Reviewing ecopsychology research: exploring five databases and considering the future

This brief article aims to provide an overview of the current dispersal of the term ecopsychology within the academic literature. It summarizes the results found when entering the term ecopsychology into five academic databases. The numbers of hits are discussed and comparisons are made with other related terms. The results are further broken down to provide a snapshot of the type of material referred to in these searches. A more detailed inspection of the material referenced in journal articles is undertaken. Here, popular outlets and dates of publication are highlighted. A final search for articles that report original research data directly associated with ecopsychology is also reported. Possible reasons for the low yield and the implications of this are highlighted along with suggested pathways forward

An improved crystal structure of C-phycoerythrin from the marine cyanobacterium Phormidium sp. A09DM

C-Phycoerythrin (PE) from Phormidium sp. A09DM has been crystallized using different conditions and its structure determined to atomic resolution (1.14 Å). In order for the pigment present, phycoerythrobilin (PEB), to function as an efficient light-harvesting molecule it must be held rigidly (Kupka and Scheer in Biochim Biophys Acta 1777:94–103, 2008) and, moreover, the different PEB molecules in PE must be arranged, relative to each other, so as to promote efficient energy transfer between them. This improved structure has allowed us to define in great detail the structure of the PEBs and their binding sites. These precise structural details will facilitate theoretical calculations of each PEB’s spectroscopic properties. It was possible, however, to suggest a model for which chromophores contribute to the different regions of absorption spectrum and propose a tentative scheme for energy transfer. We show that some subtle differences in one of these PEB binding sites in two of the 12 subunits are caused by crystal contacts between neighboring hexamers in the crystal lattice. This explains some of the differences seen in previous lower resolution structures determined at two different pH values (Kumar et al. in Photosyn Res 129:17–28, 2016)

Complete disentanglement by partial pure dephasing

We study the effect of pure dephasing on the entanglement of a pair of two-level subsystems (qubits). We show that partial dephasing induced by a super-Ohmic reservoir, corresponding to well-established properties of confined charge states and phonons in semiconductors, may lead to complete disentanglement. We show also that the disentanglement effect increases with growing distance between the two subsystems.Comment: Final, considerably extended version, 6 pages, 4 figure

Characterisation of a pucBA deletion mutant from Rhodopseudomonas palustris lacking all but the pucBAd genes

Rhodopseudomonas palustris is a species of purple photosynthetic bacteria that has a multigene family of puc genes that encode the alpha and beta apoproteins, which form the LH2 complexes. A genetic dissection strategy has been adopted in order to try and understand which spectroscopic form of LH2 these different genes produce. This paper presents a characterisation of one of the deletion mutants generated in this program, the pucBAd only mutant. This mutant produces an unusual spectroscopic form of LH2 that only has a single large NIR absorption band at 800 nm. Spectroscopic and pigment analyses on this complex suggest that it has basically a similar overall structure as that of the wild-type HL LH2 complex. The mutant has the unique phenotype where the mutant LH2 complex is only produced when cells are grown at LL. At HL the mutant only produces the LH1-RC core complex

11. The analysis of doses in the tumour and in critical tissues in the brachytherapy of malignant melanoma localised in eyes

Brachytherapy is known and used procedure in the treatment of tumours localised in eyes, especially recommended when avoiding of enucleation accompany the long term cure.AimThe aim of this paper was to compare the doses delivered to the tumour and critical tissues during the treatment of the group of patients treated with Ru-106 applicator.PatientsBetween 1994 and 2000, 67 patients (dgn. melanoma malignum in eye) underwent brachytherapy. At 51 patients the tumour was localized in the back of eye, at 15 equatorially and at one in the front section of the eyeball. The median of the patients’ age was 56.3 years. The CCB type applicator was applied for 56 patients, the COB for 7 and the ROA for 4 patients.MethodIrradiation – Prescribed dose of 60 Gy was normalized to the top of the tumour, it decreased by 50%—10% per millimetre with the distance from applicator. The isotope producer determined the dose-rate accuracy for +/−30%. This caused that therapeutic dose had to be calculated taking account for the minimal dose-rate, while the doses in critical organs for maximal dose-rate possible.AnalysisAll patients were divided into three subgroups: 8 patients into 1st, 19 into 2nd and 40 into 3rd. The inclusion criterion was size of tumour: up to 3 mm of height (1st group), 3–5 mm (2nd), and larger than 5 mm (3rd) respectively.ResultsTable presents mean doses in the tumour, sclera and lens (calculated at it's middle) for each group of patients.[[tgroup cols="4"]][[colspec colname="col1"/]][[colspec colname="col2"/]][[colspec colname="col3"/]][[colspec colname="col4"/]][[tbody]][[row]][[entry morerows="1" rowsep="1" align="center"]]Tumour size [mm][[/entry]][[entry namest="col2" nameend="col4" rowsep="1" align="center"]]Doses [Gy][[/entry]][[/row]][[row]][[entry rowsep="1" align="center"]]Tumour[[/entry]][[entry rowsep="1" align="center"]]Sclera[[/entry]][[entry rowsep="1" align="center"]]lens[[/entry]][[/row]][[row]][[entry rowsep="1" align="center"]]5[[/entry]][[entry align="center"]]268.2[[/entry]][[entry align="center"]]974.9[[/entry]][[entry align="center"]]840.6[[/entry]][[/row]][[/tbody]][[/tgroup]]ConclusionsMean doses in tumour varied from 102.9 Gy to 268.2 Gy depending on the tumour size. Doses in sclera and lens did not exceed the tolerance levels in all three groups of patients

