Κατάθλιψη και μεταβολές σε στεροειδείς ορμόνες και λιπιδαιμικούς παράγοντες: Διερεύνηση της μεταξύ τους σχέσης στην παιδική και εφηβική ηλικία

Σκοποί και Στόχοι: Βάσει των έως τώρα δεδομένων, μελέτες που εστιάζουν στη συσχέτιση των επιπέδων λιπιδίων και στεροειδών ορμονών και καταθλιπτικών συνδρόμων διαπιστώνουν αντιφατικά ευρήματα. Επιπλέον, ελάχιστες έρευνες έχουν λάβει χώρα όσον αφορά την εξεύρεση ενός ιδιαίτερου λιπιδικού και ορμονικού προφίλ σε σχέση με την παρουσία συγκεκριμένων συμπτωμάτων κλινικής κατάθλιψης, την βαρύτητα της καταθλιπτικής συμπτωματολογίας, καθώς και σε σχέση με την λειτουργικότητα των νέων ασθενών. Η συγχρονική αυτή εργασία στοχεύει στην παροχή περαιτέρω πληροφοριών σχετικά με τη σύνδεση της κατάθλιψης, με τα λιπίδια και τις στεροειδείς ορμόνες σε δείγμα κατά τα άλλα υγιών καταθλιπτικών εφήβων. Επιπρόσθετα, ελήφθη μέριμνα ώστε να καταγραφεί η ημερήσια διακύμανση της κορτιζόλης σε σχέση με την παρουσία ή όχι κατάθλιψης στους υπό μελέτη νέους. Μέθοδος: Συνολικά, 98 έφηβοι με ευρύ φάσμα διαγνωστικών υποτύπων κατάθλιψης και υγιείς μάρτυρες εξομοιώθηκαν σε αναλογία 1:1 με βάση την ηλικία και το φύλο. Οι συμμετέχοντες των δύο ομάδων δεν διέφεραν σημαντικά όσον αφορά το βαθμό z του Δείκτη Μάζας Σώματος. Μετά από ολονύκτια νηστεία 12 ωρών, υποβλήθηκαν σε πρωινή αιμοληψία για την μέτρηση των παρακάτω μεταβλητών: Τριγλυκερίδια (TG), Ολική χοληστερόλη, Λιποπρωτεΐνες LDL και HDL, Απολιποπρωτεΐνη Α1 και Β, Λιποπρωτεΐνη Α, Ολική Τεστοστερόνη (ΤΤ), Oιστραδιόλη (Ε2) και Θειική Δευνδροεπίανδροστερόνη (DHEAS). Όλοι οι συμμετέχοντες, την ημέρα της αιμοληψίας, συμπλήρωσαν την κλίμακα παιδικής κατάθλιψης της Κovacs, και εν συνεχεία, εφόσον ικανοποιούσαν τα κριτήρια της διαλογής, αξιολογήθηκαν με την ημιδομημένη ψυχιατρική συνέντευξη K-SADS-PL, προκειμένου να εντοπιστεί η συμπτωματολογία κατάθλιψης. Επίσης, τους ζητήθηκε η ημερήσια συλλογή σιέλου σε έξι συγκεκριμένα χρονικά σημεία, την επερχόμενη Κυριακή στην οικία τους (αφύπνιση, 30΄ μετά την αφύπνιση, στις 12:00, στις 15:00, στις 18:00 και στις 21:00), προκειμένου να καταγραφεί η κορτιζόλη στα δείγματα ασθενών και μαρτύρων. Η αφύπνιση σχεδιάστηκε να λάβει χώρα μεταξύ 8:00 και 9:00. Αποτελέσματα: Όπως εντοπίστηκε από τα αποτελέσματα της λογαριθμιστικής παλινδρόμησης, τα 49 άτομα με Κατάθλιψη εμφάνισαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα TG (p = 0,006), χαμηλότερα επίπεδα Apo Α1 (p = 0,043), υψηλότερες τιμές πρωινής κορτιζόλης ορού (p = 0,011) και ΤΤ (p = 0,001), καθώς και χαμηλότερα επίπεδα Ε2 (p = 0,032) σε σύγκριση με τους μάρτυρες. Σημαντικές θετικές συσχετίσεις, για το συνολικό δείγμα μελέτης, βρέθηκαν μεταξύ της TG (r= 0,24, p = 0,018), της TT (r= 0,35, p <0,001) και της πρωινής κορτιζόλης (r=0,29, p = 0,005) με την βαθμολογία CDI, αντίστοιχα. Δεν βρέθηκε διαφορά για τα υπόλοιπα βιοχημικά δεδομένα μεταξύ των ομάδων κατάθλιψης και ελέγχου. Όσον αφορά την ημερήσια διακύμανση της κορτιζόλης σιέλου, παρατηρήθηκε πως η ομάδα κατάθλιψης παρουσίαζε αυξημένα τα επίπεδα κορτιζόλης σε διάφορες χρονικές στιγμές μέτρησης στη διάρκεια του 24ώρου, ενώ οι μεταβλητές CAR και AUC g επίσης παρουσίαζαν αύξηση (p= 0,030, και p=0,007,αντίστοιχα). Τα πιο συχνά συμπτώματα που εντοπίστηκαν στο καταθλιπτικό δείγμα ήταν η καταθλιπτική διάθεση και η κόπωση (43,5% και 43,2%, αντίστοιχα). Η μέση τρέχουσα βαθμολογία στην κλίμακα CGAS ήταν 50,6± 8,7 μονάδες. Στα παιδιά εκείνα στα οποία διαπιστώθηκε χειρότερη διάθεση το απόγευμα-βράδυ, είχαν σημαντικά μειωμένα επίπεδα αθηρωματογόνων λιποπρωτεινικών παραγόντων (LDL χοληστερόλη και Apo B) σε σύγκριση με τα παιδιά εκείνα που δεν διέθεταν αυτό το χαρακτηριστικό, ενώ η λειτουργικότητά