Non-Markovian quantum state diffusion for absorption spectra of molecular aggregates

In many molecular systems one encounters the situation where electronic excitations couple to a quasi-continuum of phonon modes. That continuum may be highly structured e.g. due to some weakly damped high frequency modes. To handle such a situation, an approach combining the non-Markovian quantum state diffusion (NMQSD) description of open quantum systems with an efficient but abstract approximation was recently applied to calculate energy transfer and absorption spectra of molecular aggregates [Roden, Eisfeld, Wolff, Strunz, PRL 103 (2009) 058301]. To explore the validity of the used approximation for such complicated systems, in the present work we compare the calculated (approximative) absorption spectra with exact results. These are obtained from the method of pseudomodes, which we show to be capable of determining the exact spectra for small aggregates and a few pseudomodes. It turns out that in the cases considered, the results of the two approaches mostly agree quite well. The advantages and disadvantages of the two approaches are discussed

Modification of emission properties of ZnO layers due to plasmonic near-field coupling to Ag nanoislands

A simple fabrication method of Ag nanoislands on ZnO films is presented. Continuous wave and time-resolved photoluminescence and transmission are employed to investigate modifications of visible and UV emissions of ZnO brought about by coupling to localized surface plasmons residing on Ag nanoislands. The size of the nanoislands, determining their absorption and scattering efficiencies, is found to be an important factor governing plasmonic modification of optical response of ZnO films. The presence of the Ag nanoislands of appropriate dimensions causes a strong (threefold) increase in emission intensity and up to 1.5 times faster recombination. The experimental results are successfully described by model calculations within the Mie theory.Comment: 14 pages, 5 figure

Wpływ stresu proliferacyjnego na nabytą i wrodzoną odpowiedź immunologiczną

Starzenie się człowieka jest wciąż uznawane za jedno z najbardziej złożonych zjawisk w biologii.Dotyka wszystkich komórek i tkanek, prowadząc do stopniowej utraty ich funkcji, spadkuich aktywności podziałowej oraz wadliwej odpowiedzi komórkowej na bodźce. Jednym z głównychmechanizmów starzenia komórkowego jest stres proliferacyjny, który skutkuje skracaniemsię telomerów, uszkodzeniem DNA oraz odkładaniem się w komórkach białek wtrętowych. Allogeniczneprzeszczepienie krwiotwórczych komórek progenitorowych (allo-HCT) może służyćjako dobry model starzenia komórkowego. W niniejszej pracy podsumowano proces starzeniasię układu immunologicznego i wpływ stresu proliferacyjnego na wrodzoną i nabytą odpowiedźimmunologiczną, której wykładnikiem są zjawiska immunosenescencji oraz inflammagingu,w kontekście jatrogennego stresu proliferacyjnego, indukowanego przez allo-HCT

Impact of proliferative stress on both adaptive and innate immune response

Human ageing is by far one of the most complex biological phenomena which affects all cells and tissues, leading to gradual loss of function, decrement in proliferative activity, and impaired cellular response. One of the key mechanisms of cellular ageing is proliferative stress which results in telomeric attrition, DNA damage, and deposition of senescence-associated proteins. Allogeneic hematopoietic cells transplantation (allo-HCT) serves as a good model for cellular ageing. Here we review the ageing of the immune system and the impact of proliferative stress on both innate and adaptive immune response, reflected by immunosenescence and inflammageing phenomena, in the context of iatrogenic proliferative stress induced by allo-HCT.Human ageing is by far one of the most complex biological phenomena which affects all cells and tissues, leading to gradual loss of function, decrement in proliferative activity, and impaired cellular response. One of the key mechanisms of cellular ageing is proliferative stress which results in telomeric attrition, DNA damage, and deposition of senescence-associated proteins. Allogeneic hematopoietic cells transplantation (allo-HCT) serves as a good model for cellular ageing. Here we review the ageing of the immune system and the impact of proliferative stress on both innate and adaptive immune response, reflected by immunosenescence and inflammageing phenomena, in the context of iatrogenic proliferative stress induced by allo-HCT

Serological Survey of \u3ci\u3eLeptospira\u3c/i\u3e Infection in Arabian Horses in Poland

