Biomarkery uszkodzenia miokardium po przezcewnikowej ablacji prądem o wysokiej częstotliwości i krioablacji balonowej z powodu migotania przedsionków oraz ich wpływ na nawrót migotania

Background: Myocardial injury induced by catheter ablation (CA) for atrial fibrillation (AF) leads to elevated biomarker levels. Aim: This prospective study examined levels of myocardial injury biomarkers (creatinine kinase [CK], myocardial bound for CK [CK-MB], and troponin I [TnI]) and their impact on AF recurrence following two different ablation strategies, namely: cryoballoon ablation (CBA) and radiofrequency ablation (RFA). We also aimed to evaluate the relationship between AF recurrence after CA and other clinical, echocardiographic and procedural parameters. Methods: We enrolled 98 patients with AF, 21% of whom had persistent AF and 79% had paroxysmal AF. 58% of patients underwent CBA, and 42% underwent RFA. CK, CK-MB, and TnI levels were measured before and 6 h after the procedure. Patients had follow-up visits three, six, and nine months after the index procedure. Biomarker levels were compared between the patients with and without AF recurrence. Results: Post-ablation CK (postCK), post-ablation CK-MB (postCKMB), and post-ablation TnI (postTnI) levels were significantly high in the CBA and RFA groups (p < 0.001 for all). TnI elevation (DTnI) was correlated with age (p = 0.033) and median temperature reached during ablation (p < 0.005) in the CBA group, while it was correlated with application time in the RFA group (p < 0.001). Multivariate analysis in the CBA group revealed age and left atrium diameter as positive independent predictors (p = 0.029 and p = 0.046), and DTnI as a negative independent predictor for AF recurrence (p = 0.001). Elevated cardiac biomarkers were not associated with AF recurrence in the RFA group (p > 0.05). Conclusions: The levels of all cardiac biomarkers were elevated after CBA and RFA. Elevated TnI levels after CBA were independent negative predictors of AF recurrence. Measurement of TnI levels after CBA may be useful for the prediction of better clinical outcome.Wstęp: Uszkodzenie miokardium w wyniku ablacji przezcewnikowej (CA) z powodu migotania przedsionków (AF) wiąże się z podwyższonymi stężeniami biomarkerów. Cel: W tym prospektywnym badaniu zmierzono stężenia biomarkerów uszkodzenia miokardium (kinaza kreatynowa [CK]), izoenzym sercowy kinazy kreatynowej [CK-MB], troponina I [TnI]) oraz oceniono ich wpływ na nawrót AF po zabiegu ablacji wykonanym jedną z dwóch metod: krioablacji balonowej (CBA) i ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFA). Autorzy zamierzali również ocenić zależność między nawrotem AF po CA a innymi parametrami klinicznymi, echokardiograficznymi i związanymi z metodą zabiegową. Metody: Do badania włączono 98 chorych z AF, spośród których u 21% rozpoznano przetrwałe AF, a u 79% — napadowe AF. U 58% chorych wykonano CBA, a u 42% osób — RFA. Stężenia CK, CK-MB i TnI zmierzono przed zabiegiem i 6 godzin po zabiegu. Wizyty kontrolne odbyły się 3, 6 i 9 miesięcy po ablacji. Porównano stężenia biomarkerów u pacjentów z nawrotem AF i bez nawrotu. Wyniki: Zmierzone po ablacji stężenia CK (postCK), CK-MB (postCKMB) i TnI (postTnI) były istotnie wyższe w grupach CBA i RFA (p < 0,001 dla wszystkich porównań). Zwiększenie stężenia TnI (DTnI) w grupie CBA korelowało z wiekiem (p = 0,033) i medianą temperatury osiągniętej w czasie ablacji (p < 0,005), natomiast w grupie RFA korelowało z czasem aplikacji (p < 0,001). Analiza wieloczynnikowa danych pacjentów z grupy CBA wykazała, że wiek i średnica lewego przedsionka były niezależnymi czynnikami predykcyjnymi dodatnimi (p = 0,029 i p = 0,046), a DTnI — niezależnym czynnikiem predykcyjnym ujemnym nawrotu AF (p = 0,001). Podwyższone stężenia biomarkerów sercowych nie wiązały się z nawrotem AF w grupie RFA (p > 0,05). Wnioski: Po CBA i RFA stężenia wszystkich biomarkerów sercowych były podwyższone. Zwiększone stężenia TnI po CBA stanowiły niezależny czynnik prognostyczny ujemny nawrotu AF. Pomiary stężeń TnI po CBA mogą być użyteczne w prognozowaniu lepszego efektu klinicznego

Dołączenie stężenia lipoproteiny (a) do skali GRACE w określaniu rokowania u chorych z ostrym zespołem wieńcowym bez uniesienia odcinka ST

