Αυτοάνοσα νοσήματα στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1

Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 (ΣΔτ1) είναι μία από τις σημαντικότερες χρόνιες διαταραχές της παιδικής ηλικίας αλλά και της ενήλικης ζωής με σταθερή αύξηση της συχνότητας τις τελευταίες δεκαετίες. Περίπου το ήμισυ της προδιάθεσης για ΣΔτ1 προέρχεται από γενετικούς παράγοντες, ενώ το υπόλοιπο εξαρτάται από περιβαλλοντικούς παράγοντες. Οι αυτοάνοσες νόσοι που σχετίζονται με το ΣΔτ1 είναι συχνά υποκλινικές και οι επιπλοκές τους συνήθως αναγνωρίζονται αναδρομικά. Οι πιο συχνές αυτοάνοσες νόσοι που σχετίζονται με τον ΣΔτ1 είναι η αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα, η ατροφική γαστρίτιδα, η κοιλιοκάκη, η λεύκη. Μαζί με τις επιπτώσεις στη γενική υγεία, μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τη γλυκαιμική ρύθμιση σε ασθενείς με ΣΔτ1. Για παράδειγμα, ο υποθυρεοειδισμός στην αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα ή η δυσαπορρόφηση που προκύπτει στην κοιλιοκάκη οδηγεί σε συχνά υπογλυκαιμικά επεισόδια και κακή γλυκαιμική ρύθμιση. Το μακρύ λανθάνον στάδιο των αυτοάνοσων νόσων, όταν υπάρχουν μόνο αυτοαντισώματα χωρίς κλινικά σημεία, υπογραμμίζει την ευκαιρία για στρατηγικές πρόληψης. Η ανάλυση της βιβλιογραφίας έδειξε μεγάλες διακυμάνσεις στις αναφερόμενες συχνότητες της κοιλιοκάκης σε παιδιά με ΣΔτ1, που κυμαίνονται από 3,3% έως 12%, ενώ στον γενικό πληθυσμό ο επιπολασμός εκτιμάται στο 1-2%. Η αυτοάνοση γαστρίτιδα είναι παρούσα στο 5-10% των ασθενών με ΣΔτ1, ενώ στον γενικό πληθυσμό ο μέσος επιπολασμός είναι 2%. Η αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα είναι μία από τις πιο συχνές αυτοάνοσες ασθένειες που σχετίζονται με το ΣΔτ1, με επιπολασμό αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων που εκτιμάται στο 5-40% σε παιδιά και 18-30% σε ενήλικες με ΣΔτ1 σε σύγκριση με 3-5% και 8-24% σε υγιείς μάρτυρες, αντίστοιχα. Υπολειτουργία του θυρεοειδούς, η οποία αποτελεί ένδειξη προοδευτικής θυρεοειδικής βλάβης, υπήρχε στο 6-10% των ασθενών με ΣΔτ1 και ο επιπολασμός αυξήθηκε μετά την ηλικία των 50 ετών, φτάνοντας τελικά το 18% στις ηλικίες άνω των 60 ετών. Πολλές μελέτες τις τελευταίες δεκαετίες έχουν δείξει κοινές οδούς και γενετικά στοιχεία που εμπλέκονται στην ανάπτυξη αυτοάνοσων διαταραχών, αλλά λίγες περιλάμβαναν ασθενείς με πολλαπλή αυτοανοσία. Πρόσφατες μελέτες συσχέτισης σε ολόκληρο το γονιδίωμα (GWAS) έχουν υπογραμμίσει τη συμβολή του HLA2 στην ανάπτυξη διαφορετικών αυτοαντισωμάτων στο ΣΔτ1. Αυτή η ανασκόπηση έχει ως στόχο να συνοψίσει την πολλαπλή αυτοανοσία στο ΣΔτ1 και τις στρατηγικές προληπτικού ελέγχου που πρέπει να εφαρμόσουμε για την έγκαιρη διάγνωση και διαχείριση των νόσων αυτών και κατ’ επέκταση του ΣΔτ1 και να αναγνωρίσει σημεία που μπορεί να ωφελήσει η περαιτέρω έρευνα.Type 1 diabetes mellitus (T1DM) is one of the major chronic disorders of childhood with a steady increase in incidence over the last few decades. Approximately half of the susceptibility to T1DM is derived from genetic factors, the rest depends on environmental triggers. Autoimmune diseases associated with T1DM are often subclinical, and complications are usually recognized retrospectively. The most common autoimmune diseases associated are autoimmune thyroiditis, atrophic gastritis, celiac disease, vitiligo. Along with the deleterious impact on general health, they can negatively affect glycaemic status in patients with T1DM. For example, impaired thyroid function (hypothyroidism) in autoimmune thyroiditis or malabsorption resulting from celiac disease (CD) lead to frequent hypoglycaemic episodes and poor glycaemic control. The long latent stage of autoimmune diseases, when only autoantibodies are present without clinical signs, highlights the opportunity for prevention strategies. Analysis of the literature showed large variations in reported frequencies of CD in children with T1D, ranging from 3.3% to 12%, while in the general population the prevalence is estimated at 1-2%. Autoimmune gastritis is present in 5-10% of T1D patients, while in the general population the average prevalence is 2%. Autoimmune thyroiditis is one of the most frequent autoimmune diseases associated with T1D. The prevalence of thyroid antibodies varies considerably in different studies; it was estimated to be 5-40% in children and 18-30% in adults with T1D compared with 3-5% and 8-24% in healthy controls, respectively 23, 24. Thyroid hypofunction, which is a sign of progressive thyrocyte damage, was present in 6-10% of patients with T1D, and the prevalence increased after the age of 50 years, eventually reaching 18% in the over 60s. Numerous studies in the last few decades have suggested common pathways and genetic elements involved in the development of autoimmune disorders, but few included patients with multiple autoimmunity(MA). Recent genome wide association studies have underlined the contribution of HLA to the development of different autoantibodies in T1DM, but the genetic determinants critical to the development of MA are not well defined. This study aimed to review the multiple autoimmunity in T1DM and the screening strategies we need to apply to establish early diagnosis and management of the concurrent diseases

Effect of anakinra on mortality in patients with COVID-19: a systematic review and patient-level meta-analysis

International audienc