τους βάσει της βαθμολόγησης CGAS, ήταν σημαντικά μειωμένη σε σχέση με τα παιδιά εκείνα που η διάθεση τους δεν εξαρτιόνταν από την φάση της ημέρας. Συμπεράσματα: Στο πλάσμα των καταθλιπτικών παιδιών και εφήβων διαπιστώθηκαν υψηλότερα επίπεδα TG, πρωινής κορτιζόλης και ΤΤ, καθώς και χαμηλότερα επίπεδα Αpo A1 και E2 σε σύγκριση με τους υγιείς μάρτυρες. Επίσης, οι αξιολογήσεις της διακύμανσης της κορτιζόλης σιέλου επέδειξαν την αυξημένη ημερήσια κορτιζολική έκκριση στην ομάδα αυτή. Σε αυτή τη βάση, προτείνονται περαιτέρω μελέτες για να υποστηρίξουν την εφαρμογή των συνήθων μετρήσεων λιπιδίων και κορτιζόλης ως πιθανών βιολογικών δεικτών, σχετιζόμενων με τις διαταραχές κατάθλιψης, καθώς και με τη σοβαρότητα της συμπτωματολογίας. Επιπλέον, τα υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης και TG σε παιδιά με κατάθλιψη υποδηλώνουν αυξημένο μεταβολικό κίνδυνο σε αυτή την ομάδα, με έναρξη νωρίς στην ανάπτυξη. Επίσης, θα είχε ενδιαφέρον να μελετηθεί στο μέλλον, σε μεγαλύτερα και ελεγχόμενα δείγματα, το εάν η παρουσία συγκεκριμένων συμπτωμάτων κατάθλιψης θα μπορούσε να σχετίζεται με ιδιαίτερα πρότυπα (pattern) βιοχημικών μεταβλητών και λειτουργικότητας.Aims and Scope: So far, studies on possible association of lipid and steroid hormone levels and depressive disorders are contradictory. In addition, little research has been done to find a particular lipid and hormonal profile in relation to the presence of specific symptoms of clinical depression, the severity of depressive symptomatology, and the functionality of young patients. This cross sectional study aims to provide further information about the association between depression, lipids and steroid hormones in a sample of otherwise healthy depressed children and adolescents. In addition, care was taken to record the daily variation of cortisol in relation to the presence or not of depression in the study youngsters. Methods: In total, 98 adolescents with wide diagnosis of depression and healthy controls were individually matched at a 1:1 ratio on the basis of age and gender. Participants of two groups did not differ significantly with respect to the body mass index z-score. After an overnight fasting state of 12 hours, they underwent blood sampling for triglycerides (TG), total cholesterol, low-density lipoprotein, high-density lipoprotein (HDL)-cholesterol, apolipoprotein A1 (apo A1) and B, lipoprotein A, morning Cortisol, total testosterone (TT), Estradiol (E2), and DHEAS measurements. At the same day, all participants filled out the self-rating CDI scale and were evaluated with a semi-structured psychiatric interview K-SADS-PL in order to identify depressive symptomatology. Salivary cortisol was also determined serially five times a day on a regular Sunday, following the day of blood sampling (on awakening, 30min after awakening, at 12:00h, at 15:00h, at 18:00h and at 21:00h). Awakening was scheduled between 8.00h and 9.00h. Results: As defined from the results of conditional logistic regression analyses, the 49 individuals with depression showed significantly higher plasma TG levels (p=0.006), lower apolipoprotein A1 levels (p=0.043), higher morning cortisol (p=0.011) and TT levels (p=0.001), as well as lower E2 levels (p=0.032) compared to controls. Significant positive correlations for the total sample was found between TG (r=0,24, p = 0.018), TT (r=0,35, p <0.001) and morning cortisol (r=0,29, p=0.005) with the CDI score. No difference was found for the rest of the biochemical data. Regarding the daily fluctuation of salivary cortisol, depression group showed elevated cortisol levels at various time points of measurement