Kultura spod znaku gender

Publikacja przygotowana w ramach projektu „Kształcenie kadr dla potrzeb rynku flexicurity i gospodarki opartej na wiedzy – oferta kierunków nauk humanistyczno-społecznych UŁ” współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego ze środków Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, Priorytet IV, Działanie 4.1 „Wzmocnienie i rozwój potencjału dydaktycznego uczelni oraz zwiększenie liczby absolwentów kierunków o kluczowym znaczeniu dla gospodarki opartej na wiedzy”. Zbiór esejów poświęconych zagadnieniom genderowym w kontekście literatury, sztuki, mediów i języka.Publikacja współfinansowana przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społeczneg

Kompetencje nauczycieli we wspomnieniach studentów pedagogiki

Remembering the experiences connected with your own former teachers is especially important to students of teacher-education courses. Going back in memory offers them a unique opportunity to give new meanings and senses to the remembered facts by interpreting and reinterpreting them from the perspective of the newly gained knowledge and pedagogical language. Returning to these experiences contributes to self-reflection, building of self-knowledge and is primarily the condition for a deep understanding and defining themselves in their future role of a teacher. The article proves the point in going back to your own school experiences referring to the immeasurable and unintended aspects of teaching and presents the first part of the analysis of memories. The empirical excerpt focuses on the ways of describing and evaluating teachers’ professional competence as this was recognized the most in the students’ essays.Wydobywanie z pamięci doświadczeń dotyczących własnych byłych nauczycieli jest szczególnie ważne dla studentów pedagogiki kierunków nauczycielskich. Wracając myślą do swoich nauczycieli, mają oni szczególną możliwość nadawania nowych znaczeń i sensów pamiętanym faktom, dokonując ich interpretacji i reinterpretacji z perspektywy nowo zdobytej wiedzy i języka pedagogicznego. Powrót do tych doświadczeń to przyczynek do autorefleksji, budowania wiedzy o sobie, a przede wszystkim warunek głębokiego zrozumienia i zdefiniowania siebie w przyszłej roli zawodowej. W artykule uzasadniono sens wracania do własnych doświadczeń szkolnych, odwołując się do niemierzalnych i niezamierzonych aspektów kształcenia, a także przedstawiono pierwszą część analizy wspomnień. We fragmencie empirycznym skupiono się na sposobach opisywania i oceny nauczycielskich kompetencji merytorycznych, te bowiem należały do najczęściej ujmowanych w studenckich wypracowaniach

Attitude towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy – pilot study of women-psychotherapists in urban medical and psychotherapeutic centre

