Variability and 24-hour rhythm of blood pressure in sodium-sensitive and sodium-resistant patients with essential arterial hypertension

Wstęp Celem niniejszej pracy było porównanie zmienności średniego ciśnienia tętniczego i wielkości spadku nocnego ciśnienia u chorych na nadciśnienie tętnicze sodowrażliwe i sodoniewrażliwe, stosujących dietę niskosodową i wysokosodową. Materiał i metody Grupę badaną stanowiło 69 chorych (19 kobiet i 50 mężczyzn) na samoistne nadciśnienie tętnicze I stopnia (łagodne) lub II stopnia (umiarkowane) według ESH (2003 r.). Badania przeprowadzono w warunkach szpitalnych u osób stosujących w siedmiodniowych okresach kontrolowaną dietę zawierającą kolejno: 100-120 mmol, 10-20 mmol, 220-240 mmol sodu na dobę. W 6. i 7. dobie spożywania diety niskosodowej oraz wysokosodowej zakładano dobowe zbiórki moczu, w których oznaczano objętość moczu, wydalanie sodu, potasu i kreatyniny. W 7. dobie stosowania diety niskosodowej i wysokosodowej dokonywano 24-godzinnego pomiaru ciśnienia tętniczego metodą ABPM za pomocą aparatu firmy Spacelabs 90207. Obliczano średnie dobowe (24 h MAP), dzienne (DMAP), nocne (NMAP) ciśnienie tętnicze. Ponadto oceniano zmienność średniego ciśnienia dobowego, której miarą było odchylenie standardowe (SD) ze wszystkich pomiarów w ciągu doby, oraz średni nocny spadek ciśnienia tętniczego, przedstawiony jako procentowa wartość średniego ciśnienia dziennego (N/D). Określano cechę dippers, gdy spadek N/D wynosił co najmniej 10%, natomiast cechę non-dippers przy spadku tego ciśnienia poniżej 10%, zgodnie z przyjętymi kryteriami. Podczas stosowania każdej z diet pobierano próbki krwi żylnej w celu wykonania rutynowymi metodami oznaczeń: aktywności reninowej osocza (PRA), stężenia aldosteronu, sodu, potasu i kreatyniny. Wyniki W pomiarach ciśnienia za pomocą metody ABPM wykonanych u chorych na naciśnienie tętnicze sodowrażliwe podczas stosowania diety niskosodowej średnie dobowe, dzienne i nocne ciśnienie tętnicze było znamiennie niższe niż u pacjentów z nadciśnieniem sodoniewrażliwym. Natomiast podczas stosowania diety wysokosodowej stwierdzono znamienny wzrost 24 h MAP, DMAP i NMAP tylko u chorych na nadciśnienie tętnicze sodowrażliwe w porównaniu z pacjentami z nadciśnieniem sodoniewrażliwym. Podczas stosowania diety niskosodowej cechę nondippers stwierdzono u 10 pacjentów sodowrażliwych (21,7%) i u 1 (4,3%) osoby sodoniewrażliwej, natomiast cechę dippers u 36 (78,3%) chorych na nadciśnienie tętnicze sodowrażliwe i u 22 (95,7%) pacjentów z nadciśnieniem sodoniewrażliwym. Podczas stosowania diety wysokosodowej cechę non-dippers wykazywało 30 (65,0%) chorych na nadciśnienie tętnicze sodowrażliwe i 3 (13,1%) pacjentów z nadciśnieniem sodoniewrażliwym, a cechę dippers 16 (35,0%) chorych na nadciśnienie tętnicze sodowrażliwe i 20 (86,9%) pacjentów z nadciśnieniem sodoniewrażliwym. Za pomocą testu x2 stwierdzono istotne zwiększenie częstości cechy non-dippers u chorych na nadciśnienie tętnicze sodowrażliwe niż u pacjentów z nadciśnieniem sodoniewrażliwym. Stwierdzono, że 20 osób sodowrażliwych w warunkach obciążenia solą zmieniło cechę dippers na non-dippers. Wnioski Stosowanie diety