Stress concentration around a small circular hole in the HiMAT composite plate

Anisotropic plate theory is used to calculate the anisotropic stress concentration factors for a composite plate (AS/3501-5 graphite/epoxy composite, single ply or laminated) containing a circular hole. This composite material is used on the highly maneuverable aircraft technology (HiMAT) vehicle. It is found that the anisotropic stress concentration factor could be greater or less than 3 (the stress concentration factor for isotropic materials), and that the locations of the maximum tangential stress points could shift with the change of fiber orientation with respect to the loading axis. The effect of hole size on the stress concentration factor is examined using the Point Stress Criterion and the Averaged Stress Criterion. The predicted stress concentration factors based on the two theories compared fairly well with the measured values for the hole size 0.3175 cm (1/8 in). It is also found that through the lamination process, the stress concentration factor could be reduced drastically, indicating an improvement in structural performance

The Twentieth Anniversary of the Manggha Museum of Japanese Art and Technology – past achievements and future plans

“Manggha jest obecnie głównym ośrodkiem zarówno w Polsce, jak i w całej Europie Środkowo-Wschodniej, w którym można obcować z Japonią i jej kulturą”. Tę zaszczytną opinię wyraził Makoto Yamanaka – ambasador Japonii w Polsce, na łamach specjalnego wydania „Biuletynu Informacyjnego” przygotowanego przez Ambasadę Japonii z okazji jubileuszu dwudziestolecia Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie. Warto jednak pamiętać, że historia tej stosunkowo młodej instytucji sięga głębiej wstecz i jest ściśle spleciona z procesem recepcji sztuki japońskiej w Polsce. Wszak to w Krakowie działał na przełomie XIX i XX wieku Feliks „Manggha” Jasieński, który owładnięty manią kolekcjonowana nie tylko „japońskich cacek”, ale również obiektów sztuki polskiej, europejskiej i azjatyckiej z innych krajów zebrał około 15 000 obiektów. Zgromadzone przez Jasieńskiego wyroby były wspaniałą inspiracją dla polskich artystów interesujących się nowym nurtem w sztuce – japonizmem. Jednak w zamyśle „Mangghi”, który podziwiał u Japończyków nierozerwalną więź między sztuką a życiem codziennym, kolekcja miała mieć także wymiar edukacyjny. W przywiązaniu Japończyków do własnej tradycji i w ich pieczołowitości Jasieński-patriota upatrywał sposób na zachowanie tożsamości narodowej, rzecz nieodzowną w ojczyźnie od wielu lat nieobecnej na mapie Europy. To również z pobudek patriotycznych Feliks Jasieński postanowił przekazać całą kolekcję narodowi. Ostatecznie nastąpiło to w 1920 roku, kiedy została ona włączona do zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie. Jednak, głównie ze względu na ograniczone możliwości ekspozycyjne, przez wiele lat obiekty sztuki japońskiej były pokazywane sporadycznie. Podczas wojny, w 1944 roku, w krakowskich Sukiennicach odbyła się zorganizowana przez Niemców wystawa sztuki japońskiej i to wówczas po raz pierwszy zetknął się z nią młody Andrzej Wajda. Gdy w 1987 roku reżyser odbierał prestiżową nagrodę Fundacji Inamori (szerzej znaną jako Kyoto Prize), wówczas wyraził zamiar przeznaczenia jej na wybudowanie w Krakowie „domu dla kolekcji japońskiej”. Pomysł ten znalazł szeroki oddźwięk i dzięki ogromnemu zaangażowaniu wielu osób w Polsce i Japonii projekt nie pozostał tylko w sferze fantastycznych planów. Rozpropagowanie akcji na tak szeroką skalę nie byłoby możliwe bez aktywnego udziału następujących osób: Etsuko Takano – wieloletniej dyrektor Iwanami Hall, Chieko Akiyamy – dziennikarki jednej z japońskich stacji radiowych, Akiry Matsuzakiego – przewodniczącego Związku Zawodowego Pracowników Kolei Wschodniej Japonii, czy Araty Isozakiego – światowej sławy architekta, który w prezencie dla Fundacji Kyoto-Kraków zaprojektował budynek muzeum. Dzięki wielkiej życzliwości władz miasta i województwa udało się wznieść budowlę i 30 listopada 1994 roku prezydent Lech Wałęsa i reprezentujący japońską rodzinę