Solid lipid nanoparticles and nanostructured lipid carriers of dual functionality at emulsion interfaces. Part II:active carrying/delivery functionality

The utilisation of lipid nanostructures that can in tandem act as Pickering emulsion stabilisers and as active carrier/delivery systems, could potentially enable the development of liquid (emulsion-based) formulations with the capacity for multi-active encapsulation and delivery. Part I of this work focused on the first aspect of this two-fold functionality by investigating the capacity of both solid lipid nanoparticles (SLNs) and nanostructured lipid carriers (NLCs) to act as effective Pickering particles in o/w emulsions. Herein, attention shifts to the secondary functionality, with part II of this study assessing both SLNs and NLCs in terms of their capacity to act as carriers and release regulators for curcumin, a model hydrophobic active. The previously established Pickering functionality and physical properties in terms of particle size, zeta potential and interfacial tension of the lipid particles remained unaffected after encapsulation of curcumin. In emulsions, loss of crystalline (solid lipid) matter and particle interfacial presence were specifically investigated, as these aspects can impact upon the particles’ active carrying and delivery performance. Low solid matter losses were recorded for all emulsions (ranging between 0% and 15%), with increasing liquid lipid fraction in the particles (SLNs to NLCs) resulting in relatively higher depletion of crystallinity. Removal of unadsorbed surfactant (remnant from the particle formation processing step) prior to emulsification led to higher particle interfacial occupancy. Despite said changes, the lipid particles’ curcumin carrying capacity, expressed as encapsulation efficiency and loading capacity, did not differ between an emulsion and dispersion setting. Although the active carrying capacity was retained, it was shown that the presence of the particles at the emulsion interfaces affects the curcumin release rate. Partial migration of curcumin to the oil droplet and creation of an additional release-inducing potential to the particles in close proximity to the droplet interface are proposed to be responsible for the overall faster active expulsion. What is more, the curcumin release profile from either SLNs or NLCs (also) stabilising an emulsion microstructure, was shown to persist after storage; either storage of the particles (up to 4 months) prior to emulsification, or storage of emulsions (up to 3 months) stabilised by ‘freshly’ formed lipid particles. Overall, the present study provides evidence that the two-fold functionality of the lipid particles can be indeed realised, markedly demonstrating that their concurrency does not compromise one another

Solid lipid nanoparticles and nanostructured lipid carriers of dual functionality at emulsion interfaces. Part I : Pickering stabilisation functionality

Solid lipid nanoparticles and nanostructured lipid carriers are two types of lipid nanoparticulate systems, that have been primarily studied for their capability to function as active carriers, and only more recently utilised in Pickering emulsion stabilisation. Unveiling the factors that impact upon the lipid particle characteristics related to their Pickering functionality could enable the development of a liquid formulation with tailored microstructure and potentially the capacity to display a two-fold performance. In part I, this work investigates how certain formulation characteristics, namely solid-to-liquid lipid mass ratio and presence of unadsorbed surfactant in the aqueous carrier phase, affect the structural properties of the lipid particles, and in turn how these influence their Pickering stabilisation capacity. The effect of the formulation parameters was assessed in terms of the wettability and physicochemical properties of the lipid particles, including particle size, crystallinity and interfacial behaviour. Lipid particles fabricated with higher liquid lipid content (70% w/w) were shown to be more hydrophilic and have lower surfactant decoration at their surface compared to particles containing lower or no liquid lipid in their crystalline matrix. The emulsion stabilisation ability through a Pickering mechanism was confirmed for all types of lipid particles using polarised microscopy. Increasing liquid lipid content and removal of excess surfactant did not compromise the particle stabilisation capacity, though emulsion droplets of larger sizes were initially acquired in the latter case. The particle-stabilised emulsions maintained their physical integrity, with particles retaining close association with the emulsion interface over a storage period of 12 weeks

Analysis of data collected in the European Society for Blood and Marrow Transplantation (EBMT) Registry on a cohort of lymphoma patients receiving plerixafor