wysokosodowej u chorych na nadciśnienie tętnicze sodowrażliwe wywołuje, poza istotnym podwyższeniem ciśnienia tętniczego, większą jego zmienność i osłabienie spadku nocnego, co może zwiększać częstość incydentów sercowo-naczyniowych w tej grupie chorych. Na podstawie wyników autorów niniejszej pracy można twierdzić, że zmniejszenie zawartości soli w diecie u chorych na nadciśnienie tętnicze sodowrażliwe może obniżać ciśnienie tętnicze i przywracać prawidłowy profil dobowego ciśnienia tętniczego, a przez to może redukować częstość powikłań sercowo-naczyniowych.Introduction The purpose of this work was to compare the variability of mean arterial blood pressure and the nocturnal blood pressure dip in patients with sodium-sensitive and sodium-nonsensitive arterial hypertension on a lowsodium and high-sodium diet. Material and methods The study group comprised 69 hospitalized patients (19 females and 50 males) with essential arterial hypertension grade I (mild) or II (moderate) according to ESH 2003. Three dietary sodium loads: 100-120, 10-20, 220-240 mmol/24 h were applied in succession for seven days each. A 24 h urine collection was done on day 6 and 7 of the low-sodium and high-sodium diets and used to measure urine volume and concentrations of sodium, potassium, and creatinine. On day 7 of the lowsodium and high-sodium diets blood pressure was monitored for 24 h according to the ABPM protocol with Spacelabs 90207 aparat and recalculated to obtain 24 h (24 h MAP), diurnal (DMAP), and nocturnal (NMAP) mean arterial pressures. Variability of mean arterial pressure was assessed by calculating standard deviation (SD) from all data of the 24 h recording. Nocturnal pressure dip was estimated with the nocturnal to diurnal ratio (N/D). Patients were classified as dippers for reductions of at least 10%, otherwise they were labeled non-dippers. Venous blood samples were obtained in the course of each sodium load to determine PRA, aldosterone, sodium, potassium, and creatinine concentrations using routine methods. Results Patients with sodium-sensitive (SS) hypertension on low-sodium diet demonstrated significantly lower 24 h MAP, DMAP, and NMAP than sodium-resistant patients (SR). These three parameters were significantly elevated on high-sodium diet in SS as compared with SR patients. Ten SS (21.7%) and only one SR (4.3%) were non-dippers on low-sodium diet, the remaining 36 (78.3%) SS and 22 (95.7%) SR were dippers. On high-sodium diet, there were 30 (65.0%) non-dippers among SS and 3 (13.1%) among SR patients, the remaining 16 (35.0%) SS and 20 (86.9%) SR being dippers. The x2 test revealed significantly more non-dippers category on high-sodium diet. Conclusions Our high-sodium diet in sodium-sensitive hypertensive patients induced not only a significant rise in blood pressure, but also increased the 24 h pressure variability and reduced the nocturnal dip. Such changes are known to increase the risk of cardiovascular episodes. The present findings suggest that reduced sodium intake in SS patients may protect against cardiovascular morbidity by reducing arterial blood pressuure and normalizing the 24 h blood pressure rhythm