Wstęp: Nastawienia psychoterapeutów do stosowania leków psychotropowych w trakcie trwania psychoterapii, rzadko były dotychczas badane. Mogą one mieć znaczenie dla postaw i zachowań pacjentów wobec przyjmowanych przez nich leków. Może to wynikać zarówno z jawnych, jak i niejawnych komunikatów ze strony psychoterapeutów co do przyjmowania leków, a także założeń danej modalności psychoterapii. Z tego powodu nastawienia psychoterapeutów do leczenia psychofarmakologicznego powinny stać się przedmiotem świadomej refleksji. Materiał i metody: Opracowano kwestionariusz wypełniany on-line dotyczący liczby pacjentów przyjmujących leki w trakcie psychoterapii oraz nastawień psychoterapeutów do prowadzenia psychofarmakoterapii w trakcie psychoterapii. Badanie przeprowadzono w dużym ośrodku psychiatryczno-psychoterapeutycznym w Warszawie. Wyniki: Uzyskano odpowiedzi 36 psychoterapeutów, wyłącznie kobiet. Leki w trakcie psychoterapii przyjmowało jednocześnie 55,5% pacjentów, w tym 68,5% osób w trakcie terapii poznawczo behawioralnej i 47,5% osób w trakcie psychoterapii psychoanalitycznych i psychodynamicznych. Nazwy leków psychotropowych przyjmowanych przez pacjentów znało ponad 61% terapeutów. Terapeuci sami inicjowali rozmowę na ten temat leków w 52,8% przypadków lub w 36% podejmowali temat, jeśli zainicjował go pacjent. Wprowadzanie farmakoterapii w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych za wskazane uznało 97% osób. Psychoterapeuci uważali także, że przyjmowanie przez pacjenta ma znaczenie dla procesu terapii, i może zarówno przeszkadzać jak i pomagać w jej prowadzeniu. Zdaniem osób badanych stosowanie leków jest przeważnie korzystne dla pacjenta (66% odpowiedzi twierdzących), jednak zdaniem 33% badanych możliwe są różne warianty, może być ono korzystne lub niekorzystne dla osób leczonych. Wnioski: Potrzebne są dalsze badania nad nastawieniami psychoterapeutów do leczenia psychofarmakologicznego w zmieniającej się rzeczywistości klinicznej i społecznej.Introduction: Attitudes of psychotherapist toward psychopharmacotherapy in the course of psychotherapy rarely was the subject of systematic research. Nevertheless they can have important impact on patients’ attitudes to medication and ultimately on adherence to pharmacotherapy. Psychotherapists attitudes can be expressed directly or indirectly and may by connected to psychotherapeutic modality and its theoretical assumptions. Those attitudes should be consciously reflected. Material and methods: Special questionnaire available on line was designed for the purpose of this study and mailed to psychotherapists in one urban psychiatric and psychotherapeutic centre. Results: Data were obtained from 36 psychotherapists, only women. In the course of psychotherapy 55.5% of patients was simultaneously on medication, 68,%% in the course of cognitive-behavioral therapy and 47.5% in the course of psychodynamic or psychoanalytic psychotherapy. Drug names were known to 61% of therapists. In 52.8% conversation abut medication was initiated by psychotherapist and in 36% was sustained if it was initiated by the patient. According to 97% of psychotherapists medication is indicated in some cases of non-psychotic disorders. Psychopharmacotherapy was considered as important for the psychotherapy, not neutral and both with positive and negative effects 33% of opinions. According to 66% of responders it is mostly helpful. Conclusions: More systematic researches of psychotherapists attitudes to psychopharmacotherapy are needed in the ever-changing clinical and socio-economic conditions

