Fever in myocardial infarction: Is it still common, is it still predictive?

Background: Before introduction of reperfusion therapy, fever was frequently observed in patients with acute myocardial infarction (AMI). Little is known about this symptom during the widespread use of primary percutaneous coronary intervention (pPCI). The aim of this study was to assess, whether body temperature is a predictor of impaired left ventricular systolic function in patients with AMI. Methods: Our cohort included 171 patients (48 women) aged 57 (51–67) years, admitted due to the first AMI with ST elevation treated with successful pPCI. Standard body temperature measurements were performed twice a day. Left ventricular function was assessed by echocardiography using the wall motion score index (WMSI) and ejection fraction (EF). The following inflammatory response markers were determined on admission: C-reactive protein, fibrinogen and white blood cell count. Results: Within 48 h of observation the median (1st; 3rd quartiles) peak body temperature was 37.0°C (36.7–37.2°C). A temperature above 37.5°C was observed only in 17 (10%) patients. There was no significant correlation between peak body temperature and any of the determined inflammatory response markers. WMSI was assessed at 1.3 (1.1–1.6), whereas EF at 56% (49–62%). There was no significant correlation between the left ventricular function and peak body temperature or determined markers of inflammation. Conclusions: In the era of pPCI and aggressive antiplatelet treatment, fever is not a common symptom associated with uncomplicated AMI and thus not correlated with left ventricular function and markers of inflammation

Vitamin D level and extent of coronary stenotic lesions in patients with first acute myocardial infarction

Background: The study aimed to examine the relationship between vitamin D levels and the extent of coronary stenotic lesions in patients with ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI). Experimental evidence points to the involvement of multiple factors in coronary plaque formation, including vitamin D. Little is known, however, about the association of vitamin D level with the intensity of atherosclerosis.Methods: Serum concentrations of 25-hydroxyvitamin D [25(OH)D] were measured in 130 consecutive patients with the first acute STEMI treated with primary percutaneous coronary intervention. STEMI was the first symptom of coronary artery disease (CAD). The study population was divided into patients with single and multi-vessel CAD. The angiographic severityof CAD was also determined based on the Gensini score.Results: The median 25(OH)D concentration was 11.12 ng/mL (25th and 75th percentile: 6.05; 17.12). Insufficient (20–30 ng/mL), deficient (10–20 ng/mL) and severely deficient(< 10 ng/mL) 25(OH)D levels were present in 18%, 35% and 45% of the individuals, respectively. Only 2 (2%) of patients had proper 25(OH)D levels (> 30 ng/mL). The 25(OH)D concentrations between patients with single- and multi-vessel CAD did not differ significantly (10.2 vs. 11.4 ng/mL, p = 0.62). There was no significant correlation between 25(OH)D levels and Gensini score (r = –0.0221, p = 0.81).Conclusions: The study demonstrated that vitamin D level is not associated with the severity of coronary lesions in patients with the first STEMI. A high prevalence of vitamin D deficiency in these patients was confirmed

Rosyjski nihilizm lat sześćdziesiątych XIX wieku (Czernyszewski, Dobrolubow, Pisariew) i jego krytyczna recepcja u Dostojewskiego i w „Drogowskazach”.