The influence of extensive, ambulatory, non-pharmacological treatment of obesity on blood pressure in 24-hour blood pressure monitoring

Wstęp Otyłość jest jednym z głównych czynników zwiększających częstość schorzeń układu sercowo-naczyniowego i śmiertelność. Aby ograniczyć wystąpienie powikłań tej choroby, wystarczy obniżyć masę ciała o 5-10%. Podstawą jej leczenia są działania niefarmakologiczne: dieta i aktywność fizyczna. W prezentowanym badaniu oceniano wpływ takiego leczenia na parametry antropometryczne, profil dobowy ciśnienia tętniczego oraz na insulinemię, insulinooporność i leptynemię. Materiał i metody Badaną grupę stanowiły 43 osoby (30 kobiet i 13 mężczyzn) w wieku średnio 36 ± 7,7 roku; BMI 36 ± 4,9 kg/m2, uczestniczące w edukacji dietetycznej i zajęciach ruchowych, to znaczy objęte 3-miesięcznym programem zajęć z dietetyczkami (dieta z ograniczeniem 400–600 kcal/d. odpowiednio do zapotrzebowania dla danej masy ciała), rehabilitantem (2 x tygodniu 60 minut ćwiczeń na sali gimnastycznej, 1 x 45 minut na basenie) oraz lekarzem. Grupę kontrolną stanowiło 17 osób (12 kobiet i 5 mężczyzn) w wieku średnio 33 ± 7,57 roku z BMI 36 ± 4,9 kg/m2, które nie wyrażały chęci uczestnictwa w opisanym programie i deklarowały ograniczenie kaloryczne i zwiększenie aktywności fizycznej we własnym zakresie. U pacjentów wykonano pomiary antropometryczne. Wykonano również pomiar ciśnienia tętniczego metodą 24-godzinnego ABPM, a także oznaczenia hormonalne - insuliny, leptyny - oraz obliczono insulinooporność według wskaźnika HOMA. Wszystkie oznaczenia wykonano na początku programu i po roku jego trwania. Dodatkowo badaną grupę oceniano po 3 miesiącach. Wyniki Wyjściowo grupa badana i grupa kontrolna charakteryzowały się prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego i nie różniły się parametrami ciśnienia ocenianego w ABPM. W badanej grupie po 3 miesiącach kontrolowanego programu leczenia stwierdzono nieznaczne, ale istotne obniżenie nocnego SBP i DBP, a następnie ich wzrost do wartości wyjściowych po rocznej obserwacji. Ponadto, po 3 miesiącach aktywnego leczenia w grupie badanej istotnie obniżyły się stężenia insuliny, leptyny i wartości wskaźnika insulinooporności, natomiast po kolejnych 9 miesiącach obserwacji parametry te znamiennie wzrosły w porównaniu z aktywnym okresem leczenia do wartości porównywalnych z wyjściowymi. Stwierdzono korzystny wpływ okresu aktywnego leczenia na rozkład cechy dippers/non-dippers. Wykazano dodatnie korelacje w grupie badanej między wyjściowym stężeniem insuliny a SBP oraz między leptyną a częstością akcji serca. Wnioski 1. Kompleksowy, ambulatoryjny, niefarmakologiczny program redukcji masy ciała u otyłych osób z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego nie wpływa na wartości ciśnienia tętniczego, może jednak prowadzić do poprawy profilu dobowego ciśnienia i zamiany cechy non-dippers na korzystną dippers. 2. Powrót stężenia leptyny i insuliny do wartości wyjściowych po 9 miesiącach od zakończenia aktywnego leczenia może być niekorzystnym czynnikiem prognostycznym dla utrzymania zredukowanej masy ciała oraz korzystnego profilu ciśnieniowego i wskazuje na konieczność cyklicznego powtarzania kontrolowanego programu w leczonych grupach chorych.Background Obesity is one of main factors increasing cardiovascular morbidity and mortality. Loosing 5 to 10% of body weight leads to decreased frequency of complications related to obesity. A principle of obesity management is non-pharmacological treatment: diet and physical exercise. In this study we evaluated an influence of such a treatment on anthropometric parameters, ambulatory 24-hour blood pressure values, insulin resistance and plasma insulin and leptin levels. Material and methods The study group consisted of 43 individuals (30 women and 13 men) of average age 36 ± 7.7 years and body mass index (BMI): 36 ± 4.9 kg/m2, participating in dietary education (3-months dietary education course with dieticians and the diet limited to 400–600 kcal/day depending on a body mass), physical exercise programme (60 minutes of physical exercise at a gym hall twice a week and 45 minutes of swimming once a week) and medical control. The control group consisted of 17 individuals (12 women and 5 men), of average age 33 ± 7.57 years with BMI 36 ± 4.9 kg/m2, not willing to take part in the programme, but declaring dietary restrictions and increased physical activity on their own. In all patients anthropometric parameters were estimated as well as measurements of 24-hours ambulatory blood pressure values (ABPM), hormonal levels (plasma insulin, leptin) and insulin resistance with use of HOMA index. All measurements were performed at baseline and after one year. The study group was additionally evaluated after 3 months of the treatment. Results At the baseline the study group and control group were normotensive and there were no differences in ABPM values. After 3 months of the study, in the study group slight but significant decrease in night-time systolic and diastolic blood pressure was observed and then increase of these parameters up to the baseline values after one year observation. Also plasma insulin and leptin levels as well as insulin resistance decreased in the study group after 3 months of the active treatment and after next 9 months of observation the parameters returned to the baseline values. The active period of treatment had a beneficial influence on dippers/non-dippers parameter in the study group. There were positive correlations between plasma insulin levels at baseline and systolic blood pressure and between plasma leptin levels and heart rate. Conclusions 1. A complex, ambulatory, non-pharmacological management of obesity in obese, normotensive individuals does not influence blood pressure values but it may lead to improvement in a diurnal blood pressure profile and change from non-dipper to dipper. 2. The return of plasma leptin and insulin to baseline levels after 9 months from the end of the active treatment period may be an unfavourable prognostic factor for maintaining a reduced body weight and a good blood pressure profile. It indicates a need for a cyclic repetition of the controlled programme in the patients concerned

