Skuteczność rituximabu w leczeniu nawrotu zespołu nerczycowego po transplantacji nerki o przebiegu klinicznym zależnym od plazmaferezy - opis przypadku

Leczenie nawrotu zespołu nerczycowego po transplantacji nerki jest trudne i w znacznej części przypadków nieskuteczne. Stosowane dotąd metody leczenia - nasilenie immunosupresji oraz powtarzana plazmafereza - nie są skuteczne u około połowy chorych. W przedstawianym przypadku 5,5-letniego pacjenta z natychmiastowym nawrotem zespołu nerczycowego po transplantacji po wykonaniu 18 zabiegów plazmaferezy stwierdzono "zależność" choroby od wymiany osocza - po zabiegu białkomocz zmniejszał się i ponownie zwiększał. Do leczenia włączono rituximab w dawce 4 × 375 mg/m2 i.v. pod kontrolą liczby komórek B CD19. Uzyskano długotrwałą (8-miesięczną) remisję, której towarzyszyła deplecja komórek B CD19 z krążenia. Nie odnotowano działań niepożądanych tego leczenia

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej dotyczące leków stymulujących erytropoezę

Ogólne wskazania do stosowania środków stymulujących erytropoezę (ESA, erythropoiesis stimulating agents) u dzieci z przewlekłą chorobą nerek są określone w odpowiednich zaleceniach. Częstość występowania niedokrwistości w tej populacji może być niedoszacowana i zastosowanie odpowiednich definicji (&#8211;2 SD i < 5. percentyla normy dla wieku) zwiększyłoby częstość jej rozpoznawania. W Polsce około 90% dzieci dializowanych, około 20% dzieci z przewlekłą chorobą nerek i około 5% dzieci po transplantacji nerki otrzymuje ESA. Dostępność poszczególnych odmian ESA u dzieci jest ograniczona wymogami rejestracyjnymi w tej grupie wiekowej. U dzieci istnieje zależność farmakokinetyki ESA od wieku pacjenta i duża zmienność parametrów farmakokinetycznych. Ze względu na to, że wskazania do zastosowania ESA mogą dotyczyć chorych już od 2. stadium przewlekłej choroby nerek, nie powinny być one ograniczane do stadiów 4. i 5., rozpoznawanych jedynie na podstawie wyliczonego wskaźnika filtracji kłębuszkowej. Forum nefrologiczne 2011, tom 4, nr 2, 189&#8211;19

Transient Elastography for Detection of Liver Fibrosis in Children With Autosomal Recessive Polycystic Kidney Disease

Introduction: Congenital hepatic fibrosis (CHF) is invariably present in all patients with autosomal recessive polycystic kidney disease (ARPKD) but is usually clinically asymptomatic. The portal hypertension in the course of CHF develops and progresses over time, so an early detection of liver fibrosis remains crucial.Aim: The aim of the study was to evaluate a predictive value of transient elastography for evaluating liver disease progress in pediatric ARPKD patients.Material and Methods: The study group encompassed 21 pediatric patients with ARPKD and 20 healthy children (control group) from The Children's Memorial Health Institute in Warsaw, Poland. Liver fibrosis was determined by assessing the liver stiffness (LS) with transient elastography (FibroScan®, FS) using size-appropriate probes. In ARPKD group the laboratory findings, results of an abdominal ultrasound examination, and an endoscopic gastroduodenoscopy were also analyzed.Results: Compared with healthy controls, patients with ARPKD had significantly increased median LS values (22 vs. 4.25 kPa, p &lt; 0.0001). Based on FS results, ARPKD group was divided into two subgroups: patients (n = 5) with LS results suggestive of no fibrosis or minimal fibrosis (LS &lt; 6.9 kPa, METAVIR fibrosis stage 0–1) and patients (n = 16) with LS results suggestive of at least significant liver fibrosis (LS ≥ 6.9 kPa, METAVIR fibrosis stage 2–4). In the first subgroup (no fibrosis or minimal fibrosis), all patients had no signs of portal hypertension. In the subgroup with at least significant liver fibrosis, splenomegaly was observed in 87.5% of patients and thrombocytopenia in 69% of patients. An endoscopic gastroduodenoscopy was performed in 15 out of 21 ARPKD patients, nine patients (60%) had esophageal varices. All of these patients had LS results suggestive of at least significant liver fibrosis.Conclusions: TE by FibroScan can be used as an additional method for evaluating liver disease progress in pediatric ARPKD patients

Comparative pharmacokinetics of tacrolimus in stable pediatric allograft recipients converted from immediate-release tacrolimus to prolonged-release tacrolimus formulation.

n/

Therapeutic Drug Monitoring of Tacrolimus Based on Volumetric Absorptive Microsampling Technique (VAMS) in Renal Transplant Pediatric Recipients—LC-MS/MS Method Development, Hematocrit Effect Evaluation, and Clinical Application