over 24 hours, while the CAR and AUC g variables also showed an increase (p = 0.030, and p = 0.007, respectively). Most common symptoms detected in the depressive sample were depressed mood and fatigue (43.5% and 43.2%, respectively). Average current score on the CGAS scale was 50.6 ± 8.7 units. Those children who had a worse mood in the afternoon-evening had significantly reduced levels of atherogenic lipidemic factors (LDL cholesterol and apo B) compared to those who did not have this characteristic, and their functionality based on the CGAS score was significantly reduced compared to those children whose mood did not depend on the phase of the day. Discussion: Higher cortisol and TG levels in children with depression imply an increased metabolic risk in this group, starting early in development. Further research is proposed in order to justify the implementation of routine lipid and cortisol measurements as possible biological indicators for depressive disorders, as well as for the severity of symptomatology. Also, it would be interesting to study in the future, in larger and controlled samples, whether the presence of specific depressive symptoms could be related to particular patterns of biochemical variability and functionality

COVID-19 Unmasked Global Collaboration Protocol: longitudinal cohort study examining mental health of young children and caregivers during the pandemic

Background: Early empirical data shows that school-aged children, adolescents and adults are experiencing elevated levels of anxiety and depression during the COVID-19 pandemic. Currently, there is very little research on mental health outcomes for young children. Objectives: To describe the formation of a global collaboration entitled, ‘COVID-19 Unmasked’. The collaborating researchers aim to (1) describe and compare the COVID-19 related experiences within and across countries; (2) examine mental health outcomes for young children (1 to 5 years) and caregivers over a 12-month period during the COVID-19 pandemic; (3) explore the trajectories/time course of psychological outcomes of the children and parents over this period and (4) identify the risk and protective factors for different mental health trajectories. Data will be combined from all participating countries into one large open access cross-cultural dataset to facilitate further international collaborations and joint publications. Methods: COVID-19 Unmasked is an online prospective longitudinal cohort study. An international steering committee was formed with the aim of starting a global collaboration. Currently, partnerships have been formed with 9 countries (Australia, Cyprus, Greece, the Netherlands, Poland, Spain, Turkey, the UK, and the United States of America). Research partners have started to start data collection with caregivers of young children aged 1–5 years old at baseline, 3-months, 6-months, and 12-months. Caregivers are invited to complete an online survey about COVID-19 related exposure and experiences, child’s wellbeing, their own mental health, and parenting. Data analysis: Primary study outcomes will be child mental health as assessed by scales from the Patient-Reported Outcomes Measurement Information System–Early Childhood (PROMIS-EC) and caregiver mental health as assessed by the Depression Anxiety Stress Scale (DASS-21). The trajectories/time course of mental health difficulties and the impact of risk and protective factors will be analysed using hierarchical linear models, accounting for nested effects (e.g. country) and repeated measures

Cognitive behavioral therapy for the treatment of PTSD