Background: High levels of lipoprotein(a) [Lp(a)] are known to be a cardiovascular risk factor associated with prematurecoronary artery disease. In predicting the long term prognosis in acute coronary syndromes (ACS), the relationship betweenLp(a) and risk scoring systems remains unclear.Aim: We investigated whether adding Lp(a) to the GRACE scoring system has an incremental value in predicting prognosis in ACS.Methods: 115 patients (mean age 64 ± 11 years) with non-ST elevation acute coronary syndromes (NSTE-ACS) were enrolledin this prospective study. Patients were categorised into quartiles according to the Lp(a) levels. Statistically significant variablesin the univariate analysis (haemoglobin, creatinine, age, left ventricular ejection fraction, previous myocardial infarction (MI)history, Killip class) were included in the multivariate analysis to determine the independent predictors of cardiovascularoutcomes (mortality, rehospitalisation) with and without Lp(a) quartiles for one year follow-up.Results: Previous MI history and Lp(a) quartile were detected as independent predictors of combined cardiovascular events(OR: 2.969 [95% CI 1.413–6.240] and OR: 6.279 [95% Cl 1.363–28.927] respectively). Lp(a) quartile also remained as anindependent predictor for prognosis when added to a model based on GRACE risk score (OR: 2.589 [95% CI 1.402–4.780]).Serum Lp(a) levels were moderately correlated with GRACE risk score (r = 0.371; p < 0.001).Conclusions: Lipoprotein(a) has an additional prognostic value over GRACE risk score in predicting one-year adverse outcomes inNSTE-ACS. The combination of serum Lp(a) with GRACE risk score could provide enhanced risk stratification in patients with ACS.Wstęp: Wysokie stężenia lipoproteiny (a) [Lp(a)] uważa się za czynnik ryzyka sercowo-naczyniowego związany z przedwczesnymrozwojem choroby wieńcowej. Nie są znane zależności między stężeniem Lp(a) i systemami oceny ryzyka ani ich wpływna rokowanie długoterminowe u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi (OZW).Cel: Celem badania było ustalenie, czy dołączenie stężenia Lp(a) do skali GRACE powoduje zwiększenie wartości prognostycznejoceny ryzyka w OZW.Metody: Do tego prospektywnego badania włączono 115 chorych (średnia wieku 64 ± 11 lat) z OZW bez uniesienia odcinkaST (NSTE-ACS). Chorych podzielono w zależności od kwartylu stężenia Lp(a). Statystycznie istotne zmienne w analizie wieloczynnikowej[hemoglobina, kreatynina, wiek, frakcja wyrzutowa lewej komory, przebyty zawał serca (MI), klasa wg Killipa]włączono do modelu analizy wieloczynnikowej, aby określić niezależne czynniki prognostyczne zdarzeń sercowo-naczyniowych(zgon, ponowna hospitalizacja) z uwzględnieniem lub pominięciem kwartyli stężenia Lp(a) w rocznej obserwacji.Wyniki: Stwierdzono, że przebyty MI i kwartyl stężenia Lp(a) były niezależnymi czynnikami prognostycznymi zdarzeń sercowo--naczyniowych (odpowiednio OR: 2,969; 95% CI 1,413–6,240 i OR: 6,279; 95% CI 1,363–28,927). Kwartyl stężenia Lp(a)pozostał niezależnym czynnikiem predykcyjnym również po dołączeniu tego parametru do skali ryzyka GRACE (OR: 2,589;95% CI 1,402–4,780). Wykazano umiarkowanie silną korelację między stężeniami Lp(a) w surowicy i punktacją w skali ryzykaGRACE (r = 0,371; p < 0,001).Wnioski: Uwzględnienie stężenia Lp(a) w rokowaniu dotyczącym rocznego ryzyka niepożądanych zdarzeń sercowo-naczyniowychu chorych z NSTE-ACS powoduje zwiększenie wartości prognostycznej w porównaniu z oceną opartą wyłącznie naskali ryzyka GRACE. Połączenie stężenia Lp(a) w surowicy i punktacji w skali GRACE umożliwia lepszą stratyfikację ryzykaw tej grupie chorych

Characterization, epidemiological profile and risk factors for clinical outcome of infective endocarditis from a tertiary care centre in Turkey

Background: We aimed to investigate the clinical, laboratory, microbiological characteristics of IE in a single tertiary care centre in Turkey and to identify the factors associated with in-hospital mortality. Methods: A total of 155 consecutive adult patients (>= 18 years) admitted to our single tertiary care hospital between 2009 and 2019 with definite infective endocarditis were retrospectively included in the study. Results: The mean age of the patients was 58 years. Among 155 endocarditis episodes, 60% involved prosthetic valves, 35.5% had native valve endocarditis (NVE) and 4.5% were device related. Prosthetic valve disease was the most frequent predisposing valve lesion followed by degenerative valvular disease. Vegetations were detected in 103 (66.5%) patients by transthoracic echocardiography and in 145 (93%) patients by transoesophageal echocardiography. The most commonly affected valve was the mitral valve in 84 (54.2%) patients, followed by 67 (43.2%) aortic valve. Staphylococci were the most frequent causative microorganisms isolated in both NVE (31.8%), prosthetic valve endocarditis (38.9%) and device related IE cases. At least one complication was present in 70 patients (45.2%). One hundred and eight patients underwent surgical therapy (69.7%). Age, syncope, heart failure, perforation, septic shock, renal failure, high red cell distribution width, atrial fibrillation, hypocalcaemia, pulmonary hypertension were associated with high mortality. Conclusions: We identified a 10-year presentation of IE in a referral centre in Turkey. Likely other series, we observed more staphylococcus endocarditis with the aging of the population. Surgery was associated with higher in-hospital survival. Age, syncope, perforation, septic shock were independent predictors of mortality

Relationship between myocardial energy expenditure and postoperative ejection fraction in patients with severe mitral regurgitation

Objective: This prospective study aimed to investigate the myocardial energy metabolism in severe mitral regurgitation (MR) and explore its effect on postoperative differentiation of ejection fraction (EF)