cesarską książę Takamado dokonali uroczystego otwarcia Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. Centrum Manggha rozpoczęło działalność jako jeden z oddziałów Muzeum Narodowego w Krakowie. Do nowego budynku przeniesiono kolekcję F. Jasieńskiego, a przy aktywnym wsparciu Fundacji Kyoto-Kraków zainicjowano organizację różnych wydarzeń artystycznych i naukowych. W styczniu 2005 roku instytucja rozpoczęła nowy etap działalności. Na mocy decyzji Ministra Kultury została wyodrębniona ze struktur Muzeum Narodowego w Krakowie i od tego czasu działa jako samodzielna jednostka. W 2007 roku zmieniła się nazwa placówki, która została przemianowana na Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, a w 2009 roku Zbiory Sztuki Dalekiego Wschodu Muzeum Narodowego w Krakowie zostały ostatecznie przejęte przez Muzeum Manggha w depozyt. Szeroka oferta programowa, a w jej efekcie duże zainteresowanie ze strony zwiedzających, w połączeniu z sukcesywnie powiększającym się zasobem doświadczeń, w istotny sposób wpłynęły na wypracowanie przez zespół Muzeum Manggha metody odnoszącej się do zasad planowania i prezentacji kolejnych przedsięwzięć. Zakłada ona „obudowanie” głównego wydarzenia projektu (najczęściej wystawy) grupą imprez o zróżnicowanym charakterze. Wspólnym celem tych działań jest przybliżenie prezentowanego zagadnienia, zjawiska czy nurtu w możliwie zróżnicowanej formie, często wykraczającej poza działania tradycyjnie wiązane z działalnością muzealną, takie jak organizacja wystawy czy publikacja katalogu. Ważną rolę w programie Muzeum Manggha odgrywa działalność naukowa i wydawnicza. W istotny sposób uwydatnia ona podstawowe cele stojące przed muzeum (gromadzenie, opracowywanie i udostępnianie zbiorów), a także działania wynikające z zadań przynależnych nowoczesnej instytucji kultury, powołanej zgodnie z wolą Fundatorów jako „dom japoński” w Krakowie. Tak rozległe działania zaowocowały tym, że muzeum jest miejscem odwiedzanym chętnie, ze stale wzrastającą frekwencją sięgającą ponad 100 000 zwiedzających rocznie. Na przestrzeni dwudziestu lat gościło tu wielu wybitnych uczonych, pisarzy i muzyków, a za szczególne wyróżnienie należy uznać fakt, że w lipcu 2002 roku, podczas oficjalnej wizyty w Polsce, Muzeum Manggha odwiedzili Cesarz Japonii Akihito wraz z Cesarzową Michiko. W warunkach wciąż rozwijającej się oferty programowej nieodzowne stało się stworzenie nowej, lecz pozostającej integralną częścią Muzeum Manggha, przestrzeni wystawienniczej, gdzie prezentowana będzie sztuka i kultura innych krajów Dalekiego Wschodu. W ten sposób narodziła się idea budowy Galerii Europa−Daleki Wschód. Uroczyste otwarcie Galerii jest planowane na czerwiec 2015 roku. Założenia programowe dotyczące nowej inwestycji – zgodnie z jej nazwą – przewidują sukcesywne prezentowanie relacji kulturowych między Europą a Dalekim Wchodem. Należy podkreślić, że Stworzenie Galerii Europa−Daleki Wschód w oddzielnym, specjalnie dedykowanym budynku, umożliwia pełną realizację statutowych założeń Muzeum Manggha. Jednocześnie nienaruszalne pozostaje przeznaczenie głównej siedziby muzeum, od początku zaprojektowanej jako miejsce poświęcone kulturze i sztuce Japonii. Dwadzieścia lat działalności Muzeum w dużej mierze zbiega się z historią całego kraju, który od 1989 roku stanął przed nowymi wyzwaniami natury politycznej, społecznej i ekonomicznej. Idea przekazania prywatnej nagrody przez Andrzeja Wajdę w celu powołania nowej instytucji państwowej, to wyjątkowy przykład partnerstwa publiczno-prywatnego, będącego w 1987 roku rozwiązaniem bez precedensu, a po 1989 roku wciąż pozostającego przedsięwzięciem nowatorskim, zarówno pod względem społecznym, jak ekonomicznym i prawnym. Tym bardziej satysfakcjonujący jest fakt, że z pozoru niemożliwa do zrealizowania idea fundatorów, dzięki zaangażowaniu i życzliwości wielu osób i instytucji, mogła przynieść tak znakomite rezultaty, a Muzeum Manggha mogło wypracować ugruntowaną pozycję w przestrzeni kulturalnej całego regionu.The organizers of the conference wish to acknowledge the National Bank of Poland’s generous funding of this publication