Plerixafor + granulocyte-colony stimulating factor (G-CSF) is administered to patients with lymphoma who are poor mobilizers of hematopoietic stem cells (HSCs) in Europe. This international, multicenter, non-interventional registry study (NCT01362972) evaluated long-term follow-up of patients with lymphoma who received plerixafor for HSC mobilization versus other mobilization methods. Propensity score matching was conducted to balance baseline characteristics between comparison groups. The following mobilization regimens were compared: G-CSF + plerixafor (G + P) versus G-CSF alone; G + P versus G-CSF + chemotherapy (G + C); and G-CSF + plerixafor + chemotherapy (G + P + C) versus G + C. The primary outcomes were progression-free survival (PFS), overall survival (OS), and cumulative incidence of relapse (CIR). Overall, 313/3749 (8.3%) eligible patients were mobilized with plerixafor-containing regimens. After propensity score matching, 70 versus 36 patients were matched in the G + P versus G-CSF alone cohort, 124 versus 124 in the G + P versus G + C cohort, and 130 versus 130 in the G + P + C versus G + C cohort. For both PFS and OS, the upper bound of confidence interval for the hazard ratio was >1.3 for all comparisons, implying that non-inferiority was not demonstrated. No major differences in PFS, OS, and CIR were observed between the plerixafor and comparison groups

Genetic prediction of ICU hospitalization and mortality in COVID-19 patients using artificial neural networks

There is an unmet need of models for early prediction of morbidity and mortality of Coronavirus disease-19 (COVID-19). We aimed to a) identify complement-related genetic variants associated with the clinical outcomes of ICU hospitalization and death, b) develop an artificial neural network (ANN) predicting these outcomes and c) validate whether complement-related variants are associated with an impaired complement phenotype. We prospectively recruited consecutive adult patients of Caucasian origin, hospitalized due to COVID-19. Through targeted next-generation sequencing, we identified variants in complement factor H/CFH, CFB, CFH-related, CFD, CD55, C3, C5, CFI, CD46, thrombomodulin/THBD, and A Disintegrin and Metalloproteinase with Thrombospondin motifs (ADAMTS13). Among 381 variants in 133 patients, we identified 5 critical variants associated with severe COVID-19: rs2547438 (C3), rs2250656 (C3), rs1042580 (THBD), rs800292 (CFH) and rs414628 (CFHR1). Using age, gender and presence or absence of each variant, we developed an ANN predicting morbidity and mortality in 89.47% of the examined population. Furthermore, THBD and C3a levels were significantly increased in severe COVID-19 patients and those harbouring relevant variants. Thus, we reveal for the first time an ANN accurately predicting ICU hospitalization and death in COVID-19 patients, based on genetic variants in complement genes, age and gender. Importantly, we confirm that genetic dysregulation is associated with impaired complement phenotype.- Pfizer Pharmaceuticals(undefined

Graft-versus-Host Disease Prophylaxis with Post- Transplantation Cyclophosphamide in Chronic Myeloid Leukemia Patients Undergoing Allogeneic Hematopoietic Cell Transplantation from an Unrelated or Mismatched Related Donor: A Comparative Study from the Chronic Malignancies Working Party of the EBMT (CMWP-EBMT).

peer reviewedOutcomes following allogeneic hematopoietic cell transplantation (allo-HCT) for chronic myeloid leukemia (CML) with post-transplantation cyclophosphamide (PTCy) using an unrelated donor (UD) or a mismatched related donor (MMRD) remain unknown. We report a retrospective comparison of PTCy-based allo-HCT from a UD, non-PTCy allo-HCT from a UD, and PTCy allo-HCT from an MMRD. Inclusion criteria were adult patients with CML undergoing first allo-HCT between 2012 and 2019 from a UD with either PTCy or non-PTCy graft-versus-host disease (GVHD) prophylaxis or from an MMRD using PTCy. The primary endpoint was GVHD-free/relapse-free survival (GRFS). A total of 1341 patients were included (82% in the non-PTCy UD cohort). With a median follow-up of 34.9 months, the 3-year GRFS was 43% in the non-PTCy cohort, 37% in the PTCy-UD cohort, and 39% PTCy-MMRD cohort (P = .15). Multivariable analyses revealed no significant differences among the 3 cohorts in terms of overall survival (OS), progression-free survival, RI, and nonrelapse mortality. Factors independently associated with worse OS in the overall cohort were Karnofsky Performance Status 2 (HR, 1.58; 95% CI, 1.15 to 2.17; P = .005). These results suggest that allo-HCT in patients with CML using either a UD or an MMRD with PTCy-based GVHD prophylaxis are feasible transplantation, platforms and that the disease stage at allo-HCT remains a major prognostic factor, highlighting the importance of closely monitoring CML patients and proposing transplantation when indicated when still in CP1

