List do Czytelników

–

Endogenous avidin biotin activity (EABA) in thyroid pathology: immunohistochemical study

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Immunohistochemical methods based on the high affinity of avidin and biotin (e.g. ABC, LSAB) are characterized by high sensitivity and are widely used for detection of immunologic reaction. However, a non-specific reaction, observed in frozen tissues and in paraffin-embedded material, increasing after heat induced epitope retrieval (HIER), and caused either by endogenous biotin or any another chemical compound with high affinity for avidin, may lead to diagnostic mistakes. The aim of our investigation is to study presence of endogenous avidin biotin activity (EABA) in thyrocytes originating from various thyroid pathological lesions (neoplastic and non-neoplastic).</p> <p>Materials and methods</p> <p>The immunohistochemical study was performed on paraffin-embedded specimens of surgically resected thyroid tissue from 97 patients with thyroid diseases: 65 patients with papillary carcinoma (PTC), 11 patients with nodular goiter in whom features of benign papillary hyperplasia were found, 9 with lymphocytic thyroiditis (LT), 8 with follicular adenoma, and 4 patients with follicular carcinoma. In PTC immunohistochemical study was performed both in primary tumors and in lymph node metastases. After HIER, incubation with streptavidin from LSAB+ (DakoCytomation) kit was done.</p> <p>Results</p> <p>Strong cytoplasmic EABA was observed in 56 of 65 (87.5%) PTC and in oxyphilic cells in 8 of 9 cases of LT. Significant correlation between EABA in primary PTC tumor and EABA in lymph node metastases was stated. Normal surrounding thyroid tissues showed absence or weak EABA. Aberrant intranuclear localization of biotin was noted in morules of cribriform-morular variant of PTC. No statistically significant correlation between patient's age, sex, metastases presence and EABA was observed.</p> <p>Conclusion</p> <p>Among thyroid lesions, false positive reactions are highly probable in papillary thyroid carcinoma and in lymphocytic thyroiditis if immunohistochemical detection is used on systems containing (strept)avidin. The most probable reason is the high endogenous biotin content.</p

Transcriptional profiles of pilocytic astrocytoma are related to their three different locations, but not to radiological tumor features

List of genes differentiating between pilocytic astrocytomas by different clinical features (DOCX 117 kb

Klasyfikacja molekularna gruczolaków przysadki: w poszukiwaniu kryteriów przydatnych do badań wysokoprzepustowych

  Introduction: The mechanism of pathogenesis of pituitary adenomas is still unknown, and it shows differences in pituitary cells of different origin. The aim of our study was to analyse the gene expression profile of pituitary hormones and their precursor genes: PRL, GH, POMC, TSHb, LHb, FSHb, and CGA by QPCR in particular types of pituitary adenomas, and to evaluate the results in the context of sample selection for microarray studies. Material and methods: Analysis of the gene expression profile was performed in 84 samples of pituitary adenomas, by real-time quantitative PCR (QPCR). Results: As expected, expression of GH gene was significantly higher in somatotropinomas than in prolactinomas (p &lt; 0.05). For POMC gene we noticed lower expression in all pituitary adenomas, except adrenocorticotropinomas (p &lt; 0.05). In the case of PRL gene, the highest expression was observed; PRL+ adenomas were in third place. LHb and FSHb genes showed the highest expression, respectively, in LH-producing and FSH-producing pituitary adenomas; however, our analysis did not show statistically significant differences between LH-producing and FSH-producing adenomas. Conclusions: Our study showed that GH is a characteristic gene for somatotropinomas. We drew a similar conclusion for POMC gene and adrenocorticotropinomas. However, the results that we obtained for PRL, TSHb, LHb, FSHb, and CGA genes indicate that evaluation of gene expression is not sufficient for classification of particular subtypes of pituitary adenomas. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 148–156)    Wstęp: Mechanizm odpowiedzialny za patogenezę gruczolaków przysadki nie został jeszcze w pełni wyjaśniony i wykazuje różnice w różnych typach komórek przysadki. Celem badania była analiza profilu ekspresji genów kodujących hormony przysadkowe i ich prekursory: PRL, GH, POMC, TSHb, LHb, FSHb, CGA w poszczególnych typach gruczolaków przysadki oraz ocena uzyskanych wyników w kontekście wyboru próbek do badań mikromacierzowych. Materiał i metody: Analizę ekspresji genów przeprowadzono za pomocą ilościowej reakcji PCR w czasie rzeczywistym (QPCR) na materiale 84 gruczolaków przysadki. Wyniki: Ekspresja genu GH była znamiennie wyższa w gruczolakach somatotropinowych (GH+) w porównaniu z prolaktynowymi (PRL+). Zaobserwowano również wzrost ekspresji tego genu w guzach GH+ w stosunku do gruczolaków immunohistochemicznych ujemnych. Dla genu POMC wykazano niską ekspresję we wszystkich badanych grupach gruczolaków, z wyjątkiem gruczolaków kortykotropinowych (ACTH+). Najwyższą ekspresję genu PRL zaobserwowano w gruczolakach somatotropinowych; gruczolaki prolaktynowe były na trzecim miejscu. Dla genów LHb i FSHb nie zaobserwowano statystycznie znamiennych różnic pomiędzy gruczolakami LH+ i FSH+. Wnioski: W niniejszym badaniu potwierdzono, że gen GH jest charakterystyczny dla gruczolaków somatotropinowych, podobnie jak gen POMC dla gruczolaków kortykotropinowych. Jednakże, wyniki uzyskane dla genów PRL, TSHb, LHb, FSHb i CGA wskazują, że ocena ekspresji genów nie jest wystarczająca dla prawidłowej klasyfikacji poszczególnych podtypów gruczolaków przysadki. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 148–156)