Influence of L-carnitine supplementation on diurnal blood pressure rhythm in obese type 2 diabetic subjects with autonomic neuropathy

Wstęp Neuropatia cukrzycowa może wpływać na dobowy rytm ciśnienia tętniczego. Istnieją przypuszczenia, że w rozwoju neuropatii cukrzycowej oraz insulinooporności może brać udział zaburzona przemiana karnityny. Celem podjętych badań była ocena stężeń karnityny całkowitej i wolnej w surowicy oraz dobowego rytmu ciśnienia tętniczego u otyłych chorych na cukrzycę typu 2 z neuropatią autonomiczną i bez neuropatii, jak również ocena wpływu stosowania L-karnityny na funkcję układu autonomicznego i dobowy rytm ciśnienia u tych chorych. Materiał i metody Badaniami objęto 30 otyłych osób chorych na cukrzycę typu 2, leczonych lekami doustnymi. U 15 chorych stwierdzono subkliniczną neuropatię autonomiczną układu sercowo-naczyniowego (grupa NA(+)), natomiast u 15 osób nie stwierdzono obecności tego powikłania (grupa NA(-)). Grupę kontrolną stanowiło 15 otyłych osób bez cukrzycy. U wszystkich badanych wykonano pomiar wskaźnika masy ciała (BMI), wskaźnika talia/biodra (WHR), oznaczano stężenie karnityny wolnej i całkowitej, glukozy, insuliny, peptydu C, HbA1c i lipidów. Neuropatię autonomiczną układu sercowo-naczyniowego oceniano na podstawie baterii testów według Ewinga. Ambulatoryjny, 24-godzinny pomiar ciśnienia tętniczego wykonano za pomocą urządzenia SpaceLabs 90207. Badania przeprowadzono w warunkach wyjściowych oraz po 3 miesiącach stosowania L-karnityny podawanej doustnie w dawce 1000 mg/d. Wyniki We wszystkich badanych grupach wiek, płeć, wskaźnik BMI i WHR były zbliżone. Podobny był także dobowy rytm ciśnienia tętniczego i liczba osób wykazujących prawidłowy spadek ciśnienia w nocy. Grupy NA(+) i NA(–) nie różniły się pod względem stężenia karnityny wolnej i całkowitej, wyrównania cukrzycy, stężenia insuliny i peptydu C, a także stężeń cholesterolu i jego frakcji oraz triglicerydów. Mimo iż stosowanie karnityny u chorych na cukrzycę prowadziło do istotnego wzrostu jej stężenia w surowicy, nie miało wpływu na masę ciała, funkcję układu autonomicznego i dobowy rytm ciśnienia. Wnioski Obecność subklinicznej neuropatii autonomicznej u otyłych chorych na cukrzycę typu 2 nie wpływa na dobowy rytm ciśnienia i nie wykazuje związku ze stężeniami karnityny wolnej i całkowitej. Stosowanie karnityny nie wpływa na neuropatię autonomiczną ani na dobowy rytm ciśnienia tętniczego.Background Diabetic autonomic neuropathy can be associated with abnormalities in diurnal blood pressure rhythm. It has been suggested that carnitine deficiency can be involved in the development of both diabetic neuropathy and insulin resistance. The aim of the study was to assess serum carnitine levels and diurnal blood pressure rhythm in obese type 2 diabetic subjects with subclinical autonomic neuropathy and without neuropathy and to determine influence of L-carnitine supplementation on autonomic neuropathy and blood pressure rhythm. Material and methods Study was performed in 30 obese type 2 diabetic patients treated with oral antidiabetic agents. Subclinical autonomic neuropathy of cardiovascular system was present in 15 of them - group NA(+) and was not found in 15 others - group NA(-). Control group consisted of 15 obese, nondiabetic subjects. In all subjects body mass index (BMI), waist-hip ratio (WHR), fasting serum free and total carnitine, glucose, insulin, C-peptide, lipids and HbA1c were measured. Assessment of autonomic neuropathy was based on a Ewing’s battery of autonomic function tests. Ambulatory blood pressure monitoring was performed with SpaceLabs 90207. Investigation was performed twice, before and after supplementation of 1000 mg L-carnitine per day, given orally for 3 month. Results No differences in age, sex, BMI and WHR was found in all investigated groups. Diurnal blood pressure rhythm and number of subjects with normal night blood pressure fall was similar in NA(-) and NA(+) patients. Similar levels of free and total carnitine, glucose, insulin, C-peptide, HbA1c, total cholesterol, LDL, HDL cholesterol and triglicerides were found in NA(+) and NA(-) groups. After supplementation of L-carnitine in diabetic patients, serum carnitine levels increased but there was no change in BMI, autonomic nervous system function and blood pressure rhythm. Conclusions Subclinical autonomic neuropathy in obese type 2 diabetic subjects is not associated with serum carnitine concentration and abnormalities in blood pressure rhythm. Supplementation of L-carnitine does not influence the autonomic neuropathy and diurnal blood pressure rhythm

