Effectiveness of teaching English as a foreign language to the D/deaf in Poland on the basis of the analysis of the lesson discourse, errors in the Matura exam written works and the results of the Matura exam

Tematem dysertacji jest efektywność nauczania języka angielskiego jako obcego uczniów głuchych. Podstawę do konstruowania wniosków w tym zakresie stanowi analiza dyskursu klasowego podczas lekcji języka angielskiego przeprowadzonych z uczniami głuchymi, ilościowa analiza wyników egzaminu maturalnego z języka angielskiego uczniów głuchych oraz jakościowa analiza błędów językowych popełnionych przez tych uczniów. Zgodnie z zawartą we wstępie rozprawy tezą model nauczania języka angielskiego jako obcego uczniów głuchych w Polsce jest nieprawidłowo skonstruowany. Celem badań jest wykazanie zależności między kształtem tego procesu a jego efektywnością. Rozdział 1 ukazuje głuchotę w kontekście społecznym oraz komunikacyjnym, dostrzegając jej dwoistość paradygmatyczną – medyczną oraz społeczno-kulturową. Rozdział 2 zawiera gramatyczny opis PJM jako języka naturalnego w opozycji do SJM, sztucznie stworzonego kodu, opartego na składni języka polskiego oraz znakach PJM. Rozdział ten zawiera również krótką charakterystykę pozostałych narzędzi wykorzystywanych w komunikacji z osobami głuchymi. Rozdział 3 omawia nauczanie języka angielskiego jako obcego wśród uczniów głuchych w perspektywie oralizmu i manualizmu jak również kwestie związane z dostosowaniem arkuszy maturalnych z języka angielskiego do możliwości i potrzeb edukacyjnych uczniów głuchych. W rozdziale 4 przedstawiono analizę dyskursu klasowego podczas lekcji języka angielskiego przeprowadzonych z głuchymi uczniami. Rozdział 5 zawiera analizę błędów gramatycznych i leksykalnych w pracach maturalnych uczniów głuchych na poziomie podstawowym, dla której punkt wyjścia stanowi analiza ilościowa wyników matury z języka angielskiego uczniów głuchych w odniesieniu do wszystkich zdających w wybranym roku. Niniejsza rozprawa ma nadzieję włączyć się w szerszą dyskusję na temat nauczania uczniów głuchych w Polsce. Obecny model kształcenia tych uczniów wymaga wielu systemowych zmian

Życie sakramentalne katolików w dekanacie radoszyckim 1918–1939. Sakramenty powtarzalne

In the Radoszyce Deanery, the faithful received the sacraments relatively reg­ularly. This was probably related to the type of peasant religiosity at that time, as well as the result of the clergy’s concern for the sacramental life of the faith­ful. The clergy particularly sought parishioners to receive the Sacrament of Penance and the Eucharist. From 1932, the center of attention for priests in the deanery (Diocesan Eucharistic Congress in Radom) was the spread of Eucharist worship, which was associated with going to confession. Clergy­men encouraged participation in the sacrament of Penance in sermons and catechesis, while creating opportunities through daily duties, in the confes­sional and during church holidays (Christmas, Easter) and parish celebrations (missions, visits, indulgences). The faithful in the deanery crowded as they went to Easter confession (on average 98% of those eligible) and during par­ish holidays. The consequence of common access to the sacrament of Penance was the frequent reception of Holy Communion on those occasions. At that time, depending on the size of the parish, the number of believers receiving the Eucharist ranged from 2.5 to 19 thousand people. However, apart from holi­day periods and festivities, the number of people receiving communion was small, which was the norm in the post-Tridentine period. On average, Catho­lics received Communion four times a year. The sacrament of the last anoint­ing was given in accordance with the accepted ritual and custom, but there are no statistics to illustrate the scale of the phenomenon.W dekanacie radoszyckim wierni przystępowali do sakramentów stosunkowo regularnie. Miało to zapewne związek z typem religijności chłopskiej tamtego czasu, jak też było rezultatem troski duchownych o życie sakramentalne wier­nych. Duchowni szczególnie zabiegali o przystępowanie parafian do sakra­mentu pokuty i Eucharystii. Od 1932 r. w centrum uwagi księży w dekana­cie (Diecezjalny Kongres Eucharystyczny w Radomiu) było szerzenie kultu eucharystycznego, co nieodłącznie wiązało się też z korzystaniem ze spowie­dzi. Duchowni zachęcali na kazaniach i katechezie do przystępowania do sakramentu pokuty, jednocześnie stwarzając możliwości poprzez codzienne dyżury w konfesjonale i przy okazji świąt kościelnych (Boże Narodzenie, Wielkanoc) i uroczystości parafialnych (misje, wizytacje, odpusty). Wierni w dekanacie gremialnie przystępowali do spowiedzi wielkanocnej (średnio 98% podlegających obowiązkowi) i w czasie świąt parafialnych. Następstwem powszechnego korzystania z sakramentu pokuty było częste przy tych oka­zjach przyjmowanie Komunii św. Wówczas, w zależności od wielkości para­fii, liczba wiernych przyjmujących Eucharystię wynosiła od 2,5 do 19 tysięcy osób. Jednak poza okresami świątecznymi i uroczystościami, liczba przystę­pujących do komunii była mała, co było normą w okresie potrydenckim. Śred­nio katolik w dekanacie komunikował 4 razy do roku. Sakrament ostatniego namaszczenia był udzielany zgodnie z przyjętym rytuałem i obyczajem, brak jest jednak statystyk do zobrazowania skali zjawiska