STRESZCZENIE W pierwszej części pracy staram się ustalić charakterystyczne dla rosyjskiego nihilizmu elementy. Czynię to poprzez systematyczną analizę poglądów trzech przedstawicieli tego nurtu: Mikołaja Czernyszewskiego, Mikołaja Dobrolubowa oraz Dymitra Pisariewa. Jedną z istotniejszych właściwości nihilizmu, na którą wskazuję, był negatywny stosunek do religii, cerkwi, a szerzej w ogóle ateizm. Chociaż rosyjscy radykałowie nie mogli otwarcie krytykować instytucji religijnych, to jednak czynili to wykorzystując bogate instrumentarium aluzji i omówień. W sferze metafizycznej nihiliści głosili materializm, najczęściej sprzężony ze scjentyzmem. Jako że nauki przyrodnicze w połowie XIX wieku dopiero się kształtowały, materializm nihilistów przybierał najczęściej dosyć wulgarny charakter. Wreszcie radykałowie lat sześćdziesiątych wykazywali wrogość wobec estetyzmu, pojętego jako „sztuka dla sztuki”. W sferze estetycznej sami nihiliści postulowali z kolei realizm. Możliwie wierne odzwierciedlanie rzeczywistości miało jednak służyć ukazaniu nędzy i niesprawiedliwości i w ten sposób skłaniać do zmiany istniejącego stanu rzeczy. W sferze etycznej myśliciele ci głosili utylitaryzm, pojęty jako „rozumny egoizm”. Miał on polegać na działaniu w imię szczęścia ludzkości, tylko bowiem szczęście innych jest gwarantem szczęścia osobistego. Innym ważnym elementem rosyjskiego nihilizmu jest negatywny stosunek do mieszczaństwa i arystokracji, a skłonność do dodatniego waloryzowania prostego ludu. Kolejną istotną cechą rosyjskiego nihilizmu, na którą wskazuję, było oproszczenije, a więc skłonność do trywializacji i symplicyzmu, zwłaszcza w odniesieniu do zagadnień ze sfery sztuki i filozofii. Nihiliści byli zwolennikami różnych projektów uszczęśliwienia ludzkości. Odwoływali się na tym poluj do koncepcji Fouriera, Owena, czy Saint-Simona. Rosyjski nihilizm rozpatruję również przez pryzmat dialektyki Don Kichota i Hamleta (zgodnie z tropem wyznaczonym przez odczyt Iwana Turgieniewa „Hamlet i Don Kichot”), ale też starego i nowego duchowego porządku, którego personifikację stanowią w badanej tu epoce figury „zbędnego” i „nowego” człowieka. Wskazuję również na pewne elementy postawy moralnej rosyjskich nihilistów, z których być może najbardziej istotnym był ascetyzm i niemal fanatyczne podporządkowanie swojego życia walce o idee, w które przedstawiciele tej formacji wierzyli. Zwracam również uwagę na duży wpływ filozofii niemieckiej na kształtowanie się światopoglądu nihilistycznego. Filozofami, którzy odegrali na tym polu szczególne znaczenie, był Fryderyk Hegel i Ludwig Feuerbach, a także niemieccy przyrodnicy – materialiści. W pracy wskazuję również na to, że rosyjski nihilizm był próbą oddolnej modernizacji Rosji. Nieprzejednane stanowisko reżimu i niechęć do dialogu z władzą ze strony kształtującej się opozycji, sprawiło jednak, że poglądy nihilistów ulegały stopniowej radykalizacji. W drugiej części pracy prezentuję krytyczny odbiór nihilizmu, jaki stał się udziałem Fiodora Dostojewskiego, oraz filozofów: Siemiona Franka i Mikołaja Bierdiajewa. Zdaniem Dostojewskiego ostateczną i logiczną konsekwencją nihilizmu jest akt samobójczy. Dostojewski ilustruje swoją tezę literackimi przykładami, które w odpowiedniej części pracy analizuję. Klasycznymi przykładami samobójców – nihilistów są bohaterowie Biesów: Mikołaj Stawrogin i Aleksy Kiriłłow. Poddaję analizie również inne postacie samobójców, jakie pojawiają się na kartach utworów Dostojewskiego: Arkadiusza Swidrygajłowa ze Zbrodni i kary, Krafta z Młodzika, Hipolita Tierientiewa z Idioty, a wreszcie Iwana Karamazowa i Smierdiakowa z Braci Karamazow. Chociaż z dwóch ostatnich tylko Smierdiakow dopuszcza się aktu autodestrukcji, to wydaje się, że czyn ten jest konsekwencją wywodów Iwana, który sam zresztą popada w obłęd. Dostojewski stworzył również list rzekomego samobójcy – N.N., który jest próbą filozoficznej wykładni stanowiska nihilistycznego i jego autodestrukcyjnych konsekwencji. Również ten utwór pisarza poddaję szczegółowej analizie. Następnie badam recepcję nihilizmu, jaka została zawarta w opublikowanym w 1909 roku zbiorze artykułów Drogowskazy. Ten bardzo doniosły pod względem filozoficznym, a przede wszystkim politycznym zbiór zawiera siedem artykułów , z których wybrałem dwa: autorstwa Siemiona