Anaesthetic aspects of simultaneous aortocaval occlusion

Major elective surgery is known to contribute to intensive care occupancy, with a significant mortality rate. Routine preoperative optimisation of patients undergoing major elective surgery is found to give a significant and cost effective improvement in perioperative care. Criteria that were used to select patients for routine preoperative optimisation for a large randomised controlled trial are shown at Table 1. When performing major surgery, the extent of necessary perioperative monitoring is usually dependent on the view of the anaesthetist, while the site of postoperative care is dependent on the anticipated development of complications and the availability of intensive care or high dependency beds

Local Control of Steroid Hormone Biosynthesis

Steroids are essential for vertebrate physiology during pre- and postnatal life. Whereas the skeleton structure of cyclopenta[α]phenanthrene rings is common to all steroid molecules, differences occur in methyl- of ethylgroups attached to the four rings or the oxidation state of the carbon atoms in the rings (Figure 1).1 Endogenous production of steroids is realized in steroidogenic tissues. From these tissues, steroid molecules can be secreted into the circulation to act in an endocrine fashion. By binding to receptors in target tissues they manipulate gene transcription, influencing a wide variety of cellular functions. Steroids can also exert local effects in the steroidogenic tissues after secretion into the extracellular space (paracrine or autocrine) or directly within the cell in which they are produced (intracrine)

Epigenetic Mechanisms Modulated by Glucocorticoids With a Focus on Cushing Syndrome

In Cushing syndrome (CS), prolonged exposure to high cortisol levels results in a wide range of devastating effects causing multisystem morbidity. Despite the efficacy of treatment leading to disease remission and clinical improvement, hypercortisolism-induced complications may persist. Since glucocorticoids use the epigenetic machinery as a mechanism of action to modulate gene expression, the persistence of some comorbidities may be mediated by hypercortisolism-induced long-lasting epigenetic changes. Additionally, glucocorticoids influence microRNA expression, which is an important epigenetic regulator as it modulates gene expression without changing the DNA sequence. Evidence suggests that chronically elevated glucocorticoid levels may induce aberrant microRNA expression which may impact several cellular processes resulting in cardiometabolic disorders. The present article reviews the evidence on epigenetic changes induced by (long-term) glucocorticoid exposure. Key aspects of some glucocorticoid-target genes and their implications in the context of CS are described. Lastly, the effects of epigenetic drugs influencing glucocorticoid effects are discussed for their ability to be potentially used as adjunctive therapy in CS.</p

Epigenetic Mechanisms Modulated by Glucocorticoids With a Focus on Cushing Syndrome

In Cushing syndrome (CS), prolonged exposure to high cortisol levels results in a wide range of devastating effects causing multisystem morbidity. Despite the efficacy of treatment leading to disease remission and clinical improvement, hypercortisolism-induced complications may persist. Since glucocorticoids use the epigenetic machinery as a mechanism of action to modulate gene expression, the persistence of some comorbidities may be mediated by hypercortisolism-induced long-lasting epigenetic changes. Additionally, glucocorticoids influence microRNA expression, which is an important epigenetic regulator as it modulates gene expression without changing the DNA sequence. Evidence suggests that chronically elevated glucocorticoid levels may induce aberrant microRNA expression which may impact several cellular processes resulting in cardiometabolic disorders. The present article reviews the evidence on epigenetic changes induced by (long-term) glucocorticoid exposure. Key aspects of some glucocorticoid-target genes and their implications in the context of CS are described. Lastly, the effects of epigenetic drugs influencing glucocorticoid effects are discussed for their ability to be potentially used as adjunctive therapy in CS.</p

Effectiviteit van middelen tegen Rhizoctonia in sla en radijs

Rhizoctonia is een veelvoorkomend probleem in sla en radijs en kan veel opbrengstverlies geven. Uit eerder onderzoek van Wageningen UR Glastuinbouw in radijs werd gevonden dat het enige toegelaten fungicide tegen Rhizoctonia in de praktijk niet voldoende werkt. Door het kleine middelenpakket in de bladgewassen was het daarom noodzakelijk om op zoek te gaan naar nieuwe alternatieven. Het doel van dit onderzoek was om onder gecontroleerde kascondities na te gaan welke middelen Rhizoctonia effectief kunnen bestrijden in sla en radijs en het middel Rizolex kunnen vervangen of aanvullen. De proeven zijn in de wintermaanden (december tot februari) uitgevoerd. Voor beide gewassen zijn een aantal veelbelovende alternatieven naar voren gekomen. Nieuwe effectieve middelen tegen Rhizoctonia in sla De slaplanten werd in diepe containers met zand geteeld en het zand was van tevoren besmet met Rhizoctonia. Twee middelen werden toegediend als grondbehandeling en de andere vier als bladbespuiting. Twee weken na planten werd de eerste bladaantasting door Rhizoctonia zichtbaar bij de controlebehandeling. Vanuit het blad groeide deze aantasting door naar de plantvoet. Planten die behandeld waren met Rizolex vertoonden in de laatste week vlak voor de oogst uitval doordat de aangetaste plantvoet afbrak. Twee middelen (oa. Signum die nog geen toelating heeft voor dit doel) die als bladbehandeling waren toegediend gaven een goede bescherming tegen aantasting van Rhizoctonia en presteerden beter dan Rizolex. De andere drie geteste middelen gaven geen betere bescherming ten opzichte van Rizolex. Nieuwe effectieve middelen tegen Rhizoctonia in radijs De radijszaden werden in diepe containers geteeld en het zand in alle containers was van tevoren besmet met Rhizoctonia. De middelen werden in overleg met de fabrikant toegediend als zaadbehandeling, bodem_ of bladbespuiting. Door de extra belichting kon na acht weken de proef worden geoogst. In de controlebehandelingen was gemiddeld 20% knoluitval door Rhizoctonia. De behandeling met Trianum (met de schimmel Trichoderma harzianum) reduceerde de aantasting met 35% ten opzichte van de controleplanten, maar dit gaf helaas nog steeds te veel uitval van knollen. Drie nieuwe middelen gaven net als Rizolex slechts 1% knolaantasting. Eén daarvan die als bladbehandeling was toegediend gaf groeiremming, maar reduceerde wel de aantasting evengoed als Rizolex. De behandeling waarbij Rizolex gecombineerd werd met een zaadbehandeling en een ander nieuw middel gaf geen enkele knolaantasting. Doordat de planten behandeld met de nieuwe middelen effectief Rhizoctonia aantasting bestreden, was de productie ook hoger dan van de planten in de controlebehandeling. Dit betekende vooral een hogere fractie van grove knollen (> 25 mm)