LanroNET — nieinterwencyjne badanie prospektywne oceniające wykorzystanie zasobów medycznych i koszty Lanreotide Autogel 120 mg w populacji polskich pacjentów z objawowymi guzami neuroendokrynnymi

Wstęp: Celem badania LanroNET była ocena wykorzystania zasobów medycznych oraz kosztów objawowego leczenia polskich chorych na nowotwory neuroendokrynne z zastosowaniem lanreotydu autogel 120 mg. Materiał i metody: LanroNET to wieloośrodkowe, nieinterwencyjne, obserwacyjne, prospektywne badanie przeprowadzone w 12 ośrod­kach w Polsce. W badaniu uczestniczyli dorośli chorzy na wydzielające nowotwory neuroendokrynne leczeni lanreotydem autogel 120 mg od przynajmniej 3 miesięcy przed włączeniem do badania. Podczas 24-miesięcznej obserwacji rzeczywistej praktyki klinicznej zbierano dane dotyczące wykorzystania zasobów medycznych oraz przebiegu terapii chorych z wydzielającymi nowotworami neuroendokrynnymi. Wyniki: W badaniu uczestniczyło 54 chorych na wydzielające nowotwory neuroendokrynne. Przeciętny czas stosowania lanreotydu wynosił 1,7 roku (zakres 0,0–2,2 lata). Badanie ukończyło 33 pacjentów, najczęstszą przyczyną przedwczesnego zakończenia leczenia (8/16) była progresja choroby. Całkowity średni koszt wykorzystanych zasobów bez kosztów farmakoterapii oszacowano na 26 307 zł/EUR 6.030,35 na pacjenta/rok. W czasie badania średni odstęp między wstrzyknięciami lanreotydu wynosił 31,7 dni (6,7). Pod koniec obserwacji, po 24 miesiącach od follow-up, 7 pacjentów stosowało 42-dniowe odstępy między dawkami. Średni rzeczywisty koszt lanreotydu autogel 120 mg wyniósł 4216,30 zł/966,49 EUR na pacjenta/28 dni we wspólnej perspektywie płatnika i pacjenta i był niższy o 554,16 zł/127,02 EUR niż koszt stosowania standardowych 28-dniowych odstępów między dawkami. Wnioski: Badanie LanroNET jest pierwszym w Polsce obserwacyjnym dwuletnim badaniem chorych na czynne hormonalnie nowotwo­ry neuroendokrynne żołądkowo-jelitowo-trzustkowe oceniającym koszty codziennej praktyki klinicznej i koszty leczenia lanreotydem autogel.Introduction: The primary objective of the LanroNET study was to evaluate the resource utilisation and cost of symptomatic treatment of patients with neuroendocrine tumours (NET) using lanreotide autogel 120 mg. Material and methods: LanroNET was a multicentre, non-interventional, prospective study conducted at 12 clinical centres in Poland. Eligible patients were adults with symptomatic NET treated with lanreotide autogel 120 mg at least three months before enrolment. During 24-months of observation of real clinical practice, data on medical resource utilisation and the therapy course of patients with symptomatic NET were collected. Results: Fifty-four patients with symptomatic NET were enrolled. The median time of lanreotide exposure was 1.7 years (range: 0.0–2.2). Thirty-three patients completed the study; the most frequent known cause of discontinuation (8/16) was disease progression. The mean cost of consumed resources without the cost of pharmacotherapy was estimated at PLN 26,307/EUR 6030.35 per year. During the study, the mean (SD) interval between injections was 31.7 days (6.7). At the end of observation — after 24 months of follow-up, seven patients were on a 42-day regimen. The average real-world cost of lanreotide autogel 120 mg was PLN 4216.30/EUR 966.49 per patient/28 days from the public payer and patient perspective and was lower by PLN 554.14/EUR 127.02 than the cost for the standard 28-day dosing interval. Conclusions: LanroNET is the first two-year observational study of patients with symptomatic NET evaluating the cost of every-day clinical practice and lanreotide autogel treatment in Poland