Franka: Etyka nihilizmu, oraz Mikołaja Bierdiajewa Filozoficzna prawda i inteligencka racja. Adresatami wymienionych artykułów, podobnie zresztą jak całego zbioru, jest rosyjska inteligencja, której poglądy ulegały stałej radykalizacji. Tak Frank, jak i Bierdiajew próbowali przeciwstawić się tej tendencji, wskazując między innymi na nihilizm, jako na prawdziwe źródło charakterystycznych dla rosyjskiej inteligencji postaw. Według Franka rosyjska inteligencja łączy w sobie nihilizm z moralizmem. Chociaż pozornie obie postawy wzajemnie się wykluczają, to w przypadku rosyjskiej inteligencji doszło do ich połączenia. Przedstawiciele rosyjskiej inteligencji odrzuciwszy Boga i religię znaleźli się w aksjologicznej próżni, próbując ją wypełnić dogmatycznie przyjmowanymi prawdami, z których najistotniejszą jest konieczność służenia ludowi. Frank wskazuje również na nietzscheański rys w postawie rosyjskiej inteligencji – chodzi tutaj mianowicie o „miłość ku dalekiemu” – a więc skłonność do poświęcania teraźniejszości na rzecz projektów przebudowania świata w przyszłości. Mikołaj Bierdiajew z kolei wskazuje na pewne, specyficznie rosyjskie składniki kultury, które predysponują Rosjan do przyjmowania postawy nihilistycznej. Według Bierdiajewa takim elementami kultury jest rosyjski maksymalizm, zawierający się w hołdowaniu zasadzie, głoszącej, że „wszystko albo nic”, czy eschatologizm, a więc tendencja do rozpatrywania rzeczywistości w kategoriach ostatecznych. Bierdiajew wskazuje także na elementy gnostyckie obecne w rosyjskiej kulturze, które miałyby tu ujawniać się jako pogarda dla doczesności. Bierdiajew wskazuje także na inne, specyficznie rosyjskie czynniki, które zadecydowały o takim, a nie innym kształcie nihilizmu w Rosji. Zdaniem tego myśliciela Rosja jest krajem, w którym idee zrodzone na zachodzie przybierają szczególnie radykalną, często karykaturalną postać. Tak też się stało z oświeceniem i pozytywizmem. W tym sensie rosyjski nihilizm jest właśnie pewnego rodzaju skrajną postacią pozytywizmu z jego kultem nauki i odrzuceniem metafizyki. W naszym ujęciu jest rosyjski nihilizm przede wszystkim ruchem ludzi młodych, którzy zbuntowali się przeciwko pokoleniu rodziców. Przyczyną tego buntu była konstatacja, że pokolenie ojców – tzw. „zbędni ludzie” – pokolenie romantyków i idealistów nie realizowało głoszonych przez siebie zasad.Summary In the first part of this dissertation I try to establish typical elements of Russian nihilism. It is achieved by systematic analysis of the views of three main exponents of this current: Nikolay Chernyshevsky, Nikolay Dobrolubov and Dmitry Pisariev. I point out their negative attitude towards religion and the Orthodox church, morover generally atheism as one the main features of nihilism. The Russian radicals couldn’t criticize the religious institutions openly, but they achieved that by using wide scope of allusions and circumlocutions. In metaphysics they stated materialism, usually in connection with scientism. As the natural sciences in the middle of 19th century were still under developement, the materialism of nihilists was usually quite shallow. The radicals of 1860s showed hostility towards aesthetism („l’art pour l’art”). They propagated realism in aesthetics. In their opinion possibly most accurate reflection of reality had to show the poverty and unjustice, and to induce the change of the social status quo. In ethics they propagated utilitarism as „reasonable egoism”, consisting in acting for the happiness of mankind, because other people’s happiness is a precondition of one’s personal happiness. Important feature of the Russian nihilism is negative attitude towards bourgeois and aristoracy, yet positive evaluation of the common people. Another characteristic of Russian nihilism is „oproshcheniye” – a tendency to trivialisation and simplification, especially with reference to the problems of art and philosophy. The nihilists were adherents of various projects of bringing happiness to the mankind. They referred to the ideas of Fourier, Owen and Saint-Simon. I examine the Russian nihilism by „Don Quichote and Hamlet dialectics” (following the hints from the lecture by Ivan Turgenev „Hamlet and Don Quichote”), but also by dialectics of old and new spiritual order, personifed by the types of „new