59 research outputs found

    Veal calf performance in response to concentrate diets of different rumen degradable protein content

    Get PDF
    (South African J of Animal Science, 2000, 30, Supplement 1: 58-59

    The effect of different levels of protein degradability in starter- and finishing diets on veal calf performance

    Get PDF
    Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2000.ENGLISH ABSTRACT: Veal production is a specialised form of calf rearing in which calves were traditionally raised on all-liquid diets. The early weaning of calves onto concentrated diets provides an economically viable alternative rearing method with comparable calf performance. The emphasis in meat production has shifted to the production of lean meat, therefore the deposition of protein instead of fat has become a priority. The optimum level of dietary crude protein for growing calves is well established. Very little, however, is known about the influence of protein degradability in the diet of young ruminants. Recommendations by the NRC are derived from data obtained using lactating dairy cows. The aim was to obtain data on which recommendations for the level of degradable protein in starter and finisher diets for calves could be based. Two experiments were conducted to examine the effect of different levels of dietary crude protein degradability in starter and finisher calf diets on veal calf performance. In both experiments Holstein bull calves were 3 - 10 days of age at the onset, weaned at 4 weeks of age and slaughtered at 20 weeks of age for veal. In Experiment 1 calves were randomly assigned to one of three treatments: low (LO), medium (MD) and high (HO) rumen degradable protein. Calves received a starter diet up to 11 weeks of age and finisher diets from week 12 - 20. In Experiment 2 calves received a starter diet either high or low in rumen degradable protein up to 10 weeks of age. In the finishing period (week 11 - 20) both the low and high groups were again divided into a low and high group, resulting effectively in 4 treatments, viz. LL, LH, HL and HH. The diets in both experiments were formulated to be iso-nitrogenous and iso-caloric, differing only in rumen undegradable protein content within periods and. respective experiments. Body weight gain, feed intake and feed conversion efficiency data for the preweaning, starter, finishing and total experimental period was compared between treatments. There were no significant differences for feed intake, body weight gain or feed efficiency in the starter period of both experiments between treatments. In the finishing period of Experiment 1 the average daily gain for the LO treatment was significantly higher than for the HO treatment, with the MD treatment having an intermediate value. The feed conversion ratio (FCR) for the LO treatment was also significantly better than for the other two treatments. In Experiment 2 the FCR tended (P = 0.0984) to differ between treatments in the finishing period. Calves from the LL and HL treatments had a more favourable FCR than calves from the LH treatment. The HH treatment had an intermediate FCR. According to these results crude protein degradability appears to have an effect on the FCR in the finishing period. The lack of response to higher levels of undegradable dietary protein in calves younger than 10 weeks may be due to underdeveloped rumen functions and it seems possible for high degradable protein to escape degradation to a higher extent than at a later age. In a third experiment, Holstein bull calves and Holstein cows were used to determine and compare the dry matter and crude protein degradability of the four calf diets used in Experiment 2. Rumen VFA concentrations, pH level and NH3-N concentrations were measured for the cannulated Holstein calves to evaluate the level of rumen metabolic maturity of growing calves. Five Holstein bull calves were ruminally cannulated at 6 weeks of age. Dry matter and crude protein degradability were determined once weekly from week 8 - 20 by means of 24 h in sacco incubations. Three ruminally cannulated Holstein cows were used to determine the comparable values for mature ruminants. Dry matter and crude protein degradability differed significantly between the low and high degradable diets for both calves and cows. Dry matter and crude protein degradability in calves increased up to 11 and 12 weeks of age respectively, and then appeared to remain constant to week 20. Dry matter and crude protein degradability values of the starter diets were lower for the calves than for the cows, but values were similar for the finisher diets. Rumen VFA concentrations, pH level and NH3-N concentration showed some fluctuation between weeks, but were similar to literature values for mature animals.AFRIKAANSE OPSOMMING: Titel: Die invloed van verskillende vlakke van proteïendegradeerbaarheid in aanvangs- en afrondingsdiëte op kalfprestasie in 'n kalfsvleisproduksiestelsel. Kalfsvleisproduksie is 'n gespesialiseerde grootmaakstelsel wat tradisioneel alleenlik op vloeistofdiëte gebaseer was. 