Mice with ablated adult brain neurogenesis are not impaired in antidepressant response to chronic fluoxetine

The neurogenesis hypothesis of major depression has two main facets. One states that the illness results from decreased neurogenesis while the other claims that the very functioning of antidepressants depends on increased neurogenesis. In order to verify the latter, we have used cyclin D2 knockout mice (cD2 KO mice), known to have virtually no adult brain neurogenesis, and we demonstrate that these mice successfully respond to chronic fluoxetine. After unpredictable chronic mild stress, mutant mice showed depression-like behavior in forced swim test, which was eliminated with chronic fluoxetine treatment, despite its lack of impact on adult hippocampal neurogenesis in cD2 KO mice. Our results suggest that new neurons are not indispensable for the action of antidepressants such as fluoxetine. Using forced swim test and tail suspension test, we also did not observe depression-like behavior in control cD2 KO mice, which argues against the link between decreased adult brain neurogenesis and major depression

Test hamowania oktreotydem w diagnostyce i prognozowaniu skuteczności terapii u chorych z guzami neuroendokrynnymi. Doniesienie wstępne

Introduction: Chromogranin A (CgA) is a non-specific marker of neuroendocrine tumors (NET) and is important in monitoring the disease course and NET treatment. Aim of the study: Usefulness of suppression test of CgA secretion with octreotide in diagnosis and predicting the therapy outcome in NET patients. Material and methods: The study included 32 patients with NET of gastrointestinal tract, lung and of unknown origin. CgA level in blood plasma on fasting, before and 30, 60, 90 and 120 minutes after subcutaneous administration of 100 μg octreotide, was determined in all patients. The subjects were divided into two subgroups with relation to CgA level and to the results of somatostatin receptor scintigraphy (SRS). Results: Statistically significant CgA decrease after octreotide administration in all study time points and positive results of SRS were found in the patients with the elevated CgA level. No statistically significant decrease of CgA level after octreotide was found in the group with normal CgA levels. In this group, 13 patients had a negative result of SRS, and somatostatin receptors expression was found in one patient. Tolerance of somatostatin analogs (SSA) therapy was very good. Conclusions: Octreotide suppression test with CgA level assessment in NET patients is a simple, straightforward examination, providing information on the predicted response to the applied SSA and the data on initial clinical tolerance of those agents. This examination can also be a screening test useful in planning the treatment with SSA in patients with NET.Wstęp: Chromogranina A (CgA) jest niespecyficznym markerem guzów neuroendokrynnych (NET). Jest ona przydatna w monitorowaniu przebiegu choroby i leczenia chorych z NET. Cel pracy: Użyteczność testu hamowania wydzielania CgA z użyciem oktreotydu w diagnostyce i prognozowaniu skuteczności terapii chorych z guzami neuroendokrynnymi. Materiał i metody: Do badania włączono 32 chorych z guzami neuroendokrynnymi układu pokarmowego, płuc i o nieznanym miejscu pochodzenia. U wszystkich badanych oznaczano stężenie CgA w osoczu krwi na czczo, przed oraz 30, 60, 90 i 120 minut po podaniu podskórnym 100 µg oktreotydu. Badane osoby podzielono na dwie podgrupy w zależności od stężenia CgA oraz wyniku scyntygrafii receptorów somatostatynowych. Wyniki: U chorych z podwyższonymi stężeniami CgA wykazano znamienne statystycznie obniżenie stężenia CgA po podskórnym podaniu oktreotydu w badanych punktach czasowych oraz dodatni wynik scyntygrafii receptorów somatostatynowych (SRS). W grupie chorych z prawidłowymi stężeniami CgA nie wykazano statystycznie znamiennego obniżenia stężenia CgA po podaniu oktreotydu. W tej grupie 13 chorych miało ujemny wynik SRS, u jednego chorego stwierdzono ekspresję receptorów somatostatynowych. Tolerancja leczenia analogami somatostatyny (SSA) była bardzo dobra. Wnioski: Wykonywanie testu z oktreotydem z oznaczaniem stężeń CgA u chorych z guzami neuroendokrynnymi jest prostym, łatwym do wykonania badaniem dającym informacje o przewidywanej odpowiedzi na zastosowanie analogów somatostatyny, jak również dostarczającym danych na temat wstępnej tolerancji klinicznej tych preparatów. Badanie to może być przesiewowym, przydatnym testem w planowaniu leczenia analogami somatostatyny u chorych z NET