man” and „superfluous man”. I point out some elements of moral attitude of Russian nihilists. Perhaps most essential was ascetism and almost fanatic submiting one’s life to fight for ideas confessed by the exponents of this current. I take into consideration prominent influence of German philosophy on shaping the nihilistic views. Most influent were philosophers: Georg Wilhelm Friedrich Hegel and Ludwig Feuerbach, moreover German materialistic naturalists. In this dissertation I also point out, that the Russian nihilism was an attempt of a grass-roots modernization of Russia. The uncompromising stand of the government and a reluctance of the developing opposition to dialogue with authority resulted however in radicalisation of the nihilists’ views. In the second part of this dissertation I present critical reception of nihilism by Fyodor Dostoyevsky and by philosophers: Semyon Frank and Nikolai Berdyaev. According to Dostoyevsky the final and logical result of nihilism is an act of suicide. Dostoevsky illustrates his statement by the literary examples, analyzed in this dissertation. Typical examples of suicides-nihilists are the characters of Demons: Nikolai Stavrogin and Alexei Kirillov. I also analyze other suicide characters in Dostoyevsky’s works: Arkady Svidrigaïlov in Crime and Punishment, Kraft in The Raw Youth, Hippolite Terentyev in The Idiot and finally Ivan Karamazov and Smerdyakov in The Brothers Karamazov. Of the last two of them only Smerdyakov actually commits an act of self-destruction, yet it appears, that his deed is a result of Ivan’s arguments; Ivan himself sinks into madness. Dostoyevsky wrote a letter of an alleged suicide N.N. This letter is an attempt of philosophical explanation of nihilistic point of view and its self-destructive consequences. I thoroughly analyze this literary work. Afterwards I examine the reception of nihilism in the „Landmarks” („Vekhi”), collection of essays published in 1909. This anthology, significant both for philosophy and for politics, contains seven essays. I chose two of them: „The Ethics of Nihilism” by Semyon Frank and „Philosophical Truth and the Moral Truth of the Intelligentsia” by Nikolai Berdyaev. These essays (and the whole anthology) is adressed to the Russian intelligentsia, whose views were still becoming more and more radical. Both Frank and Berdyaev tried to oppose this tendency, pointing at the nihilism (among others) as a true source of attitudes typical for Russian intelligentsia. According to Frank Russian intelligentsia combines nihilism with morality. These two attitudes seem to exclude each other, but in the case of Russian intelligentsia they were merged. The exponents of Russian intelligentsia, after they had thrown aside God and religion, found themselevs in axiological void. They tried to fill it with truths accepted as dogmats. Most essential of those truths was necessity to serve the people. Frank points out a Nietzschean trait in the characteristics of Russian intelligentsia, namely „love for a distant one” – tendency to sacrifice present times in favour of the projects of rebuilding the future world. Nicholas Berdyaev points out some specifically Russian components of culture, which mark out the Russians to adopt the nihilistic attitude. According to Berdyaev such components of culture are: Russian maximalism contained in the principle „all or nothing” and eschatology – tendency towards looking into reality in the final terms. Berdyaev points at the gnostic elements in the Russian culture, exposed as a contempt for earthly life. Berdyaev shows also other specifically Russian factors, which had a decisive effect on the shape of nihilism in Russia. According to him Russia is a land, where the Western ideas take on particulary radical, often grotesque form. Such were the cases of the Enlightement and positivism. In this sense Russian nihilism is a sort of radical form of positivism, including its cult of science and rejection of metaphysics. In this presentation Russian nihilism is above all a movement of young men, who rebeled against the generation of their parents. This mutiny was a result of a statement, that the generation of fathers – so called „superfluous men” – the generation of romantics and idealists didn’t put their own principles into practice