Background: A variety of therapeutic approaches have been implemented to treat post-traumatic stress symptoms and concomitant difficulties. Those interventions focusing on trauma are considered first-line treatment for children and adolescents. Trauma Focused Cognitive Behavioral Therapy (TF-CBT, Cohen, Mannarino & Deblinger, ), and a similar type of group intervention, the Cognitive Behavioral Intervention on Trauma in Schools (CBITS, Stein et al., 2003), have received the most empirical support through randomized controlled trials (RCTs). TF-CBT is designed for children with PTSD with or without comorbid depression, anxiety, and other emotional problems associated with trauma (shame, self-immolation). It is delivered separately to children and their parents in 12–20 sessions and is suitable for youth aged 3 to 18 years. It is also provided as a group. An important part of the intervention is gradual exposure to those stimuli that are feared and avoided by the child. The usual elements of the TF-CBT could be described with the acronym PRACTICE, more specifically: (1) Psychoeducation. (2) Parenting skills. (3) Relaxation skills. (4) Affective modulation skills. (5) Cognitive coping and processing through narrative trauma. (6) In vivo control (mastery) of the trauma reminders. (7) Combined child and parent sessions. (8) Strengthening future security and development. Objective: This review provides an overview of two CBT protocols, TF-CBT and CBITS. It also presents several other promising CBT protocols. Method: Systematic searches were conducted of all relevant bibliographic databases using the following terms: child, adolescent, trauma, posttraumatic stress, cognitive behavioral therapy, randomized control trials. The search covered the period from 1996 to 2015 and was conducted in May 2017. Results: TF-CBT is studied in 10 RCTs, involving a total of more than 900 children, demonstrating clinically significant improvement. Follow-up studies show the sustainability of benefits for 6 months, 1 year and 2 years after treatment. As for CBITS, only one RCT was found, plus one quasi-experimental and four field trials. It is the best-researched CBT protocol in a child-care group and includes all elements of PRACTICE, with the exception of the parent component, which is limited and optional. The component is predominantly conducted during ‘short break sessions’ in which each child meets their primary group therapist. CBITS has been applied to two major studies in children exposed to violence in the community. In the study by Stein et al. (), CBITS was superior to the waiting list in reducing PTSD and depression cases. Several other CBT protocols have been found, embodying promising practices that could facilitate the application of CBT to special populations of different origins and specificities in symptomatology. For example, UCLA Τrauma and Grief Component Therapy has been primarily provided in schools, showing a benefit to teenagers exposed to war, community violence or even terrorist acts. Prolonged exposure therapy showed therapeutic benefit, although it was provided by staff not trained in exposure therapy, while in SPARCS and TARGET–A protocols gradual exposure to trauma was not a core component of the treatment. Finally, the nine-session protocol STEPS, applied to teenage girls who had experienced single rape, showed improvement mainly in chronic symptoms (Bicanic, De Roos, Van Wesel, Sinnema, & Van, ). Conclusions: Effective treatments for empirically supported PTSD are available, most of which include CB approaches. CB therapy and psychoeducation can provide structure and support when anxiety and avoidance discourage trauma exploration, while therapeutic gains seem to be maintained over time. Future directions characterize (a) research on promising practices and the potential of new interventions, (b) the exploration of providing interventions to specific cultural populations, as well as (c) the further study of those elements that ‘work’ in CB treatments, and their importance in empowering new health professionals trained in these approaches