Attitude towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy : pilot study of women-psychotherapists in urban medical and psychotherapeutic centre

Wstęp: Nastawienia psychoterapeutów do stosowania leków psychotropowych w trakcie trwania psychoterapii, rzadko były dotychczas badane. Mogą one mieć znaczenie dla postaw i zachowań pacjentów wobec przyjmowanych przez nich leków. Może to wynikać zarówno z jawnych, jak i niejawnych komunikatów ze strony psychoterapeutów co do przyjmowania leków, a także założeń danej modalności psychoterapii. Z tego powodu nastawienia psychoterapeutów do leczenia psychofarmakologicznego powinny stać się przedmiotem świadomej refleksji. Materiał i metody: Opracowano kwestionariusz wypełniany on-line dotyczący liczby pacjentów przyjmujących leki w trakcie psychoterapii oraz nastawień psychoterapeutów do prowadzenia psychofarmakoterapii w trakcie psychoterapii. Badanie przeprowadzono w dużym ośrodku psychiatryczno-psychoterapeutycznym w Warszawie. Wyniki: Uzyskano odpowiedzi 36 psychoterapeutów, wyłącznie kobiet. Leki w trakcie psychoterapii przyjmowało jednocześnie 55,5% pacjentów, w tym 68,5% osób w trakcie terapii poznawczo behawioralnej i 47,5% osób w trakcie psychoterapii psychoanalitycznych i psychodynamicznych. Nazwy leków psychotropowych przyjmowanych przez pacjentów znało ponad 61% terapeutów. Terapeuci sami inicjowali rozmowę na ten temat leków w 52,8% przypadków lub w 36% podejmowali temat, jeśli zainicjował go pacjent. Wprowadzanie farmakoterapii w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych za wskazane uznało 97% osób. Psychoterapeuci uważali także, że przyjmowanie przez pacjenta ma znaczenie dla procesu terapii, i może zarówno przeszkadzać jak i pomagać w jej prowadzeniu. Zdaniem osób badanych stosowanie leków jest przeważnie korzystne dla pacjenta (66% odpowiedzi twierdzących), jednak zdaniem 33% badanych możliwe są różne warianty, może być ono korzystne lub niekorzystne dla osób leczonych. Wnioski: Potrzebne są dalsze badania nad nastawieniami psychoterapeutów do leczenia psychofarmakologicznego w zmieniającej się rzeczywistości klinicznej i społecznej.Introduction: Attitudes of psychotherapist toward psychopharmacotherapy in the course of psychotherapy rarely was the subject of systematic research. Nevertheless they can have important impact on patients’ attitudes to medication and ultimately on adherence to pharmacotherapy. Psychotherapists attitudes can be expressed directly or indirectly and may by connected to psychotherapeutic modality and its theoretical assumptions. Those attitudes should be consciously reflected. Material and methods: Special questionnaire available on line was designed for the purpose of this study and mailed to psychotherapists in one urban psychiatric and psychotherapeutic centre. Results: Data were obtained from 36 psychotherapists, only women. In the course of psychotherapy 55.5% of patients was simultaneously on medication, 68,%% in the course of cognitive-behavioral therapy and 47.5% in the course of psychodynamic or psychoanalytic psychotherapy. Drug names were known to 61% of therapists. In 52.8% conversation abut medication was initiated by psychotherapist and in 36% was sustained if it was initiated by the patient. According to 97% of psychotherapists medication is indicated in some cases of non-psychotic disorders. Psychopharmacotherapy was considered as important for the psychotherapy, not neutral and both with positive and negative effects 33% of opinions. According to 66% of responders it is mostly helpful. Conclusions: More systematic researches of psychotherapists attitudes to psychopharmacotherapy are needed in the ever-changing clinical and socio-economic conditions

