku najbliższych miesięcy. Zaledwie 40% osób w wieku powyżej 75. roku życiaotrzymuje leczenie uzupełniające, czego nie można wytłumaczyć schorzeniami współistniejącymi lub złymstanem chorych. W tej grupie wiekowej coraz częściej podaje się kapecytabinę, a także oksaliplatynę.Generalnie możliwe jest stosowanie terapii ukierunkowanej molekularnie pod warunkiem dobrego doboruchorych. Niepokojący jest fakt zbyt agresywnego postępowania onkologicznego u chorych w okresieterminalnym choroby

Całościowa ocena geriatryczna i jej znaczenie kliniczne w onkologii — systematyczny przegląd piśmiennictwa

Ponad połowa nowych zachorowań na nowotwory dotyczy populacji osób starszych, a mimo to wciąż pacjenci powyżej 65. roku życia stanowią niewielki odsetek biorących udział w dużych kontrolowanych badaniach klinicznych. Nadal nie wiadomo, jak duża jest korzyść kliniczna chorych w tej grupie wiekowej i jaką cenę muszą oni płacić za uzyskaną odpowiedź na leczenie. Jednocześnie uważa się, że starsi pacjenci są bardziej narażeni na powikłania leczenia onkologicznego ze względu na mniejsze rezerwy narządowe, mniejszą zdolność do naprawy uszkodzeń komórkowych, zmiany w farmakokinetyce leków, nasilone interakcje lekowe, a także współistniejące schorzenia. Całościowa Ocena Geriatryczna (COG), dzięki swojej kompleksowości i wielodyscyplinarności, pozwala na wykrycie licznych zaburzeń klinicznych, funkcjonalnych, psychicznych oraz problemów socjalnych, które byłyby niezauważone przy standardowym postępowaniu klinicznym. W wyniku COG można wyodrębnić grupę chorych, którzy pomimo swojego wieku mogą otrzymać pełne leczenie onkologiczne bez zwiększonego ryzyka powikłań, oraz grupę pacjentów kwalifikujących się jedynie do postępowania objawowego. Można także zdefiniować grupę pośrednią, która odnosi korzyści z prowadzonego leczenia onkologicznego, ale musi ono być zmodyfikowane do indywidualnych możliwości chorych (redukcja dawek, mniej toksyczne schematy lekowe, tak zwane przyjazne cytostatyki itp.). Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 3: 91–9

Treatment of colorectal cancer in elderly patients

Nowotwory jelita grubego oraz odbytnicy stanowią przykład zachorowania związanego epidemiologicznie z wiekiem. U chorych powyżej 60. roku życia zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego raka jelita grubego konieczne jest bezwzględne przestrzeganie protokołów jakości zabiegu operacyjnego, gdyż w innym przypadku istnieje prawdopodobieństwo przedwczesnej śmierci chorego. Na podstawie przeprowadzonej analizy można zaproponować leczenie laparoskopowe części chorych powyżej 75. roku życia, zwłaszcza ze zwiększonym ryzykiem powikłań chirurgicznych. Nie rekomenduje się leczenia operacyjnego u chorych powyżej 80. roku życia z rozsianym rakiem jelita grubego, o ile nie ma bezpośredniego zagrożenia niedrożnością w ciągu kliku najbliższych miesięcy. Zaledwie 40% osób w wieku powyżej 75. roku życia otrzymuje leczenie uzupełniające, czego nie można wytłumaczyć schorzeniami współistniejącymi lub złym stanem chorych. W tej grupie wiekowej coraz częściej podaje się kapecytabinę, a także oksaliplatynę. Generalnie możliwe jest stosowanie terapii ukierunkowanej molekularnie pod warunkiem dobrego doboru chorych. Niepokojący jest fakt zbyt agresywnego postępowania onkologicznego u chorych w okresie terminalnym choroby.Colorectal cancer is a good example of the age-related disease. The unconditional adherence to quality of the surgery procedures is required among patients above 60 year old, otherwise the risk of premature death is increased. The laparoscopic procedure maybe offered to elderly patients, especially those with high risk of postoperative complications. Surgery is not advised to the individuals in their eighties presenting metastatic colorectal cancer unless there is a high risk of bowel occlusion in the nearest future. No more than 40% of colorectal patients receive recommended adjuvant treatment when they are older than 75 years and possible poor performance status or co morbidities in some patients are not enough to explain these data. Continuous increase in the administration of capecitabine and oxaliplatin is observed in treatment of elderly. The molecular targeted therapies maybe considered in older population with metastatic colorectal cancer as long as careful and cautious patients' selection is assured. According to some clinical data the observed overtreatment in terminally ill patients is very alarming

KRAS status as a molecular predictive fac

Przeciwciała monoklonalne hamujące aktywność receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) stanowią nową grupę leków stosowanych w leczeniu zaawansowanego raka jelita grubego. Ponieważ niezależnie od stosowanego preparatu i schematu leczenia ich aktywność w populacji ogólnej jest ograniczona, podstawowy problem stanowi określenie podgrup chorych, którzy mogliby odnieść korzyści z leczenia. Ostatnio opublikowane wyniki dużych badań klinicznych wskazują, że stan KRAS jest wiarygodnym molekularnym wskaźnikiem predykcyjnym odpowiedzi i wydłużenia przeżycia. Dostępne dane wskazują, że chorych z mutacją KRAS nie należy leczyć przeciwciałami monoklonalnymi anty-EGFR, ponieważ nie tylko nie przynosi im to korzyści, ale następstwem stosowania tych leków mogą być gorsze wyniki leczenia przy jednoczesnym narażeniu na wystąpienie działań niepożądanych. Ustalenie stanu KRAS u chorych na raka jelita grubego powinno poprzedzać decyzję dołączenia do leczenia przeciwciał monoklonalnych.Anti-epidermal growth factor receptor (EGFR) antibodies are new class of agents used in the treatment of metastatic colorectal cancer. Since activity of EGFR-inhibitors in general population is limited, regardless of the agent and regimen, the major issue now is to define factors which can be used in selecting patients for such treatment. In recently reported large clinical studies, KRAS mutations has been shown to be highly predictive of response and survival benefit from EGFR inhibitors. Available data indicates that patients with mutated KRAS are not good candidates for treatment with anti-EGFR monoclonal antibodies because it is ineffective and expose them to unnecessary toxicities. What is more, some data suggest that adding EGFR inhibitor to chemotherapy in this population can even lead to poorer outcome. As KRAS mutational status is a reliable negative predictive biomarker, it must be tested prior to initiating EGFR-targeted therapies