Αποτελεσματικότητα προπαρασκευαστικών σχημάτων ελαττώμενης ισχύος στην αλλογενή μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων σε πάσχοντες από κακοήθεις αιματολογικές παθήσεις

Allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (HCT) has become a curative therapy for hematological malignancies and a variety of non malignant disorders for forty years. High doses of chemotherapy and radiation, combined with a new immune system generated by an allogeneic graft, have significant potential benefits for the treatment of multiple types of disease. Evidence for the importance of the new immune system in impoving outcome for patients undergoing HCT continues to grow. The aggressive induction regimens utilized in standard HCT may result in multiple organ toxicity; furthermore, prolonged time to engraftment and prolonged use of immunosuppression results in increased risk for bacterial, viral and fungal infections. HCT with fully ablative conditioning is associated with an age - related increase in TRM. It is therefore contra-indicated for older individuals who are mainly at risk of developing other comorbitidies. Due to the high treatment related toxicity in allogeneic transplant and the advanced age of most patients, pioneer investigators have begun evaluating the use of reduced intensity regimen. As a potential solution to the problems of excessive regimen - related toxicity, the reduced intensity or non myeloablative allograft was introduced in the mid-1990s. Short term toxicity is generally decreased so the benefits of allogeneic HCT can potentially be extended to selected younger patients or patients suffering from certain diseases with an evident graft versus leukemia sensitivity in early disease stage. In addition to its utility in patients considered unsuitable for standard “classic” myeloablative HCT, reduced intensity allogeneic HCT RIST is increasingly being used as an alternative approach in patients who could otherwise be eligible for RIST and in a tandem autograft - allograft setting. Allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (RIST) eradicates malignant cells through a graft-versus-malignancy leukemia effect (GVM-GVL) provided by alloreactive donor T lymphocytes. Various studies have clearly demonstrated the GVL-GVM effect in hematologic malignancies: 1) reduced incidence of leukemic relapse in non syngeneic HCT or in recipients developing GVHD or post Tcell repleted allografts 2) remission induction after DLI in patients relapsed after HCT. During the last ten years single center studies using reduced intensity conditioning followed by allogeneic HCT have been reported in adults. Two general strategies have emerged. One category is based upon immunosuppressive chemotherapeutic drugs usually a purine analog in combination with an alkylating agent. The other approach is based upon low dose total body irradiation. Reduced intensity conditioning regimens are heterogeneous with regard to dose of chemotherapy and radiotherapy and degree of immunosuppression. There are 2 types of conditioning: 1) truly non myeloablative which should allow hematopoietic recovery 10% and 26/37 advanced disease. Τhirteen patients had already undergone stem cell transplantation (11 autologous and 2 allogeneic) pre RIST transplantation. The reduced conditioning regimen was mainly FLUDARABIN-based combined with; busulfan+ATG (18), busulfan+mabCampath (1) busulfan+endoxan (1), endoxan (10) endoxan+ATG (1) endoxan+thiotepa (1) or melphalan (3), idarubicin+aracytin (1) busulfan (1). Thirty-five patients received mobilized peripheral blood graft and 2 patients marrow grafts. Αnti-GVHD prophylaxis mainly consisted of CsA+MMF. The median graft cell dose was: CD34+: 6 x106/kg, CD3+: 4,84 x108/kg. Thirty-five patients engrafted with a median time to reach neutrophils ? 