Leptospirosis is one of the most common zoonotic infections worldwide, including in most livestock, some companion animals, horses, wildlife, and humans. Epidemiological estimation of its prevalence in all species is difficult due to the variety of clinical presentations and challenges regarding laboratory diagnosis. The purpose of this study was to measure the seroprevalence of leptospiral infection in Arabian horses kept in the largest breeding farms in Poland, representing over 15% of the Polish Arabian horse population. Leptospira antibodies were detected by MAT (cut-off 1:100) in 33.2% of serum samples (204 of 615 animals) (CI 95%: 29.6–37.0%), most frequently reacting with the serovar Grippotyphosa, similar to previous reports in populations of randomly selected horses. These results indicated high Leptospira seropositivity, thus, although any form of clinical leptospirosis is rare, it may be postulated that the leptospiral exposure is widespread

Combined optical coherence tomography morphologic and fractional flow reserve hemodynamic assessment of non- culprit lesions to better predict adverse event outcomes in diabetes mellitus patients: COMBINE (OCT–FFR) prospective study. Rationale and design

Contains fulltext : 172158.pdf (publisher's version ) (Open Access)BACKGROUND: Fractional flow reserve (FFR) is a widely used tool for the identification of ischaemia-generating stenoses and to guide decisions on coronary revascularisation. However, the safety of FFR-based decisions in high-risk subsets, such as patients with Diabetes Mellitus (DM) or vulnerable stenoses presenting thin-cap fibro-atheroma (TCFA), is unknown. This study will examine the impact of optical coherence tomography (OCT) plaque morphological assessment and the identification of TCFA, in combination with FFR to better predict clinical outcomes in DM patients. METHODS: COMBINE (OCT-FFR) is a prospective, multi-centre study investigating the natural history of DM patients with >/=1 angiographically intermediate target lesion in three subgroups of patients; patients with FFR negative lesions without TCFA (group A) and patients with FFR negative lesions with TCFA (group B) as detected by OCT and to compare these two groups with each other, as well as to a third group with FFR-positive, PCI-treated intermediate lesions (group C). The study hypothesis is that DM patients with TCFA (group B) have a worse outcome than those without TCFA (group A) and also when compared to those patients with lesions FFR </=0.80 who underwent complete revascularisation. The primary endpoint is the incidence of target lesion major adverse cardiac events (MACE); a composite of cardiac death, myocardial infarction or rehospitalisation for unstable/progressive angina in group B vs. group A. CONCLUSION: COMBINE (OCT-FFR) is the first prospective study to examine whether the addition of OCT plaque morphological evaluation to FFR haemodynamic assessment of intermediate lesions in DM patients will better predict MACE and possibly lead to new revascularisation strategies. Trial Registration Netherlands Trial Register: NTR5376

Comparison of mid-term results of transcatheter aortic valve implantation in high-risk patients with logistic EuroSCORE ≥ 20% or < 20%