COMPUTER SIMULATION GAMES IN TEACHING PRODUCTION MANAGEMENT

The article concerns the analysis of the possibility of using selected computer simulation games in educational processes as part of studies, courses and training in the field of production management and related areas. It discusses selected simulation games available on the market. The characteristics of the analysed programs are given. Their functional features were indicated and their functionality was discussed. The areas in which computer simulation games can be used to teach issues in the discussed area are presented. The possibilities of using these programs in the IT environment supporting the functioning of the organization were also characterized.The article concerns the analysis of the possibility of using selected computer simulation games in educational processes as part of studies, courses and training in the field of production management and related areas. It discusses selected simulation games available on the market. The characteristics of the analysed programs are given. Their functional features were indicated and their functionality was discussed. The areas in which computer simulation games can be used to teach issues in the discussed area are presented. The possibilities of using these programs in the IT environment supporting the functioning of the organization were also characterized

MsATL: a Tool for SAT-Based ATL Satisfiability Checking

We present MsATL: the first tool for deciding the satisfiability of Alternating-time Temporal Logic (ATL) with imperfect information. MsATL combines SAT Modulo Monotonic Theories solvers with existing ATL model checkers: MCMAS and STV. The tool can deal with various semantics of ATL, including perfect and imperfect information, and can handle additional practical requirements. MsATL can be applied for synthesis of games that conform to a given specification, with the synthesised game often being minimal

Self-expanding STENTYS stents in daily routine use

Wstęp: Zabieg angioplastyki naczyń wieńcowych (PCI) jest uznaną metodą leczenia choroby wieńcowej. Jednak u niektórych pacjentów ze złożoną morfologią naczyń wieńcowych jest niezmiernie trudno oszacować referencyjną średnicę naczynia. Dlatego też wydaje się, że użycie stentów samorozprężalnych, które adaptują się do średnicy naczynia, może być korzystne. Cel: Celem pracy była ocena zabiegów PCI wykonanych z wykorzystaniem stentu samorozprężalnego STENTYS®. Metody i Wyniki: Grupę badaną stanowiło 40 pacjentów z chorobą wieńcową stabilną i z różnymi postaciami ostrych zespołów wieńcowych (ACS), u których implantowano stent STENTYS®. Stent wszczepiono wszystkim pacjentom. W trakcie obserwacji krótkoterminowej 2 osoby zmarły zaraz po wykonaniu PCI — byli to chorzy z krytycznym zwężeniem pnia lewej tętnicy wieńcowej, we wstrząsie kardiogennym i zdyskwalifikowani z zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego. Ponadto u jednego z pozostałych pacjentów rozpoznano zawał serca typu 4b, a u dwóch chorych w trakcie implantacji wystąpiła dysekcja naczynia wymagająca założenia kolejnego stentu. Pomimo opisywanych powikłań u wszystkich chorych z badanej grupy stent został zaimplantowany w miejscu wybranym przez operatora. W trakcie długoterminowej obserwacji zanotowano konieczność ponownej rewaskularyzacji u 3 (7,8%) pacjentów w stentach STENTYS BMS. Nie wystąpiła restenoza w stentach STENTYS DES, nie zaobserwowano zakrzepicy w stentach DES/BMS. Wnioski: Stent samorozprężalny STENTYS® umożliwia wykonywanie zabiegów angioplastyki u pacjentów ze złożoną morfologią zmian miażdżycowych. Charakteryzuje się niskim odsetkiem konieczności powtórnej rewaskularyzacji i dobrymi wynikami odległymi.  Background: In the era of modern interventional cardiology, implantation of a balloon expandable stent is the finishing touch of almost every coronary angioplasty. However, sometimes we face a clinical situation in which the decision regarding the stent diameter is complicated, especially in the ectatic part of arteries, in situations when the artery lumen is obscured with the thrombus, or when the reference diameter of the proximal and distal part of the lesion vary greatly. That is why the idea of a self-apposing stent similar to the one used in peripheral vascular interventions was adopted into cardiology. Aim: The aim of this study was to present a single-centre registry of STENTYS® stent implantation in 40 selected patients with acute coronary syndromes (ACS) or with stable angina (coronary artery disease [CAD]) treated with this self-expandable stent. Methods and Results: The device was successfully implanted in all patients. During in-hospital observation and 30-day follow-up there were two cases of death, but none of the patients had acute stent thrombosis or ACS ST elevation myocardial infarction. In one case ACS type 4b was diagnosed. In all patients the stent was delivered in the target lesion. In two cases the procedure was performed in patients with multivessel CAD extending into the left main stem in a state of cardiogenic shock. These patients died immediately after the procedure. There were two procedure complications: in one case dissection after post dilatation occurred distally to the stent, and in one patient the calcified proximal part of the left anterior descending artery was dissected with system passage. Thirty-eight patients survived the 12-month follow-up period, and three (7.8%) patients underwent repeated target-lesion revascularisation. Conclusions: In the presented single-centre registry the STENTYS® stent was used with a high delivery and procedural success rate. Satisfactory clinical long-term outcome both in stable patients and ACS patients with a repeated revascularisation ratio of 7.8% was observed. The stent design allowed successful treatment of bifurcation lesions.

