Were the oasis-cities of the southern branch of the Silk Road in Tarim Basin, China, dispersed urban complexes?

This article reinterprets the urban pattern of the oases of southern Tarim Basin, which flourished in the first half of the first millennium C.E. using the dispersed urban complexes framework. Disperse urban centre, also known as a low-density urban complex, is a site that had an urban function, but its morphology was much different from compact cities of, for example, China or mediaeval Europe. Low-density urban complexes, like Tikal in Mesoamerica or Angkor in South-East Asia, despite their distinct urban functions, had the cityscape consisting of intermingled monumental agriculture, water management features and agricultural field. Thus, the oasis-cities of southern Tarim Basin were different from compact urban centres of neighbouring China and western Central Asia and showed some similarities to complexes like Tikal and Angkor. This article evaluates if those sites can be associated with low-density urbanism. Three selected sites, 尼雅 [Niya], 米兰 [Miran] and 樓蘭 [Loulan], have been evaluated for the presence of characteristic associated with low-density urbanism: dispersed monumental architecture, large scale anthropogenic landscapes modifications, and pattern of alternating housing clusters and agricultural fields. This can affect our understating of both the understanding of urbanism in the region and low-density urbanism on the global scale.This article reinterprets the urban pattern of the oases of southern Tarim Basin, which flourished in the first half of the first millennium C.E. using the dispersed urban complexes framework. Disperse urban centre, also known as a low-density urban complex, is a site that had an urban function, but its morphology was much different from compact cities of, for example, China or mediaeval Europe. Low-density urban complexes, like Tikal in Mesoamerica or Angkor in South-East Asia, despite their distinct urban functions, had the cityscape consisting of intermingled monumental agriculture, water management features and agricultural field. Thus, the oasis-cities of southern Tarim Basin were different from compact urban centres of neighbouring China and western Central Asia and showed some similarities to complexes like Tikal and Angkor. This article evaluates if those sites can be associated with low-density urbanism. Three selected sites, 尼雅 [Niya], 米兰 [Miran] and 樓蘭 [Loulan], have been evaluated for the presence of characteristic associated with low-density urbanism: dispersed monumental architecture, large scale anthropogenic landscapes modifications, and pattern of alternating housing clusters and agricultural fields. This can affect our understating of both the understanding of urbanism in the region and low-density urbanism on the global scale

The water, the sand and the folk: understanding the role of water in the social life of the oasis-cities of Shan Shan Kingdom

Wydział ArcheologiiCelem rozprawy jest przedstawienie relacji pomiędzy władzą polityczną a gospodarką wodną w antycznym Królestwie Szan Szan, które istniało na terenie współczesnego Regionu Autonomicznego Sinciang-Ujgur Chińskiej Republiki Ludowej. Odwołując się do teorii „społeczeństw hydraulicznych”, zaproponowanej przez Karla Wittfogela, praca przedstawia model systemu władzy, którego jednym z filarów było zapewnienie bezpieczeństwa wodnego społeczeństwu rozwijającemu się w jednym z najsuchszych regionów na świecie. Model ten jest weryfikowany w oparciu o analizę danych archeologicznych i historycznych. Szczególną rolę odgrywają dane archeologiczne pozyskane poprzez analizę zobrazowań satelitarnych o bardzo dużej rozdzielczości. Zweryfikowany i uszczegółowiony model przedstawia społeczeństwo, którego poszczególne elementy systemu politycznego były nastawione na zapewnienie maksymalnej stabilności politycznej, gdyż jakikolwiek okres niepokojów społecznych mógłby doprowadzić do utraty możliwości utrzymania skomplikowanego sztucznego systemu gospodarowania wodą – bez którego zapewnienie bezpieczeństwa wodnego (wliczając w to zapewnienie dostępu do wody poszczególnym gospodarstwom domowym oraz zależnemu od irygacji rolnictwu) byłoby niemożliwe.The dissertation presents the complex relations between the political system and water management of the ancient Shan Shan Kingdom (which flourished in contemporary the Xinjiang Uygur Autonomous Region of the People’s Republic of China). The research revolves around verification and refinement of the model of relations of power, which is inspired by “hydraulic societies” theory, proposed by Karl Wittfogel. The model has been based on the premise that the administrative apparatus maintained the political power by providing water security to the general population. Verification of the model is centred on archaeological and historical sources, with a special focus on very high-resolution satellite imagery. The research indicated that the society of the Shan Shan Kingdom had a political organization with was centred around providing social stability. This might be caused by the common understanding, shared by the elites and the commoners, that any period of social strife could lead to catastrophic failure of the water management system. Such negligence of the hydraulic infrastructure would be catastrophic for the society as the whole because without access to water (for both households and agriculture), sustaining populous oases would be impossible