Relations between automata and the simple k-path problem

Let $G$ be a directed graph on $n$ vertices. Given an integer $k<=n$, the SIMPLE $k$-PATH problem asks whether there exists a simple $k$-path in $G$. In case $G$ is weighted, the MIN-WT SIMPLE $k$-PATH problem asks for a simple $k$-path in $G$ of minimal weight. The fastest currently known deterministic algorithm for MIN-WT SIMPLE $k$-PATH by Fomin, Lokshtanov and Saurabh runs in time $O(2.851^k\cdot n^{O(1)}\cdot \log W)$ for graphs with integer weights in the range $[-W,W]$. This is also the best currently known deterministic algorithm for SIMPLE k-PATH- where the running time is the same without the $\log W$ factor. We define $L_k(n)\subseteq [n]^k$ to be the set of words of length $k$ whose symbols are all distinct. We show that an explicit construction of a non-deterministic automaton (NFA) of size $f(k)\cdot n^{O(1)}$ for $L_k(n)$ implies an algorithm of running time $O(f(k)\cdot n^{O(1)}\cdot \log W)$ for MIN-WT SIMPLE $k$-PATH when the weights are non-negative or the constructed NFA is acyclic as a directed graph. We show that the algorithm of Kneis et al. and its derandomization by Chen et al. for SIMPLE $k$-PATH can be used to construct an acylic NFA for $L_k(n)$ of size $O^*(4^{k+o(k)})$. We show, on the other hand, that any NFA for $L_k(n)$ must be size at least $2^k$. We thus propose closing this gap and determining the smallest NFA for $L_k(n)$ as an interesting open problem that might lead to faster algorithms for MIN-WT SIMPLE $k$-PATH. We use a relation between SIMPLE $k$-PATH and non-deterministic xor automata (NXA) to give another direction for a deterministic algorithm with running time $O^*(2^k)$ for SIMPLE $k$-PATH

W-Pair Production with YFSWW/KoralW

A theoretical description of W-pair production in terms of two complementary Monte Carlo event generators YFSWWand KoralW is presented. The way to combine the results of these two programs in order to get precise predictions for WW physics at LEP2 and LC energies is discussed.Comment: LateX file, 6 pages, conference contributio

Interacting quintessence and the coincidence problem

We investigate the role of a possible coupling of dark matter and dark energy. In particular, we explore the consequences of such an interaction for the coincidence problem, i.e., for the question, why the energy densities of dark matter and dark energy are of the same order just at the present epoch. We demonstrate, that, with the help of a suitable coupling, it is possible to reproduce any scaling solution $\rho_X \propto \rho_M a^\xi$, where $a$ is the scale factor of the Robertson-Walker metric and $\xi$ is a constant parameter. $\rho_X$ and $\rho_M$ are the densities of dark energy and dark matter, respectively. Furthermore, we show that an interaction between dark matter and dark energy can drive the transition from an early matter dominated era to a phase of accelerated expansion with a stable, stationary ratio of the energy densities of both components.Comment: 3 pages, contribution to the Tenth Marcel Grossmann Meeting, Rio de Janeiro, 20-26 July 200