Dylematy diagnostyczne i terapeutyczne u ciężarnej z zatorowością płucną

Hypercoagulable state during pregnancy and puerperium is associated with an increased risk of venous thromboembolic disease. Pulmonary embolism (PE) is the leading cause of maternal death in the developed world. Clinical assessment of PE may be difficult due to nonspecific signs and symptoms, especially in pregnant women. Diagnostic procedures using ionizing radiation may be harmful for the fetus while aggressive anticoagulation may expose the mother to bleeding complications The aim of this paper was to present a case of a 27-year-old pregnant woman with high-risk PE.Stan nadkrzepliwości w okresie ciąży i połogu zwiększa ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo – zatorowej (ŻChZZ). Jedna z jej postaci - zatorowość płucna (ZP) należy do najczęstszych przyczyn zgonów ciężarnych i położnic w krajach rozwiniętych stanowiąc duży problem diagnostyczno-terapeutyczny. Trudności może sprawiać samo rozpoznanie ZP, ze względu na nieswoistość objawów bądź ich brak, badania diagnostyczne narażają płód na promieniowanie jonizujące, a stosowane leczenie grozi ciężarnej powikłaniami krwotocznymi. Poniżej przedstawiliśmy opis przypadku – ciężarnej pacjentki z zatorowością płucną wysokiego ryzyka zgonu

Modulujący wpływ nitroprusydku sodu i 8Br-cGMP na reaktywność mięśniówki indukowany mastoparanem-7

I n t r o d u c t i o n . Mastoparan-7 activates G-protein and stimulates apoptosis, but in smooth muscle cells leads to increase in perfusion pressure.Main a i m of this study was to evaluate the modulatory effect of 8Br-cGMP and sodium nitroprusside on vascular smooth muscle contraction induced by direct stimulation of G-protein with mastoparan-7.Ma t e r i a l  a n d  m e t h o d s . Experiments were performed on isolated and perfused tail artery of Wistar rats. Contraction force in our model was measured by increased level of perfusion pressure with a constant flow.R e s u l t s . Concentration-response curves obtained for mastoparan-7 presented an sigmoidal relation. In presence of SNP and 8Br-cGMP the significant and dose dependent leftward shift with significant reduction in maximal responses was present. Moreover, analyzing function of calcium stores the significant inhibition of influx from both, intra- and extracellular calcium stores was present.C o n c l u s i o n . Results of our experiments suggest that contraction induced by direct activation of G-protein with mastoparan-7 may by effectively inhibited in the presence of donors of nitric oxide such as sodium nitroprusside and in the presence of 8Br-cGMP. Mastoparan-7 jest aktywatorem białka G, stymulującym apoptozę. W mięśniach gładkich naczyń krwionośnych zwiększa kurczliwość.C e l e m prowadzonego badania było określenie wpływu nitroprusydku sodowego oraz 8Br-cGMP na skurcz mięśni gładkich wywołany bezpośrednią stymulacją białka G przez mastoparan-7.M a t e r i a ł  i  m e t o d y . Badania przeprowadzono na izolowanych i perfundowanych tętnicach ogonowych szczurów szczepu Wistar. Wykładnikiem skurczu w układzie doświadczalnym były zmiany ciśnienia perfuzyjnego.Wy n i k i . Krzywe zależności efektu od stężenia agonisty uzyskane dla mastoparanu-7 miały przebieg odpowiadający krzywej sigmoidalnej. W obecności nitroprusydku sodowego i 8Br-cGMP zaobserwowano istotne przesunięcie krzywych w stronę prawą, tj. w stronę wyższych stężeń agonisty z jednoczesną redukcja efektu maksymalnego. Oceniając efektywność skurczu wyzwalanego napływem wapnia z przestrzeni wewnątrzkomórkowej i zewnątrzkomórkowej, stwierdzono istotne zmniejszenie napływu jonów wapnia z obydwu wymienionych magazynów.Wn i o s k i . Wyniki przeprowadzonych doświadczeń sugerują, że skurcz wyzwolony przez bezpośrednią aktywację białka G przez mastoparam-7 może być skutecznie hamowany przez donory tlenku azotu, jak np. nitroprusydek sodowy a także w obecności 8Br-cGMP