The effect of thyroid hormone status on selected antioxidant parameters in patients with Graves’ disease and active thyroid-associated orbitopathy

Introduction: Oxidative stress has been implicated in the pathogenesis of thyroid-associated orbitopathy (TAO) in patients with Graves’ disease (GD). This study assessed the effect of thyroid hormone abnormalities on selected antioxidant parameters in patients with active TAO. Material and methods: The study group consisted of 56 patients with GD and active TAO treated with antithyroid medication. Depending on the thyroid hormone level, they were subdivided into two groups: Group 1 — hyperthyroid patients (n = 34) and Group 2 — euthyroid patients (n = 22). The total oxidant status expressed as the ferric reducing ability of plasma (FRAP) as well as selected enzymatic and nonenzymatic components of the antioxidant system, including the activity of superoxide dismutase (SOD), glutathione peroxidase (GPx), and paraoxonase 1 (PON-1), as well as the levels of vitamin C, uric acid, and lipid peroxidation products: malondialdehyde (MDA) and conjugated dienes (CD) were assessed in all enrolled participants. Results: The FRAP values in Group 1 were significantly higher than in controls. The FRAP values in Group 2 were lower than in Group 1 and higher than in controls. However, the differences were not significant. In Group 1, the activity of SOD and GPx, as well as serum levels of uric acid, MDA, and CD, were significantly higher than in controls. At the same time, serum PON-1 activity and vitamin C levels were significantly lower in Group 1 than in controls. In Group 2, the SOD activity as well as MDA and CD levels were non-significantly lower than in Group 1 and non-significantly higher than in controls. The activity of GPx in euthyroid patients with TAO was significantly higher than in controls. Conclusions: Hyperthyroidism is a significant contributor to oxidative stress in patients with active TAO, which manifests as upregulated lipid peroxidation and antioxidant system activation. Euthyroid state restoration leads to a relative reduction in activity and levels of most studied antioxidant parameters, which still remain above the normal values. The autoimmune inflammation of the orbital tissue seems to be a thyroid hormone status-independent modifier of oxidative stress.

Stężenie adiponektyny, leptyny, rezystyny i insuliny we krwi chorych z niedokrwiennym udarem mózgu