The New Media – the age of visual communication. The turn of 20th/21st century

W artykule omawia się zagadnienia znaczenia nowych mediów na przełomie wieków. Media pokazywane są jako integralny komponent kultury wizualnej i podnoszony jest ich wpływ również na ekonomię. Zwraca się uwagę na rolę nowych mediów w propagandzie politycznej i procesach cywilizacyjnych. Ukazana jest też ich rola w skracaniu dystansu kulturowego między Polską a Japonią. Autor diagnozuje zjawiska dotyczące artysty, rozwoju społecznego, kulturalnego i ekonomicznego w kontekście szybkiego rozwoju mediów w krajach zachodnich, często w kontekście Japonii. Wypowiada interesujący pogląd na temat znaczenia narracji wizualnej w biznesie, kulturze i komunikacji. Odkrywcze, choć może i kontrowersyjne, są jego wnioski dotyczące siły perswazyjnej i propagandowej mediów odnośnie do nowego zjawiska „wojny hybrydowej”. W tezach tych, zaprezentowanych w kilku punktach, stwierdza się m.in.: – Tendencje zachodzące na styku mediów–kultury–gospodarki są kluczowymi zagadnieniami do zrozumienia sukcesu wielu procesów cywilizacyjnych współczesnego świata. Komercjalizacja obrazu elektronicznego, nowych mediów oraz tendencje w sektorze kultury traktowanej jako element gospodarki, przynoszący przychód i zysk (kultura masowa), to znane zjawiska, warte jednak przypomnienia. – Dynamiczny rozwój mediów jest ważną determinantą rozwoju społecznego i gospodarczego krajów zachodnich. Jest to wyraźna tendencja obserwowana w Japonii, USA i Europie, a ostatnio również w Chinach, gdzie rok 2012 ustanowiono rokiem prymatu kultury nad gospodarką. – Burzliwy rozwój technologii IT oraz mediów widoczny w zjawisku tzw. „cywilizacji obrazkowej” obserwowany od czasu rozwoju prasy, kina i telewizji – nazwa powstała w USA. Kultura obrazu zagarnia coraz większe obszary życia społecznego i politycznego oraz wyobraźni współczesnego człowieka. Interesujące tematy: przemysł kultury masowej i nowe pola dla twórców kultury i artystów. – Pojawienie się masowo używanego Internetu stało się zjawiskiem kluczowym w stosunku do innych mediów tradycyjnych z połowy XX wieku (TV, radio, prasa) i zmieniło układ sił. – Nowa „era Skype’a, Facebook’a i YouTube’a” końca XX wieku. Wynalazki technologiczne w IT, informatyce i środkach elektronicznej komunikacji dotarły pod strzechy (spełnione zostało marzenie Mac Luhana o tzw. „wiosce globalnej”), stając się dostępnym, „hiper-masowym” produktem. – Autor przypomina (za Erykiem Mistewiczem) ważną rolę narracji, atrakcyjną „story”. Pole własnej narracji, politycznej, gospodarczej czy artystycznej, pełni tu rolę „marketingu narracyjnego”. Jednym z przykładów może być „casus Chopina” – wielka popularność Chopina w Japonii (poprzez konkursy chopinowskie). – Autor mówi o zagrożeniach, jakie płyną ze strony mediów. Nowe zjawiska przełomu wieków to: złodziej informacji w funkcji „smart” (np. wymuszanie nieświadomego posiadania aplikacji w telefonach komórkowych, umożliwiających szpiegowanie, kradzież danych, utrata prywatności także poprzez masowe użytkowanie systemu „Cloud” – dane w chmurze). Powszechnym, nowym fenomenem jest handel personalnymi danymi osobowymi (wycieki danych, szantaż, „teatr wojny politycznej”, z użyciem mediów masowych, przez korporacje, np. zastraszanie, wymuszanie – wysoka skuteczność tego narzędzia). Obserwuje się wpływ mediów na nowe scenariusze i formy prowadzenia wojny, tak zwanej „hybrydowej”, w czasie ostatnich dekad. Media w tym „teatrze wojennym” stanowią drugą (a czasem pierwszorzędną – propagandową) siłę, obok potencjału militarnego. Pojawia się nowy typ wojny, ze zwiększonym naciskiem na perswazję mediów, już od czasu Iraku/Kuwejtu (tzw. „pustynna burza”), aż po pole ostatniej, już spopularyzowanej nazwy „wojny hybrydowej” na Ukrainie (przypadek Krymu, czy strategie tzw. państwa islamskiego: np. nagłaśniane w mediach „wyroki śmierci”). Przekazy medialne mogą też we współczesnej wojnie pełnić funkcję odstraszającą.The organizers of the conference wish to acknowledge the National Bank of Poland’s generous funding of this publication

