Parenthood in Renal Homograft Recipients

Nineteen male recipients of renal homografts were responsible for 23 pregnancies, resulting so far in 19 live births and one abortion; three additional wives have not yet been delivered of infants. Eighteen of the 19 infants were normal; the abnormal infant had a myelomeningocele and other anomalies. Eight female recipients have become pregnant ten times. Two of the pregnancies were terminated with therapeutic abortions, and two more are in progress. The other six resulted in live births. There were only two infants with a completely uncomplicated neonatal period. One premature baby died a few hours after birth from hyaline membrane disease. The other five survived, but one had pulmonary valvular stenosis, two had evidence of transient adrenocortical insufficiency plus lymphopenia, and one child had the respiratory distress syndrome. Renal function of three mothers underwent deterioration during pregnancy, but was restored after its termination. © 1971, American Medical Association. All rights reserved

performance: An R package for assessment, comparison and testing of statistical models

A crucial part of statistical analysis is evaluating a model’s quality and fit, or performance. During analysis, especially with regression models, investigating the fit of models to data also often involves selecting the best fitting model amongst many competing models. Upon investigation, fit indices should also be reported both visually and numerically to bring readers in on the investigative effort. The performance R-package (R Core Team, 2021) provides utilities for computing measures to assess model quality, many of which are not directly provided by R’s base or stats packages. These include measures like R2, intraclass correlation coefficient (ICC), root mean squared error (RMSE), or functions to check for vexing issues like overdispersion, singularity, or zeroinflation. These functions support a large variety of regression models including generalized linear models, (generalized) mixed-effects models, their Bayesian cousins, and many others

Skuteczność podawanego dożylnie b-blokera w zapobieganiu nawrotom omdleń wazowagalnych - charakterystyka kliniczna populacji

Wstęp: Skuteczność b-blokerów w prewencji omdleń neurokardiogennych, choć jest wysoka, bo oceniana na ok. 70%, nie daje 100-procentowej pewności powodzenia terapii. Dlatego konieczne jest opracowanie prostego, taniego i skutecznego algorytmu postępowania, na którym można by oprzeć prognozę dotyczącą długoterminowej skuteczności blokady receptorów b-adrenergicznych w prewencji omdleń wazowagalnych. Cel pracy: Celem pracy było zdefiniowanie - ocenianej w teście „na ostro” - charakterystyki klinicznej populacji osób „wrażliwych” i „opornych” na podanie b-blokerów. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 106 chorych (44 kobiety i 62 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 35,7 ± 14,1 oraz 33,2 ± 16,7 lat, z co najmniej dwoma, w ciągu ostatnich 6 miesięcy, incydentami omdleń w wywiadzie, u których specyficzną przyczynę utrat przytomności określono na podstawie dodatniego wyniku testu pochyleniowego (TT, tilt test). Pionizacji dokonywano według protokołu westminsterskiego (60o/45 min), dodatkowo podjęzykowo podając, w przypadkach tego wymagających, 250 mg nitrogliceryny (NTG). Po uzyskaniu dodatniego wyniku badania przywracano pozycję poziomą, po czym dożylnie podawano 0,1 mg/kg m.c. propranololu. Następnie wykonywano kolejną pionizację, która była repliką fazy badania zakończonej wystąpieniem omdlenia. Leki b-adrenolityczne uznawano za skuteczne, jeżeli zostało spełnione jedno z dwóch kryteriów: ujemny wynik powtórnego TT (skuteczność pełna) lub wydłużenie czasu do wystąpienia omdlenia w odpowiedzi na zastosowanie powyższego leku (skuteczność częściowa). Typ obserwowanych reakcji układu sercowo-naczyniowego na TT definiowano na podstawie klasyfikacji ACC z 1996 roku. Wyniki: Dożylne podanie propranololu zapobiegło powtórnemu wyzwoleniu reakcji wazowagalnej u 82/106 (77%) badanych chorych. U 45 pacjentów (55%) skuteczność leku oceniono jako pełną, natomiast u 37 (45%) uzyskany wynik spełniał kryteria tzw. skuteczności częściowej. Wykazano istotną statystycznie zależność między rezultatem TT a efektywnością zastosowanej blokady receptorów b-adrenergicznych (c2 = 14,4; p = 0,01). Nie stwierdzono znamiennej statystycznie różnicy między klinicznym typem reakcji na TT a zdefiniowanymi rodzajami skuteczności terapeutycznej propranololu (c2 = 8,7; p = 0,06). Także zastosowanie NTG nie miało istotnego wpływu na efektywność podawanego b-blokera (c2 = 0,1; p = 0,7). Wysoce znamienną statystycznie zależność stwierdzono natomiast między skutecznością b-blokera a płcią badanych pacjentów (c2 = 7,3; p = 0,006). Stosując analizę wieloczynnikową, oceniono istotność wpływu wyniku TT oraz płci badanych osób na skuteczność terapeutyczną zastosowanego b-blokera, jednak nie potwierdzono współdziałania badanych czynników (p = 0,3). Wnioski: Skuteczność terapeutyczna stosowanego w teście „na ostro” b-blokera w istotny sposób zależy od płci oraz typu wyzwolonej reakcji wazowagalnej. Zapobieganie nawrotom omdleń neurokardiogennych za pomocą b-blokerów wydaje się postępowaniem preferowanym w odniesieniu do mężczyzn oraz osób obojga płci, u których omdlenia dokonują się w mechanizmie reakcji odpowiadającej klinicznemu obrazowi zespołu tachykardii postawno-ortostatycznej oraz odpowiedzi wazodepresyjnej. Zrównoważona częstość wyodrębnionych form skuteczności terapeutycznej podanego dożylnie b-blokera (pełnej i częściowej) oraz brak istotnej korelacji między nimi a typami reakcji wazowagalnej sugeruje nieprzydatność zdefiniowanych form efektywności w prognozowaniu wyników długoterminowego leczenia