Nastawienie lekarzy psychiatrów wobec psychoterapii — badanie ogólnopolskie

INTRODUCTION: The purpose of the study was to describe the psychiatrists’ knowledge about psychotherapy, their attitudes to psychotherapeutic treatment, evaluation of practical application of psychotherapy in clinical practice and behaviors as regards referral of patients to psychotherapy. MATERIAL AND METHODS: The questionnaire prepared for the current study was made available online in a closed portal addressed to physicians, with approximately 2,500 users registered as psychiatrists. RESULTS: The study included 232 physicians (62% women; 38% men), aged 27–76 years (± 9.72), with clinical practice between six months and 51 years (± 9.78) working in hospital departments (52%), private centers (22%) and public outpatient clinics (25%). 74% of psychiatrists declared knowledge of more than two psychotherapeutic modalities, and 82% of respondents participated in psychotherapeutic courses or conferences, though 59% rarely. According to 69% of psychiatrists psychotherapy is effective method of treating both psychotic and non-psychotic disorders, and according to 27% only of non-psychotic disorders. More than 90% of the respondents consider psychotherapy to be an effective treatment for mental disorders. According to 66% of people, inclusion of psychotherapy in the treatment process is always beneficial for this process, and 26% of physicians think it is beneficial for the treatment of non-psychotic disorders. Most of the respondents (91%) consider psychotherapy a potentially independent method of treating mental disorders. 93% of physicians refers patients for psychotherapy without starting pharmacological treatment, but most physicians (60%) make this decision rarely. Psychiatrists declare that they recommend psychotherapy for over a third of patients — 39% to more than half of patients, and 34% to between one third and half of patients. Patients are referred to psychotherapy at the beginning of pharmacological treatment in half of cases or after symptomatic improvement (34%). Patients with diagnoses in following International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (tenth revision) chapters are most frequently referred to psychotherapy: F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% and F50-F59 — 19%, but rarely (2%) with diagnoses F20-F29. Behavioral cognitive therapy is indicated as being present in treatment standards by 70% of physicians, while lower rates refer to indications of its reliability, its scientific basis, and the referral of patients to this form of treatment. Psychoanalytic and psychotherapeutic therapies were indicated more frequently in the standards if the responders were themselves authors of treatment guidelines. Physicians-psychotherapists more often participate in conferences dealing with psychotherapy. They also declare more positive opinions on the effectiveness of psychotherapy, adhere to the recommendations of psychotherapy in practice and declare higher frequency of referral of patients to therapy. They more often refer patients to therapy without initiating pharmacological treatment. Psychiatrists who did not work as therapists more often also indicated the inclusion of psychotherapy as neutral or detrimental to treatment outcomes. CONCLUSIONS: The presented results should be compared with the results of other studies conducted using another methodology in order to fully describe the psychiatrists’ knowledge and attitudes to psychotherapy, primarily in the context of behavior in clinical practice.WSTĘP: Celem badania było opisanie wiedzy lekarzy psychiatrów na temat psychoterapii, ich nastawienia do leczenia psychoterapeutycznego, ocen zastosowania praktycznego psychoterapii i motywacji w kierowaniu pacjentów na leczenie tą metodą. MATERIAŁ I METODY: Kwestionariusz przygotowany na potrzeby obecnego badania został udostępniony on line w zamkniętym portalu adresowanym do lekarzy psychiatrów, liczącym około 2500 użytkowników. WYNIKI: W badaniu wzięło udział 232 lekarzy, 62% kobiet i 38% mężczyzn, w wieku 27–76 lat (± 9,72 roku), o stażu pracy od pół roku do 51 lat (± 9,78 roku), pracujących na oddziałach szpitalnych (52%), w ośrodkach prywatnych (22%) oraz przychodniach publicznych (25%). Wyłącznie praktykę lekarską zadeklarowało 74% badanych, a 26% także praktykę psychoterapeutyczną. Wiedzę na temat więcej niż dwóch rodzajów psychoterapii deklarowało 74% osób, a 82% badanych brało udział w szkoleniach psychoterapeutycznych, choć 59% rzadko. Zdaniem 69% psychiatrów psychoterapia to odpowiednia metoda leczenia zarówno zaburzeń psychotycznych, jak i niepsychotycznych, a zdaniem 27% — zaburzeń niepsychotycznych. Ponad 90% badanych uznaje psychoterapię za skuteczną metodę leczenia zaburzeń psychicznych. Zdaniem 66% osób włączenie psychoterapii w proces leczenia jest zawsze korzystne dla tego procesu, a zdaniem 26% lekarzy pomaga w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych. Większość badanych (91%) uważa psychoterapię za potencjalnie samodzielną metodę leczenia zaburzeń psychicznych, 93% lekarzy zdarza się kierować swoich pacjentów na psychoterapię bez rozpoczęcia leczenia farmakologicznego, ale większość podejmuje taką decyzję rzadko (60%). Lekarze deklarują, że zalecają psychoterapię ponad jednej trzeciej pacjentów — 39% ponad połowie pacjentów, a 34% pomiędzy jedną trzecią a połową pacjentów. Pacjenci są w połowie wypadków kierowani w celu podjęcia psychoterapii już na początku leczenia farmakologicznego lub po uzyskaniu poprawy w jego trakcie (34%). Najczęściej na psychoterapię kierowani są pacjenci z rozpoznaniami F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% oraz F50-F59 — 19%, natomiast rzadko (2%) F20-F29 (według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych). Terapia poznawczo-behawioralna jest wskazywana jako obecna w standardach leczenia przez 70% lekarzy, natomiast mniejsze odsetki dotyczą zdania na temat jej wiarygodności i rzetelności, naukowych podstaw i kierowania przez lekarzy do tej formy leczenia. Podkreślano, że terapie psychoanalityczne i psychoterapeutyczne byłyby częściej obecne w standardach, gdyby ich autorami byli sami uczestnicy badania. Lekarze psychoterapeuci częściej uczestniczą w konferencjach poruszających zagadnienia psychoterapii. Deklarują także bardziej pozytywne opinie na temat skuteczności psychoterapii, stosowania się do jej zaleceń w praktyce i częstszego kierowania pacjentów na tego typu terapię — częściej bez zainicjowania leczenia farmakologicznego. Psychiatrzy niepracujący jako terapeuci częściej także wskazywali na włączenie psychoterapii jako obojętne lub szkodliwe dla wyników leczenia. WNIOSKI: Przedstawione wyniki powinny być porównane z rezultatami innych badań, przeprowadzonych z zastosowaniem odmiennej metodologii, w celu dokonania pełnego opisu wiedzy i nastawień lekarzy psychiatrów na psychoterapię, przede wszystkim w kontekście zachowań w praktyce klinicznej