18 Nowoczesne metody planowania leczenia

Zadaniem planowania leczenia jest taki dobór parametrów napromieniania chorego, który pozwala uzyskać optymalny rozkład dawek. Celem jednak jest nie tylko uzyskanie optymalnego rozkładu dawek w symulowanym komputerowo obiekcie tkankopodobnym ale u rzeczywistego pacjenta po jego napromienieniu.Celem poniższej pracy jest analiza możliwości i trudności zdefiniowania różnic przy porównywaniu systemów planowania leczenia. Autorzy starają się wykazać, że samo porównanie technicznych możliwości obliczeń dawek jest niewystarczające i powinno być uzupełnione analizą całego procesu postępowania z pacjentem od zebrania danych topometrycznych i dozymetrycznych aż do weryfikacji dawek in-vivo podczas napromieniania.Postęp technologiczny, który dokonał się w ostatnich latach umożliwił zwiększenie dokładności napromieniania oraz zastosowanie zindywidualizowanych technik napromieniania (konformalnych) dla każdego pacjenta. Wynika z tego konieczność zebrania dla każdego pacjenta wielu danych: wymiarów zewnętrznych ciała, kształtu organów wewnętrznych, gęstości tkanek, itp. Następnie uwzględnienie tych danych podczas obliczeń dawek oraz przekazanie wyniku planowania leczenia, tj. wybranych parametrów wiązki bądź położeń źródeł oraz parametrów układu pacjent-źródło do systemu zarządzającego aparatem terapeutycznym. Końcowym etapem jest sprawdzenie dawek in-vivo.Do niedawna opisany system polegał na pomiarach wymiarów pacjenta drutem, wykonywaniu zdjęć lokalizacyjnych RTG jedynie dla wzorcowego chorego oraz na ręcznym ustawieniu parametrów wiązki lub pozycji źródła zapisanych na karcie. Stąd pomimo posiadania komputerowego systemu planowania leczenia dokładność planowania rozkładów dawki znacznie przewyższała dokładność zebrania danych i dokładność napromieniania. Dokładność otrzymanego rozkładu dawek była znacznie niższa od dokładności dawek zaplanowanych.Obecnie coraz częściej proces planowania zaczyna się postrzegać jako część zintegrowanego procesu postępowania z pacjentem. Wprowadzono pojęcie linii terapeutycznej, które powinno objąć nie tylko zintegrowany logicznie zestaw urządzeń ale również ciąg czynności. W brachyterapii zintegrowana linia składa się z (1) urządzenia do lokalizacji aplikatorów, (2) komputerowego systemu planowania dawek oraz (3) aparatu terapeutycznego. Nastąpiło więc zbliżenie brachyterapii do teleterapii. Wynika to częściowo z przyjęcia do leczenia grupy chorych na niektóre nowotwory nieginekologicze gdzie wymagana jest większa dokładność dawki oraz monitorowanie powikłan u chorych na nowotwory ginekologiczne, związane z bliskością pomiędzy obszarem napromienianym i narządami krytycznymi (pęcherz, odbytnica).Ponadto brachyterapia często uzupełniana jest teleterapią. Wiążą się z tym problemy łączenia dawek. Jedną z trudności jest inne oddziaływanie dawki pochłoniętej w krótkim czasie (brachyterapia) i dawki, której pochłonięcie nastąpiło w czasie znacznie dłuższym (teleterapia). Podstawą jednak oceny łącznego oddziaływania obu dawek jest możliwość ich przedstawienia w tym samym układzie współrzędnych. Wobec przyjęcia innych układów odniesień w brachyterapii i teleterapii było to utrudnione do czasu wprowadzenia przestrzennego obliczania dawek. Analiza błędów w łącznym przedstawieniu dawek po tele- i brachyterapii wymaga też uwzględnienia innej filozofii unieruchamiania chorego w obu technikach. W teleterapii, przy zewnętrznym źródle dąży się do tego by napromieniany obszar nie zmieniał swojego położenia. W brachyterapii, często z góry bierze się pod uwagę możliwość przemieszczeń całych zespołów narządów wewnętrznych i ich ruch uwzględnia osię poprzez ustabilizowanie aplikatora właśnie przy tych narządach.Opisane zagadnienia utrudniają porównanie systemów planowania leczenia będących produktem różnych firm. Ocenić bowiem należy nie tylko obliczony rozkład dawek ale również dokładność jego uzyskania u rzeczywistego pacjenta po zakończeniu radioterapii. Jak wynika z doświadczeń autorów, deklarowana zgodność logiczna urząsdzeń różnych producentów jest niepełna i powoduje albo utratę części danych albo obniżenie dokładności całego procesu. Stąd może się okazać, że zastosowanie bardziej zaawansowanego technologicznie urzqdzenia, ale nie zintegrowanego z całym procesem radioterapii nie poprawia dokładności uzyskanych dawek w radioterapii