Type 1 diabetes as a mask of a neuroendocrine tumour of pancreas

Neuroendokrynne guzy trzustki wywodzące się z komórek wyspowych trzustki są rzadko spotykanymi nowotworami, manifestującymi się zespołem objawów charakterystycznych dla wydzielanego hormonu. Cukrzyca jako objaw kliniczny takiego guza jest zjawiskiem znanym i wielokrotnie opisywanym, jednak zazwyczaj przebiega ona łagodnie i jest tylko jednym z objawów. Przedstawiamy przypadek złośliwego neuroendokrynnego guza trzustki u 19-letniego chorego, u którego cukrzyca, o obrazie klinicznym typowym dla cukrzycy typu 1, była pierwszym i wiodącym objawem choroby.Neuroendocrine tumours of pancreas originating from pancreatic islet cells are uncommon neoplasms with clinical manifestation depending on a type of hormone secreted. Diabetes as a clinical sign of such a tumour has been reported many times and is not an uncommon finding but it is generally mild and makes only a part of a whole pattern of symptoms. We report on a case of a malignant neuroendocrine pancreatic tumour in 19 years old patient, where diabetes, with a clinical course typical for type 1 diabetes, was the first and the main symptom of the disease

May prior Chlamydia pneumoniae infection may determine the development of chronic inflamation in obesity?

Otyłości towarzyszy łagodny, przewlekły stan zapalny o charakterze ogólnoustrojowym. Wiele dowodów wskazuje na to, że w otyłości same adipocyty wydzielają wiele bioaktywnych związków, w tym: białko C-reaktywne (CRP, C-reactive protein), interleukina 6 (IL-6, interleukin-6), czynnik martwicy nowotworów (TNF-α, tumor necrosis factor α), leptynę oraz adiponektynę, w związku z czym tkanka tłuszczowa bierze czynny udział w rozwoju odpowiedzi zapalnej. Spośród wielu hipotez próbujących wyjaśnić obecność przewlekłego, subklinicznego zapalenia w otyłości, mało uwagi poświęcono roli infekcji bakteryjnej w zapoczątkowaniu reakcji zapalnej i modulowaniu jej przebiegu. Czy wewnątrzkomórkowa bakteria Chlamydia pneumoniae, z którą wiąże się rozwój miażdżycy uważanej obecnie za chorobę zapalną naczyń, może być czynnikiem uruchamiającym kaskadę cytokinową w otyłości? Bakteria ta może zainfekować i przebywać w wielu typach komórek gospodarza (m.in. krążących monocytach, tkankowych makrofagach, komórkach śródbłonka). Jeśli układ odpornościowy człowieka nie jest w stanie wyeliminować chlamydii, zapalenie przechodzi w samopodtrzymujący się proces przewlekły. Istotną rolę odgrywają tu makrofagi naciekające tkankę tłuszczową i zwiększona synteza prozapalnych cytokin oraz CRP w komórkach tłuszczowych jako reakcja organizmu na przewlekłą stymulację antygenową.Obesity is associated with a mild and chronic inflammatory process. There is increasing evidence that in obesity the adipocytes secrete numerous bioactive substances, such as CRP, IL-6, TNF-α, leptin and adiponectin. Thus, adipose tissue actively contributes in the development of inflammatory response. Among many theories elucidating subclinical, chronic inflammatory process in obesity, relatively less is known about possible bacterial infection in the initiation of this process and in modulation of its course. Does intracellular bacteria Chlamydia pneumonia, associated with the progression of atheromatosis which has been considered recently as a vascular inflammatory disease, might be a factor initiating the cytokine cascade in obesity? This bacterium may infect and live in number of the host cells (including circulating monocytes, tissue macrophages, or endothelial cells). If human immune system is unable to eliminate Chlamydia pneumoniae, the inflammation progresses to a self-supporting chronic process, in which are essentially involved macrophages infiltrating fat tissue, increased synthesis of the pro-inflammatory cytokines, and C-reactive protein in adipose cells as a reaction of the body for prolonged antigen stimulation