Wstęp: Przezcewnikowa implantacja zastawki aortalnej (TAVI) jest ustaloną metodą leczenia wybranych chorych ze zwężeniem zastawki aortalnej. Według wspólnego stanowiska ekspertów, Europejskiego Towarzystwa Torakochirurgów i Kardiochirurgów, Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Asocjacji Interwencji Sercowo-Naczyniowych, opublikowanego w 2008 r. TAVI powinno się wykonywać u chorych z grupy wysokiego ryzyka chirurgicznego z logistic EuroSCORE (log ES) ≥ 20%. Istnieje natomiast niewiele doniesień na temat TAVI u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka chirurgicznego, ale z log ES &lt; 20%. Cel: Celem pracy było porównanie wyników TAVI u chorych z log ES ≥ 20% z rezultatami uzyskanymi u pacjentów z log ES &lt; 20%, którzy ze względu na inne choroby współtowarzyszące zostali ostatecznie zdyskwalifikowani z leczenia operacyjnego. Metody i wyniki: W okresie od stycznia 2009 do grudnia 2011 r. TAVI wykonano u 93 chorych, którzy zastali podzieleni na dwie grupy. Grupę 1 stanowiło 59 (63.4%) pacjentów z log ES ≥ 20%, a grupę 2 — 34 (36,6%) osób z log ES &lt; 20%. Średnia wartość Log ES wynosiła 30,9 ± 9,7% w grupie 1 oraz 12,7 ± 4,9% w grupie 2 (p &lt; 0,001). Chorzy z grupy 1 byli starsi (82,9 ± 5,9 vs. 78,7 ± 7,8 roku; p = 0,01), charakteryzowali się niższą frakcją wyrzutową lewej komory (51,5 ± 14% vs. 60,4 ± 9,6%; p = 0,002), wyższym ciśnieniem skurczowym w tętnicy płucnej (56 ± 11 vs. 49 ± 10,6 mm Hg; p = 0,02) oraz gorszą funkcją nerek (GFR 51,3 ± 18,4 vs. 60,6 ± 16,6 ml/min/m2; p = 0,02). Przeżycie po roku i po 2 latach było porównywalne i wynosiło 76,6% i 69,0% oraz 89,0% i 83,6% odpowiednio w grupie 1 i 2 (p = NS), natomiast częstość wy­stępowania zgonów sercowych po roku i po 2 latach była istotnie wyższa w grupie 1 (21,4% i 28,6%) niż w grupie 2 (8,1% i 10,8%) (p = 0,02). Wnioski: Wyniki niniejszej pracy pokazują, że częstość występowania zgonów sercowych w okresie 2-letniej obserwacji po TAVI jest wyższa u chorych z grupy wysokiego ryzyka chirurgicznego z log ES ≥ 20% niż u pacjentów zdyskwalifikowanych z leczenia chirurgicznego przez Zespół Sercowy, ale z log ES &lt; 20%.Background: Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) is an established treatment method in selected high-risk patients with severe aortic stenosis. However, data on which patients gain most benefit from this procedure is still limited. According to the European consensus document, TAVI is recommended for high-risk patients with logistic EuroSCORE (log ES) ≥ 20%. To date, little is known about TAVI outcomes in patients with log ES &lt; 20%. Aim: To evaluate outcomes of TAVI in high-risk patients with log ES ≥ 20% in comparison with high-risk patients with log ES &lt; 20%. Methods and results: Of 93 patients who underwent TAVI at our institution between January 2009 and December 2011, we identified 59 (63.4%) patients with log ES ≥ 20% (Group 1) and 34 (36.6%) patients with log ES &lt; 20% (Group 2). The mean log ES was 30.9 ± 9.7% in Group 1 and 12.7 ± 4.9% in Group 2 (p &lt; 0.01). Significant differences were found between the two groups in regard to age (82.9 ± 5.9 vs. 78.7 ± 7.8 years, p = 0.001), left ventricular ejection fraction (51.5 ± 14% vs. 60.4 ± 9.6%, p = 0.002), pulmonary artery systolic pressure (56 ± 11 vs. 49 ± 10.6 mm Hg, p = 0.02), and glomerular filtration rate (51.3 ± 18.4 vs. 60.6 ± 16.6 mL/min/m2, p = 0.02). Survival rates at 1 and 2 years were 76.6% and 69.0% in Group 1 and 89.0% and 83.6% in Group 2 (p = NS). However, cardiovascular mortality at 1 and 2 years was higher in Group 1 compared to Group 2 (21.4% and 28.6% vs. 8.1% and 10.8% in Groups 1 and 2, respectively). Conclusions: The results of this study demonstrate that at 2 years of follow-up, TAVI in high-risk patients with log ES ≥ 20% was associated with a higher cardiovascular mortality compared to high-risk patients with log ES &lt; 20%

Transcatheter aortic valve implantation in patients with bicuspid aortic valve: a series of cases