'n Stelsel waar kalwers vroeg gespeen word en 'n volledige aanvangs- en afrondingsrantsoen ontvang, bied 'n alternatiewe metode wat ekonomies lewensvatbaar is en vergelykbare kalfprestasie tot gevolg het. Die klem in vleisproduksie het verskuif na die produksie van maervleis. Die neerlegging van proteïen in plaas van vet het dus 'n prioriteit geword. Die optimale vlak van dieetproteïen vir groeiende kalwers is deeglik nagevors. Baie min is egter bekend oor die invloed van proteïendegradeerbaarheid in die dieet van jong herkouende diere. Aanbevelings deur die NRC is afkomstig van data verkry van studies met melkproduserende koeie. Die doel was om data te bekom waarop aanbevelings vir die vlak van degradeerbare proteïen in aanvangs- en afrondingsdiëte vir kalwers gegrond kan word. Twee eksperimente is uitgevoer om die invloed van verskillende vlakke van proteïendegradeerbaarheid in aanvangs- en afrondingsdiëte op kalfprestasie in 'n kalfsvleisproduksiestelsel te ondersoek. Holstein bulkalwers was 3 - 10 dae oud met die aanvang van beide eksperimente, is gespeen op 4 weke ouderdom en op 20 weke ouderdom vir kalfsvleis geslag. In Eksperiment 1 is kalwers ewekansig aan een van drie behandelings toegewys: lae (LO), medium (MD) en hoë (HO) rumen degradeerbare proteïen. Kalwers het tot op 11 weke ouderdom aanvangsdiëte ontvang, terwyl afrondingsdiëte vanaf 12 - 20 weke ouderdom aangebied is. In Eksperiment 2 het kalwers tot op 10 weke ouderdom "n dieet wat óf hoog óf laag in rumen degradeerbare proteïen was, ontvang. In die afrondingsperiode (week 11 - 20) is die lae en hoë groepe elk vervolgens in "n lae en hoë groep verdeel wat effektief tot 4 behandelings gelei het, nl. LL, LH, HL en HH. Die diëte in albei eksperimente was geformuleer om iso-nitrogenies en iso-kalories te wees. Slegs die rumen degradeerbare proteïeninhoud het tussen die onderskeie diëte binne "n bepaalde periode en eksperiment verskil. Gewigstoename, voerinname en voeromsettingsdoeltreffendheid vir die voorspeense-, aanvangs-, afrondings- en totale eksperimentele periode is tussen behandelings vergelyk. In beide eksperimente is geen betekenisvolle verskille gedurende die aanvangsperiode waargeneem t.o.v. voerinname, massatoename en voeromsettingsdoeltreffendheid (VOD) nie. In die afrondingsperiode van Eksperiment 1 was die gemiddelde daaglikse massatoename van die LO behandeling betekenisvol hoër as dié van die HO behandeling, terwyl die MD behandeling "n intermediêre waarde gehad het. Die VOD vir die LO behandeling was ook betekenisvol beter as vir die ander twee behandelings. Die VOD in die afrondingsperiode van Eksperiment 2 het geneig (P = 0.0984) om te verskil tussen behandelings en kalwers van die LL en HL behandelings het "n meer gunstige VOD as kalwers van die LH behandeling gehad. Die HH behandeling het "n intermediêre VOD gehad. Volgens die resultate van hierdie eksperimente het proteïendegradeerbaarheid in kalfrantsoene waarskynlik "n invloed op VOD in die afrondingsperiode. Die gebrek aan respons as gevolg van hoër insluitingsvlakke van nie-degradeerbare proteïen in die rantsoen by kalwers jonger as 10 weke kan moontlik toegeskryf word aan onderontwikkelde rumenfunksies. Dit blyk moontlik te wees dat die hoë degradeerbare proteïenfraksie by jonger kalwers rumendegradering in "n hoër mate as op "n latere ouderdom vrygespring het. In "n derde eksperiment is Holstein bulkalwers en Holstein koeie gebruik om die droëmateriaal- en proteïendegradeerbaarheid van die vier diëte wat in Eksperiment 2 gebruik is, te bepaal en te vergelyk. Rumen WS-konsentrasies, pH-vlak en NH3-Nkonsentrasies is vir die kalwers gemeet om die vlak van metaboliese rumen volwassenheid van groeiende kalwers te evalueer. Vyf Holstein kalwers is op 6 weke ouderdom ruminaal gekannuleer. Droëmateriaal- en proteïen-degradeerbaarheid is een maal per week vanaf week 8 - 20 deur middel van 24 h in sacco inkubasies bepaal. Drie rumen-gekannuleerde Holstein koeie is gebruik om die vergelykbare waardes van volwasse herkouers te bepaal. Droëmateriaal- en proteïendegradeerbaarheid het betekenisvol tussen die lae en hoë degradeerbare diëte vir beide die kalwers en koeie verskil. Droëmateriaal- en proteïendegradeerbaarheid by die kalwers het tot op 11 en 12 weke ouderdom, onderskeidelik, verhoog en daarna tot week 20 relatief konstant gebly. Die droëmateriaal- en proteïendegradeerbaarheidswaardes van die aanvangsdiëte was laer vir die kalwers as vir die koeie, maar die waardes vir die afrondingsdiëte was eenders. Rumen WS-konsentrasies, pH-vlak en NH3-N-konsentrasies het In mate van fluktuasie tussen weke getoon, maar was soortgelyk aan literatuurwaardes vir volwasse diere

    Veal calf performance in response to concentrate diets of different of rumen degradable protein.

