Leczenie fibrynolityczne ostrych zespołów wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST w 2002 roku

Wstęp: Zasadniczym postępowaniem w ostrych zespołach wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST jest jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi w zamkniętej tętnicy wieńcowej. Obecnie w takich przypadkach coraz częściej wykorzystuje się metodę pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI, percutaneous coronary intervention), która wypiera dotychczas powszechnie stosowane leczenie fibrynolityczne. Celem pracy była ocena wyników szpitalnych terapii trombolitycznej wśród chorych z ostrym zespołem wieńcowym (ACS) z przetrwałym uniesieniem ST, których nie kwalifikowano do pierwotnej PCI. Materiał i metody: Analizie poddano wyniki leczenia ACS w 15 ośrodkach kardiologicznych na terenie Mazowsza. Głównym złożonym kryterium oceny było wystąpienie zgonu z powodu choroby wieńcowej, rozpoznanie ponownego zawału serca i/lub wystąpienie udaru mózgu w trakcie obecnej hospitalizacji w grupie chorych leczonych fibrynolitycznie. Wyniki: Na podstawie uzyskanych wyników ustalono, że w 2002 r. na terenie Mazowsza hospitalizowano 4955 chorych z ACS, w tym 41,3% przypadków stanowiły ACS z uniesieniem ST. Analiza wykazała, iż obecnie częściej niż w 2001 r. kierowano chorych na leczenie za pomocą pierwotnej PCI (62,5% vs. 53,0%), a rzadziej stosowano terapię trombolityczną (17,7% vs. 21,0%). W 2002 r. zmniejszyła się również liczba chorych z ACS z uniesieniem ST, u których nie podjęto próby reperfuzji (19,7 vs. 26,0%). Z analizy wynika również, że wśród chorych leczonych fibrynolitycznie złożone kryterium oceny, podobnie jak śmiertelność szpitalna, występowały częściej niż w 2001 roku - odpowiednio 24,2% vs. 20,1% i 15,7% vs. 11,7% przypadków. Jednak nie były to różnice znamienne. Natomiast częstość przypadków udaru mózgu zwiększyła się istotnie z 2,3% w 2001 r. do 5,0% w 2002 r. Wnioski: W województwie mazowieckim chorych z ACS z uniesieniem ST częściej kierowano na leczenie za pomocą pierwotnej PCI, niż stosowano u nich terapię fibrynolityczną. Pogarszające się wyniki leczenia trombolitycznego w latach 2001-2002 były rezultatem m.in. wydłużenia czasu dotarcia pacjenta do szpitala. Zmniejszenie liczby pacjentów, u których nie podjęto próby reperfuzji, jest wynikiem rozpowszechnienia pierwotnej PCI i stosowania leczenia fibrynolitycznego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 9-17

Leczenie fibrynolityczne ostrych zespołów wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST w 2002 roku