Powikłania endokrynne immunoterapii nowotworów złośliwych

Immunoterapia z użyciem przeciwciał monoklonalnych — inhibitorów punktów kontroli immunologicznej — jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną onkologii klinicznej, szansą dla wielu chorych z zaawansowaną i uogólnioną chorobą nowotworową. Aktywacja układu odpornościowego w zakresie czynności limfocytów T może równocześnie doprowadzić do reakcji autoimmunizacyjnej, niszczenia zdrowych narządów i do poważnych działań niepożądanych, w tym dotyczących układu wydzielania wewnętrznego. W przedstawianej pracy omówiono możliwe powikłania endokrynne immunoterapii z użyciem obecnie stosowanych inhibitorów punktów kontroli immunologicznej (CTLA-4, PD-1, PD-L1/L2) z uwzględnieniem rodzaju i częstości działań niepożądanych, objawów oraz postępowania w zależności od stopnia toksyczności. Brak właściwego rozpoznania patologii dotyczącej układu hormonalnego może w niekorzystnych okolicznościach zadecydować o ostatecznym niepowodzeniu leczenia i przesądzić o losie chorego. Z uwagi na gwałtowny w ostatnich latach postęp w dziedzinie immunoterapii należy spodziewać się rosnącej liczby leczonych chorych. Perspektywa ta wymusza na nas, specjalistach endokrynologach, poznanie tej nowej i ważnej strategii leczenia onkologicznego

Endocrine complications of cancer immunotherapy

Immunotherapy using monoclonal antibodies — checkpoint inhibitors — is a dynamically evolving discipline of clinical oncology and a new hope for patients with advanced and disseminated cancer. However, the activation of T-lymphocytes can at the same time lead to autoimmune response and destruction of healthy organs, which is a serious adverse effect that can also affect the endocrine system. Here we present possible endocrine complications of immunotherapy with contemporary inhibitors of immune checkpoints (CTLA-4, PD-1, PD-L1/L2), their frequency, symptoms, and proposed grade-dependent treatment.Failure to diagnose endocrine pathology can in adverse circumstances lead to treatment failure and condemn the patient’s fate. Due to tremendous progress in cancer immunotherapy during the last few years and an increase in the number of treated patients, endocrinologists should become acquainted with the specificity of this mode of oncological treatment

Znaczenie bisoprololu w profilaktyce przerostu mięśnia sercowego u chorych leczonych supresyjnie L-tyroksyną po operacji zróżnicowanego raka tarczycy

