Leczenie przeciwkrzepliwe po przezskórnym zamknięciu uszka lewego przedsionka

Percutaneous left atrial appendage occlusion reduces the risk of stroke in patients with non-valvular atrial fibrillation and significantly reduces the rate of bleeding complications by eliminating the need for chronic anticoagulation in the majority of patients. However, immediately after LAAO, transient antithrombotic therapy is mandatory. The quality and length of optimal therapy after LAAO remain the subject of research. Currently, the dual antiplatelet therapy regimen during the first three months and then ASA for at least one year is routinely used in all patients after LAAO, providing effective protection against stroke with a limited number of bleeding complications.Przezskórne zamknięcie uszka lewego przedsionka (LAAO, leftatrial appendage occlusion) zmniejsza ryzyko udaru mózguw grupie chorych z migotaniem przedsionków o etiologii niezastawkoweji wyraźnie ogranicza liczbę powikłań krwotocznychpoprzez eliminację konieczności długotrwałego leczeniaprzeciwzakrzepowego u większości chorych. Jednak w okresiebezpośrednio po zabiegu LAAO konieczne jest przejściowe, ograniczoneczasowo, stosowanie terapii przeciwkrzepliwej. Jakośći długość optymalnej terapii po LAAO pozostają przedmiotembadań. Obecnie schemat podwójnej terapii przeciwpłytkowejw okresie pierwszych trzech miesięcy i następnie kwasemacetylosalicylowym przynajmniej przez rok jest rutynowostosowany u wszystkich pacjentów po LAAO, zapewniającskuteczną ochronę przed udarem przy ograniczonej liczbiepowikłań krwotocznych

Skuteczne usunięcie cewnika Swana-Ganza zapętlonego w prawej komorze serca. Opis przypadku

Invasive monitoring in anesthesia and cardiac surgery indispensablyaccompany complications of cardiac catheterization. Thepossibility of eliminating these complications and the ability tosolve the problems are the most important condition for successand value the cooperation between the anesthesiologist, cardiacsurgeron, radiological team and invasive cardiologists. In thispaper, we present a case of removal of a looped Swan-Ganzcatheter in the right ventricle around the papillary muscle usingintravascular manipulation.Powikłania cewnikowania serca nieodzownie towarzyszą monitorowaniu inwazyjnemu stosowanemu podczas anestezji u chorych kardiochirurgicznych. Możliwość eliminacji tychże powikłań, oraz umiejętność rozwiązania zaistniałych problemów są najistotniejszym warunkiem powodzenia i wartościują współpracę pomiędzy zespołem anestezjologicznym, kardiochirurgicznym, radiologicznym oraz kardiologów inwazyjnych. W niniejszej pracy przedstawiamy przypadek skutecznego usunięcia zapętlonego cewnika Swana Ganza w prawej komorze serca wokół mięśnia brodawkowatego za pomocą manipulacji wewnątrznaczyniowej. Słowa kluczowe: kardioanestezjologia, cewnik swana ganza, powikłania, funkcje poznawcz

Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej. Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27&#8211;80 lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło 260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych, u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej, półrocznej i rocznej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs. 93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561&#8211;569

Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej. Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27&#8211;80 lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło 260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych, u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej, półrocznej i rocznej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs. 93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561&#8211;569

Ostry zawał serca u pacjentów powyżej 70 lat leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca (AMI). Celem badania jest analiza porównawcza wyników leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u pacjentów w wieku > 70 rż. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (413 mężczyzn, 139 kobiet) w wieku 26&#8211; 78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia bólu wieńcowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 108 pacjentów w wieku ponad 70 lat, zaś grupę kontrolną &#8212; 444 chorych w wieku poniżej 70 lat. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była porównywalna w obu badanych grupach (91,6% vs. 96,1%; p = 0,052), natomiast śmiertelność szpitalna była istotnie wyższa w grupie badanej (11% vs. 3,1%; p < 0,001). W grupie badanej istotnie częściej występowały zawały ściany przedniej (54,5% vs. 39,4%; p = 0,001), co wiązało się ze znamiennie częstszym stwierdzeniem, że tętnicą odpowiedzialną za zawał jest gałąź międzykomorowa przednia lewej tętnicy wieńcowej (50,9% vs. 38,7%; p = 0,021). W grupie badanej istotnie częściej występowała trójnaczyniowa choroba wieńcowa (26,8% vs. 16,6%). Pacjenci z grupy badanej charakteryzowali się znamiennie gorszą wyjściową frakcją wyrzutową lewej komory (47,4% vs. 42,5%; p = 0,001). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: Pierwotna PTCA jest skuteczną metodą leczenia AMI u starszych pacjentów, ale wiąże się z większą śmiertelnością szpitalną niż u osób młodszych

Ostry zawał serca u pacjentów powyżej 70 lat leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca (AMI). Celem badania jest analiza porównawcza wyników leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u pacjentów w wieku > 70 rż. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (413 mężczyzn, 139 kobiet) w wieku 26&#8211; 78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia bólu wieńcowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 108 pacjentów w wieku ponad 70 lat, zaś grupę kontrolną &#8212; 444 chorych w wieku poniżej 70 lat. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była porównywalna w obu badanych grupach (91,6% vs. 96,1%; p = 0,052), natomiast śmiertelność szpitalna była istotnie wyższa w grupie badanej (11% vs. 3,1%; p < 0,001). W grupie badanej istotnie częściej występowały zawały ściany przedniej (54,5% vs. 39,4%; p = 0,001), co wiązało się ze znamiennie częstszym stwierdzeniem, że tętnicą odpowiedzialną za zawał jest gałąź międzykomorowa przednia lewej tętnicy wieńcowej (50,9% vs. 38,7%; p = 0,021). W grupie badanej istotnie częściej występowała trójnaczyniowa choroba wieńcowa (26,8% vs. 16,6%). Pacjenci z grupy badanej charakteryzowali się znamiennie gorszą wyjściową frakcją wyrzutową lewej komory (47,4% vs. 42,5%; p = 0,001). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: Pierwotna PTCA jest skuteczną metodą leczenia AMI u starszych pacjentów, ale wiąże się z większą śmiertelnością szpitalną niż u osób młodszych

Wyniki leczenia ostrego zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca (AMI). Natomiast jest niewiele danych dotyczących wyników leczenia zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej PTCA. Celem pracy było porównanie wyników leczenia za pomocą pierwotnej PTCA pacjentów z AMI, transportowanych ze szpitali rejonowych, z wynikami leczenia chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka autorów w celu wykonania zabiegu pierwotnej PTCA. Materiał i metody: Analizą objęto 201 kolejnych pacjentów (152 mężczyzn, 49 kobiet) w wieku 26&#8211;78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia bólu zawałowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 77 pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych, grupę kontrolą -124 chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Skuteczność zabiegu pierwotnej PTCA była podobna w obu badanych grupach (96,1% vs. 97,6%). Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła 2,6%, w grupie kontrolnej - 5,6% (różnica nieznamienna). Nie było istotnych różnic w częstości ponownych zawałów serca (1,3% vs. 1,6%) i ponownych zabiegów PTCA (2,6% vs. 3,2%). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał różnił się istotnie między grupami (p < 0,001). Średni czas transportu w grupie badanej był istotnie dłuższy niż w grupie kontrolnej (62 min vs. 17 min; p < 0,001). Wnioski: Wyniki szpitalne leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u chorych przewożonych ze szpitali rejonowych były porównywalne z wynikami leczenia chorych przyjmowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Transport chorych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej PTCA był bezpieczny