TIMI Myocardial Perfusion Grade and ST-segment resolution in the assessment of coronary reperfusion after primary angioplasty

Wstęp: W określaniu wyniku leczenia reperfuzyjnego i wczesnej stratyfikacji ryzyka chorych z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) ważne miejsce zajmują angiograficzne parametry przepływu wieńcowego, a także ustępowanie zmian odcinka ST po pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (pPCI). Angiograficzna ocena reperfuzji na poziomie tkankowym w terytorium tętnicy odpowiedzialnej za zawał (IRA) może być dokonywana na podstawie stopnia kontrastowania mikrokrążenia wieńcowego w skali TMPG (TIMI Myocardial Perfusion Grade). Ustępowanie zmian odcinka ST może być wyrażane przez wielkość odchylenia odcinka ST obecnego w EKG po leczeniu reperfuzyjnym (rezolucja bezwzględna) lub też przez jego redukcję w stosunku do wartości wyjściowych (rezolucja względna). W dotychczasowych badaniach relacji między angiograficznymi i elektrokardiograficznymi parametrami reperfuzji wieńcowej na ogół stosowano alternatywnie tylko jedną z dwóch wspominanych metod określenia rezolucji odcinka ST. Interesującym zagadnieniem wydaje się więc zbadanie wzajemnych zależności występujących między stopniem reperfuzji wieńcowej w skali TMPG a rezolucją odcinka ST określaną jednocześnie różnymi metodami.Cel: Celem niniejszej pracy była ocena zależności występujących między stopniem reperfuzji mikrokrążenia wieńcowego w skali TMPG a bezwzględną i względną rezolucją odcinka ST u chorych po skutecznym zabiegu pPCI.Metody: Badanie przeprowadzono w populacji chorych z ostrym STEMI poddanych skutecznej pPCI. Stopień reperfuzji mikrokrążenia wieńcowego w terytorium IRA określano w 4-stopniowej skali TMPG, w koronarografii wykonanej bezpośrednio po zakończeniu pPCI. Zmiany odcinka ST oceniano na podstawie EKG uzyskanych przed podjęciem leczenia (zapis wyjściowy) i wykonanym natychmiast po przeniesieniu chorego na oddział intensywnej terapii. Rezolucję odcinka ST analizowano na dwa zasadnicze sposoby: 1) jako sumaryczne rezydualne odchylenie odcinka ST (SSTD) w EKG wykonanym po zabiegu pPCI, sumując wartości uniesienia ST w odprowadzeniach zawałowych i obniżenia ST w odprowadzeniach przeciwstawnych (rezolucja bezwzględna); 2) jako redukcję sumarycznego odchylenia ST w stosunku do zmian w EKG wyjściowym, będące wartością procentową (rezolucja względna, SSTD%). Ponadto EKG wykonywane po pPCI analizowano pod kątem obecności zmian odcinka ST odpowiadających kategorii wysokiego ryzyka wystąpienia zgonu po zawale. Jako elektrokardiograficzne kryterium wysokiego ryzyka (Wyznacznik EKG Wysokiego Ryzyka) przyjęto obecność uniesienia ST > 1 mm w zawale ściany dolnej lub > 2 mm w zawale ściany przedniej po zabiegu PCI.Wyniki: Badana populacja obejmowała 183 chorych (64,5% mężczyzn) w wieku 58,71 ± 15,76 roku. W czasie pPCIw 90% przypadków wszczepiono stent. U połowy chorych zastosowano antagonistę receptora IIb/IIIa. Angiograficzne cechy znacznie upośledzonej reperfuzji mikrokrążenia (TMPG 0 lub 1) były obecne u 66 (36,06%) osób, zaś otwarte mikrokrążenie (TMPG 2 lub 3) w 117 (63,93%) przypadków. Średnia wartość SSTD wynosiła 7,20 ± 6,35 mm, a średnia wartość SSTD% — 50 ± 45%. Wyznacznik EKG Wysokiego Ryzyka był obecny po pPCI u 60 chorych (32,79% całej populacji). Stwierdzono istotną, ale słabą, ujemną korelację między TMPG i SSTD (r = –0,27; p = 0,0002). Wartości SSTD różniły się istotnie między grupami TMPG 0 vs. TMPG 2 i TMPG 3 (odpowiednio: p = 0,0034 i 0,0121), a także między TMPG 1 vs. TMPG 2 (p = 0,02). Zależności między stopniem TMPG i SSTD% okazały się słabsze. Wprawdzie stwierdzono istotną, choć bardzo słabą, dodatnią korelację TMPG z SSTD% (r = 0,16; p = 0,0286), jednak dalsze