Intracardiac electrogram method of VV-delay optimization in biventricular pacemakers

Ventricle to ventricle (VV) delay optimization can provide an additional benefit to cardiac resynchronization therapy, but the methods currently used for optimization are time consuming and operator-dependent. We present two cases of VV-delay optimization with the use of a new intracardiac electrogram method. (Cardiol J 2007; 14: 305-310

Optymalizacja opóźnienia międzykomorowego (VV delay) w stymulatorach dwukomorowych za pomocą elektrokardiografii wewnątrzsercowej

Optymalizacja opóźnienia międzykomorowego (VV delay) może przynieść dodatkowe korzyści po implantacji układu resynchronizującego, jednak obecnie stosowane metody optymalizacji są czasochłonne i w dużym stopniu zależą od subiektywnej oceny badającego. W niniejszej pracy zaprezentowano 2 przypadki, w których optymalizacji VV delay dokonano przy użyciu nowej metody z wykorzystaniem elektrokardiografii wewnątrzsercowej. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 317-323

Original articleTotally epicardial cardiac resynchronisation therapy system implantation in patients with heart failure undergoing CABG – description of 3 cases

Wstęp: Dyssynchronia skurczu lewej komory serca jako wskazanie do leczenia resynchronizującego występuje w istotnej grupie pacjentów z zastoinową niewydolnością serca poddawanych chirurgicznej rewaskularyzacji wieńcowej. Zabieg pomostowania aortalno-wieńcowego stwarza optymalne warunki do wszczepienia układu resynchronizującego z zastosowaniem elektrod nasierdziowych. Cel: Ocena skuteczności i bezpieczeństwa wszczepienia układu resynchronizującego z zastosowaniem elektrod nasierdziowych w trakcie zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego. Metoda: Trzech mężczyzn z chorobą wieńcową i pozawałową zastoinową niewydolnością serca w III klasie funkcjonalnej wg Nowojorskiego Towarzystwa Chorób Serca (NYHA) poddano zabiegowi pomostowania aortalno-wieńcowego w krążeniu pozaustrojowym połączonemu z wszczepieniem układu resynchronizującego z zastosowaniem dwubiegunowych elektrod nasierdziowych Medtronic Capsure Epi. U wszystkich pacjentów stwierdzono dyssynchronię śródkomorową w przedoperacyjnym badaniu echokardiograficznym. Wyniki: Przebieg okołooperacyjny był niepowikłany u wszystkich pacjentów. Całkowity średni czas implantacji układu resynchronizującego wyniósł 17,3±2,3 min. Bezpośrednio po wszczepieniu uzyskano bardzo dobre parametry stymulacji i sterowania (próg stymulacji lewej komory: 0,8, 0,5, 0,5 V przy 0,5 ms; sygnał z lewej komory: 17, 15, 20 mV, odpowiednio u kolejnych pacjentów). Po 12 mies. parametry te pozostały stabilne. U wszystkich pacjentów nastąpiła poprawa w zakresie śródkomorowej synchronii skurczu, klasy funkcjonalnej niewydolności serca (z klasy III do I wg NYHA u dwóch pacjentów, u trzeciego z III do II), frakcji wyrzutowej lewej komory (odpowiednio: z 31% do 45%, 30% do 35% oraz 27% do 32%) i dystansu 6-minutowego marszu (o 100 m u dwóch chorych, u trzeciego o 50 m). Wnioski: Terapia resynchronizująca jest cennym uzupełnieniem chirurgicznej rewaskularyzacji wieńcowej, pozwalającym na optymalizację strategii leczenia zwiększającej się grupy pacjentów, u których ciężka niewydolność serca współistnieje z asynchronią skurczu lewej komory.Introduction: Systolic dyssynchrony as an indication for cardiac resynchronisation therapy is present in a considerable subset of patients with congestive heart failure undergoing surgical coronary revascularisation. Coronary artery bypass grafting offers an optimal setting for totally epicardial cardiac resynchronisation system implantation. Aim: To assess the feasibility and safety of totally epicardial cardiac resynchronisation system implantation in patients with ischaemic heart disease and heart failure undergoing coronary artery bypass grafting. Methods: Three male patients with coronary artery disease and postinfarction functional class III congestive heart failure underwent a combined procedure of on-pump surgical coronary revascularisation and totally epicardial cardiac resynchronisation system implantation (all three leads implanted epicardially). In all patients intraventricular dyssynchrony was revealed in preoperative echocardiography. Results: There was no perioperative morbidity or mortality. The mean total time required for cardiac resynchronisation system implantation was 17.3±2.3 minutes. We obtained excellent pacing and sensing parameters at implant (left ventricular pacing thresholds: 0.8, 0.5, 0.5 V at 0.5 ms; left ventricular sensing thresholds: 17, 15, 20 mV, respectively in consecutive patients). After 12 months pacing and sensing parameters remained stable. Significant improvement in 6-minute walk test distance, functional class and echocardiographic parameters (left ventricular ejection fraction, intraventricular dyssynchrony) was observed in all patients. Conclusions: Totally epicardial cardiac resynchronisation system implantation is safe and can be regarded as an important supplement to surgical coronary revascularisation in the still growing population of patients with severe heart failure and systolic dyssynchrony, which can be used for the optimisation of treatment results