500/μl +10 day and platelets ?50000 /μl +11 day after cytopenia of 8 (4-27) days. Six patients did not receive any red cell transfusion and 10 any platelet transfusion. Twenty-one patients did not develop mucositis and no parenteral nutrition was administered to 18 patients. Full chimerism was succeeded in 25 patients (76%) at a median day +60 (14-180). On multivariate analysis, full chimerism at day +30 was strongly related to: low tumor burden, CD3 cell dose above the median number >4,84 X 108/kg which was further related with the time to full chimerism.Thirteen patients developed aGVHD (35%), of which 9 had clinically significant (? grade II-IV) disease, was related with the non administration of ATG, specific IL2, IL1B recipient cytokine gene polymorphism and the achievement of full chimerism. Complete or partial remission was attained in 27/37 patients. On multivariate analysis, response was related to: low tumor burden at RIST, full chimerism even in the advanced disease. The probability of relapse at 51 months was 50% and was significantly related with: high tumor burden, preceding lines of therapy and ATG administration. Sixteen patients were treated with combined immunotherapeutic approaches; abrupt cessation of CsA, administration IL2 / IFΝ-a, donor lymphocyte infusions or cryo-preserved graft and 46% responded after developing GVHD. The probability Progression Free Survival (PFS) at 4,5 years was estimated to be 27%, higher (39%) for patients with low tumor burden and after full chimerism. On multivariate analysis, only the response to RIST was the strongest predictive factor for outcome. The 4,5-year overall survival was estimated to be 30%. It was higher in early vs. advanced disease (62% vs. 19%). In conclusion, RIST seems to be effective in patients with low tumor burden in early disease with low toxicity even in advanced age.Αναπτύχθηκαν από το 1995 νέα θεραπευτικά προπαρασκευαστικά με ελαττωμένης ισχύος πρωτόκολλα χημειο ± ακτινοθεραπείας συγκρινόμενα με τα συμβατικά ή άλλα ανοσοκατασταλτικά πρωτόκολλα βασιζόμενα στην προ HCT και μετά την HCT ανοσοκαταστολή. Η ανοσοκατασταλτική δράση του ελαττωμένης ισχύος προπαρασκευαστικού σχήματος (RIC) είναι ικανή ώστε να επιτρέψει την εμφύτευση του μοσχεύματος και την δημιουργία αρχικά μικτής αιμοποιητικής χίμαιρας. Πολλές παρατηρήσεις έπληξαν το δόγμα ότι η υψηλή δόση κυτταροτοξικής θεραπείας είναι εκ των ουκ άνευ για την εκρίζωση της νόσου. Οι γενετικές διαφορές των άνοσων κυττάρων μεταξύ δότη λήπτη είναι ικανές για την εκρίζωση. Aυτές οι παρατηρήσεις εστίασαν την ίαση μετά HCT στον καθοριστικό ρόλο των ανοσοϊκανών Τ λεμφοκυττάρων του δότη και αποτέλεσαν την επιστημονική βάση για την υπόθεση ότι η HCT θα ήταν εφικτή και σε ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας, ασθενείς με συνοδό νοσηρότητα που αποκλείονταν από την «κλασική» μεταμόσχευση. Κάθε μεταμόσχευση που χρησιμοποιεί μη μυελοκαταστροφικό προπαρασκευαστικό σχήμα χαρακτηρίζεται ως αλλογενής μεταμόσχευση με ελαττωμένης ισχύος προπαρασκευαστικό σχήμα (Reduced intensity stem cell transplantation -RIST). Διαφορετικά πρωτόκολλα έχουν χρησιμοποιηθεί από μεμονωμένα Κέντρα ανά τον κόσμο, με διαφορετικούς συνδυασμούς κυτταροστατικών και ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων οπότε διαφέρει η μυελοκαταστολή, η ανοσοκαταστολή και η αντιλευχαιμική δράση. Η τοξικότητά τους δηλαδή η βλεννογονίτις, η εμφάνιση GVHD διαφέρει καθώς και η ταχύτητα επίτευξης αιματολογικής αποκατάστασης και αιμοποιητικής χίμαιρας του δότη. Η μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων με ελαττωμένης ισχύος προπαρασκευαστικό σχήμα αποτελεί την ιδανική βάση ανοσοθεραπείας επειδή σκοπεύει στην αρχική ανάπτυξη μικτής χίμαιρας κυττάρων δότη-λήπτη και στην περαιτέρω εκρίζωση της κακοήθειας με την ειδική αναγνωρισμένη δράση του μοσχεύματος κατά της κακοήθειας και εγκατάσταση της πλήρους σταθερής χίμαιρας των κυττάρων του δότη. Αναλύσαμε την ασφάλεια και αποτελεσματικότητα της RIC-HCT σε 37 ασθενείς, διάμεσης ηλικίας 50 (15-63) ετών πάσχοντες από ΟΜΛ (11), ΜΔΣ (2), ΟΛΛ (1), NHL (6), N.Hodgkin (6), Λέμφωμα μανδύα (5), Πολλαπλούν Μυέλωμα (2), ΧΛΛ (3), ΧΜΛ (1). Η διάμεση παρακολούθηση είναι 16(3-54) μήνες. Οι ασθενείς προ της HCT είχαν στην πλειονότητά τους λάβει ? 