Protective Effect of Hesperetin and Naringenin against Apoptosis in Ischemia/Reperfusion-Induced Retinal Injury in Rats

Purpose. Hesperetin and naringenin are naturally common flavonoids reported to have antioxidative effects. This study was performed to investigate whether either hesperetin or naringenin has a protective effect against apoptosis on retinal ischemia/reperfusion (I/R) injury. Methods. Retinal I/R was induced by increasing the intraocular pressure to 150 mmHg for 60 minutes. Thirty-three male Wistar albino rats were randomised into 5 groups named control, I/R + sham, I/R + solvent (DMSO), I/R + hesperetin, and I/R + naringenin. Animals were given either hesperetin, naringenin, or the solvent intraperitoneally immediately following reperfusion. Thickness of retinal layers and retinal cell apoptosis were detected by histological analysis, tunel assay, and immunohistochemistry assay. Results. Hesperetin and naringenin attenuated the I/R-induced apoptosis of retinal cells in the inner and outer nuclear cells of the rat retina. Retinal layer thickness of the naringenin treatment group was significantly thicker than that of the hesperetin, sham, and solvent groups (P<0.05). Conclusions. Hesperetin and naringenin can prevent harmful effects induced by I/R injury in the rat retina by inhibiting apoptosis of retinal cells, which suggests that those flavanones have a therapeutic potential for the protection of ocular ischemic diseases

Evaluation of intraocular pressure and retinal nerve fiber layer thickness in patients with Helicobacter pylori

Objectives: High prevalence of Helicobacter pylori (HP) in the glaucoma patients was shown in recent studies. In our prospective study we aimed to compare the intraocular pressure (IOP) and the retinal nerve fiber layer thickness (RNFLT) in patients with HP positive and negative. Methods: In 91 patients with gastritis HP was investigated by urea breath test (UBT) and biopsy sample culture Following the full ophthalmologic examination the patients’ IOP was measured by Goldmann applanation tonometry and RNFLT was measured by spectral optic coherence tomography. The patients' demographic and clinical characteristics were compared with the χ² test for categorical variables and with the Mann Whitney U test for continuous variables. Results: Of the 90 patients who meet the including criteria, HP was detected in 74 patients (27 male, 47 female) positive, and in 16 patients (7 male, 9 female) negative. Median (minimum-maximum) age values were 46 (18-79) in HP positive group and 51 (18-67) in HP negative group. One hundred forty seven eyes in 74 HP positive patients and 31 eyes in 16 HP negative patients included in the study. Median IOP values were determined 14 (7-21) mmHg in HP positive group and 14 (8-18) mmHg in HP negative group. The measurements of RNFLT in superior, temporal, inferior and nasal quadrants found to be respectively 122(98-165), 68(50-101), 135(93-188), 79(51-120) micron in HP positive group and 120(94-161), 67(43-104), 129(94-166), 76(50-97) micron in HP negative group. No statistically significant difference was found when compared IOP and RNFLT measurements between the two groups (p<0.05). Conclusion: In this study found that the IOP and RNFLT measurements of HP positive group was not show statistically significant difference compared with HP negative group. In a large case series, randomized, case-controlled, histologic and serologic studies should be done to show the relationship between HP and glaucoma