Tacrolimus (TAC) is post-transplant pharmacotherapy’s most widely used immunosuppressant. In routine clinical practice, frequent uncomfortable venipuncture is necessary for whole-blood (WB) collection to check trough TAC levels. Volumetric absorptive microsampling (VAMS) is an alternative strategy to WB collection. In this study, we aimed to validate and develop a liquid chromatography–tandem mass spectrometry (LC-MS/MS) method for TAC quantification in WB and VAMS samples. After extraction with water and protein precipitation, the samples were directly analyzed using LC-MS/MS. Whole-blood and VAMS capillary-blood samples were collected from 50 patients treated with TAC during the follow-up visits. The cross-correlation between the developed methods was evaluated using Passing–Bablok regression and a Bland–Altman bias plot. The matrix effect (ME) and carry-over were insignificant for both scenarios. There was a high correlation between the processes and no significant clinical deviation. LC-MS/MS methods were successfully developed and validated in the 0.5–60 ng/mL calibration range. This study demonstrated and confirmed the utility of VAMS-based TAC monitoring in the pediatric population. This is the first study to directly develop and validate the VAMS LC-MS/MS method for evaluating the hematocrit effect in the pediatric population. The statistical correlation between immunochemical and VAMS-based methods was satisfactory

Treatment with erythropoiesis stimulating agents in children with chronic kidney disease (3‑5) : Polish Society of Paediatric Nephrology multicentre analysis

Introduction: Erythropoiesis-stimulating agents (ESA) are applied as a standard therapy in patients with anaemia in chronic kidney disease in children. There is scarce data on factors influencing ESA treatment efficacy in this population. The aim of our study was to describe the efficacy and details of ESA treatment in population CKD children (3.5) in Poland. Material and methods: The study has a prospective observational design and was performed in 12 dialysis centres for children in Poland. The analysis started on 1 Nov 2008 and lasted for the following 6 months. We analysed basic clinical and anthropometric data, details of renal replacement therapy with its modality, efficacy (KT/V) and duration, ESA (dose, administration), iron (concentration, storage, supplementation). Detailed analysis of anaemia was performed (haemoglobin, transferrin, ferritin concentration) at 1 month interval according to the local requirements. Results: The study group comprised 117 dialysed children and 35 children in predialysis period. The study showed that most of the dialysed children were treated with epoietin beta, despite the treatment modality. The mean dose of EPO was 99 (68.147) IU/kg/week for dialysed and 77 (43.98) for non-dialysed subjects. Mean haemoglobin concentration was 10.9}1.6 g/dl on dialysis and 11.2}1.1 g/dl in predialysis. The efficacy of anaemia treatment was unsatisfactory with 52% of undertreated dialysis subjects, whereas in predialysis 71% children achieved the target level. In multivariate analysis initial haemoglobin level >10 g/l (above median level), any infection, age at first dialysis and erythropoietin dose remained significant (predictors) of anaemia in dialysed children. Conclusion: We revealed that the anaemia treatment in Polish children is unsatisfactory. Late commencing the treatment, dosing based on adult formula (IU/kg/week) and infections could constitute risk factors for therapy failure.Wstęp: Choć czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) są stosowane od wielu lat w leczeniu niedokrwistości nerkopochodnej u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek, niewiele jest badań oceniających skuteczność takiego leczenia u dzieci. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia ESA u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w Polsce, zarówno w okresie przeddializacyjnym, jak i dializacyjnym. Materiał i metoda: Badanie prospektywne, prowadzone od 1.11.2008 do 30.04.2009 r., ankietowe. Ankiety rozesłano do 12 ośrodków prowadzących leczenie dzieci z PChN zarówno dializami, jak i w okresie przeddializacyjnym. Pytania dotyczyły między innymi podstawowych danych chorego, przyczyny choroby nerek, wieku rozpoczęcia leczenia dializacyjnego, rodzaju stosowanej erytropoetyny, suplementacji żelaza, stężenia hemoglobiny. Wyniki: Analizą objęto 117 dzieci leczonych dializami i 35 w okresie przeddializacyjnym. W obu grupach stosowano głównie erytropoetynę beta (odpowiednio 74% i 77%) – mediana odpowiednio 99 (62‑142) i 77 (43‑98) IU/kg/tydzień. Średnie stężenie hemoglobiny wynosiło 10,9±1,6 g/dl u dzieci dializowanych i 11,2±1,1 g/dl w predializie. W grupie dializowanych 48% osiągnęło zalecane wartości hemoglobiny, w grupie leczonych zachowawczo – 71%. Wnioski: Badanie wykazało niedostateczną skuteczność leczenia niedokrwistości nerkopochodnej prou dializowanych dzieci w Polsce. Obecność zakażenia, zaawansowanie niedokrwistości na początku leczenia oraz niedostatecznie wysoka dawka erytropoetyny były czynnikami ryzyka niepowodzenia leczenia

Leczenie czynnikami pobudzającymi erytropoezę u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w 3.-5. stadium – wyniki ogólnopolskiego badania wieloośrodkowego Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej

Wstęp: Choć czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) są stosowane od wielu lat w leczeniu niedokrwistości nerkopochodnej u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek, niewiele jest badań oceniających skuteczność takiego leczenia u dzieci. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia ESA u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w Polsce, zarówno w okresie przeddializacyjnym, jak i dializacyjnym. Materiał i metoda: Badanie prospektywne, prowadzone od 1.11.2008 do 30.04.2009 r., ankietowe. Ankiety rozesłano do 12 ośrodków prowadzących leczenie dzieci z PChN zarówno dializami, jak i w okresie przeddializacyjnym. Pytania dotyczyły mię- dzy innymi podstawowych danych chorego, przyczyny choroby nerek, wieku rozpoczęcia leczenia dializacyjnego, rodzaju stosowanej erytropoetyny, suplementacji żelaza, stężenia hemoglobiny. Wyniki: Analizą objęto 117 dzieci leczonych dializami i 35 w okresie przeddializacyjnym. W obu grupach stosowano głównie erytropoetynę beta (odpowiednio 74% i 77%) – mediana odpowiednio 99 (62‑142) i 77 (43‑98) IU/kg/tydzień. Średnie stężenie hemoglobiny wynosiło 10,9±1,6 g/dl u dzieci dializowanych i 11,2±1,1 g/dl w predializie. W grupie dializowanych 48% osiągnęło zalecane wartości hemoglobiny, w grupie leczonych zachowawczo – 71%. Wnioski: Badanie wykazało niedostateczną skuteczność leczenia niedokrwistości nerkopochodnej u dializowanych dzieci w Polsce. Obecność zakażenia, zaawansowanie niedokrwistości na początku leczenia oraz niedostatecznie wysoka dawka erytropoetyny były czynnikami ryzyka niepowodzenia leczenia

Still diagnosed too late and under-recognized? The first comprehensive report on primary hyperoxaluria in Poland

INTRODUCTION Primary hyperoxalurias (PHs) are rare disorders leading to overproduction and increased urinary excretion of oxalate. Three monogenic forms (PH1-PH3) were classified. PHs lead to urolithiasis and chronic kidney disease. There are only sparse data on patients with PH from Eastern European countries including Poland. OBJECTIVES The aim of the study was to evaluate the prevalence, genetic background, and clinical course of PH in the Polish population. PATIENTS AND METHODS This was a retrospective multicenter study including data of all identified and genetically confirmed Polish patients with PH. RESULTS Between 1998 and 2019, 21 patients with PH were identified, including 13 patients with PH1 (62%), 2 with PH2 (9%), and 6 with PH3 (29%). In those with PH1, the most common mutation was c.508G>A in AGXT and in PH3, c.700+5G>T in HOGA1. Nine patients (69%) developed end-stage renal disease at a median age of 13 years and 2 died. In 6 (46%) PH1 cases, the diagnosis was made only after patients had progressed to end-stage renal disease and received isolated kidney transplantation, followed by graft failure. Combined liver-kidney transplantation was performed in 6 patients with PH1. Two siblings with PH2 showed a milder course with slightly decreased renal function in one, at age of 11 years. Despite infantile onset of urolithiasis, all patients with PH3 at a median age of 10 years maintained normal renal function. CONCLUSIONS The prevalence of PH1 and PH2 in Poland seems to be much lower than in Western countries with PH3 constituting about 30% of all cases. The molecular findings and clinical course are typical, but the underdiagnosis is of concern

Nephropathic cystinosis in Poland : a 40-year retrospective study

Introduction Nephropathic cystinosis (NC) is a rare, autosomal recessive disorder leading to lysosomal accumulation of cystine. It is caused by mutations in the CTNS gene encoding a cystine co-transporter cystinosin. The infantile (INC) and juvenile (JNC) forms are distinguished. The former, responsible for 95% of cases, is characterized by development of renal Fanconi syndrome, end- stage kidney disease (ESKD), and extrarenal complications. A therapy with cysteamine significantly improves outcomes. There are limited data on NC in the Central Eastern European countries. Objectives We aimed to evaluate the prevalence, genetic background, and clinical course of NC in the Polish population. Patients and methods We performed a retrospective analysis of data of all identified NC patients in Poland. Results Between 1982 and 2017, 15 patients with NC (13 ICN, 2 JCN) were identified. The most common mutations of the CTNS gene were c.18(=)c. 21delGACT and c.681+1G>A, whereas only 2 patients carried the 57 kb deletion. The majority (11/13) of INC patients with limited access to the cysteamine therapy developed ESKD at a median age of 11 years and 9 of them received kidney transplants. Three INC patients died at a median age of 24 years. In contrast, 2 INC patients treated adequately present normal kidney function and growth at the age of 13 and 11 years. Two JNC patients presented a milder course. Conclusions The prevalence of NC in Poland is much lower than in the Western countries and its molecular background appears to be different. The unfavorable course in the majority of INC patients was caused by a limited access to the cysteamine treatment