Wstęp: Zasadniczym postępowaniem w ostrych zespołach wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST jest jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi w zamkniętej tętnicy wieńcowej. Obecnie w takich przypadkach coraz częściej wykorzystuje się metodę pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI, percutaneous coronary intervention), która wypiera dotychczas powszechnie stosowane leczenie fibrynolityczne. Celem pracy była ocena wyników szpitalnych terapii trombolitycznej wśród chorych z ostrym zespołem wieńcowym (ACS) z przetrwałym uniesieniem ST, których nie kwalifikowano do pierwotnej PCI. Materiał i metody: Analizie poddano wyniki leczenia ACS w 15 ośrodkach kardiologicznych na terenie Mazowsza. Głównym złożonym kryterium oceny było wystąpienie zgonu z powodu choroby wieńcowej, rozpoznanie ponownego zawału serca i/lub wystąpienie udaru mózgu w trakcie obecnej hospitalizacji w grupie chorych leczonych fibrynolitycznie. Wyniki: Na podstawie uzyskanych wyników ustalono, że w 2002 r. na terenie Mazowsza hospitalizowano 4955 chorych z ACS, w tym 41,3% przypadków stanowiły ACS z uniesieniem ST. Analiza wykazała, iż obecnie częściej niż w 2001 r. kierowano chorych na leczenie za pomocą pierwotnej PCI (62,5% vs. 53,0%), a rzadziej stosowano terapię trombolityczną (17,7% vs. 21,0%). W 2002 r. zmniejszyła się również liczba chorych z ACS z uniesieniem ST, u których nie podjęto próby reperfuzji (19,7 vs. 26,0%). Z analizy wynika również, że wśród chorych leczonych fibrynolitycznie złożone kryterium oceny, podobnie jak śmiertelność szpitalna, występowały częściej niż w 2001 roku - odpowiednio 24,2% vs. 20,1% i 15,7% vs. 11,7% przypadków. Jednak nie były to różnice znamienne. Natomiast częstość przypadków udaru mózgu zwiększyła się istotnie z 2,3% w 2001 r. do 5,0% w 2002 r. Wnioski: W województwie mazowieckim chorych z ACS z uniesieniem ST częściej kierowano na leczenie za pomocą pierwotnej PCI, niż stosowano u nich terapię fibrynolityczną. Pogarszające się wyniki leczenia trombolitycznego w latach 2001-2002 były rezultatem m.in. wydłużenia czasu dotarcia pacjenta do szpitala. Zmniejszenie liczby pacjentów, u których nie podjęto próby reperfuzji, jest wynikiem rozpowszechnienia pierwotnej PCI i stosowania leczenia fibrynolitycznego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 9-17

Standard 12-lead electrocardiogram tele-transmission: Support in diagnosing cardiovascular diseases in operations undertaken by Warsaw-area basic medical rescue teams between 2009 and 2013

Background: Basic medical rescue teams (BMRTs) administer aid in the pre-hospital phase to people in a life-threatening condition. A tele-transmission and teleconsultation system (TTaTC) supports the team without a physician. The aim of the presented study was to evaluate the application and spectrum of use of a 12-lead ECG TTaTC in BMRT operations. Methods: Medical records of BMRTs in Warsaw from September 2009 to August 2013 regarding TTaTC were checked. Successful TTaTC, electrocardiography (ECG) results, sex, age, consultant advice, and decisions of BMRT leaders were analyzed. Results: BMRTs performed 28,557 12-lead ECG transmissions within the analyzed period. The teams recorded 26,208 (91.8%) successful tele-transmissions, while 2,349 tests (8.2%) failed to reach the TC. The average TTaTC time was 6 min 12 s. The most common reason for using the ECG TTaTC was chest pain. ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) was diagnosed in 2.1% of the cases, and non-ST segment elevation myocardial infarction — NSTEMI — in 3.8%. Cardiac arrhythmia was recorded in 20.5% of the events. TTaTC proved to be useful when making decisions on transporting patients to appropriate hospitals. One hundred percent of STEMI cases — all confirmed by TC — were transported directly to cardiac centers. Conclusions: 1. TTaTC constitutes an increasing support in BMRT everyday operations and is widely used. 2. Standard ECG TTaTC with a physician improved BMRT diagnostic capaci­ties and exerted a beneficial impact on cardiovascular patient segregation and target hospital selection. 3. It seems possible to expand the scope of operations performed by BMRT members based on TTaTC

Left atrial appendage thrombus in patients with atrial fibrillation who underwent oral anticoagulation