2 γραμμές θεραπείας (27/37), ήταν σε προχωρημένη φάση νόσου οι 26/37 και με υψηλό φορτίο νόσου οι 15/37 (ογκώδη νόσο ή βλάστες μυελού >10%). Σε 13 ασθενείς είχε διενεργηθεί μεταμόσχευση (αυτόλογη 11, αλλογενής 2). Οι δότες ήταν 35 ταυτόσημα αδέλφια και 2 μη συγγενείς συμβατοί δότες. Το σχήμα προετοιμασίας (RIC) είχε ως βάση fludarabin με προσθήκη: busulfan+ATG (18), busulfan+mabCampath (1) busulfan+endoxan (1), endoxan (10) endoxan+ATG(1) endoxan+thiotepa(1) ή melphalan (3),idarubicin+aracytin(1) busulfan(1). Η προφύλαξη έναντι της GVHD περιελάμβανε κυρίως Cyclosporine και Mycophenolate-Mofetil. Τα μοσχεύματα ήταν περιφερικά αιματικά (35) και 2 μυελικά με διάμεσο αριθμό CD34+: 6X106/kg, CD3+: 4,84 X108/kg . Εμφύτευση επιτεύχθηκε σε 35/37, με πολυμορφοπύρηνα >500/mm3 τη +10 ημέρα (6-16), αιμοπετάλια >50000/mm3 τη +11 (8-29) μετά κυτταροπενία 8 ημερών (Δm). Δεν έλαβαν μεταγγίσεις ερυθρών 6 ασθενείς, αιμοπεταλίων 10, παρεντερική διατροφή 18, ενώ βλεννογονίτιδα εμφάνισαν μόνο 16 ασθενείς. Οξεία νόσο του μοσχεύματος κατά του ξενιστή εμφάνισαν 13 (5 gr.ΙI, 3 gr.ΙII, 1 gr. IV) ενώ χρόνια μορφή 23/30 εκτιμηθέντες (21 εκτεταμένη). Πλήρης αιμοποιητική χίμαιρα διαπιστώθηκε από την +14 ημέρα μέχρι την +180(+60 διάμεση) με FISH ή STR. To χαμηλό φορτίο νόσου μαζί με τα χορηγηθέντα CD3 κύτταρα αποδείχθηκαν σημαντικοί παράγοντες επίτευξης πρώιμης χίμαιρας. Η απάντηση στη νόσο με ύφεση είχε συσχέτιση με την επίτευξη πλήρους χίμαιρας (88% vs 33%). Πλήρης και μερική ύφεση επιτεύχθηκε στο 73% των ασθενών, ενώ στο 27% η νόσος παρέμεινε ανθεκτική. Η πιθανότητα υποτροπής στον συγκεκριμένο πληθυσμό προβαλλόμενη στους 51 μήνες είναι 50% με δυσμενείς στατιστικά σημαντικούς παράγοντες το υψηλό φορτίο νόσου (p:0,007), τις γραμμές θεραπείας (p: 0,01) καθώς και τη χορήγηση ATG (p: 0,005). Ανοσοθεραπευτικοί χειρισμοί έγιναν σε 16 ασθενείς λόγω υποτροπής ή μη απάντησης. Δώδεκα από τους 16 έλαβαν κύτταρα του δότη ( DLIs οι 7, κινητοποιημένο μόσχευμα οι 5). Η πιθανότητα επιβίωσης στα 2 χρόνια είναι 44% και της επιβίωσης χωρίς νόσο ή πρόοδο νόσου 27% στα 4,5 έτη. Η επιβίωση χωρίς νόσο σε ασθενείς με χαμηλό φορτίο ανέρχεται σε 39% στα 4 έτη (p<0.00001). Σε πολυπαραγοντική ανάλυση μόνο η απάντηση με πλήρη ή μερική ύφεση έκρινε την έκβαση της ολικής επιβίωσης και της επιβίωσης χωρίς νόσο ή πρόοδο νόσου (p: 0,001). Απεβίωσαν συνολικά λόγω τοξικότητας της μεταμόσχευσης 6 ασθενείς, (2 κατά το πρώτο τρίμηνο). Η πιθανότητα θνητότητας από τη μεταμόσχευση προβάλλει 25% στους 55 μήνες (4,5 έτη), 6% τις πρώτες 100 ημέρες και 19% στους 12 μήνες (1 έτος). Συμπερασματικά, η διενέργεια RIST είναι εφικτή με αξιόπιστη σταθερή εμφύτευση και με αποδεκτή τοξικότητα στις πρώτες 100 ημέρες παρά την ηλικία και νοσηρότητα των ασθενών. Οι μεταμοσχεύσεις με σχήματα ελαττωμένης ισχύος πάσχουν από τους ίδιους περιορισμούς με της συμβατικής δηλαδή υποτροπή και GVHD. Η RIC-HCT αποτελεί εναλλακτική θεραπεία με δυνητική ίαση της νόσου σε ασθενείς με αιματολογικές κακοήθειες που δεν έχουν δυνατότητα “κλασσικής” μεταμόσχευσης. Αναδεικνύεται όμως ότι είναι αποτελεσματική σε επιλεγμένους ασθενείς οιασδήποτε ηλικίας, σε πρωιμότερη φάση, επι χημειοευαίσθητης και με χαμηλό φορτίο νόσου. Ο απώτερος στόχος της ίασης των ασθενών δεν μπορεί να επικυρωθεί στη μικρή μελέτη όπως σε όλες τις ανάλογες διεθνείς μελέτες με RIST μεταμοσχεύσεις κυρίως λόγω του μικρού χρόνου παρακολούθησης

