Zewnętrzne czynniki ekonomiczne transformacji Niemiec Wschodnich

"Celem niniejszych rozważań jest zaprezentowanie wpływu zewnętrznych czynników ekonomicznych na transformację Niemiec Wschodnich (zwanych powszechnie Nowymi Landami lub Nowymi Krajami Związkowymi Niemiec)1, które pozwoli na sformułowanie wniosków dla Polski oraz innych gospodarek w procesie transformacji."(...

Echocardiography findings in patients with ST segment elevation myocardial infarction and type 2 diabetes mellitus treated with primary percutaneous coronary angioplasty

Background: The development of heart failure following myocardial infarction (MI) in patients with diabetes mellitus (DM) is related to the extent of the infarction zone and underlying primary diabetic cardiomyopathy. Echocardiography allows the monitoring of systolic dysfunction following MI. Left ventricular ejection fraction (LVEF) is one of the most important prognostic indicators in patients after MI. Methods: The aim of the study was to assess the effect of type 2 DM on postinfarct left ventricular (LV) remodeling in patients with acute ST segment elevation MI treated with primary percutaneous transluminal coronary angioplasty. One hundred and ten patients were enrolled to the study and divided into two groups: group 1 included 41 subjects with type 2 DM, and group 2 included 57 subjects without DM. Echocardiographic parameters of LV systolic function including LVEF, LV end-diastolic volume (LVEDV), and LV end-systolic volume (LVESV) were compared between the study groups. Results: Both study groups showed statistically significant decrease in LVEF. However, significant LV dilatation was seen only in patients without DM but not in patients with DM. Conclusion: Long-term DM leads to the remodeling and the fibrosis of cardiac interstitial tissue, limiting acute ventricular dilatation and resulting in stiffening of the heart

Telekomunikacja w Polsce - rzeczywistość i oczekiwania. Telekomunikacja i Techniki Informacyjne, 2003, nr 1-2

Zaprezentowano zarys analizy rozwoju rynku telekomunikacyjnego w Polsce w perspektywie integracji z Unią Europejską, ze szczególnym uwzględnieniem przewidywanych skutków integracji polskiego rynku telekomunikacyjnego z rynkiem Wspólnoty w aspekcie zaspokojenia potrzeb użytkowników biznesowych i mieszkaniowych oraz zadań organów państwowych. Omówiono obiektywne i subiektywne czynniki rozwoju rynku telekomunikacyjnego w Polsce i ich zależność od akcesji do Unii Europejskiej. Poddano analizie sytuację na tym rynku z uwzględnieniem danych porównawczych wobec sąsiadów oraz niektórych państw członkowskich UE. Zwrócono też uwagę na znaczenie poziomu zamożności społeczeństwa dla oceny perspektyw rozwojowych w telekomunikacji oraz formułowania polityki państwa w tym zakresie. Podkreślono znaczenie prawa telekomunikacyjnego oraz jakości działania regulatora dla poprawy sytuacji na polskim rynku telekomunikacyjnym

Echokardiograficzne zmiany u chorych na cukrzycę typu 2 po przebytym zawale serca z uniesieniem odcinka ST, leczonych pierwotną przezskórną angioplastyką wieńcową

Wstęp: Rozwój pozawałowej niewydolności serca u chorego na cukrzycę zależy od wielkości obszaru martwicy mięśnia sercowego oraz od pierwotnej nienaczyniowej kardiomiopatii cukrzycowej. Echokardiografia umożliwia monitorowanie pozawałowej dysfunkcji skurczowej serca. Frakcja wyrzutowa lewej komory (LVEF) jest jednym z ważniejszych parametrów prognostycznych u pacjentów po zawale serca. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu cukrzycy typu 2 na przebudowę pozawałową serca u chorych po przebytym zawale z uniesieniem odcinka ST (STEMI) leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową (PTCA). Metody: Do badania zakwalifikowano 110 osób. Pacjentów podzielono na 2 grupy - 41 chorych na cukrzycę typu 2 i 57 osób bez cukrzycy. W badaniu porównano zmiany parametrów skurczowych lewej komory serca (LVEF, LVEDV, LVESV). Wyniki: W obu badanych grupach zaobserwowano znamienne zmniejszenie LVEF, jednak u chorych na cukrzycę nie następowała istotna statystycznie rozstrzeń lewej komory w porównaniu z osobami bez cukrzycy. Wniosek: Wieloletnia cukrzyca powoduje przebudowę tkanki śródmiąższowej mięśnia sercowego z jej włóknieniem. Proces ten ogranicza szybką rozstrzeń komór serca i wpływa na powstanie tzw. "sztywnego serca"