Introduction: Stroke, due to its worldwide prevalence, is not only a medical challenge, but also a serious social problem. Recently, ongoing research has examined whether there are associations between adipose tissue hormones and the risk, mechanisms and course of stroke. The aim of our study was to determine whether there are significant differences in blood concentrations of insulin, adiponectin, leptin, resistin and in insulin resistance among patients in the acute phase of ischaemic stroke, compared to healthy subjects. In addition, we wanted to investigate if those biochemical values show a correlation with the neurological condition of our patients. Material and methods: Adiponectin, leptin, resistin and insulin were measured in patients (n = 69) with first-ever ischaemic stroke (confirmed by CT), using specific electrochemoluminescence, radioimmunoassay and ELISA methods. Neurological evaluation was performed using Barthel ADL index on the day of admission and on the ninth day of hospitalisation. Insulin resistance value was obtained via the HOMA-IR calculator. Data was compared to that of healthy individuals (n = 26). Results: Insulin concentration (51.08 v. 17.02 uU/mL) and HOMA-IR value (6.3 v. 2.2) were significantly higher in the study group. Leptin (14.98 v. 10.47 ng/mL) and resistin (28.92 v. 12.25 ng/mL) levels were elevated among the stroke survivors compared to controls, but no significant difference was noted in adiponectin. Negative correlations of adiponectin level and Barthel score were observed. Conclusions: Hyperinsulinaemia and insulin resistance are involved in the pathogenesis of ischaemic stroke. Hyperleptinaemia and hyperresistinaemia play a role in the mechanism of stroke. The severity of stroke is associated with adiponectin blood concentration. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 338-345)Wstęp: Udar mózgu stanowi częstą przyczynę zgonów oraz najczęstszą przyczynę trwałej niesprawności u osób powyżej 40. roku życia. Od kilku lat badana jest rola adipocytokin w patogenezie chorób OUN. Celem pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy istnieją różnice w stężeniach adiponektyny, leptyny, rezystyny i insuliny we krwi między chorymi w ostrej fazie niedokrwiennego udaru mózgu a osobami zdrowymi oraz czy istnieje związek między stężeniami wyżej wymienionych hormonów we krwi a stanem neurologicznym chorych, ocenianym za pomocą skali Bartel w momencie rozpoczęcia leczenia oraz dalszej obserwacji. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono u 69 chorych (37 kobiet, śr. wieku 72 lata, 32 mężczyzn, śr. wieku 68 lat) z objawami udaru niedokrwiennego mózgu. U wszystkich chorych wykonano TK mózgu, dokonano oceny stanu neurologicznego przy przyjęciu oraz w 9. dobie leczenia za pomocą skali "ciężkości udaru" według Bartela oraz oznaczono we krwi stężenia adiponektyny, leptyny, rezystyny i insuliny. Wyniki: Nie stwierdzono różnicy w stężeniu adiponektyny we krwi między grupą z niedokrwiennym udarem mózgu a grupą kontrolną (15.49 v. 14.32 ug/mL). Stężenia leptyny (14.98 v. 10.47 ng/mL), rezystyny (28.92 v. 12.25 ng/mL), insuliny (51.08 v. 17.02 uU/mL) oraz wskaźnik insulinooporności HOMA (6.3 v. 2.2) u chorych z niedokrwiennym udarem mózgu były większe niż u osób zdrowych. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy wartością skali Bartel a stężeniem adiponektyny u chorych z udarem niedokrwiennym zarówno w dniu przyjęcia (R -0.266, p < 0.05), jak i w 9 dobie leczenia (R -0.302, p < 0.05). Wnioski: Wydaje się, że zarówno hiperinsulinemia i insulinooporność, jak i hiperleptynemia oraz hiperezystynemia odgrywają rolę w patogenezie niedokrwiennego udaru mózgu. Stopień ciężkości udaru w momencie wystąpienia oraz jego przebieg jest z kolei związany ze stężeniem adiponektyny we krwi. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 338-345

The blood concentration of intercellular adhesion molecule-1 (sICAM-1) and vascular cell adhesion molecule-1 (sVCAM-1) in patients with active thyroid-associated orbitopathy before and after methylprednisolone treatment