The water, the sand and the folk: understanding the role of water in the social life of the oasis-cities of Shan Shan Kingdom

Wydział ArcheologiiCelem rozprawy jest przedstawienie relacji pomiędzy władzą polityczną a gospodarką wodną w antycznym Królestwie Szan Szan, które istniało na terenie współczesnego Regionu Autonomicznego Sinciang-Ujgur Chińskiej Republiki Ludowej. Odwołując się do teorii „społeczeństw hydraulicznych”, zaproponowanej przez Karla Wittfogela, praca przedstawia model systemu władzy, którego jednym z filarów było zapewnienie bezpieczeństwa wodnego społeczeństwu rozwijającemu się w jednym z najsuchszych regionów na świecie. Model ten jest weryfikowany w oparciu o analizę danych archeologicznych i historycznych. Szczególną rolę odgrywają dane archeologiczne pozyskane poprzez analizę zobrazowań satelitarnych o bardzo dużej rozdzielczości. Zweryfikowany i uszczegółowiony model przedstawia społeczeństwo, którego poszczególne elementy systemu politycznego były nastawione na zapewnienie maksymalnej stabilności politycznej, gdyż jakikolwiek okres niepokojów społecznych mógłby doprowadzić do utraty możliwości utrzymania skomplikowanego sztucznego systemu gospodarowania wodą – bez którego zapewnienie bezpieczeństwa wodnego (wliczając w to zapewnienie dostępu do wody poszczególnym gospodarstwom domowym oraz zależnemu od irygacji rolnictwu) byłoby niemożliwe.The dissertation presents the complex relations between the political system and water management of the ancient Shan Shan Kingdom (which flourished in contemporary the Xinjiang Uygur Autonomous Region of the People’s Republic of China). The research revolves around verification and refinement of the model of relations of power, which is inspired by “hydraulic societies” theory, proposed by Karl Wittfogel. The model has been based on the premise that the administrative apparatus maintained the political power by providing water security to the general population. Verification of the model is centred on archaeological and historical sources, with a special focus on very high-resolution satellite imagery. The research indicated that the society of the Shan Shan Kingdom had a political organization with was centred around providing social stability. This might be caused by the common understanding, shared by the elites and the commoners, that any period of social strife could lead to catastrophic failure of the water management system. Such negligence of the hydraulic infrastructure would be catastrophic for the society as the whole because without access to water (for both households and agriculture), sustaining populous oases would be impossible

The Sarmatians and their role in intercontinental trade exchange in the antiquity

Terminem "Szlak Jedwabny" określamy całą sieć szlaków handlowych, które prawdopodobnie już od początku I tysiąclecia przed naszą erą łączyły Europę i Daleki Wschód. Intensyfikacja handlu nastąpiła na przełomie er w związku z konsolidacją polityczną zarówno Chin (rządy dynastii Qin i Han), Azji Centralnej (Imperium Kuszanów), jak i w basenie Morza Śródziemnego (hegemonia Imperium Rzymskiego). W tych warunkach potężne państwa były w stanie zapewnić odpowiednie warunki do prowadzenia handlu. W swojej najbardziej "klasycznej" formie Szlak Jedwabny zaczynał swój bieg w stolicy Hanów Chang’an (niedaleko obecnego Xi’an, prowincja Shaanxi, Chińska Republika Ludowa), następnie korytarzem Gansu docierał do Sinciangu, gdzie obrzeżami pustyni Taklamakan dochodził do Azji Centralnej. Stamtąd przez Persję docierał do portów wschodniego Morza Śródziemnego, głównie Antiochii. Stamtąd orientalne towary były rozsyłane na cały basen Morza Śródziemnego. Oprócz głównego szlaku, który ewoluował na przestrzeni dziejów, istniała cała siatka dróg uzupełniających, jak odnoga z Kotliny Tarymskiej przez przełęcze Hindukuszu i Karakorum do Indii czy Morski Szlak Jedwabny, opisany między innymi przez Periplus Morza Erytrejskiego jako szlak z Berenike w Egipcie przez Indie i Malaje do południowych Chin. Na szczególną uwagę zasługuje tak zwana północna nitka Szlaku Jedwabnego, która według Helmuta Uhliga była najstarszą częścią tej drogi handlowej. Szlak ten również zaczynał się w Środkowych Chinach, ale za korytarzem Gansu gwałtownie skręcał na północ, przekraczał góry Tien Szan i osiągał Wielki Step. Następnie towary przemieszczano bez przeszkód na zachód dzięki politycznej stabilizacji stepu nazywanej przez Uhliga Pax Scythica. Europejskim końcem szlaku miały być greckie kolonie na północnym wybrzeżu Morza Czarnego, między innymi Tanais nad Donem, skąd towary miały być dystrybuowane zarówno poprzez Greków w kierunku basenu Morza Śródziemnego, jak również sprzedawane na zachód, do "barbarzyńskiej" Europy. W czasach rzymskich tereny te były kontrolowane przez ludy sarmackie, w związku z czym Sarmaci brali udział w tej wymianie handlowej. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie, jak pozostałości tej wymiany handlowej widoczne są w materiale archeologicznym z obszaru północnego wybrzeża Morza Czarnego i dorzecza dolnej Wołgi."The Silk Roads" is the term describing a mesh of trade networks that connected Asia and Europe since the Late Bronze Age. The best-known branch, which crystallized around the I century BC, led from the capital of the Han China - Chang'an through Taklamakan Desert and northern Persia to Roman trade ports in the Levant region. However, this route was supplemented by another land and maritime trade routes. The article focuses on the Silk Roads branch in the Northern Black Sea area and its influences on the population that ruled those lands - the Sarmatians. Numerous artifacts of eastern origins or local imitations reveal the importance of Central- and East-Asian impression and allow the archaeologists to trace the mobility of the trade goods in ancient Europe and Asia

Airborne and spaceborne remote sensing methods for the reconstruction of archaeological landscape of Cambodia.

W przeciągu ostatnich stu pięćdziesięciu lat kilka programów badań archeologicznych mapowało stanowisko Angkor w północno-zachodniej Kambodży. Prowadzone w ostatnich latach przez Greater Angkor Project badania wykazały, że Angkor był ośrodkiem urbanistycznym o niskiej gęstości zaludnienia i być może największym tego typu założeniem na świecie. Jednak do roku 2012 większa część Angkor pozostała niezbadana z powodu gęstej dżungli, która uniemożliwiała prowadzenie prospekcji archeologicznej. Dlatego też w roku 2012 przeprowadzone zostało na tym stanowisku mapowanie z użyciem lotniczego skaningu laserowego. W swojej pracy chciałbym przestawić parametry techniczne misji, nakreślić użyte rutyny badawcze i algorytmy użyte w tych badaniach. W pracy przestawione zostaną rezultaty badań, które nie tylko pozwoliły na zwiększenie wiedzy na temat Angkor, ale również dały podstawy pod przyszłe badania porównawcze nad urbanizmem o niskiej gęstości zaludnienia w strefie tropikalnej.In the last hundred and fifty years several projects of archaeological mapping have been undertaken at the site of Angkor, in northwestern Cambodia. The most recent studies, conducted by the Greater Angkor Project, have revealed that Angkor is a vast low-density urban complex, perhaps the largest of its kind in the entire pre-industrial world. And yet, until now, crucial areas of the archaeological complex have remained unmapped because vegetation has obscured the surface traces of the civilisation from conventional remote sensing instruments. With a view to overcoming this limitation, we completed a large-scale airborne laser scanning (Lidar) mission over Angkor in 2012. In this thesis I describe the technical parameters of the mission and outline the processing routines and algorithms used to develop the results. Furthermore a range of preliminary outcomes of the research program shall be presented, which have implications not only for understanding Angkor but also for future comparative studies of low-density urbanism in tropical forest environments