Skuteczność podawanego dożylnie b-blokera w zapobieganiu nawrotom omdleń wazowagalnych - charakterystyka kliniczna populacji

Wstęp: Skuteczność b-blokerów w prewencji omdleń neurokardiogennych, choć jest wysoka, bo oceniana na ok. 70%, nie daje 100-procentowej pewności powodzenia terapii. Dlatego konieczne jest opracowanie prostego, taniego i skutecznego algorytmu postępowania, na którym można by oprzeć prognozę dotyczącą długoterminowej skuteczności blokady receptorów b-adrenergicznych w prewencji omdleń wazowagalnych. Cel pracy: Celem pracy było zdefiniowanie - ocenianej w teście „na ostro” - charakterystyki klinicznej populacji osób „wrażliwych” i „opornych” na podanie b-blokerów. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 106 chorych (44 kobiety i 62 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 35,7 ± 14,1 oraz 33,2 ± 16,7 lat, z co najmniej dwoma, w ciągu ostatnich 6 miesięcy, incydentami omdleń w wywiadzie, u których specyficzną przyczynę utrat przytomności określono na podstawie dodatniego wyniku testu pochyleniowego (TT, tilt test). Pionizacji dokonywano według protokołu westminsterskiego (60o/45 min), dodatkowo podjęzykowo podając, w przypadkach tego wymagających, 250 mg nitrogliceryny (NTG). Po uzyskaniu dodatniego wyniku badania przywracano pozycję poziomą, po czym dożylnie podawano 0,1 mg/kg m.c. propranololu. Następnie wykonywano kolejną pionizację, która była repliką fazy badania zakończonej wystąpieniem omdlenia. Leki b-adrenolityczne uznawano za skuteczne, jeżeli zostało spełnione jedno z dwóch kryteriów: ujemny wynik powtórnego TT (skuteczność pełna) lub wydłużenie czasu do wystąpienia omdlenia w odpowiedzi na zastosowanie powyższego leku (skuteczność częściowa). Typ obserwowanych reakcji układu sercowo-naczyniowego na TT definiowano na podstawie klasyfikacji ACC z 1996 roku. Wyniki: Dożylne podanie propranololu zapobiegło powtórnemu wyzwoleniu reakcji wazowagalnej u 82/106 (77%) badanych chorych. U 45 pacjentów (55%) skuteczność leku oceniono jako pełną, natomiast u 37 (45%) uzyskany wynik spełniał kryteria tzw. skuteczności częściowej. Wykazano istotną statystycznie zależność między rezultatem TT a efektywnością zastosowanej blokady receptorów b-adrenergicznych (c2 = 14,4; p = 0,01). Nie stwierdzono znamiennej statystycznie różnicy między klinicznym typem reakcji na TT a zdefiniowanymi rodzajami skuteczności terapeutycznej propranololu (c2 = 8,7; p = 0,06). Także zastosowanie NTG nie miało istotnego wpływu na efektywność podawanego b-blokera (c2 = 0,1; p = 0,7). Wysoce znamienną statystycznie zależność stwierdzono natomiast między skutecznością b-blokera a płcią badanych pacjentów (c2 = 7,3; p = 0,006). Stosując analizę wieloczynnikową, oceniono istotność wpływu wyniku TT oraz płci badanych osób na skuteczność terapeutyczną zastosowanego b-blokera, jednak nie potwierdzono współdziałania badanych czynników (p = 0,3). Wnioski: Skuteczność terapeutyczna stosowanego w teście „na ostro” b-blokera w istotny sposób zależy od płci oraz typu wyzwolonej reakcji wazowagalnej. Zapobieganie nawrotom omdleń neurokardiogennych za pomocą b-blokerów wydaje się postępowaniem preferowanym w odniesieniu do mężczyzn oraz osób obojga płci, u których omdlenia dokonują się w mechanizmie reakcji odpowiadającej klinicznemu obrazowi zespołu tachykardii postawno-ortostatycznej oraz odpowiedzi wazodepresyjnej. Zrównoważona częstość wyodrębnionych form skuteczności terapeutycznej podanego dożylnie b-blokera (pełnej i częściowej) oraz brak istotnej korelacji między nimi a typami reakcji wazowagalnej sugeruje nieprzydatność zdefiniowanych form efektywności w prognozowaniu wyników długoterminowego leczenia