Wstęp: Obecność dwupłatkowej zastawki aortalnej (BAV) uważa się za względne przeciwwskazanie do zabiegu przezcewnikowej implantacji zastawki aortalnej (TAVI), a leczenie chirurgiczne pozostaje metodą z wyboru w przypadku jej ciasnego zwężenia. Procedura TAVI nie jest zalecana w tej grupie chorych m.in. ze względu na owalny kształt pierścienia zastawki dwupłatkowej w porównaniu z pierścieniem prawidłowej (trójpłatkowej) zastawki, co zwiększa ryzyko dysfunkcji i zniekształcenia protezy. Dwupłatkowa zastawka aortalna stanowiła kryterium wyłączenia w większości badań klinicznych dotyczących TAVI i brakuje dokładnych danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności takiego postępowania w tej grupie chorych. Cel: Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i skuteczności TAVI u pacjentów z ciasnym zwężeniem BAV. Metody: Analizie poddano grupę 104 pacjentów przyjętych do Instytutu Kardiologii w celu wykonania TAVI w okresie od stycznia 2009 r. do maja 2012 r. W ramach kwalifikacji do zabiegu wykonano echokardiograficzne badania przezklatkowe i przezprzełykowe oraz tomografię komputerową serca, aorty i jej rozgałęzień. Odpowiednie pomiary i analiza danych z badań obrazowych umożliwiły wybór optymalnego dostępu przeznaczyniowego, dobranie protezy zastawkowej i właściwe zaplanowanie zabiegu. Dwupłatkową zastawkę aortalną zidentyfikowano u 7 pacjentów (6,7%; średni wiek 77,7 roku), których poddano bardziej szczegółowej analizie. Pacjenci ci mieli zdiagnozowaną ciasną objawową stenozę aortalną ze średnim polem powierzchni przekroju zastawki 0,55 cm2 (0,46–0,7 cm2). Wszyscy zostali zdyskwalifikowani z zabiegu chirurgicznej wymiany zastawki aortalnej ze względu na wysokie ryzyko operacyjne (uśredniony wynik logistic Euroscore 19,9%). Wykonano TAVI z wykorzystaniem systemow CoreValve (5 osób) lub Sapien (2 chorych). Następnie przeanalizowano prospektywne wyniki długoterminowej obserwacji klinicznej i echokardiograficznej w punktach czasowych: 30 dni, 6 miesięcy i 12 miesięcy po zabiegu. Wyniki: U 1 pacjenta w tomografii komputerowej zaobserwowano eliptyczne zniekształcenie implantowanej protezy, jednak bez istotnej klinicznie dysfunkcji zastawki. Jeden pacjent zmarł w ciągu 30 dni po TAVI z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Pozostali, którzy przeżyli, charakteryzowali się małą do umiarkowanej niedomykalnością aortalną w punkcie czasowym wynoszącym 30 dni. W kolejnych punktach czasowych nie zaobserwowano progresji niedomykalności aortalnej. Po roku od zabiegu 6 spośród 7 pacjentów pozostawało przy życiu. Wszyscy oni osiągnęli istotną poprawę funkcjonalną ocenianą wg klasyfikacji New York Heart Association. Wnioski: Zabieg TAVI może stanowić alternatywną opcję terapeutyczną dla pacjentów z ciasną stenozą BAV. Według obserwacji autorów niniejszej pracy metoda ta cechuje się względnie niską śmiertelnością i dobrymi wynikami w obserwacji 30-dniowej, 6- oraz 12-miesięcznej.Background: Bicuspid aortic valve (BAV) has been considered a relative contraindication for transcatheter aortic valve implantation (TAVI). Due to more oval shape of the BAV annulus compared to tricuspid aortic valve, the procedure has been discouraged because of an increased risk of stent assembly displacement, uneven expansion, post-procedure paravalvular leakage, stent valve distortion, or other malfunction after implantation. For the same reasons patients with BAV have been excluded from the majority of clinical TAVI trials. Aim: To evaluate the efficacy and safety of TAVI in patients with BAV stenosis. Methods: We analysed a group of 104 patients admitted to our institution for TAVI between January 2009 and May 2012. During pre-procedure evaluation, transthoracic and transoesophageal (TEE) echocardiography as well as angio-computed tomography (CT) scan were performed to assess aortic valve anatomy and morphology. Appropriate measurements and detailed analyses of imaging data have been accomplished to select optimal access site, prosthesis size as well as to plan the procedure. BAVs were recorded in seven patients (6.7%; mean age 77.7 years). These patients presented with severe symptomatic aortic valve stenosis with a mean aortic valve area of 0.55 cm2 (0.46–0.7 cm2) as measured in TEE. All of the patients had been disqualified from surgical valve replacement due to high surgical risk with a mean logistic Euroscore of 19.9%. All of them successfully underwent TAVI using CoreValve (n = 5) or Sapien (n = 2) valves. Follow-up was completed at 30 days, and six and 12 months after the procedure. Results: During follow-up one patient developed an elliptic distortion of the aortic prosthesis in CT, although it did not result in significant malfunctioning of the implant. One patient died of infective endocarditis 30 days after the procedure. Survivors at 30-day follow-up had mild to moderate aortic insufficiency, and it did not deteriorate after six months. At one year follow-up six out of seven patients remained alive. They achieved significant functional improvement by New York Heart Association class compared to baseline. Conclusions: TAVI may constitute an alternative treatment option for high-risk patients with BAV, resulting in a low periprocedural mortality rate, and good 30-day, six-month, and one-year outcomes