Serum leptin and adiponectin concentrations in patients infected with human immunodeficiency virus type 1 (HIV-1) on antiretroviral therapy

Efektem ubocznym skojarzonej terapii antyretrowirusowej (STA) jest zespół lipodystrofii z dyslipidemią oraz insulinoopornością. Cel pracy: określenie wpływu STA na stężenia leptyny i adiponektyny w powiązaniu ze zmianami poziomu lipidów krwi chorych zakażonych HIV leczonych antyretrowirusowo. U 56 chorych HIV(+) określono BMI i oznaczono we krwi stężenia leptyny, adiponektyny oraz triglicerydów, cholesterolu całkowitego, HDL- i LDL-cholesterolu przed oraz w trakcie STA, trwającej średnio 38,4 &plusmn; 13,2 miesięcy. Stwierdzono istotny (p = 0,0268) wzrost BMI (odpowiednio 22,6 &plusmn; 3,3 przed i 23,5 &plusmn; 3,4 kg/m2 po leczeniu) oraz analizowanych parametrów gospodarki lipidowej. Średnia stężeń adiponektyny u chorych leczonych była istotnie niższa (7,256 &plusmn; 3,551 &micro;g/ml) od średniej wartości sprzed rozpoczęcia terapii (8,395 &plusmn; 3,568 &micro;g/ml; p = 0,0011). Średnie stężeń leptyny nie różniły się istotnie (przed leczeniem 3,721 &plusmn; 0,347 log10; na leczeniu 3,1737 &plusmn; 0,353 log10). Zarówno przed, jak i w trakcie STA stwierdzono istotną, dodatnią korelację pomiędzy BMI a stężeniami leptyny (r = 0,5333; p < 0,0001), natomiast ujemną korelację pomiędzy stężeniami adiponektyny i leptyny (r = -0,2677; p = 0,042). Przed leczeniem nie wykazano istotnej korelacji pomiędzy stężeniami leptyny i adiponektyny w surowicy krwi a stężeniami lipidów. Stwierdzany w trakcie STA spadek stężenia adiponektyny korelował ujemnie z poziomami cholesterolu całkowitego (r = -0,2912; p = 0,0310) i LDL-cholesterolu (r = -0,310; p = 0,0225). STA trwająca ponad 2 lata spowodowała zmniejszenie stężenia adiponektyny, przy braku wpływu na stężenie leptyny u badanych chorych. Wzrost poziomu cholesterolu całkowitego i LDL-cholesterolu korelujący ze spadkiem stężenia adiponektyny potwierdza indukowanie przez STA zaburzeń metabolicznych zwiększających ryzyko rozwoju miażdżycy i jej następstw.The lipodystrophy syndrome with dyslipidaemia and insuline resistance is side-effect of combined antiretroviral therapy (CART). Aim of the study: to describe the influence of CART on leptin and adiponectin concentration in connection with lipids levels in HIV-infected patients on antiretroviral therapy.BMI, serum leptin, adiponectin, triglycerides, total cholesterol, HDL- and LDL-cholesterol concentrations were measured in 56 HIV(+) patients before and on CART; average of treatment duration 38.4 &plusmn; 13.2 months. Significant increase of BMI (p=0.0268) of (22.6 &plusmn; 3.3 before and 23.5 &plusmn; 3.4 kg/m2 on therapy, respectively) and all analyzed lipids were found. Mean adiponectin concentration in treated patients was significantly (7.256 &plusmn; 3.551 &micro;g/ml) lower than mean value before treatment (8.395 &plusmn; 3.568 &micro;g/ml; p=0.0011). Mean values of leptin concentrations did not differ significantly (before therapy 3.721 &plusmn; 0.347 log10; on therapy 3.1737 &plusmn; 0.353 log10). Significant positive correlation between BMI and leptin concentrations was found before, as well as during CART (r=0.5333;

The effect of primary lack of estrogens and the influence of the age at the beginning of estrogen therapy on bone mineral density in patients with Turner&#8217;s syndrome