FARE GÖZÜNDE DENEYSEL OLARAK ENDOTOKSİNLE OLUŞTURULAN ÜVEİT MODELİNDE ENDOTELİN PEPTİDLERİN ROLÜ

Endotelin 1 (ET-1), endojen vazoaktif peptid olup bilinen en potent vazokonstrüktör maddedir. Endotelinlerin ve reseptörlerinin oküler dokularda varlığı gösterilmiş olup aköz protein konsantrasyonu (APK) üzerinde etkilerinin olduğu ve üveit etyopatogenezinde rol aldığı belirtilmiştir. Bu çalışmada, endotoksinle üveit modeli oluşturulan farelerde serum ve humör aköz (HA) ET-1 düzeyindeki ve APK&#8217;deki değişiklikler araştırılmıştır. Aynı zamanda intraperitoneal olarak uygulanan ETA reseptör antagonistinin 64 (BQ123), non-selektif ET-1 atagonistinin (bosentan), non-selektif nitrik oksit sentaz inhibitörünün (L-NAME) ve non-selektif siklooksijenaz enzim inhibitörünün (indometazin) bu parametrelere olan etkileri değerlendirilmiştir. Bunlara ek olarak, üveal enflamasyonun şiddeti histopatolojik olarak değerlendirilmiştir. Çalışmamızda, 48 farenin (8 haftalık, 25 gr) 96 gözü değerlendirilmiştir. Fareler sekiz grupta incelenmiştir. Herhangi bir işlem yapılmayan birinci grup, kontrol grubunu oluşturmaktadır. İkinci gruba, intraperitoneal lipopolisakkarit (LPS, S. Thphmirium, 50&#956;g/0.1ml) enjeksiyonu uygulanarak deneysel üveit modeli oluşturulmuştur. Üçüncü gruba, eş zamanlı olarak intraperitoneal LPS ve BQ123 (25&#956;gr/0.05ml) enjeksiyonu yapılmıştır. Dördüncü gruba, benzer uygulama ile LPS ve Bosentan (100&#956;gr/0.2ml) enjeksiyonu yapılmıştır. Beşinci gruba, benzer uygulama ile LPS ve L-NAME (10mg/kg/0.2ml) enjeksiyonu yapılmıştır. Altıncı gruba, benzer uygulama ve dozda LPS, bosentan ve L-NAME enjeksiyonu yapılmıştır. Yedinci gruba, benzer uygulama ile LPS ve indometazinin (10mg/kg/0.2ml) enjeksiyonu yapılmıştır. Sekizinci gruba, benzer uygulama ve dozda LPS, indometazin ve bosentan enjeksiyonu yapılmıştır. Enjeksiyonlardan 24 saat sonra, serum ve HA (sağ gözler) örnekleri alınmıştır. Serum ve HA ET-1 düzeyleri kantitatif sandviç enzim immünassay yöntemi ile ölçülmüştür. APK, modifiye Lowry metodu ile ölçülmüştür. Örneklerin toplanmasını takiben hayvanlar sakrifiye edilmiş ve histopatolojik değerlendirme için sol gözleri enüklee edilmiştir. 65 Kontrol grubunda ortalama serum ve HA ET-1 düzeyi sırasıyla 95,90±32,53 pg/ml ve 144,03±44,71 pg/ml&#8217;idi. Kontrol grubunda ortalama APK 270,87±149,09 pg/ml düzeyindeydi. LPS ejeksiyonu, serum, HA ET-1 düzeyinde ve APK&#8217;de belirgin bir artışa neden olmuş olup bu değerler sırasıyla 291,94±74,97 pg/ml (p=0.004), 565,67±376,29 pg/ml (p=0,037) ve 783,40±74,43 pg/ml&#8217;idi (p=0,004). Aynı zamanda, LPS enjeksiyonu yapılan farelerde histopatolojik olarak şiddetli üveit tablosu izlenmiştir. BQ123 enjeksiyonu, LPS&#8217;nin neden olduğu serum ve HA ET-1 düzeyindeki ve APK&#8217;deki artışı engellemiştir; bu parametreler sırasıyla, 83,33±37,56 pg/ml (p=0.004), 138,91±63,70 pg/ml (p=0,037) and 525,01±49,23 pg/ml (p=0,037) olarak ölçülmüştür. Benzer şekilde, BQ123, LPS&#8217;nin neden oldu üveit tablosunu histopatolojik olarak engellemiştir. Bosentan enjeksiyonu, LPS&#8217;nin bu parametrelerde neden olduğu artışı engelleyememekte hatta arttırmaktadır; bu parametreler sırasıyla 386,23±176,78 pg/ml (p>0.05), 540,33±214,18 pg/ml (p>0.05) and 1107,10±117,67 pg/ml (p=0,055) olarak ölçülmüştür. L-NAME enjeksiyonu, tek başına LPS ejeksiyonu ile karşılaştırıldığında serum ET-1 düzeyinde ve APK&#8217;de düşüş sağlamıştır, bu değerler sırasıyla 76,09±23,32 pg/ml (p=0.004) ve 544,13±75,52 pg/ml (p=0,004) olarak ölçülmüştür. L-NAME enjeksiyonu sonrası, HA ET-1 düzeyi 232,38±114,53 pg/ml olup sağlanan düşüş düşüş istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p=0.109). Bu bulgularla uyumlu şekilde histopatolojik olarak L-NAME enjeksiyonu ile LPS ile uyarılan üveiti engellemiştir. L-NAME ve bosentan kombinasyonu, hem serum hem de HA&#8217;da LPS&#8217;nin neden olduğu ET-1 artışını değiştirmemiş ancak APK&#8217;de azalma sağlamıştır, bu parametreler sırasıyla 256,30±109,68 pg/ml (p>0.05), 469,65±124,80 (p>0.05) ve 569,57±81,11 pg/ml (p=0,006) idi. İndometazin enjeksiyonu, sadece LPS uygulamasına göre serum ve HA ET-1 seviyesinde, sırasıyla 171,31±121,61 pg/ml ve 375,00±243,98 pg/ml azalma sağlamış; ancak bu değer istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p>0.05). İndometazin enjeksiyonu sonrası, ortalama APK 322,08±13,05 pg/ml olup bu değer LPS&#8217;nin neden olduğu APK artışından anlamlı olarak daha az bulunmuştur (p=0,004). Benzer şekilde, indometazinin, LPS&#8217;nin indüklediği üveit tablosunu histopatolojik olarak gerilettiği izlenmiştir. İndometazin ve bosentan kombinasyonu uygulamasında ortalama serum ve HA ET-1 düzeyleri sırasıyla 99,94±80,11 pg/ml ve 394,95±355,72 pg/ml olup tek başına indometazin uygulamasına göre istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p>0.05). Bu gruplar arasında histopatolojik bulgular da benzerdir. Sekizinci grupta ortalama APK düzeyi 760,41±86,97 pg/ml olup yedinci gruptan anlamlı olarak yüksek bulunmuştur (p=0,004). ET-1 üveit etyopatogenezinde önemli bir mediatördür. ETA reseptörünün blokajı, hem serum hem de HA&#8217;da ET-1 düzeyini düşürmektedir. ETA reseptör antagonistleri aynı zamanda LPS&#8217;nin neden olduğu üveitte düzelme sağlamaktadır. ETB reseptör blokajı hem serum hem de HA&#8217;da ET-1 düzeyini arttırmakta ve üveit tablosunu şiddetlendirmektedir. ET-1 sentez ve salınımını engelleyen veya ETA reseptör antagonizması sağlayan tedavi modaliteleri ile ilgili daha ileri çalışmalar yapıldığı takdirde, bu modalitelerin üveit tedavisinde kullanılabileceği düşüncesindeyiz