Introduction: Patients with differentiated thyroid carcinoma have to undergo radical surgical treatment, which includes total thyreoidectomy, radioiodine therapy and a life-time supressive therapy with L-thyroxine. The aim of this study was a prospective evaluation of left ventricular hypertrophy during L supressive-thyroxine treatment in patients treated for differentiated thyroid carcinoma. Material and methods: The examined group comprised 50 patients with differentiated thyroid carcinoma, treated by total thyroidectomy and 131I therapy. Echocardiographic measurements were needed for estimation of left ventricular mass and its index, according to recommendations of American Echocardiography Society. Results: During two-years long supressive therapy we observed a significant rise in left ventricular mass. In woman group left ventricular mass was increased from 168 &#177; 39 g to 204 &#177; 45 g (p < 0.001) and in men from 205 &#177; 60 to 320 &#177; 21 g. Likewise, left ventricular mass index was increased in women group from 96 &#177; 18 g/m&#178; to 116 &#177; 25 g/m&#178; (p < 0.001) and in men group from 107 &#177; 37 g/m&#178; to 158 &#177; 28 g/m&#178;. Simultaneous treatment with bisoprolol caused a regression of left myocardial hypertrophy. Already after 6 months of simultaneous treatment with L-tyroxin and bisoprolol, for left ventricular mass was reduced to normal: in woman 165 &#177; 35 g, and in men to 178 &#177; 38 g. Analogous results were obtained left ventricular mass index. After 6 months it was reduced to 94 &#177; 12 g/m&#178; in woman and in men to 132 &#177; 32 g/m&#178;. Conclusions: 1. In differentiated thyroid cancer patients, treated postoperatively with L-thyroxine supressive therapy, left ventricular hypertrophy is observed already during the first year of supressive therapy and progresses during the next year of treatment. 2 Addition of a beta-adrenergic antagonist to supressive doses of L-thyroxine causes a regression of left ventricular hypertrophy, thus, beta-adrenergic antagonists should be administred in this group of patients. (Pol J Endocrinol 2007; 58 (5): 384-396)Wstęp: Chorzy, u których rozpoznano zróżnicowanego raka tarczycy, należy poddać leczeniu operacyjnemu. Uzupełnieniem leczenia operacyjnego jest leczenie jodem radioaktywnym oraz terapia supresyjnymi dawkami L-tyroksyny. Celem pracy była prospektywna ocena wpływu leczenia supresyjnego na mięsień sercowy u chorych na raka tarczycy w aspekcie jego przerostu i możliwości zapobiegania ujemnym kardiologicznym skutkom tej terapii. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 50 chorych z rozpoznanym zróżnicowanym rakiem tarczycy. Wszystkim badanym 4-krotnie wykonano badania echokardiograficzne. Na podstawie badania echokardiograficznego obliczono masę, a na jej podstawie indeks masy lewej komory według zaleceń Amerykańskiego Towarzystwa Echokardiograficznego. Oceniono zależności między masą lewej komory a czasem trwania terapii supresyjnej. Wyniki: W czasie 2-letniego leczenia supresyjnego obserwowano stopniowy znamienny statystycznie wzrost masy lewej komory. U kobiet masa lewej komory w ciągu 2 lat podwyższyła się z wartości 168 &#177; 39 g do 204 &#177; 45 g (p < 0,001), a u mężczyzn z 205 &#177; 60 g do 320 &#177; 21 g. Indeks masy lewej komory w czasie 24 miesięcy leczenia u kobiet wzrósł z 96 &#177; 18 g/m&#178; do 116 &#177; 25 g/m&#178; (p < 0,001), a u mężczyzn z 107 &#177; 37 g/m&#178; do 158 &#177; 28 g/m&#178;. Dołączenie wybranej grupie chorych bisoprololu już po 6 miesiącach leczenia supresyjnego umożliwiło uzyskanie regresji przerośniętego mięśnia sercowego. Masa lewej komory u kobiet po 6 miesiącach łącznego stosowania tyroksyny i bisoprololu powróciła do wartości obserwowanych przed operacją, czyli 165 &#177; 35 g (przed operacją 168 &#177; 39 g), a u mężczyzn 178 &#177; 38 g (przed operacją 205 &#177; 60 g). Podobne tendencje dotyczyły indeksu masy lewej komory. Po 6 miesiącach łącznego stosowania supresyjnych dawek tyroksyny i leku blokującego receptor b1-adrenergiczny w sercu uzyskano powrót do wartości indeksu obserwowanych w pierwszym badaniu, przed leczeniem operacyjnym: u kobiet 94 &#177; 12 g/m&#178; (w porównaniu z 96 &#177; 18 g/m&#178;) i odpowiednio u mężczyzn 132 &#177; 32 g/m&#178; (w porównaniu z 107 &#177; 37 g/m&#178;). Wnioski: 1. U chorych na raka tarczycy leczonych pooperacyjnie supresyjnymi dawkami tyroksyny dochodzi do przerostu mięśnia lewej komory już w czasie pierwszego roku leczenia. 2. Dołączenie do supresyjnych dawek tyroksyny leku blokującego receptor b1-adrenergiczny (bisoprolol) w sercu pozwala uzyskać regresję przerośniętego mięśnia sercowego lewej komory. Jest zatem uzasadnione prowadzenie leczenia supresyjnego łącznie z lekiem blokującym receptory b1-adrenergiczne w sercu w celu profilaktyki przerostu mięśnia lewej komory. (Endokrynol Pol 2007; 58 (5): 384-396