Modulatory effect of sodium nitroprusside and 8Br-cGMP on mastoparan-7 induced contraction

I n t r o d u c t i o n. Mastoparan-7 activates G-protein and stimulates apoptosis, but in smooth muscle cells leads to increase in perfusion pressure. Main a i m of this study was to evaluate the modulatory effect of 8Br-cGMP and sodium nitroprusside on vascular smooth muscle contraction induced by direct stimulation of G-protein with mastoparan-7. Ma t e r i a l  a n d  m e t h o d s. Experiments were performed on isolated and perfused tail artery of Wistar rats. Contraction force in our model was measured by increased level of perfusion pressure with a constant flow. R e s u l t s. Concentration-response curves obtained for mastoparan-7 presented an sigmoidal relation. In presence of SNP and 8Br-cGMP the significant and dose dependent leftward shift with significant reduction in maximal responses was present. Moreover, analyzing function of calcium stores the significant inhibition of influx from both, intra- and extracellular calcium stores was present. C o n c l u s i o n. Results of our experiments suggest that contraction induced by direct activation of G-protein with mastoparan-7 may by effectively inhibited in the presence of donors of nitric oxide such as sodium nitroprusside and in the presence of 8Br-cGMP.  Mastoparan-7 jest aktywatorem białka G, stymulującym apoptozę. W mięśniach gładkich naczyń krwionośnych zwiększa kurczliwość. C e l e m prowadzonego badania było określenie wpływu nitroprusydku sodowego oraz 8Br-cGMP na skurcz mięśni gładkich wywołany bezpośrednią stymulacją białka G przez mastoparan-7. M a t e r i a ł  i  m e t o d y. Badania przeprowadzono na izolowanych i perfundowanych tętnicach ogonowych szczurów szczepu Wistar. Wykładnikiem skurczu w układzie doświadczalnym były zmiany ciśnienia perfuzyjnego. W y n i k i. Krzywe zależności efektu od stężenia agonisty uzyskane dla mastoparanu-7 miały przebieg odpowiadający krzywej sigmoidalnej. W obecności nitroprusydku sodowego i 8Br-cGMP zaobserwowano istotne przesunięcie krzywych w stronę prawą, tj. w stronę wyższych stężeń agonisty z jednoczesną redukcja efektu maksymalnego. Oceniając efektywność skurczu wyzwalanego napływem wapnia z przestrzeni wewnątrzkomórkowej i zewnątrzkomórkowej, stwierdzono istotne zmniejszenie napływu jonów wapnia z obydwu wymienionych magazynów. Wn i o s k i. Wyniki przeprowadzonych doświadczeń sugerują, że skurcz wyzwolony przez bezpośrednią aktywację białka G przez mastoparam-7 może być skutecznie hamowany przez donory tlenku azotu, jak np. nitroprusydek sodowy a także w obecności 8Br-cGMP