Background: Electric cardioversion of atrial fibrillation (AF) is associated with an increased risk of embolism, with embolic material existing in the heart cavities. The initiation of oral anticoagulation therapy reduces the risk of thromboembolic events. The aims of this study were to evaluate the prevalence of left atrial appendage (LAA) thrombi in non-valvular AF, to compare vitamin K antagonists (VKAs) and non-vitamin K oral anticoagulants (NOACs) with respect to thrombus prevalence, and to evaluate the rate of LAA thrombus persistence on repeat transesophageal echocardiography (TEE) after treatment change. Methods: We enrolled 160 consecutive AF patients who presented with an AF duration > 48 h and had undergone TEE before cardioversion. Results: Left atrial appendage thrombus was observed in 12 (7.5%) patients, and spontaneous echo contrast 4 was observed in 19 (11.8%) patients; the incidence was similar between the NOAC and VKA groups (8.9% vs. 3.6% and 12.4% vs. 18.5 %, respectively). Among patients on NOAC, thrombus prevalence was detected in 8.4% of users of rivaroxaban, 8% of users of dabigatran, and 12.5% of users of apixaban. Conclusions: The LAA thrombus developed in 7.5% of patients despite anticoagulation therapy, demonstrating similar prevalence rates among patients either on NOAC or VKA. Lower mean LAA flow velocity and a history of vascular disease were independent predictors of embolic material in the LAA. It seems that in the case of embolic materials in LAA under NOAC treatment, switching to VKA provides additional clinical benefit to the patients

Pre-hospital management protocols and perceived difficulty in diagnosing acute heart failure

Aim To illustrate the pre-hospital management arsenals and protocols in different EMS units, and to estimate the perceived difficulty of diagnosing suspected acute heart failure (AHF) compared with other common pre-hospital conditions. Methods and results A multinational survey included 104 emergency medical service (EMS) regions from 18 countries. Diagnostic and therapeutic arsenals related to AHF management were reported for each type of EMS unit. The prevalence and contents of management protocols for common medical conditions treated pre-hospitally was collected. The perceived difficulty of diagnosing AHF and other medical conditions by emergency medical dispatchers and EMS personnel was interrogated. Ultrasound devices and point-of-care testing were available in advanced life support and helicopter EMS units in fewer than 25% of EMS regions. AHF protocols were present in 80.8% of regions. Protocols for ST-elevation myocardial infarction, chest pain, and dyspnoea were present in 95.2, 80.8, and 76.0% of EMS regions, respectively. Protocolized diagnostic actions for AHF management included 12-lead electrocardiogram (92.1% of regions), ultrasound examination (16.0%), and point-of-care testings for troponin and BNP (6.0 and 3.5%). Therapeutic actions included supplementary oxygen (93.2%), non-invasive ventilation (80.7%), intravenous furosemide, opiates, nitroglycerine (69.0, 68.6, and 57.0%), and intubation 71.5%. Diagnosing suspected AHF was considered easy to moderate by EMS personnel and moderate to difficult by emergency medical dispatchers (without significant differences between de novo and decompensated heart failure). In both settings, diagnosis of suspected AHF was considered easier than pulmonary embolism and more difficult than ST-elevation myocardial infarction, asthma, and stroke. Conclusions The prevalence of AHF protocols is rather high but the contents seem to vary. Difficulty of diagnosing suspected AHF seems to be moderate compared with other pre-hospital conditions

Jatrogenna hiperkaliemia u osób starszych. Stany zagrożenia życia. Miejsce sztucznej stymulacji serca. Opis 3 przypadków

Abstract: Three elderly patients with severe symptomatic bradyarrhythmia due to iatrogenic hyperkaliemia are presented. In all patients potassium - lowering therapy was effective; two patients required temporary pacing. The issue of iatrogenic hyperkaliemia and treatment options are discussed

Zawał serca u chorego z hemofilią typu A

Abstract: A 43-year-old men with hemophilia A was admitted to CCU due to anginal pain lasting for sixteen hours. ECG revelated anterior wall myocardial infarction and elevated CK and MB-CK levels confirmed the diagnosis. Exercise test performed later was positive and the patient underwent elective coronary angiography which showed 90% stenosis of left anterior descending (LAD) and closed circumflex coronary artery. Next, angioplasty of LAD, preceded by antihemophilic globulin (factor VIII) administration, was successfully performed