Związek zmian regionalnego odkształcenia podłużnego miokardium z odpowiedzią na terapię resynchronizującą serca u pacjentów z dysfunkcją skurczową lewej komory i blokiem lewej odnogi pęczka Hisa

Introduction. Strain and strain rate (SR) are techniques, which provide local information on myocardial deformation. The aim of the study was to assess the usefulness of strain and SR measurement in cardiac resynchronization therapy (CRT) response in chronic heart failure (CHF) patients. Materials and methods. The study included 35 CHF patients with QRS complex duration ≥ 120ms with LBBB morphology. Biochemical and clinical parameters were assessed before and after six months of CRT. TTE classical and tissue Doppler echocardiography parameters (longitudinal peak systolic strain — LPS and SR for basal segment of intraventricular septum and lateral wall) were evaluated. Results. Twenty-two patients (62.8%) benefited from CRT (the responders) and revealed improvement in septal and lateral LPS in the 6-month observation [-7.1 (-5.2– -11.1) vs -12.1 (-8.7– -14)%, p = 0.002; - 10.4 (-6.1– -17.6) vs - 13.8 (-8.9 – -17.8)%, p = 0.03; respectively]. Six months after CRT, the responders were characterised by higher increase in septal LPS comparing to the nonresponders (-4.6 ± 6.1 vs -2.4 ± 3.9%, p = 0.045). Septal LPS changes correlated positively with baseline cardiopulmonary exercise testing (CPET) parameters: peak oxygen uptake (r = 0.6, p = 0.004), peak carbon dioxide excretion (r = 0.62, p = 0.002) and negatively with VE/VCO2 slope (r = -0.5, p = 0.037). Conclusions. LV regional LPS appears to be a good parameter reflecting the improvement of clinical status in patients treated with CRT. The responders had better improvement of septal LPS, therefore positive response to this therapy may be related to the improvement of septal contractility.Streszczenie Wstęp Odkształcenie miokardium i tempo tego odkształcania (strain i strain rate - SR) to metody w tkankowej echokardiografii doplerowskiej wnoszące informacje o regionalnej kurczliwości mieśnia. Celem badania była ocena przydatności pomiarów strain i SR w ocenie odpowiedzi na terapię resynchronizującą (CRT) u chorych z przewlekłą niewydolnością serca (CHF). Materiały i Metody Do badania wlączono 35 pacjentów z CHF i czasem trwania zespołów QRS ≥120ms i morfologią LBBB. Parametry biochemiczne i kliniczne były oceniane przed implantacją i 6 miesięcy po wszczepieniu CRT. Analizie poddano wybrane parametry z badania echokardiograficznego przezklatkowego i metodą Dopplera tkankowego – odkształcenie podłużne miokardium na szczycie skurczu – (longitudinal peak systolic strain – LPS) i tempo odkształcania (strain rate – SR) mierzone dla segmentu przypodstawnego przegrody międzykomorowej i ściany bocznej lewej komory. Wyniki 22 pacjentów (62.8%) odniosło korzyść z CRT i wykazało poprawę w zakresie wartości przegrodowego i bocznego LPS w obserwacji 6-miesięcznej [odpowiednio: - 7,1 (-5,2 - - 11,1) vs – 12,1 (-8,7 - -14)%, p=0,002; - 10,4 (-6,1 - -17,6) vs – 13,8 (-8,9 – -17,8)%, p=0,03]. Osoby odnoszące korzyść z CRT po 6 miesiącach wykazywały większy wzrost przegrodowego LPS w stosunku do nonresponderów (-4.6±6.1 vs -2.4±3.9%, p= 0.045). Zmiany LPS w obrębie przegrody pozytywnie korelowały z wyjściowymi parametrami uzyskanymi w badaniu ergospirometrycznym: szczytowym pochłanianiem tlenu (r=0.6, p=0.004), szczytowym wydalaniem dwutlenku węgla (r=0.62, p= 0.002) oraz negatywnie z VE/VCO2 slope (r= -0.5, p=0.037). Wnioski Regionalne odkształcenie podłużne wybranych segmentów lewej komory jest parametrem odzwierciedlającym poprawę stanu klinicznego pacjentów leczonych terapią resynchronizującą. Chorzy odnoszący korzyść z terapii resynchronizującej wykazują lepszą poprawę przegrodowego LPS, w związku z tym pozytywna odpowiedź na terapię może mieć związek z poprawą kurczliwości w obrębie przegrody międzykomorowej