Comparison of Intravitreal Triamcinolone Treatment and Intravitreal Triamcinolone with Grid Laser Treatment in Patients with Diffuse Diabetic Macular Edema

Objective: To compare the efficacy of intravitreal triamcinolone acetonide (IVTA) and IVTA plus macular laser grid photocoagulation therapy in diffuse diabetic macular edema (DME).Material and Methods: Sixteen patients affected by diffuse DME were retrospectively evaulated. Patients were divided into two groups: control group (IVTA injection) and laser group (IVTA plus grid laser). Main outcomes were best corrected visual aquity (BCVA) and central macular thickness (CMT) at the 3rd and 6th months of treatment. IVTA associated complications and reinjection necessity were assessed.Results: Our study comprised 18 eyes of 16 patients. The baseline BCVA and CMT were 0.93±0.45 and 530±136µm for the control and 1.02±0.52 and 509±177µm for the laser group respectively. Posttreatment BCVA at the 3rd and 6th month were 0.73±0.4 and 0.75±0.45 for control and 0.98±0.44 and 1.04±0.4 for laser group respectively (p>0.05 for all). CMT values at the 3rd and 6th months were 260±174µm (p=0.008) and 362±163 µm (p=0.05) for control and 331±161µm (p=0.05) and 388±215 µm (p>0.05) for laser groups. 55% of control and 66% of laser groups needed reinjection with an avarage of 7±4 months after the first injection. 22% cataract progression and 33% intraocular pressure elevation were noted. Conclusion: Macular grid laser photocoagulation after IVTA does not have beneficial effects for diffuse DME

Intractable Hiccups Induced by Oral Methylprednisolone Treatment in a Patient with Behçet’s Uveitis

Corticosteroids are one of the most important drug groups that are used to treat uveitis. Topical, systemic, or periocular administration of these agents vary according to the location and severity of inflammation. Systemic steroids may cause short-term side effects including appetite and behavior changes, flushing, water retention, or long-term side effects including osteoporosis, myopathy, hypertension, Cushing syndrome, cataract, and glaucoma. In this study, we report a patient with Behçet’s uveitis who developed persistent hiccups due to the systemic methylprednisolone treatment. (Turk J Ophthalmol 2013; 43: 471-3

Premarital screening of beta-thalassemia trait in the province of Denizli, Turkey

A premarital screening program aiming at reducing the incidence of thalassemia major was started under the auspices of the Regional Health Administration in 1995 in the city of Denizli in the Aegean region of Turkey. In this report we assessed the 4-year results of the screening program. All couples who applied for marriage procedures were screened for β-thalassemia trait by automatic red cell indices and Hb A2 determination. The couples at risk were counseled and offered prenatal diagnosis and termination of pregnancy in case of an affected fetus. From October 1995 to August 1999, a total of 19,804 subjects (9,902 couples) were recruited for this study. The prevalence of β-thalassemia trait with increased Hb A2 was found to be 2.6% (514/19,804). In addition to the thalassemia trait, 22 patients (0.11%) had sickle trait. In 15 of the 9,902 couples, both partners were found to be carriers of the β-thalassemia trait. After genetic counseling, 2 of the 15 planned carrier marriages were canceled. Seven couples declared that they do not want to have a child at present. Prenatal diagnosis was sought by 6 couples. One fetus was found to be normal, 4 had thalassemia minor and 1 had thalassemia major; this pregnancy was terminated by elective abortion. This study indicated that premarital screening is a very useful tool for detecting carrier couples and an effective way of controlling thalassemia major. Copyright (C) 2000 S. Karger AG, Basel