analizy wykazały statystyczną nieistotność różnic wartości SSTD% w poszczególnych stopniach TMPG (p = 0,1756). Reperfuzji wieńcowej odpowiadającej TMPG 2/3 znamiennie częściej towarzyszyła nieobecność Wyznacznika EKG Wysokiego Ryzyka (p = 0,0007). Jednak u ok. 34% wszystkich chorych angiograficzne cechy otwartego lub zamkniętego mikrokrążenia nie korelowały z występowaniem EKG Wysokiego Ryzyka.Wnioski: U chorych skutecznie leczonych pPCI stopień reperfuzji wieńcowej w skali TMPG pozostaje w wyraźniejszym związku z bezwzględną niż ze względną sumaryczną rezolucją odchylenia odcinka ST. U większości chorych z otwartym mikrokrążeniem (TMPG 2/3) maksymalna wartość SSTD najczęściej nie spełnia kryterium wysokiego ryzyka zgonu. Jednak w ok. 1/3 przypadków angiograficzna ocena reperfuzji wieńcowej w skali TMPG nie koreluje z występowaniem elektrokardiograficznych cech wysokiego ryzyka. Stanowi to argument za komplementarnością obu metod w ocenie skuteczności reperfuzji wieńcowej.Background: Angiographic coronary flow parameters and resolution of ST segment changes play an important role in the evaluation of reperfusion in patients with acute ST segment elevation myocardial infarction (STEMI). In previous studies on the relation between angiographic and electrocardiographic (ECG) parameters of coronary reperfusion, several alternative methods to assess ST segment resolution were used. Thus, the relation between the TIMI Myocardial Perfusion Grade (TMPG) and different methods to evaluate ST segment resolution seems to be of interest.Aim: To evaluate the relationship between TMPG and absolute and relative ST segment resolution after successful primary percutaneous coronary intervention (pPCI).Methods: We studied a population of STEMI patients successfully treated with pPCI. Reperfusion of the coronary microcirculation was determined using 4-grade TMPG scale in coronary angiography performed after successful pPCI. ST segment resolution was analysed in two manners: 1) by calculating the sum of ST segment elevation in infarct leads and depression in reciprocal leads after pPCI (absolute resolution, SSTD); 2) as a percent reduction of summed ST segment deviation from the baseline value (relative resolution, SSTD%). Maximum ST segment elevation in a single lead on the postprocedural ECG was measured to categorise the risk of death. ST segment elevation > 1 mm for an inferior infarct or > 2 mm for an anterior infarct was considered the criterion of high risk (high risk ECG).Results: The study population included 183 patients treated with pPCI. We found a significant but weak negative correlation between TMPG and SSTD (r = –0.27, p = 0.0002). Significant differences in median SSTD were observed between TMPG 0 vs. TMPG 2 and TMPG 3 groups (p = 0.0034 and 0.0121, respectively) and also between TMPG 1 and TMPG 2 (p = 0.02). A significant but very weak positive correlation was found between TMPG and SSTD% (r = 0.16,p = 0.0286). However, further analyses showed that differences in median SSTD% between patients with different TMPG values were statistically insignificant (p = 0.1756). In patients with TMPG 2/3, a high risk ECG was absent considerably more often (p = 0.0007). However, angiographic features of successfully vs. unsuccessfully reperfused microcirculation did not correspond to the presence of a high risk ECG in about 34% of cases.Conclusions: TMPG is more closely related to absolute compared to relative ST segment resolution. A high risk ECG was absent in most patients with TMPG 2 or 3. However, in about one third of cases TMPG did not correspond to the presence of ECG high risk features. These data suggest that TMPG is complementary to ST segment resolution in the assessment of coronary reperfusion