Park Krajobrazowy Wzniesień Łódzkich – terenowe laboratorium form rzeźby terenu

Na przykładzie terenu Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich omówiono różnorodność form rzeźby terenu związanych z istnieniem tzw. strefy krawędziowej Wzniesień Łódzkich i działaniem lądolodu zlodowacenia środkowopolskiego odry stadiału warty. Północne stoki wzgórz powstały w wyniku przekształcenia w warunkach klimatu peryglacjalnego moreny czołowej uformowanej w miejscu akumulacyjnej działalności tegoż lądolodu. Dla obszaru mezoregionu Wzniesień Łódzkich, którego zaledwie część obejmuje park krajobrazowy, charakterystycznym elementem są głęboko wcięte asymetryczne doliny rzeczne, co obrazuje rezerwat Struga Dobieszkowska, a także parowy, które podziwiać można w rezerwacie Parowy Janinowskie. Na obszarze Parku znajdziemy również ślady eratyków wskaźnikowych, którym przyporządkować można konkretną lokalizację w Skandynawii, skąd zostały wyerodowane i „wbudowane” w masę lądolodu. Prócz form rzeźby terenu związanymi z działaniem lądolodu skandynawskiego, płynącą wodą czy z procesami eolicznymi, na omawianym obszarze nie brakuje przykładów form rzeźby terenu, będącymi przejawem wpływu człowieka na ukształtowanie powierzchni, m.in. wysokie miedze czy rozcięcia drogowe. Wszystkie omówione elementy geomorfologiczne odnaleźć można w wybierając się na 3-4 godzinne zajęcia w terenie.Publikacja finansowana ze środków budżetu państwa w ramach programu Ministra Edukacji i Nauki „Nauka dla Społeczeństwa”. Umowa nr NdS/542984/2021/2022 z dnia 02.05.2022 r

Łódź Celebrates the 450th Anniversary of Shakespeare’s Birth

Katalog wystawy „Łódź Szekspirowi w 450. rocznicę urodzin”, która miała miejsce w Bibliotece Uniwersytetu Łódzkiego i trwała od dnia 7 kwietnia do dnia 1 maja 2014 r. Wystawę zorganizowało Międzynarodowe Centrum Badań Szekspirowskich przy współpracy: Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politologicznych (Katedra Studiów Brytyjskich i Krajów Wspólnoty Brytyjskiej), Wydziału Filologicznego (Zakład Dramatu i Dawnej Literatury Angielskiej) oraz Biblioteki Uniwersytetu Łódzkiego.Dofinansowane ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego Wydanie I. W.06744.14.0.

Fluorogenic peptide substrates for carboxydipeptidase activity of cathepsin B.

Cathepsin B is a lysosomal cysteine protease exhibiting mainly dipeptidyl carboxypeptidase activity, which decreases dramatically above pH 5.5, when the enzyme starts acting as an endopeptidase. Since the common cathepsin B assays are performed at pH 6 and do not distinguish between these activities, we synthesized a series of peptide substrates specifically designed for the carboxydipeptidase activity of cathepsin B. The amino-acid sequences of the P5-P1 part of these substrates were based on the binding fragments of cystatin C and cystatin SA, the natural reversible inhibitors of papain-like cysteine protease. The sequences of the P'1-P'2 dipeptide fragments of the substrates were chosen on the basis of the specificity of the S'1-S'2 sites of the cathepsin B catalytic cleft. The rates of hydrolysis by cathepsin B and papain, the archetypal cysteine protease, were monitored by a continuous fluorescence assay based on internal resonance energy transfer from an Edans to a Dabcyl group. The fluorescence energy donor and acceptor were attached to the C- and the N-terminal amino-acid residues, respectively. The kinetics of hydrolysis followed the Michaelis-Menten model. Out of all the examined peptides Dabcyl-R-L-V-G-F- E(Edans) turned out to be a very good substrate for both papain and cathepsin B at both pH 6 and pH 5. The replacement of Glu by Asp turned this peptide into an exclusive substrate for cathepsin B not hydrolyzed by papain. The substitution of Phe by Nal in the original substrate caused an increase of the specificity constant for cathepsin B at pH 5, and a significant decrease at pH 6. The results of kinetic studies also suggest that Arg in position P4 is not important for the exopeptidase activity of cathepsin B, and that introducing Glu in place of Val in position P2 causes an increase of the substrate preference towards this activity