Learning stations as a method of supporting autonomy and activating learners

In reflections on learning theories, constructivist psychology emphasizes the significance of autonomy of participants of a didactic process, considering it a crucial factor of effective learning. Learning is understood as an active constructivist process in which every new piece of knowledge emerges on the basis of the knowledge and experience previously acquired, yet it uses and changes them at the same time. Thus only a person who is able to learn independently and in a responsible manner will learn effectively. The learning stations technique allows learners to work individually at the stations of their own choice and solve tasks assigned for each station and then to exchange information with a partner or group members. The arrangement of knowledge and orientation among the materials is possible thanks to prepared instructions and teacher’s tips.Dydaktyka konstruktywistyczna w rozważaniach na temat teorii uczenia się podnosi znaczenie autonomii uczestników procesu dydaktycznego, uznając, że jest ona nieodzownym czynnikiem efektywnego uczenia się. Uczenie się jest pojmowane jako aktywny proces konstruktywistyczny, w którym każda nowa wiedza powstaje w oparciu o wiedzę i doświadczenie zdobyte wcześniej, przy czym wykorzystuje je i jednocześnie zmienia. Tylko więc taka osoba, która potrafi uczyć się samodzielnie i na własną odpowiedzialność, będzie uczyć się efektywnie. Metoda Stacje uczenia się pozwala na indywidualną pracę na wybranych stacjach i rozwiązywanie znajdujących się na nich zadań, następnie na wymianę informacji z partnerem lub członkami grupy. Porządkowanie wiedzy i orientację w materiale umożliwiają przygotowane instrukcje i ewentualnie wskazówki prowadzącego

Przyswajanie J3: czy nie słychać za dużo J2?