Artykuł oryginalnyCzy stężenie interleukiny 10 i białka C-reaktywnego 6 miesięcy po zabiegu przezskórnej angioplastyki wieńcowej pozwala przewidzieć wystąpienie restenozy w stencie?

Background: In-stent restenosis (ISR) is one of the major limitations of percutaneous coronary intervention (PCI). Aim: To evaluate the relationship between the levels of hs-CRP, IL-6, IL-10 and intimal hyperplasia six months after coronary bare metal stent (BMS) implantation. Methods: The study population consisted of 73 consecutive patients who underwent bare metal stent implantation into narrowed coronary segments. A total of 74 stents were implanted. Angiographic study after six months, together with evaluation of serum level of IL-6 (pg/ml), IL-10 (pg/ml), hs-CRP (&#181;g/ml), fasting insulin (&#181;IU/ml) and glucose (mg%) was performed. Insulin sensitivity was calculated using the HOMA-IR formula. The QCA analysis of stented segments was performed at baseline, after intervention and at six-month follow-up. Results: Restenosis at six months occurred in 10 patients (13.7%). The mean % diameter stenosis at follow-up was 27.8 &#177; 19% and late loss was 0.81 &#177; 0.6 mm. We found a correlation between late loss and serum hs-CRP, IL-6 and IL-10 concentration. There was no correlation between the lipid profiles, insulin levels and HOMA-IR and re-narrowing of the stented segments. Patients with restenosis were characterised by significantly higher serum concentration of CRP (2.04 &#177; 3.4 vs. 10.38 &#177; 6.7 &#181;g/ml, p = 0.0036), IL-6 (14.98 &#177; 8.3 vs. 5.70 &#177; 5.5 pg/ml, p = 00062), and fasting glucose (184.0 &#177; 50.5 vs. 107.5 &#177; 40.4 mg%, p = 0.0051), as well as lower IL-10 levels (1.25 &#177; 0.6 vs. 4.85 &#177; 4.9 pg/ml, p = 0.0000). The ROC analysis indicated that CRP (> 2.86 &#181;g/ml), IL-6 (> 6.24 pg/ml) and IL-10 ( 2,86 &#181;g/ml, IL-6 > 6,24 pg/ml i IL-10 < 1,7 pg/ml pozwala przewidzieć wystąpienie restenozy. Wieloczynnikowa logistyczna analiza regresji wskazała stężenie CRP i IL-10 jako niezależne predyktory restenozy. Wnioski: Podwyższone stężenie osoczowych markerów zapalnych 6 miesięcy po zabiegu PTCA zwiększa ryzyko wystąpienia angiograficznej restenozy, podczas gdy stężenie IL-10 koreluje z zahamowaniem proliferacji neointimy