    No full text
    AgriwetenskappeVeekundige WetenskappePlease help us populate SUNScholar with the post print version of this article. It can be e-mailed to: [email protected]

    The effect of age on <I>in sacco</I> estimates of rumen dry matter and crude protein degradability in veal calves.

    No full text
    AgriwetenskappeVeekundige WetenskappePlease help us populate SUNScholar with the post print version of this article. It can be e-mailed to: [email protected]

    The effect of dietary rumen degradable protein content on veal calf performance

    Get PDF
    The objective of this study was to determine the undegradable dietary protein requirements of veal calves. Two experiments were carried out with Holstein bull calves from 3-10 days of age until slaughter at 20 weeks of age. Both experiments were divided into starter and finishing periods. Calves were offered starter pellets on an ad lib. basis from seven days of age. Diets were formulated to be iso-nitrogenous and iso-caloric, and differed in undegradable dietary protein content. In Experiment 1 calves were randomly assigned to one of three dietary treatments containing low (LD), medium (MD) or high (HD) levels of rumen degradable protein. In Experiment 2 calves received a starter diet containing either a high or a low level of rumen degradable protein. At the end of the starter period animals from both treatment groups were re-assigned at random to finisher diets containing either low or high rumen degradable protein levels, resulting in four treatment combinations, viz. LL, LH, HL and HH. There were no treatment differences for feed intake, body weight gain or feed efficiency during the starter period of either experiment. During the finishing period (weeks 12-20) of Experiment 1, calves receiving the LD diet had higher average daily gains than calves receiving the HD treatment. Feed conversion ratio for the LD treatment was also better than for the other two treatments. During the finishing period (weeks 11-20) of Experiment 2 the feed conversion ratio tended (P < 0.10) to differ between treatments: feed conversion ratio for the LL and HL treatments was more favourable than that for the LH treatment. Feed conversion ratio for the HH treatment was intermediate, and did not differ from that of the LL, HL or LH treatments. The level of crude protein degradability appears to have no effect on calf performance during the starter period, but it may, however, be beneficial to feed finisher diets with a lower crude protein degradability during the finisher period.Articl

    The effect of dietary rumen degradable protein content on veal calf performance.

    No full text
    AgriwetenskappeVeekundige WetenskappePlease help us populate SUNScholar with the post print version of this article. It can be e-mailed to: [email protected]

    The effect of age on in sacco estimates of rumen dry matter and crude protein degradability in veal calves

    Get PDF
    CITATION: Holtshausen, L. & Cruywagen, C. W. 2000. The effect of age on in sacco estimates of rumen dry matter and crude protein degradability in veal calves. South African Journal of Animal Science, 30(3):212-219.The original publication is available at https://www.sasas.co.zaThis study was conducted to determine whether rumen dry matter and crude protein degradability in calves aged 8-10 weeks differs from that in mature cows. Five Holstein bull calves were rumen-fistulated at six weeks of age and were used in consecutive weekly 24 h trials from 8-20 weeks of age. Dry matter and crude protein degradability of two starter and two finisher veal calf diets of high or low rumen degradable protein content were estimated from 24 h in sacco incubation. Rumen pH and concentrations of volatile fatty acids and ammonia-nitrogen were determined on a weekly basis. Three rumen-fistulated Holstein cows were also used to evaluate dry matter and crude protein degradabilities of the diets. Estimates of dry matter degradability obtained from calves differed between the low and high degradability diets within weeks. Dry matter degradability differed between the starter and finisher diets (weeks 10 and 11) and remained fairly constant from week 11 to week 20. Crude protein degradability in calves also differed between the low and high degradability diets within weeks. Crude protein degradability increased up to week 12 and then remained constant until week 20. Dry matter and crude protein degradability estimates for the starter diets were both lower than the corresponding values obtained with cows, while estimates for finisher diets were similar. There were no clear trends over time for rumen pH, volatile fatty acid concentrations and ratios, or for rumen ammonia-nitrogen concentrations ion calves. These values showed a degree of variation between weeks and were similar to literature values for mature ruminants.https://www.sasas.co.za/journals/the-effect-of-age-on-in-sacco-estimates-of-rumen-dry-matter-and-crude-protein-degradability-in-veal-calves/Publisher's versio
    corecore