Depression and alterations of seroid hormones and lipidemic factors: study of their relationship in adolescence and childhood

Aims and Scope: Studies on possible association of lipid and steroid hormone levels and depressive disorders are contradictory. In addition, little research has been done to find a particular lipid and hormonal profile in relation to the presence of specific symptoms of clinical depression, the severity of depressive symptomatology, and the functionality of young patients. This cross sectional study aims to provide further information about the association between depression, lipids and steroid hormones in a sample of otherwise healthy depressed children and adolescents. In addition, care was taken to record the daily variation of cortisol in relation to the presence or not of depression in the study youngsters.Methods: Ninety-eight adolescents with wide diagnosis of depression and healthy controls were individually matched at a 1:1 ratio on the basis of age and gender. Participants of two groups did not differ significantly with respect to the body mass index z-score. They underwent blood sampling for triglycerides (TG), total cholesterol, low-density lipoprotein, high-density lipoprotein (HDL)-cholesterol, apolipoprotein A1 (apo A1) and B, lipoprotein A, morning Cortisol, total testosterone (TT), Estradiol (E2), and DHEAS measurements. All participants filled out the self-rating CDI scale and were evaluated with a semi-structured psychiatric interview K-SADS-PL. Salivary cortisol was also determined serially five times a day on a regular Sunday.Results: The 49 individuals with depression showed significantly higher plasma TG levels (p=0.006), lower apolipoprotein A1 levels (p=0.043), higher morning cortisol (p=0.011) and TT levels (p=0.001), as well as lower E2 levels (p=0.032) compared to controls. Significant positive correlations for the total sample was found between TG (r=0,24, p = 0.018), TT (r=0,35, p <0.001) and morning cortisol (r=0,29, p=0.005) with the CDI score. Regarding the daily fluctuation of salivary cortisol, depression group showed elevated cortisol levels at various time points of measurement over 24 hours, while the CAR and AUC g variables also showed an increase (p = 0.030, and p = 0.007, respectively). Most common symptoms detected in the depressive sample were depressed mood and fatigue (43.5% and 43.2%, respectively). Average current score on the CGAS scale was 50.6 ± 8.7 units. Those children who had a worse mood in the afternoon-evening had significantly reduced levels of atherogenic lipidemic factors (LDL cholesterol and apo B) compared to those who did not have this characteristic.Discussion: Higher cortisol and TG levels in children with depression imply an increased metabolic risk in this group, starting early in development. Further research is proposed in order to justify the implementation of routine lipid and cortisol measurements as possible biological indicators for depressive disorders, as well as for the severity of symptomatology. Also, it would be interesting to study in the future, in larger and controlled samples, whether the presence of specific depressive symptoms could be related to particular patterns of biochemical variability and functionality.