Odruchowe utraty przytomności - kogo, kiedy i jak leczyć?

Nieprzewidywalna natura omdleń neurokardiogennych (NCS) powoduje, że dotychczas nie zdefiniowano optymalnego sposobu terapii mającej na celu zapobieganie ich nawrotom. Mimo wielu doniesień wskazujących na kliniczne i ekonomiczne korzyści wynikające z leczenia chorych z NCS nadal brakuje dobrze udokumentowanych wyników badań, które definiowałyby wiarygodny, prosty metodycznie sposób doboru terapii oraz prognozowania jej długoterminowej efektywności. W rezultacie terapia wspomnianej grupy pacjentów w przeważającej większości przypadków ma charakter empiryczny - uwzględniający mechanizm patofizjologiczny reakcji, który zgodnie z współczesną wiedzą uznaje się za przyczynowo powiązany z występowaniem odruchowych utrat przytomności. Jednym z głównych celów prezentowanej pracy było przybliżenie zagadnień związanych z diagnostyką i leczeniem chorych z odruchowymi utratami przytomności, ze szczególnym podkreśleniem znaczenia testu pochyleniowego (TT) w tym procesie. Ponad 15-letnie doświadczenia w stosowaniu TT u chorych z omdleniami pozwoliły na dokładniejsze poznanie mechanizmów regulacyjnych układu krążenia, w tym sposobów oceny ich wydolności, normalizacji efektywności działania oraz wzajemnych relacji między aktywnością autonomicznego układu nerwowego a zmiennymi hemodynamicznymi. Wszelkie rozważania na temat klinicznej przydatności TT w większości przypadków odbywają się na podstawie oceny wartości diagnostycznej badania, jednak udział testu w definiowaniu przyczyn, postaci oraz sposobów zapobiegania objawom nietolerancji ortostatycznej zasługuje na równie istotne uznanie

Quantum metastability in a class of moving potentials

In this paper we consider quantum metastability in a class of moving potentials introduced by Berry and Klein. Potential in this class has its height and width scaled in a specific way so that it can be transformed into a stationary one. In deriving the non-decay probability of the system, we argue that the appropriate technique to use is the less known method of scattering states. This method is illustrated through two examples, namely, a moving delta-potential and a moving barrier potential. For expanding potentials, one finds that a small but finite non-decay probability persists at large times. Generalization to scaling potentials of arbitrary shape is briefly indicated.Comment: 10 pages, 1 figure