Ostry zawał serca u pacjentów powyżej 70 lat leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca (AMI). Celem badania jest analiza porównawcza wyników leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u pacjentów w wieku > 70 rż. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (413 mężczyzn, 139 kobiet) w wieku 26&#8211; 78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia bólu wieńcowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 108 pacjentów w wieku ponad 70 lat, zaś grupę kontrolną &#8212; 444 chorych w wieku poniżej 70 lat. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była porównywalna w obu badanych grupach (91,6% vs. 96,1%; p = 0,052), natomiast śmiertelność szpitalna była istotnie wyższa w grupie badanej (11% vs. 3,1%; p < 0,001). W grupie badanej istotnie częściej występowały zawały ściany przedniej (54,5% vs. 39,4%; p = 0,001), co wiązało się ze znamiennie częstszym stwierdzeniem, że tętnicą odpowiedzialną za zawał jest gałąź międzykomorowa przednia lewej tętnicy wieńcowej (50,9% vs. 38,7%; p = 0,021). W grupie badanej istotnie częściej występowała trójnaczyniowa choroba wieńcowa (26,8% vs. 16,6%). Pacjenci z grupy badanej charakteryzowali się znamiennie gorszą wyjściową frakcją wyrzutową lewej komory (47,4% vs. 42,5%; p = 0,001). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: Pierwotna PTCA jest skuteczną metodą leczenia AMI u starszych pacjentów, ale wiąże się z większą śmiertelnością szpitalną niż u osób młodszych

Wyniki leczenia ostrego zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca (AMI). Natomiast jest niewiele danych dotyczących wyników leczenia zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej PTCA. Celem pracy było porównanie wyników leczenia za pomocą pierwotnej PTCA pacjentów z AMI, transportowanych ze szpitali rejonowych, z wynikami leczenia chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka autorów w celu wykonania zabiegu pierwotnej PTCA. Materiał i metody: Analizą objęto 201 kolejnych pacjentów (152 mężczyzn, 49 kobiet) w wieku 26&#8211;78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia bólu zawałowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 77 pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych, grupę kontrolą -124 chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Skuteczność zabiegu pierwotnej PTCA była podobna w obu badanych grupach (96,1% vs. 97,6%). Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła 2,6%, w grupie kontrolnej - 5,6% (różnica nieznamienna). Nie było istotnych różnic w częstości ponownych zawałów serca (1,3% vs. 1,6%) i ponownych zabiegów PTCA (2,6% vs. 3,2%). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał różnił się istotnie między grupami (p < 0,001). Średni czas transportu w grupie badanej był istotnie dłuższy niż w grupie kontrolnej (62 min vs. 17 min; p < 0,001). Wnioski: Wyniki szpitalne leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u chorych przewożonych ze szpitali rejonowych były porównywalne z wynikami leczenia chorych przyjmowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Transport chorych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej PTCA był bezpieczny

Wyniki leczenia ostrego zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca (AMI). Natomiast jest niewiele danych dotyczących wyników leczenia zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej PTCA. Celem pracy było porównanie wyników leczenia za pomocą pierwotnej PTCA pacjentów z AMI, transportowanych ze szpitali rejonowych, z wynikami leczenia chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka autorów w celu wykonania zabiegu pierwotnej PTCA. Materiał i metody: Analizą objęto 201 kolejnych pacjentów (152 mężczyzn, 49 kobiet) w wieku 26&#8211;78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia bólu zawałowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 77 pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych, grupę kontrolą -124 chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Skuteczność zabiegu pierwotnej PTCA była podobna w obu badanych grupach (96,1% vs. 97,6%). Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła 2,6%, w grupie kontrolnej - 5,6% (różnica nieznamienna). Nie było istotnych różnic w częstości ponownych zawałów serca (1,3% vs. 1,6%) i ponownych zabiegów PTCA (2,6% vs. 3,2%). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał różnił się istotnie między grupami (p < 0,001). Średni czas transportu w grupie badanej był istotnie dłuższy niż w grupie kontrolnej (62 min vs. 17 min; p < 0,001). Wnioski: Wyniki szpitalne leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u chorych przewożonych ze szpitali rejonowych były porównywalne z wynikami leczenia chorych przyjmowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Transport chorych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej PTCA był bezpieczny