Φωτονικοί κρύσταλλοι με μεταβλητό χάσμα

Interaction between light and matter is the main subject of nanophotonics. For most systems, the interaction is electronic, that is, it involves changes in the properties of electrons present in the system. Recently however, this approach has been reversed [76, 29]: light instead of electrons will serve as the information carrier. Thus, the confinement of photons in analogy with the confinement of electrons is the fundamental alteration in these interactions. This feature can be explained from a simple standpoint, that is, light presents several advantages over the electron; it can travel in a dielectric material at much greater speeds than an electron in a metallic wire and also photons are not strongly interacting with each other as with electrons, which helps reduce energy losses [27]. Hence, there is a strong need to design materials so that they can affect the properties of photons, in much the same way that a semiconductor crystal affects the properties of electrons. Both Yablonovitch and John [76, 29] suggested that structures with a periodic variation in the dielectric constant could influence the nature of photonic modes in a material. In this sense, the answer to this need is met through the realization of photonic crystals, which are artificial periodic nanostructures designed to control and manipulate the flow of light. Considering these three approaches mentioned above for nanoscale light confinement, one comes across the main scope of this thesis which deals with the fabrication and characterization of 3D linear and nonlinear photonic crystals. In particular, we focus on 3D fabrication of high quality photonic structures and on the design of stimulus-responsive materials for dynamic tuning of photonic properties. The systems under study are woodpile based photonic crystals fabricated by means of the two photon polymerization technique. For this reason, the synthesis of novel linear and nonlinear materials suitable for two photon fabrication, with proper optical and mechanical properties necessary for the fabrication of precise 3D photonic structures will be the starting point in our study. Following this, the study of the optical properties of these novel materials in combination with the study of the optical properties of the fabricated structures will lead us towards the complete characterization of such 3D photonic systems.Η αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και ύλης αποτελεί το κύριο αντικείμενο του κλάδου της νανοφωτονικής. Για τα περισσότερα συστήματα, η αλληλεπίδραση αυτή είναι ηλεκτρονική, δηλαδή περιλαμβάνει τις αλλαγές των ιδιοτήτων των ηλεκτρονίων που είναι παρόντα στο σύστημα. Πρόσφατα, όμως, η προσέγγιση αυτή έχει αντιστραφεί: το φως (φωτόνια) αντί των ηλεκτρονίων θα αποτελεί το φορέα της πληροφορίας. Κατά αυτόν τον τρόπο, ο περιορισμός των φωτονίων σε πλήρη αντιστοιχία με τον περιορισμό των ηλεκτρονίων αποτελεί τη θεμελιώδη μεταβολή σε αυτές τις αλληλεπιδράσεις. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να εξηγηθεί με ένα απλοϊκό ισχυρισμό, δηλαδή, ότι το φως παρουσιάζει αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα ηλεκτρόνια: μπορεί και ταξιδεύει μέσα σε ένα διηλεκτρικό υλικό με μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι το ηλεκτρόνιο σε ένα μεταλλικό σύρμα και επιπλέον, τα φωτόνια δεν αλληλεπιδρούν ισχυρά μεταξύ τους όπως στην περίπτωση των ηλεκτρονίων, το οποίο βοηθάει στην μείωση των ενεργειακών απωλειών. Ως εκ τούτου, υπάρχει η ανάγκη για τον σχεδιασμό υλικών έτσι ώστε να μπορούν να επηρεάζουν τις ιδιότητες των φωτονίων, όπως ακριβώς και ένας ημιαγωγικός κρύσταλλος επηρεάζει τις ιδιότητες των ηλεκτρονίων. Τόσο ο Yablοnovitch όσο και ο John πρότειναν ότι δομές με περιοδική μεταβολή της διηλεκτρικής σταθεράς θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη φύση των φωτονικών ρυθμών μέσα στο υλικό. Κατά αυτήν την έννοια, η απάντηση σε αυτήν την ανάγκη δίνεται μέσω της πραγματοποίησης των φωτονικών κρυστάλλων, οι οποίοι αποτελούν τεχνητές περιοδικές νανοδομές σχεδιασμένες έτσι ώστε ελέγχουν και να καθοδηγούν τη ροή του φωτός. Λαμβάνοντας υπόψη αυτήν την ανάγκη για περιορισμό των φωτονίων σε κλίμακα νανομέτρων, ερχόμαστε στον αντικειμενικό σκοπό της παρούσης διδακτορικής διατριβής που συνίσταται στην κατασκευή και στο χαρακτηρισμό τρισδιάστατων γραμμικών και μη γραμμικών φωτονικών κρυστάλλων. Συγκεκριμένα, επικεντρώνουμε στην κατασκευή υψηλής ποιότητας τρισδιάστατων φωτονικών δομών και στον σχεδιασμό μη γραμμικά αποκρινόμενων υλικών για τη δυναμική μεταβολή των φωτονικών ιδιοτήτων. Τα υπό μελέτη συστήματα είναι woodpile φωτονικοί κρύσταλλοι, τους οποίους κατασκευάζουμε μέσω της τεχνικής του διφωτονικού πολυμερισμού. Για τον σκοπό αυτό, η σύνθεση καινοτόμων γραμμικών και μη γραμμικών υλικών που πληρούν τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή της τεχνικής του διφωτονικού πολυμερισμού, με κατάλληλες οπτικές και μηχανικές ιδιότητες απαραίτητες για την κατασκευή υψηλής ακρίβειας τρισδιάστατων φωτονικών δομών θα αποτελέσει το σημείο εκκίνησης της μελέτης μας. Ακολούθως, η μελέτη των οπτικών ιδιοτήτων των νέων υλικών σε συνδυασμό με τη μελέτη των οπτικών ιδιοτήτων των φωτονικών δομών που κατασκευάζουμε θα μας οδηγήσει στον πλήρη χαρακτηρισμό αυτών των τρισδιάστατων φωτονικών συστημάτων

A New Era in Endothelial Injury Syndromes: Toxicity of CAR-T Cells and the Role of Immunity

Immunotherapy with chimeric antigen receptor T (CAR-T cells) has been recently approved for patients with relapsed/refractory B-lymphoproliferative neoplasms. Along with great efficacy in patients with poor prognosis, CAR-T cells have been also linked with novel toxicities in a significant portion of patients. Cytokine release syndrome (CRS) and neurotoxicity present with unique clinical phenotypes that have not been previously observed. Nevertheless, they share similar characteristics with endothelial injury syndromes developing post hematopoietic cell transplantation (HCT). Evolution in complement therapeutics has attracted renewed interest in these life-threatening syndromes, primarily concerning transplant-associated thrombotic microangiopathy (TA-TMA). The immune system emerges as a key player not only mediating cytokine responses but potentially contributing to endothelial injury in CAR-T cell toxicity. The interplay between complement, endothelial dysfunction, hypercoagulability, and inflammation seems to be a common denominator in these syndromes. As the indications for CAR-T cells and patient populations expand, there in an unmet clinical need of better understanding of the pathophysiology of CAR-T cell toxicity. Therefore, this review aims to provide state-of-the-art knowledge on cellular therapies in clinical practice (indications and toxicities), endothelial injury syndromes and immunity, as well as potential therapeutic targets