40 Porównanie możliwości i ocena przydatności systemów planowania leczenia BPS 5,0 oraz plato 1,3 firmy Nucletron

Cel pracyCelem pracy było porównanie możliwości systemów planowania brachyterapii i weryfikacja rozkładów dawek w punktach AI i Ar (wg. ICRU), oraz narządach krytycznych uzyskanych przy planowaniu za pomocą obu systemów.Materiał i metodykaPrzeprowadzono planowanie leczenia dla Selectronu LDR u 65 chorych na raka szyjki macicy. W każdym z przypadków wykonano tradycyjne radiogramy w projekcjach ortogonalnych (dla systemu BPS 5.0) oraz cyfrowo zapisano obrazy fluoroskopowe uzyskane za pomocą systemu IBU (Nucletron), dla dowolnych projekcji uwarunkowanych czytelnością przestrzennego ułożenia aplikatorów w ciele pacjentki. Uzyskane obrazy w obu przypadkach postużyły do komputerowej rekonstrukcji geometrii aplikacji jak i położenia organów krytycznych (pęcherz, rectum).WynikiDla obu systemów planowania leczenia rozkłady dawek nie różnity się znacząco. Jednak planowanie za pomocą systemu PLATO BPS v1.3 okazało się a wiele wygodniejsze zarówno dla pacjentki, jak i dla osoby planującej leczenie. Elektroniczne przesyłane obrazy niosą przy odpowiednim wykonaniu w zasadzie tyle samo informacji co tradycyjne radiogramy. Możliwość natychmiastowego podglądu obrazu umożliwia wybranie projekcji w taki sposób, aby uniknąć efektu przesłaniania się aplikatorów uniemożliwiającego wykonanie prawidłowej rekonstrukcji. Powtarzanie zdjęć w przypadku ich nieprzydatności do procesu rekonstrukcji nie wydłuża procesu planowania w tak znaczqcy sposób, jak w przypadku zdjęć tradycyjnych. Skraca się więc znacznie czas planowania leczenia, co nie jest bez znaczenia dla komfortu pacjentki. Praca w środowisku graficznym umożliwia precyzyjną rekonstrukcję położenia organów krytycznych i optymalizację pcłożenia źródeł pod kątem jak najkorzystniejszego rozkładu dawki.WnioskiSystem PLATO BPS v1.3 okazał się w pełni przydatnym i wygodnym narzędziem przy planowaniu terapii LDR. Precyzja rekonstrukcji i optymalizacji dawki, łatwość stosowania przez odpowiednio przeszkolonego użytkownika przesądza o przewadze nad starszymi systemami planowania. Zweryfikowany za pomocą starszego i sprawdzonego systemu jest przy współpracy z IBU szeroko stosowany w codziennej praktyce klinicznej