For the last two decades, second language pronunciation has been in the centre of interest of numerous scholars, also in Poland. Although it was underestimated for many years, it has finally been noticed and valued, especially after the series of conferences devoted to accent studies and teaching pronunciation held in Łódź in the 1990s and then in Płock and Konin (Szpyra-Kozłowska, 2008) as well as subsequent phonetic conferences. Since then, numerous studies have been conducted focusing mainly on L2 learners’ achievements in L2 pronunciation at different learning levels (e.g. Szpyra-Kozłowska, et al., 2002; Wrembel, 2002; Nowacka, 2003; Porzuczek, 2002; Wysocka, 2003). A considerable amount of research has also been done in the field of teachers’ and students’ views and attitudes to pronunciation teaching and learning (e.g., Majer, 2002; Nowacka, 2008; Sobkowiak, 2002; Szpyra-Kozłowska, et al., 2002; Waniek-Klimczak, 2002; Wrembel, 2002). The aim of this paper is to examine the attitudes towards learning English pronunciation by various groups of Polish learners of English, as well as to check whether these attitudes have changed in comparison to the previous studies carried out in this field. It is also supposed to test whether these attitudes change with the level of proficiency in ESL/EFL and the amount of formal instruction in English phonetics and phonology. Four groups of learners are compared in this study. They were recruited among high school and university students at different levels of proficiency in English. All groups of study participants filled in the specially designed questionnaires, containing various questions concerning students’ attitudes to English pronunciation, the perceived importance of correct pronunciation in ESL/EFL, evaluation of phonetic classes they attended, etc. The results suggest that learners’ attitudes and motivation change with the level of proficiency in English and that the amount of undergone course in English phonetics and phonology is an important factor influencing learners’ success in the acquisition of correct L2 pronunciation.Pomimo iż wymowa w języku obcym/drugim przez wiele lat była niedoceniana i uważana za małowartościowy element tego języka, przez ostatnie dwie dekady znalazła się ona w centrum uwagi lingwistów i skupiła na sobie liczne badania. Również w Polsce cykliczne konferencje poświęcone fonetyce języków obcych zwróciły szczególną uwagę badaczy na to zjawisko i zaowocowały wieloma badaniami i artykułami dotyczącymi nie tylko sukcesów i porażek uczących się angielskiego w tej kwestii (np. Szpyra-Kozłowska, et al., 2002; Wrembel, 2002; Nowacka, 2003; Porzuczek, 2002; Wysocka, 2003), ale również stosunkiem do nauki wymowy języka drugiego wyrażanym przez nauczycieli oraz uczniów (np. Majer, 2002; Nowacka, 2008; Sobkowiak, 2002; Szpyra-Kozłowska, et al., 2002; Waniek-Klimczak, 2002; Wrembel, 2002). Celem niniejszego artykułu jest zbadanie jaki stosunek do nauki wymowy języka angielskiego mają różne grupy uczących się tego języka jako języka drugiego/obcego oraz czy poglądy w tej kwestii zmieniły się w porównaniu do tych opisanych w poprzednich badaniach na ten temat. Kolejnymi czynnikami, które zostały zbadane to biegłość w języku angielskim oraz liczba godzin odbytego kursu fonetyki praktycznej tego języka i ich wpływ na postrzeganie ważności poprawnej wymowy w J2. Cztery grupy uczących się języka angielskiego wzięły udział w badaniu. Zostały one wybrane spośród uczniów szkół średnich oraz studentów filologii angielskiej i różniły się biegłością językową oraz znajomością wymowy języka angielskiego. Wszystkie grupy wypełniły specjalnie zaprojektowany do tego badania kwestionariusz. Otrzymane wyniki sugerują, że stosunek do wymowy w języku drugim zmienia się wraz z biegłością językową oraz że odbyty kurs fonetyki praktycznej ma duży wpływ na tę kwestię

„Cedant arma togae” – rzecz o standardach kontroli wobec sił zbrojnych w świetle Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r.

The subject of the article is the attempt to analyze the manner and level of normativization of the principle of civil control over the armed forces in the binding Polish Constitution of 2 April 1997. It is also attempt to analyze the worth identifying the notion of „civil control” used in literature and in the normative sphere. This is an important scientific significance because there is no legal or even approximate and relatively widely approved doctrinal definition of it.Słabość i nadmierna siła armii budziły zawsze niepokój społeczeństw i najwyższych kręgów władzy. Słabość armii wiązano z ryzykiem dla niepodległości państwa zaś nadmierną jej siłę i pozycję jej dowódców utożsamiono z obawą przed niezależnością i obawami przed przejęciem władzy z użyciem siły. Artykuł poświęcony jest cywilnej kontroli nad siłami zbrojnymi i problemowi ich neutralności politycznej jako przesłankom legitymizującym państwo demokratyczne w Rzeczypospolitej Polskiej oraz identyfikacji standardów tych pojęć w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej