Fear of losing Christianity in the Middle East. Remarks on extremism, genocide, mercy and youth from persecuted areas

Terrorist attacks in Europe and the Middle East in July 2016 spread horror and fear throughout the world. Istanbul, Baghdad, Nice, Munich, Saint Etienne-du-Rouvray – only to name the most quoted in the media. Terror organisations such as Daesh, especially in the Middle East, were and are taking a heavy toll not only on people’s lives but also on their personal and collective identity, only to mention the very recent attack on the Egiptian mosque in November 2017 leaving over 300 people dead and hundrends injured. It proves that terrorists target all religious groups, including Muslims, nevertheless Christians are among the most suffering religious groups in the region. Physical violence is a major issue for Human Rights groups, but wiping out cultures and traditions with millenary roots is not a smaller challenge for the international community. However, Middle Eastern Christians, especially those of the young generation, have not lost all hope. It is true that some of them left Iraq and Syria, but many stay, hoping for a return to their homes, universities, jobs and businesses. This study aims to show the scale of persecution on Christians in the Middle East and their current legal status, but also tries to impart ideas for preserving Christianity in the region, based on the attitude of young Middle-Eastern Christians towards the issue.Prześladowanie chrześcijaństwa na Bliskim Wschodzie. Uwagi na temat ekstremizmu, ludobójstwa, miłosierdzia i młodzieży z prześladowanych obszarów. Ataki terrorystyczne w Stambule, Bagdadzie, Monachium czy Saint Etienne-du-Rouvray we Francji w lipcu 2016 roku wywołały strach i przerażenie na całym świecie. A wspomniane tu zostają tylko te, które wzbudziły jednocześnie największe zainteresowanie mediów. Organizacje terrorystyczne takie jak Daesh (ISIS), szczególnie na Bliskim Wschodzie, zbierały i zbierają żniwo nie tylko ludzkiego życia, ale także w postaci tożsamości społecznej i religijnej – wystarczy wspomnieć tu atak terrorystyczny na egipski meczet, którego fundamentaliści islamscy dokonali w listopadzie 2017 roku, a który zabrał ponad 300 ludzkich żyć. Atak ten udowodnił, że dla terrorystów celem jest każdy, także muzułmanie, jednakże to chrześcijanie są najbardziej prześladowaną religią świata. Przemoc fizyczna, zagrożenie zdrowia i życia to oczywiście problem najpoważniejszy, ale zmiatanie z powierzchni ziemi kultury i tradycji sięgającej korzeniami tysięcy lat wstecz jest nie mniejszym wyzwaniem dla całej społeczności międzynarodowej. Jednakże bliskowschodni chrześcijanie, w szczególności ci młodzi, nie stracili nadziei. Wielu z nich opuściło Irak czy Syrię, ale większość została, w nadziei na powrót do swoich domów, na uniwersytety, do pracy. Artykuł ten przedstawia skalę prześladowania Chrześcijan na Bliskim Wschodzie i jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak ochronić chrześcijaństwo w tym regionie przed zniknięciem, biorąc pod uwagę działanie młodych chrześcijan w Iraku i Syrii

Rewolucja, status quo czy chaos – społeczeństwa wybranych krajów arabskich cztery lata po Arabskiej Wiośnie

The Spring of 2011 in the Arab world and its blooming revolutions were hopeful and precious. The whole world watched as angry masses of young Arabs toppled the regimes, ousting first Tunisia’s Zine El Abedine Ben Ali and then Egypt’s Hosni Mubarak. By the end of the year, with the help of American jetfighters, another bloody dictator was gone – Muamar Kaddafi no longer endangered the people of Libya. Social change was on the way – freedom of speech and freedom to vote were only among other prerogatives of the young civil societies. In 2012 all of those states had new governments and presidents. But something started to go wrong – in democratic elections islamists took over, not only destabilizing the countries, but fermenting newly born civil societies. In 2014, when the old power is back in Egypt, opposition leaders are being killed in Tunisia and Libya indicated sharia law, the world watches how “the class of 2011” – educated young Arabs that started the revolutions of 2011, will handle the changes. The article analyses changes observed within Arab societies in Egypt, Tunisia and Libya from December 2010 till December 2013. Analyses is based on „Time” magazine articles written about the Arab Spring Countries in the above dates.Powstania arabskie zwane Arabską Wiosną były z początku odbierane jako wydarzenia niosące nadzieję na trwałe demokratyczne zmiany na Bliskim Wschodzie. Pokojowe protesty przyniosły w styczniu i lutym 2011 roku szybkie i bezkrwawe obalenie prezydenta Tunezji Zine El Abedine Ben Alego i wieloletniego autokratycznego przywódcy Egiptu – Hosniego Mubaraka. Pod koniec roku dzięki pomocy amerykańskiego lotnictwa kolejny dyktator – Muammar Kadafi – stracił władzę w Libii. Zmiany społeczne rozpoczęły się niemal natychmiast – zniesienie cenzury, wolność słowa i wolne wybory były ich najwyraźniejszymi sygnałami. W 2012 roku wszystkie trzy kraje miały nowe parlamenty i prezydentów. Szybko okazało się jednak, że demokracja jest dla wszystkich – także dla fundamentalnych ruchów islamskich, które w ciemiężonych wcześniej społeczeństwach zdobyły pełnię władzy. Zamiast stabilizacji przyszedł chaos i kolejny bunt – liberalni aktywiści, którzy doprowadzili do rewolucji, rozpoczęli ponownie walkę – tym razem o to, by ich kraje nie przerodziły się z autokracji w teokrację. W 2014 roku do władzy w Egipcie ponownie doszli przedstawiciele obalonej w 2011 roku armii, w Tunezji morduje się liderów opozycji demokratycznej a w Libii obowiązuje islamskie prawo szariatu. Świat obserwuje zaś, czy „Klasa 2011”, która rozpoczęła falę powstań na Bliskim Wschodzie, rzeczywiście zmieni kraje regionu i ostatecznie odniesie sukces w kreowaniu społeczeństwa obywatelskiego. Artykuł analizuje zmiany zachodzące w społeczeństwach Bliskiego Wschodu w latach 2011–2013. Badania oparte są na analizie zawartości mediów – amerykańskiego wydania magazynu „Time”

Asymmetric dimethylarginine as a useful risk marker of radial artery calcification in patients with advanced kidney disease

Medial arterial calcification is common in patients with chronic kidney disease (CKD) and is considered a risk factor for morbidity and mortality. We aimed to evaluate the correlation between asymmetric dimethylarginine (ADMA) levels, radial artery calcification, and common carotid artery intima-media thickness (CCA‑IMT). The study included 51 patients with CKD, in whom an arteriovenous fistula for hemodialysis access was created to collect radial artery samples for a histological examination, and 33 healthy volunteers, in whom the reference concentrations of ADMA were assessed. The concentrations of creatinine, albumin, calcium, phosphate, fibroblast growth factor 23, osteoprotegerin (OPG), osteopontin (OPN), osteocalcin, secreted protein acidic and rich in cysteine, interleukin 6, interleukin 18, pentraxin 3, stromal cell‑derived factor $1\alpha$ ($SDF1\alpha$), thrombomodulin, soluble tumor necrosis factor receptor II (sTNFRII), and matrix metalloproteinase 2 (MMP‑2) were determined. Radial artery fragments were stained for calcifications using alizarin red. The CCA‑IMT was assessed by ultrasonography. Patients with CKD had higher ADMA levels than controls. Patients with ADMA levels above the median were older, had higher levels of phosphate, fibroblast growth factor 23, OPG, OPN, PTX3, sTNFRII, MMP‑2, thrombomodulin, and they had more atherosclerotic plaques in the carotid artery. In multiple regression, log‑transformed (log)sTNFRII, MMP‑2, and $SDF1\alpha$ levels were independent predictors of log(ADMA). Patients with calcifications had higher ADMA levels. A similar correlation was observed between $SDF1\alpha$ and alizarin red staining grades 1 to 3. In logistic regression, ADMA levels positively predicted the presence of calcifications independently of age, hemodialysis status, Framingham risk score, and PTX3. Circulating ADMA levels indicate medial arterial calcification in patients with CKD

1,2,3,4,6 penta-O -galloyl-β-D-glucose modulates perivascular inflammation and prevents vascular dysfunction in angiotensin II-induced hypertension

Background and Purpose: Hypertension is a multifactorial disease, manifested by vascular dysfunction, increased superoxide production and perivascular inflammation. In this study, we have hypothesized that 1,2,3,4,6 Penta‐O‐Galloyl‐β‐D‐Glucose (PGG) would inhibit vascular inflammation and protect from vascular dysfunction in an experimental model of hypertension. Experimental Approach: PGG was administered every two days in a dose of 10 mg·kg‐1 i.p during 14‐days of Ang II infusion and was used in a final concentration of 20 μM for in vitro studies. Key Results: Ang II administration increased leukocyte and T cell content in perivascular adipose tissue (pVAT) and administration of PGG significantly decreased total leukocyte and T cell infiltration in pVAT (1640±150 vs. 1028±57, p<0.01; 321±22 vs 158±18, cells/mg; p<0.01, respectively). This effect was observed in relation to all T cell subsets. PGG also decreased the content of T cells bearing CD25, CCR5 and CD44 receptors and the expression of both MCP‐1 in aorta and RANTES in pVAT. PGG administration decreased the content of TNF+ and IFN‐γ+ CD8 T cells and IL‐17A+ CD4+ and CD3+CD4‐CD8‐ cells. Importantly, these effects of PGG were associated with improved vascular function and decreased ROS production in the aortas of Ang II‐infused animals independently of blood pressure increase. Mechanistically, PGG (20 μM) directly inhibited CD25 and CCR5 expression in cultured T cells. It also decreased the content of IFN‐γ+ by CD8+ and CD3+CD4‐CD8‐ cells and IL‐17A+ by CD3+CD4‐CD8‐ cells. Conclusion and Implication: PGG may constitute an interesting immunomodulating strategy in the regulation of vascular dysfunction and hypertension

Explaining variability in the production of seed and allergenic pollen by invasive Ambrosia artemisiifolia across Europe

To better manage invasive populations, it is vital to understand the environmental drivers underlying spatial variation in demographic performance of invasive individuals and populations. The invasive common ragweed, Ambrosia artemisiifolia, has severe adverse effects on agriculture and human health, due to its vast production of seeds and allergenic pollen. Here, we identify the scale and nature of environmental factors driving individual performance of A. artemisiifolia, and assess their relative importance. We studied 39 populations across the European continent, covering different climatic and habitat conditions. We found that plant size is the most important determinant in variation of per-capita seed and pollen production. Using plant volume as a measure of individual performance, we found that the local environment (i.e. the site) is far more influential for plant volume (explaining 25% of all spatial variation) than geographic position (regional level; 8%) or the neighbouring vegetation (at the plot level; 4%). An overall model including environmental factors at all scales performed better (27%), including the weather (bigger plants in warm and wet conditions), soil type (smaller plants on soils with more sand), and highlighting the negative effects of altitude, neighbouring vegetation and bare soil. Pollen and seed densities varied more than 200-fold between sites, with highest estimates in Croatia, Romania and Hungary. Pollen densities were highest on arable fields, while highest seed densities were found along infrastructure, both significantly higher than on ruderal sites. We discuss implications of these findings for the spatial scale of management interventions against A. artemisiifolia

Fear of losing Christianity in the Middle East. Remarks on extremism, genocide, mercy and youth from persecuted areas

Terrorist attacks in Europe and the Middle East in July 2016 spread horror and fear throughout the world. Istanbul, Baghdad, Nice, Munich, Saint Etienne-du-Rouvray – only to name the most quoted in the media. Terror organisations such as Daesh, especially in the Middle East, were and are taking a heavy toll not only on people’s lives but also on their personal and collective identity, only to mention the very recent attack on the Egiptian mosque in November 2017 leaving over 300 people dead and hundrends injured. It proves that terrorists target all religious groups, including Muslims, nevertheless Christians are among the most suffering religious groups in the region. Physical violence is a major issue for Human Rights groups, but wiping out cultures and traditions with millenary roots is not a smaller challenge for the international community. However, Middle Eastern Christians, especially those of the young generation, have not lost all hope. It is true that some of them left Iraq and Syria, but many stay, hoping for a return to their homes, universities, jobs and businesses. This study aims to show the scale of persecution on Christians in the Middle East and their current legal status, but also tries to impart ideas for preserving Christianity in the region, based on the attitude of young Middle-Eastern Christians towards the issue

Middle East without Christians? Contemporary genocide of the followers of Jesus Christ in Iraq and Syria