Σκοποί και Στόχοι: Μελέτες που εστιάζουν στη συσχέτιση των επιπέδων λιπιδίων και στεροειδών ορμονών και καταθλιπτικών συνδρόμων διαπιστώνουν αντιφατικά ευρήματα. Ελάχιστες έρευνες έχουν λάβει χώρα όσον αφορά την εξεύρεση ενός ιδιαίτερου λιπιδικού και ορμονικού προφίλ σε σχέση με την παρουσία συγκεκριμένων συμπτωμάτων κλινικής κατάθλιψης, την βαρύτητα της καταθλιπτικής συμπτωματολογίας, καθώς και σε σχέση με την λειτουργικότητα των νέων ασθενών. Η συγχρονική αυτή εργασία στοχεύει στην παροχή περαιτέρω πληροφοριών σχετικά με τη σύνδεση της κατάθλιψης, με τα λιπίδια και τις στεροειδείς ορμόνες σε δείγμα κατά τα άλλα υγιών καταθλιπτικών εφήβων. Μέθοδος: Ενενήντα οκτώ έφηβοι με ευρύ φάσμα διαγνωστικών υποτύπων κατάθλιψης και υγιείς μάρτυρες εξομοιώθηκαν σε αναλογία 1:1 με βάση την ηλικία και το φύλο. Οι συμμετέχοντες των δύο ομάδων δεν διέφεραν σημαντικά όσον αφορά το βαθμό z του Δείκτη Μάζας Σώματος. Υποβλήθηκαν σε πρωινή αιμοληψία για την μέτρηση των παρακάτω μεταβλητών: Τριγλυκερίδια (TG), Ολική χοληστερόλη, Λιποπρωτεΐνες LDL και HDL, Απολιποπρωτεΐνη Α1 και Β, Λιποπρωτεΐνη Α, Ολική Τεστοστερόνη (ΤΤ), Oιστραδιόλη (Ε2) και Θειική Δευνδροεπίανδροστερόνη (DHEAS). Όλοι οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν την κλίμακα παιδικής κατάθλιψης της Κovacs, και εν συνεχεία, την ημιδομημένη ψυχιατρική συνέντευξη K-SADS-PL. Επίσης, τους ζητήθηκε η ημερήσια συλλογή σιέλου σε έξι συγκεκριμένα χρονικά σημεία, την επερχόμενη Κυριακή στην οικία τους, προκειμένου να καταγραφεί η κορτιζόλη στα δείγματα ασθενών και μαρτύρων. Αποτελέσματα: Τα 49 άτομα με Κατάθλιψη εμφάνισαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα TG (p = 0,006), χαμηλότερα επίπεδα Apo Α1 (p = 0,043), υψηλότερες τιμές πρωινής κορτιζόλης ορού (p = 0,011) και ΤΤ (p = 0,001), καθώς και χαμηλότερα επίπεδα Ε2 (p = 0,032) σε σύγκριση με τους μάρτυρες. Σημαντικές θετικές συσχετίσεις, για το συνολικό δείγμα μελέτης, βρέθηκαν μεταξύ της TG (r= 0,24, p = 0,018), της TT (r= 0,35, p <0,001) και της πρωινής κορτιζόλης (r=0,29, p = 0,005) με την βαθμολογία CDI, αντίστοιχα. Όσον αφορά την ημερήσια διακύμανση της κορτιζόλης σιέλου, παρατηρήθηκε πως η ομάδα κατάθλιψης παρουσίαζε αυξημένα τα επίπεδα κορτιζόλης σε διάφορες χρονικές στιγμές μέτρησης στη διάρκεια του 24ώρου, ενώ οι μεταβλητές CAR και AUC g επίσης παρουσίαζαν αύξηση (p= 0,030, και p=0,007,αντίστοιχα). Τα πιο συχνά συμπτώματα που εντοπίστηκαν στο καταθλιπτικό δείγμα ήταν η καταθλιπτική διάθεση και η κόπωση (43,5% και 43,2%, αντίστοιχα). Η μέση τρέχουσα βαθμολογία στην κλίμακα CGAS ήταν 50,6± 8,7 μονάδες. Στα παιδιά εκείνα στα οποία διαπιστώθηκε χειρότερη διάθεση το απόγευμα-βράδυ, είχαν σημαντικά μειωμένα επίπεδα αθηρωματογόνων λιποπρωτεινικών παραγόντων (LDL χοληστερόλη και Apo B) σε σύγκριση με τα παιδιά εκείνα που δεν διέθεταν αυτό το χαρακτηριστικό.Συμπεράσματα: Στο πλάσμα των καταθλιπτικών παιδιών και εφήβων διαπιστώθηκαν υψηλότερα επίπεδα TG, πρωινής κορτιζόλης και ΤΤ, καθώς και χαμηλότερα επίπεδα Αpo A1 και E2. Οι αξιολογήσεις της διακύμανσης της κορτιζόλης σιέλου επέδειξαν την αυξημένη ημερήσια κορτιζολική έκκριση στην ομάδα αυτή. Σε αυτή τη βάση, προτείνονται περαιτέρω μελέτες για να υποστηρίξουν την εφαρμογή των συνήθων μετρήσεων λιπιδίων και κορτιζόλης ως πιθανών βιολογικών δεικτών, σχετιζόμενων με τις διαταραχές κατάθλιψης, καθώς και με τη σοβαρότητα της συμπτωματολογίας. Επιπλέον, τα υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης και TG σε παιδιά με κατάθλιψη υποδηλώνουν αυξημένο μεταβολικό κίνδυνο σε αυτή την ομάδα, με έναρξη νωρίς στην ανάπτυξη