Ostry zawał serca u pacjentów powyżej 70 lat leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca (AMI). Celem badania jest analiza porównawcza wyników leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u pacjentów w wieku > 70 rż. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (413 mężczyzn, 139 kobiet) w wieku 26&#8211; 78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia bólu wieńcowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 108 pacjentów w wieku ponad 70 lat, zaś grupę kontrolną &#8212; 444 chorych w wieku poniżej 70 lat. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była porównywalna w obu badanych grupach (91,6% vs. 96,1%; p = 0,052), natomiast śmiertelność szpitalna była istotnie wyższa w grupie badanej (11% vs. 3,1%; p < 0,001). W grupie badanej istotnie częściej występowały zawały ściany przedniej (54,5% vs. 39,4%; p = 0,001), co wiązało się ze znamiennie częstszym stwierdzeniem, że tętnicą odpowiedzialną za zawał jest gałąź międzykomorowa przednia lewej tętnicy wieńcowej (50,9% vs. 38,7%; p = 0,021). W grupie badanej istotnie częściej występowała trójnaczyniowa choroba wieńcowa (26,8% vs. 16,6%). Pacjenci z grupy badanej charakteryzowali się znamiennie gorszą wyjściową frakcją wyrzutową lewej komory (47,4% vs. 42,5%; p = 0,001). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: Pierwotna PTCA jest skuteczną metodą leczenia AMI u starszych pacjentów, ale wiąże się z większą śmiertelnością szpitalną niż u osób młodszych

Ostry zawał serca u kobiet leczony za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej. Analiza porównawcza wyników szpitalnych

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Zagadnienie potencjalnego wpływu płci na wyniki pierwotnej PTCA nie zostało dotychczas jednoznacznie wyjaśnione. Celem niniejszego badania jest analiza porównawcza wyników leczenia kobiet z AMI za pomocą pierwotnej PTCA. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (w wieku 26-78 lat) z AMI do 12 h od początku bólu, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiły 143 kobiety,grupę kontrolną - 409 mężczyzn. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Śmiertelność szpitalna nie różniła się istotnie między grupami. Wyniosła ona 4,9% w grupie badanej i 4,6% w grupie kontrolnej. Po wyłączeniu z analizy chorych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność szpitalna wyniosła 1,5% w grupie badanej i 2,0% w grupie kontrolnej (różnica nieistotna). Kobiety leczone za pomocą pierwotnej PTCA były w starszym wieku (62,6 vs. 57,3 lat; p < 0,001), istotnie częściej występowała u nich cukrzyca typu 2 (23% vs. 13%; p = 0,004) i nadciśnienie tętnicze (54,5% vs. 37,9%; p < 0,001), natomiast istotnie rzadziej paliły one tytoń (32,8% vs. 58,6%; p < 0,001). Nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami w lokalizacji AMI według oceny EKG, rodzaju tętnicy odpowiedzialnej za zawał, klasie Killipa przy przyjęciu, skuteczności zabiegu, liczbie implantowanych stentów i rodzaju stosowanego leczenia farmakologicznego. Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed wykonaniem PTCA również nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: W badanej populacji pacjentów z AMI, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA, śmiertelność szpitalna w grupie kobiet nie różniła się istotnie od śmiertelności w grupie mężczyzn, pomimo istotnych różnic demograficznych między grupami. Kobiety z AMI, leczone za pomocą pierwotnej PTCA, były w starszym wieku, istotnie częściej występowała u nich cukrzyca typu 2 i nadciśnienie tętnicze, natomiast rzadziej paliły one tytoń. (Folia Cardiol. 2002; 9: 513-520