Współczesne ludobójstwo wyznawców Chrystusa na terenie Iraku i Syrii. Terytoria dzisiejszego Iraku, niegdyś Mezopotamii, od pierwszych wieków zamieszkiwane były przez chrześcijan. Od czasu wzrostu potęgi religii islamskiej chrześcijanie doświadczali na tych terenach prześladowań. Współcześnie najbardziej dotkliwe prześladowania chrześcijan na tych terenach rozpoczęły się w 2003 roku, kiedy wraz z Amerykanami w Iraku pojawił się chaos i próżnia władzy. Całkowicie odsunięci od władzy Sunnici – jednym z nich był Saddam Hussein – odbudowali swoją pozycję w Iraku, wstępując w szeregi sunnickiego Państwa Islamskiego. Od czasu jego powstania w czerwcu 2014 roku chrześcijanie, wraz z innymi mniejszościami religijnymi na terenach Iraku i Syrii są regularnie i masowo zabijani, ludność ta zmuszona jest do życia w warunkach uwłaczających godności, bez odpowiedniej opieki zdrowotnej i pracy, chrześcijańskie dzieci są odbierane rodzicom i oddawane na wychowanie w bazach Państwa Islamskiego. Wszystkie te czynniki noszą znamiona ludobójstwa wymienione w Konwencji ws. zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa. Artykuł ten jest próbą odpowiedzi na pytanie, czy w Iraku i Syrii dochodzi do ludobójstwa mniejszości chrześcijańskiej i czy istnieje obawa całkowitego wyparcia chrześcijan z Bliskiego Wschodu. Aby udzielić odpowiedzi na zadane pytania, przytoczę świadectwa osób mieszkających w Iraku i cierpiących prześladowania, posłużę się także opiniami ekspertów i analizami dotyczącymi przyszłości Bliskiego Wschodu i perspektyw na pokonanie Państwa Islamskiego.Contemporary genocide of the followers of Jesus Christ in Iraq and Syria. Christians inhabited territories of todays Iraq and Syria, laying on what was anciently Mesopotamia from the very time of Jesus Christ. The persecution of Christianity had begun when Islam arose and lasts to this day. In contemporary times persecution became especially regular, bloody and intolerable since 2003 when American forces invaded Iraq, toppling not only the bloody dictator but also local status quo that kept the country and it’s society in one piece. When jihadist fighters announced the creation of an Islamic State across Iraq and Syria in June 2014, persecution turned into genocide. Christians, along with other religious minorities, but also Shia Muslims (being in the opposition to IS) are facing mass killings in most brutal of possible ways, but also they face deliberate infliction on the group conditions of life, calculated to bring about its physical and psychological destruction. Christian children are forcibly transferred to Islamic locations. Those terms are the core of the so‑called „Genocide convention“. Along with trying to answer two major questions in this article – whether ISIS’ actions are to be called genocide and whether the Middle East is being wiped out of christianity, I am trying to focus on the presentation of life conditions of Christians in Iraq and Syria and consequences of the deadly march of ISIS fighters through the Middle East

Revolutionary, stagnant or chaotic? Societies of selected Arab states four years after the Arab Spring.

Powstania arabskie zwane Arabską Wiosną były z początku odbierane jako wydarzenia niosące nadzieję na trwałe demokratyczne zmiany na Bliskim Wschodzie. Pokojowe protesty przyniosły w styczniu i lutym 2011 roku szybkie i bezkrwawe obalenie prezydenta Tunezji Zine El Abedine Ben Alego i wieloletniego autokratycznego przywódcy Egiptu – Hosniego Mubaraka. Pod koniec roku dzięki pomocy amerykańskiego lotnictwa kolejny dyktator – Muammar Kadafi – stracił władzę w Libii. Zmiany społeczne rozpoczęły się niemal natychmiast – zniesienie cenzury, wolność słowa i wolne wybory były ich najwyraźniejszymi sygnałami. W 2012 roku wszystkie trzy kraje miały nowe parlamenty i prezydentów. Szybko okazało się jednak, że demokracja jest dla wszystkich – także dla fundamentalnych ruchów islamskich, które w ciemiężonych wcześniej społeczeństwach zdobyły pełnię władzy. Zamiast stabilizacji przyszedł chaos i kolejny bunt – liberalni aktywiści, którzy doprowadzili do rewolucji, rozpoczęli ponownie walkę – tym razem o to, by ich kraje nie przerodziły się z autokracji w teokrację. W 2014 roku do władzy w Egipcie ponownie doszli przedstawiciele obalonej w 2011 roku armii, w Tunezji morduje się liderów opozycji demokratycznej a w Libii obowiązuje islamskie prawo szariatu. Świat obserwuje zaś, czy „Klasa 2011”, która rozpoczęła falę powstań na Bliskim Wschodzie, rzeczywiście zmieni kraje regionu i ostatecznie odniesie sukces w kreowaniu społeczeństwa obywatelskiego. Artykuł analizuje zmiany zachodzące w społeczeństwach Bliskiego Wschodu w latach 2011–2013. Badania oparte są na analizie zawartości mediów – amerykańskiego wydania magazynu „Time”.The Spring of 2011 in the Arab world and its blooming revolutions were hopeful and precious. The whole world watched as angry masses of young Arabs toppled the regimes, ousting first Tunisia’s Zine El Abedine Ben Ali and then Egypt’s Hosni Mubarak. By the end of the year, with the help of American jetfighters, another bloody dictator was gone – Muamar Kaddafi no longer endangered the people of Libya. Social change was on the way – freedom of speech and freedom to vote were only among other prerogatives of the young civil societies. In 2012 all of those states had new governments and presidents. But something started to go wrong – in democratic elections islamists took over, not only destabilizing the countries, but fermenting newly born civil societies. In 2014, when the old power is back in Egypt, opposition leaders are being killed in Tunisia and Libya indicated sharia law, the world watches how “the class of 2011” – educated young Arabs that started the revolutions of 2011, will handle the changes. The article analyses changes observed within Arab societies in Egypt, Tunisia and Libya from December 2010 till December 2013. Analyses is based on „Time” magazine articles written about the Arab Spring Countries in the above dates