Background: The soluble forms of vascular cell adhesion molecule-1 (sVCAM-1) and intercellular adhesion molecule-1 (sICAM-1) have been found to be increased in the blood of patients with Graves´ disease. The aim of this study is evaluation of the serum concentrations of soluble forms of adhesion molecules ICAM-1 and VCAM-1 in patients with thyroid-associated orbitopathy (TAO) before and after methylprednisolone treatment. Material and methods: The study was performed in 40 Graves´disease, hyperthyroid and euthyroid patients with a clinically active form of TAO. Serum concentrations of sVCAM-1 and sICAM-1 in TAO patients were determined by enzymelinked immunoabsorbent assay (ELISA) before and after intensive pulse methylprednisolone treatment. Results: We did not find any significant changes in the studied parameters between TAO patients with hyperthyroidism and those with euthyroidism. The serum concentrations of sICAM-1 and sVCAM-1 were significantly increased in patients with TAO before methylprednisolone therapy when compared with the control group. After treatment serum concentrations of sICAM-1 and sVCAM-1 decreased significantly but were still significantly higher than for the control group. Conclusion: From the results obtained we can conclude that Graves´ orbitopathy itself but not thyroid function is probably responsible for the elevated level of the adhesion molecules studied.Wstęp: Stężenie rozpuszczalnych form cząstek adhezyjnych między innymi międzykomórkowej cząstki adhezyjnej-1 (sICAM-1) oraz naczyniowej cząstki adhezyjnej-1 wzrasta w surowicy krwi chorych na chorobę Gravesa. Celem pracy była ocena stężenia sICAM-1oraz sVCAM-1 u chorych na chorobę Gravesa powikłaną aktywną formą orbitopatii tarczycowej przed oraz po leczeniu immunosupresyjnym. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 40 chorych na chorobę Gravesa (w stanie hyper- oraz eutyreozy) powikłaną wystąpieniem aktywnej formy orbiopatii tarczycowej. Stężenie sICAM-1oraz sVCAM-1 w surowicy krwi oznaczano metodą immunoenzymatyczną (ELISA) przed oraz po leczeniu pulsami dożylnymi metylprednisolonu. Wyniki: Nie wykazano istotnej statystycznie różnicy w stężeniu badanych cząstek adhezyjnych między chorymi na chorobę Gravesa w stanie nadczynności tarczycy oraz w eutyreozie powikłaną aktywną orbitopatią tarczycową. Stężenie sICAM- 1 oraz sVCAM-1 było znamiennie statystycznie podwyższone u chorych przed leczeniem pulsami metylprednisolonu w porównaniu z grupą kontrolną. Po leczeniu stężenie cząstek adhezyjnych uległo znamiennemu statystycznie obniżeniu. Wnioski: Na podstawie uzyskanych wyników można wnioskować, że prawdopodobnie orbitopatia tarczycowa, a nie stan metaboliczny tarczycy, odpowiedzialny jest za wzrost stężenia badanych cząstek adhezyjnych

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego dotyczące związków endokrynnie czynnych (EDC)