Drifts, currents, and power scrape-off width in SOLPS-ITER modeling of DIII-D

The effects of drifts and associated flows and currents on the width of the parallel heat flux channel (lambda(q)) in the tokamak scrape-offlayer (SOL) are analyzed using the SOLPS-ITER 2D fluid transport code. Motivation is supplied by Goldston\u27s heuristic drift (HD) model for lambda(q), which yields the same approximately inverse poloidal magnetic field dependence seen in multi-machine regression. The analysis, focusing on a DIII-D H-mode discharge, reveals HD-like features, including comparable density and temperature fall-off lengths in the SOL, and up-down ion pressure asymmetry that allows net cross-separatrix ion magnetic drift flux to exceed net anomalous ion flux. In experimentally relevant high-recycling cases, scans of both toroidal and poloidal magnetic field (B-tor and B-pol) are conducted, showing minimal lambda(q) dependence on either component of the field. Insensitivity to B-tor is expected, and suggests that SOLPS-ITER is effectively capturing some aspects of HD physics. Absence of lambda(q) dependence on B-pol, however, is inconsistent with both the HD model and experimental results. The inconsistency is attributed to strong variation in the parallel Mach number, which violates one of the premises of the HD model. (C) 2016 Elsevier Ltd. This is an open access article under the CC BY-NC-ND license (http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/)

Analysis of drift effects on the tokamak power scrape-off width using SOLPS-ITER

SOLPS-ITER, a comprehensive 2D scrape-off layer modeling package, is used to examine the physical mechanisms that set the scrape-off width (lambda(q)) for inter-ELM power exhaust. Guided by Goldston\u27s heuristic drift (HD) model, which shows remarkable quantitative agreement with experimental data, this research examines drift effects on lambda(q) in a DIII-D H-mode magnetic equilibrium. As a numerical expedient, a low target recycling coefficient of 0.9 is used in the simulations, resulting in outer target plasma that is sheath limited instead of conduction limited as in the experiment. Scrape-off layer (SOL) particle diffusivity (D-SOL) is scanned from 1 to 0.1 m(2) s(-1). Across this diffusivity range, outer divertor heat flux is dominated by a narrow (similar to 3-4 mm when mapped to the outer midplane) electron convection channel associated with thermoelectric current through the SOL from outer to inner divertor. An order-unity up-down ion pressure asymmetry allows net ion drift flux across the separatrix, facilitated by an artificial mechanism that mimics the anomalous electron transport required for overall ambipolarity in the HD model. At D-SOL = 0.1 m(2) s(-1), the density fall-off length is similar to the electron temperature fall-off length, as predicted by the HD model and as seen experimentally. This research represents a step toward a deeper understanding of the power scrape-off width, and serves as a basis for extending fluid modeling to more experimentally relevant, high-collisionality regimes

Spatially explicit estimates of N2O emissions from croplands suggest climate mitigation opportunities from improved fertilizer management

With increasing nitrogen (N) application to croplands required to support growing food demand, mitigating N2O emissions from agricultural soils is a global challenge. National greenhouse gas emissions accounting typically estimates N2O emissions at the country scale by aggregating all crops, under the assumption that N2O emissions are linearly related to N application. However, field studies and meta-analyses indicate a nonlinear relationship, in which N2O emissions are relatively greater at higher N application rates. Here we apply a super-linear emissions response model to crop-specific, spatially-explicit synthetic N fertilizer and manure N inputs to provide subnational accounting of global N2O emissions from croplands. We estimate 0.66 Tg of N2O-N direct global emissions circa 2000, with 50% of emissions concentrated in 13% of harvested area. Compared to estimates from the IPCC Tier 1 linear model, our updated N2O emissions range from 20-40% lower throughout Sub-Saharan Africa and Eastern Europe, to >120% greater in some Western European countries. At low N application rates, the weak non-linear response of N2O emissions suggests that relatively large increases in N fertilizer application would generate relatively small increases in N2O emissions. Since aggregated fertilizer data generate underestimation bias in nonlinear models, high-resolution N application data are critical to support accurate N2O emissions estimates

Convenient synthesis of C75, an inhibitor of FAS and CPT1

C75 is a synthetic racemic α-methylene-γ-butyrolactone exhibiting anti-tumoral properties in vitro and in vivo as well as inducing hypophagia and weight loss in rodents. These interesting properties are thought to be a consequence of the inhibition of the key enzymes FAS and CPT1 involved in lipid metabolism. The need for larger amounts of this compound for biological evaluation prompted us to develop a convenient and reliable route to multigram quantities of C75 from easily available ethyl penta-3,4-dienoate 6. A recently described protocol for the addition of 6 to a mixture of dicyclohexylborane and nonanal followed by acidic treatment of the crude afforded lactone 8, as a mixture of cis and trans isomers, in good yield. The DBU-catalyzed isomerization of the methyl esters 9 arising from 8 gave a 10:1 trans/cis mixture from which the trans isomer was isolated and easily transformed into C75. The temporary transformation of C75 into a phenylseleno ether derivative makes its purification, manipulation and storage easier