Navigating young minds: reliability and validity of the Greek version of kiddie – schedule for affective disorders and schizophrenia – present and lifetime DSM-5 version (K-SADS-PL-GR-5)

Abstract Background The Kiddie-Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia-Present and Lifetime Version (K-SADS-PL) is one of the most popular semi-structured psychiatric interviews for children and adolescents. Its latest DSM-5 version (K-SADS-PL DSM-5) has only recently been adapted and validated in various languages. In the present study, we aimed to investigate the reliability and validity of the Greek version of the K-SADS-PL DSM-5. Methods A total of 137 patients consecutively referred for admission, aged 7–17, were included. The K-SADS-PL DSM-IV was translated and adapted to correspond to DSM-5 categories. Convergent and divergent validity were assessed against two self-report rating scales, Children’s Depression Inventory (CDI) and Screen for Child Anxiety Related Emotional Disorders (SCARED). Inter-rater reliability was calculated exclusively for instances where a diagnosis involved three or more patients. Results Our findings revealed good to excellent inter-rater reliability and good to excellent consensual validity across most psychiatric diagnoses, except for panic disorder. Diagnostic efficiency, measured by sensitivity, specificity, positive and negative predictive values, consistently showed high specificity and negative predictive validity across all diagnostic categories. Conclusions These findings support the applicability of the Greek version of the K-SADS-PL DSM-5 as a reliable and valid diagnostic tool in Greek-speaking populations

Incidence, electrophysiological characteristics, and long-term follow-up of perimitral atrial flutter in patients with previously confirmed mitral isthmus block

Introduction: After mitral isthmus (MI) catheter ablation, perimitral atrial flutter (PMF) circuits can be maintained due to the preservation of residual myocardial connections, even if conventional pacing criteria for complete MI block are apparently met (MI pseudo-block). We aimed to study the incidence, the electrophysiological characteristics, and the long-term outcome of these patients. Methods: Seventy-two consecutive patients (mean age 62.4 +/- 10.2, 62.5% male) underwent MI ablation, either as part of an atrial fibrillation (AF) ablation strategy (n = 35), or to treat clinical reentrant atrial tachycardia (AT) (n = 32), or to treat AT that occurred during ablation for AF (n = 5). In all patients, the electrophysiological characteristics of PMF circuits were studied by high-density mapping. Results: Mitral isthmus block was successfully achieved in 69/72 patients (95.6%). Five patients developed PMF after confirming MI block. In these patients, high-density mapping during the PMF showed a breakthrough in MI with extremely low impulse conduction velocity (CV). In contrast, in usual PMF circuits that occurred after AF ablation, the lowest CV of the reentrant circuit was of significantly higher value (0.07 +/- 0.02 m/s vs 0.25 +/- 0.07 m/s, respectively; P &lt; .001). Patients presented with clinical AT had better prognosis in maintaining sinus rhythm after MI ablation compared with patients presented with AF. Conclusion: Perimitral atrial flutter with MI pseudo-block may be present after MI ablation and has specific electrophysiological features characterized by remarkably slow CV in the MI. Thus, even after MI block is achieved, a more detailed mapping in the boundaries of the ablation line or reinduction attempts may be needed to exclude residual conduction