With the reference to the position statements of the Endocrine Society, the Paediatric Endocrine Society, and the European Society of Paediatric Endocrinology, the Polish Society of Endocrinology points out the adverse health effects caused by endocrine disrupting chemicals (EDCs) commonly used in daily life as components of plastics, food containers, pharmaceuticals, and cosmetics. The statement is based on the alarming data about the increase of the prevalence of many endocrine disorders such as: cryptorchidism, precocious puberty in girls and boys, and hormone-dependent cancers (endometrium, breast, prostate). In our opinion, it is of human benefit to conduct epidemiological studies that will enable the estimation of the risk factors of exposure to EDCs and the probability of endocrine disorders. Increasing consumerism and the industrial boom has led to severe pollution of the environment with a corresponding negative impact on human health; thus, there is great necessity for the biomonitoring of EDCs in Poland. (Endokrynol Pol 2015; 66 (3): 276–285)    W nawiązaniu do opublikowanych ostatnio stanowisk Towarzystwa Endokrynologicznego (Endocrine Society), Towarzystwa Endokrynologii Pediatrycznej (Pediatric Endocrine Society) oraz Europejskiego Towarzystwa Endokrynologii Pediatrycznej (European Society of Pediatric Endocrinology), Polskie Towarzystwo Endokrynologiczne (PTE) zwraca uwagę na negatywne skutki zdrowotne spowodowane ekspozycją na związki endokrynnie czynne (EDC, endocrine disrupting chemicals) używane w przemyśle jako składowe plastików, opakowań żywności, leków oraz kosmetyków. Postępująca urbanizacja, industrializacja i konsumpcjonizm prowadzą do zwiększonego skażenia środowiska, które wpływa negatywnie na organizmy żywe, w tym również na ludzkie zdrowie. Obecnie znanych jest ponad 800 związków, które wykazują zdolność zaburzania czynności układu dokrewnego. Narastająca częstość występowania przypadków zaburzeń endokrynnych, zaburzeń rozwoju narządów płciowych, zaburzeń metabolicznych zwraca szczególną uwagę na potencjalną rolę czynników środowiskowych. Stanowisko PTE zostało sprowokowane alarmującymi danymi o wzroście częstości występowania: zaburzeń płodności, wnętrostwa, przedwczesnego dojrzewania płciowego dziewcząt i chłopców, nowotworów hormonozależnych, w tym raka endometrium, sutka, gruczołu krokowego, jajnika i jąder. W opinii autorów konieczne jest przeprowadzenie w Polsce reprezentatywnych, długoterminowych badań epidemiologicznych pozwalających na ocenę związku pomiędzy ekspozycją na EDC a występowaniem zaburzeń czynności gruczołów wydzielania wewnętrznego. Niezwykle ważne wydaje się stworzenie wielodyscyplinarnej grupy badawczej. Uzyskane wyniki po przedstawieniu przedstawicielom rządu, mogłyby umożliwić wprowadzenie stosownych rozporządzeń prawnych. (Endokrynol Pol 2015; 66 (3): 276–285)

Akromegalia — nowe spojrzenie na pacjenta. Polskie propozycje postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w akromegalii w świetle aktualnych doniesień

is usually delayed and is often associated with the development of various complications causing premature mortality. In patients with hypertension, heart failure, diabetes, and arthropathy that is non-specific for age, attention should be paid to the occurrence of somatic signs of acromegaly. As a screening test, insulin-like growth factor-1 (IGF-1) concentration should be assessed. Further diagnostic and treatment procedures are possible in specialised centres. The first-line therapy is selective transsphenoidal adenomectomy. Patients with a good prognosis related to a surgical removal of the pituitary tumour should be referred only to centres experienced in performing this type of procedure, after pharmacological preparation. Other patients, and those who have not recovered after surgical treatment, should be subjected to long-term pharmacotherapy with long-acting somatostatin analogues. In each case, the complications of acromegaly should be followed-up long-term and actively treated. This proposed new recommendation should be helpful for the management of patients with acromegaly. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 326–331)Akromegalia jest rzadką chorobą spowodowaną nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (GH), zwykle przez guz przysadki. Rozpoznanie jest opóźnione i często związane z rozwojem różnych powikłań powodujących zwiększone zagrożenie zgonem. U chorych z nadciśnieniem, niewydolnością serca, cukrzycą, artropatiami, nietypowymi do wieku należy zwrócić uwagę na występowanie objawów akromegalii. Jako badanie przesiewowe należy wykonać oznaczenie stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 (IGF-1). Dalsza diagnostyka i leczenie powinny być prowadzone w wyspecjalizowanych ośrodkach. Leczeniem pierwszego rzutu jest wybiórcze usunięcie gruczolaka przysadki z dostępu przez zatokę klinową. Pacjenci rokujący wyleczenie operacyjnym usunięciem guza przysadki powinni być kierowani do ośrodków z doświadczeniem w tego typu zabiegach, po przygotowaniu farmakologicznym. Pozostali chorzy oraz ci po nieskutecznym leczeniu neurochirurgicznym powinni być długotrwale leczeni analogami somatostatyny. W każdym przypadku następstwa akromegalii winny być przez całe życie monitorowane i aktywnie leczone. Proponowane nowe zalecenia powinny być pomocne w postępowaniu z pacjentami chorymi na akromegalię. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 326–331