Dynamika aktywności inhibitora aktywatora plazminogenu typu 1 w fazie ostrej zawału serca u chorych leczonych streptokinazą a ocena koronarograficzna tętnicy dozawałowej

Wstęp: Najczęstszą przyczyną zawału serca jest zamknięcie tętnicy wieńcowej przez tworzący się na pękniętej blaszce miażdżycowej zakrzep. Jednym z czynników utrudniających rozpuszczenie zakrzepu oraz ograniczających skuteczność leków fibrynolitycznych jest inhibitor aktywatora plazminogenu typu 1 (PAI-1). Celem pracy była ocena wpływu dynamiki aktywności PAI-1 u chorych z ostrym zawałem serca na obraz angiograficzny tętnicy dozawałowej. Materiał i metody: Badaniem objęto 36 chorych z ostrym zawałem serca, których leczono streptokinazą. Aktywność PAI-1 oznaczano przy przyjęciu do badania oraz co 8 godzin w ciągu 3 pierwszych dób hospitalizacji. Między 7 a 14 dobą wykonano koronarografię, oceniając drożność i stopień zwężenia tętnicy dozawałowej. Wyniki: Stwierdzono istotnie wyższą wyjściową aktywność PAI-1 u chorych bez widocznych angiograficznie zwężeń w porównaniu z chorymi ze zwężeniem tętnicy dozawałowej (p = 0,002). W 2 dobie wyższą aktywność PAI-1 wykazywali pacjenci ze zwężeniem w porównaniu z grupą bez zwężeń (p = 0,02). W 3 dobie znamiennie wyższą aktywność obserwowano u chorych z niedrożną tętnicą dozawałową w porównaniu z osobami bez zwężeń (p = 0,02). Wnioski: Chorzy bez angiograficznie widocznego zwężenia tętnicy dozawałowej wykazują najwyższą wyjściową aktywność PAI-1. Podczas fazy ostrej zawału serca, po zastosowaniu streptokinazy, wyższą aktywność PAI-1 stwierdzono u pacjentów z angiograficznie istotnym zwężeniem tętnicy dozawałowej. Najwyższą aktywność PAI-1 w 3 dobie zawału serca stwierdzono u osób z niedrożną tętnicą dozawałową. (Folia Cardiol. 2003; 10: 37-43

Low-dose ticagrelor with or without acetylsalicylic acid in patients with acute coronary syndrome: Rationale and design of the ELECTRA-SIRIO 2 trial

© 2022 Via Medica. This article is available in open access under Creative Common Attribution-Non-Commercial-No Derivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0). https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.0/Peer reviewedFinal Published versio

Unstable angina in a young woman with Hodgkin’s lymphoma

We present the case of a 30 year-old woman — 16 months after successful treatment of Hodgkin’s lymphoma (chest location) with chemotherapy (including doxorubicin) and radiotherapy — with recurrent chest pain and dyspnea. In ambulatory event telemetry, she reported nocturnal chest pain with transient ST elevation characteristic for acute cardiac ischemia. Urgent coronary angiography with intravascular ultrasound and virtual histology visualization revealed 70% fibrotic stenosis in the proximal segment of the left anterior descending artery successfully treated with a drug-eluting stent implantation. This case is especially noteworthy because of the short period from initial therapy to the symptomatic coronary artery disease that is entirely unlike the reported mean latency period of several years

Patient with stable ischaemic heart disease and essential thrombocythemia in Invasive Cardiology Laboratory - role of the automated systems for estimation of platelet aggregation

Patient with stable ischaemic heart disease and essential thrombocythemia in Invasive Cardiology Laboratory - role of the automated systems for estimation of platelet aggregation: A case of a 63-year-old male patient with essential thrombocythemia and coronary artery disease is presented. The patient underwent elective coronary angiography and subsequent angioplasty of the intermediate branch. The procedure was complicated by a massive thrombosis of the right coronary artery. Tirofiban and subsequent stenting relieved anginal symptoms. Next, platelet activity was monitored using the platelet function analyser PFA-100 which enabled optimisation of the antiplatelet agent dosages. The usefulness of this device in the catheterisation laboratory is discussed