Oceniano gęstość mineralną kości (BMD) kręgosłupa lędźwiowego u kobiet z zespołem Turnera (ZT) w aspekcie wpływu pierwotnej niewydolności jajników i wieku rozpoczęcia substytucyjnej terapii estrogenowo-progestagenowej (EP). U 72 pacjentek z ZT w wieku 12-38 lat , nie leczonych hormonem wzrostu ani lekami anabolicznym, rozpoczęto leczenie EP (2mg estradiolu (E2)) i monitorowanie BMD, które u 34, poddanych ostatecznej analizie, kontynuowano przez 5 lat, uzyskując średnio 20% łączny przyrost BMD (&#8710;BMD), z czego najwięcej po pierwszym (7.5%) i drugim (6.6%) roku leczenia. Przed i w trakcie leczenia monitorowano poziomy E2. Włączenie terapii EP doprowadziło do wzrostu stężenia E2 z 9.2 pg/ml do poziomu porównywalnego z grupą kontrolną (C), ale nie wykazano jego pozytywnej korelacji z BMD. Analiza pacjentek w przedziałach wiekowych (25 lat) wykazała, iż tylko w grupie, która rozpoczęła terapię EP przed 15 rż. co roku obserwowano istotny &#8710;BMD, natomiast w grupie, która rozpoczęła terapię EP po 20r.ż. nie uzyskano istotnego &#8710;BMD. Pacjentki z ZT miały istotnie wyższe poziomy markerów metabolizmu kostnego (Ntx i BALP) niż grupa C, przy czym w obu grupach wykazano ich ujemną korelację z wiekiem. Wyniki tych badań wskazują, iż czas rozpoczęcia leczenia estrogenami może determinować jego efekty w odniesieniu do masy kostnej u pacjentek z hipoestrogenizmem, nie tylko w zespole Turnera. Istotny może być również wpływ stosowanej dawki E2.Lumbar spine bone mineral density (BMD) values were measured in women with Turner&#8217;s syndrome (TS) and the influence of primary ovarian failure as well as the age at the start of estroprogestins (EP) therapy were considered. EP treatment with 2mg of estradiol (E2) and BMD monitoring were started in 72 and finally continued for 5 years in 34 patients with TS, aged 12-38 years, previously not treated with growth hormone or anabolic steroids. The mean total BMD gain (&#8710;BMD) was 20% and the most significant increase was observed after the first (7.5%) and the second (6.6%) year of the therapy. Before the start and during EP treatment E2 levels were evaluated: they increased from 9.2pg/ml to the values observed in the controls (C) but positive correlation with BMD was not observed. Analysis of TS patients in age brackets (25 years) showed that only in the group that started EP treatment before the age of 15 every year significant &#8710;BMD was observed. The group that started EP therapy after the age of 20 didn&#8217;t achieve significant &#8710;BMD. Patients wit TS had significantly higher levels of bone metabolism markers (Ntx and BALP) than the controls and in both groups negative correlation with age was found. On the basis of the results the conclusion was made that in hypoestrogenic women, not exclusively TS, the age when estrogen therapy is started may determine the effects in relation to bone mass. The administered E2 doses may also be important

Psychological Characteristics Associated with Post-Treatment Physical Status and Quality of Life in Patients with Brain Tumor Undergoing Radiotherapy

Radiotherapy (RT) is a mainstay of treatment for brain tumors. To minimize the risk of side effects while maximizing the therapeutic effects, personalized treatment plans, consisting mainly of genomics, radiomics, and mathematical modeling, are increasingly being used. We hypothesize that personality characteristics could influence treatment outcomes and thus could be used to help personalize RT. Therefore, the aim of this study was to identify the psychological characteristics associated with post-treatment physical status and quality of life (QoL) in patients with brain tumors undergoing RT. Two psychological tests&mdash;the Eysenck Personality Questionnaire and the State-Trait Anxiety Inventory&mdash;were administered prior to RT. Physical parameters before and after RT were also assessed through the following tests: hand grip strength, Timed Up and Go test, 6 Min Walk Test, and Functional Independence Measure. The Functional Assessment of Cancer Therapy&ndash;General (FACT-G) was used to assess QoL. The Functional Assessment of Chronic Illness Therapy&ndash;Fatigue (FACIT-F) was administered to assess fatigue. Neuroticism was significantly associated with low FACT-G Physical Well-Being scores. Psychoticism was associated with an improvement in physical fitness scores after RT. These findings suggest that personality traits should be considered when designing a personalized radiotherapy plan