Ruch pielgrzymkowy i bractwa różańcowe w dekanacie radoszyckim 1918–1939

The subject of research are mass forms of religious worship, i.e., the pilgrimage movement and the participation of the faithful in rosary brotherhoods in the deanery of Radoszyce in 1918–1839. In the studied deanery of Radoszyce, as in the diocese of Sandomierz, the faithful took part in mass pilgrimages, mainly to the Jasna Góra Shrine. It resulted above all from the fact that the religiosity of the deanery’s population (peasants dominated) had a clear Marian trait. Also, the mass participation of the faithful in rosary confraternities was partly related to this phenomenon. The described forms of collective religious worship were a space where the religious needs of the faithful and the spiritual formation of the faithful were carried out as far as possible. Sources, apart from statistics, say little about their activity. It can only be assumed (as confirmed by the publications on the Sandomierz diocese and the country) that the Church did not fully use the potential of members of the brotherhoods and the pilgrimage movement. This resulted, inter alia, from from the fact that those involved in these forms of worship were mainly the lower social classes characterized by insufficient intellectual and social background.Przedmiotem badań są zbiorowe formy kultu religijnego o charakterze masowym, tj. ruch pielgrzymkowy i udział wiernych w bractwach różańcowych w dekanacie radoszyckim w latach 1918–1839. W badanym dekanacie radoszyckim, podobnie jak na terenie diecezji sandomierskiej, wierni masowo uczestniczyli w pielgrzymkach, głównie do sanktuarium na Jasnej Górze. Wynikało to nade wszystko z faktu, że religijność ludności dekanatu (dominowali włościanie) miała wyraźny rys maryjny. Również masowe uczestnictwo wiernych w bractwach różańcowych wiązało się po części z tym fenomenem. Opisywane formy zbiorowego kultu religijnego to przestrzeń, gdzie realizowane były potrzeby religijne wiernych oraz prowadzona w miarę możliwości formacja duchowa wiernych. Źródła poza statystyką niewiele mówią o ich aktywności. Można przyjąć jedynie (co potwierdzają publikacje dotyczące diecezji sandomierskiej i kraju), że Kościół nie wykorzystał w pełni potencjału członków bractw i ruchu pielgrzymkowego. Wynikało to m.in. z faktu, iż zaangażowane w te formy kultu były głównie niższe warstwy społeczne charakteryzujące się niewystarczającym zapleczem intelektualnym i społecznym

The serum zinc concentration as a potential biological marker in patients with major depressive disorder

Despite many clinical trials assessing the role of zinc in major depressive disorder (MDD), the conclusions still remain ambiguous. The aim of the present clinical study was to determine and comparison the zinc concentration in the blood of MDD patients (active stage or remission) and healthy volunteers (controls), as well as to discuss its potential clinical usefulness as a biomarker of the disease. In this study 69 patients with current depressive episode, 45 patients in remission and 50 controls were enrolled. The zinc concentration was measured by electrothermal atomic absorption spectrometry (ET AAS). The obtained results revealed, that the zinc concentration in depressed phase were statistically lower than in the healthy volunteers [0.89 vs. 1.06 mg/L, respectively], while the zinc level in patients achieve remission was not significantly different from the controls [1.07 vs. 1.06 mg/L, respectively]. Additionally, among the patients achieve remission a significant differences in zinc concentration between group with and without presence of drug-resistance in the previous episode of depression were observed. Also, patients in remission demonstrated correlation between zinc level and the average number of depressive episodes in the last year. Serum zinc concentration was not dependent on atypical features of depression, presence of psychotic symptoms or melancholic syndrome, age, age of onset or duration of disease, number of episodes in the life time, duration of the episode/remission and severity of depression measured by the Hamilton Rating Scale for Depression (HDRS), and the Montgomery-Asberg Depression Rating Scale (MADRS). Concluding, our findings confirm the correlation between zinc deficit present in the depressive episode, and are consistent with the majority of previous studies. These results may also indicate that serum zinc concentration might be considered as a potential biological marker of MDD

Zmiany w strukturze własności ziemiańskiej w dystrykcie radomskim 1939–1945,

During World War II, a series of changes took place in the social and economic sphere on the Polish lands occupied by Germans. One of spheres subject to German experiment was agriculture. The experiments were carried  out both in Third Reich and in the General Government. In the GG, to which the Radom district  belonged, the agricultiral sector, especially the great rural property, was subject to numerous modernization procedures (the use of chemical mechanization of production, irrigation, mergers). Germans intended to supply the sector which capital through degression, low-cost credits and exploitation privileges. It was all done in the context of plans for increasing the agricultural production for the war needs of Germany and of preparig for the colonization (i.e. germanization) of GG. Restructuring of the agrarian system was a prelude to this goal. One of the basic issues in this respect, apart from merger, was intervention into the proprietary relationships in farminng. Intervention of various German institutions (Liegenschaftverwaltung, Main Forest Department, Wehrmacht, Waffen SS, Police, local and district organs of the apparatus, general amninistration institutions and manufacturing plants). into the proprietary structure was carried out within the framework of the German property law. It was wery rigorous, howeever, it allowed for broad interpretation, mostly to the advantage of the occupant. The ordinance of 24th january 1940 that concerned the property of natural and legal persons announced that private property can be sequestered due its so-called public usefulness. It also stated that ownerless property (absence of the owner in the property) could be confiscated. While analyzing data from radom district, one can conclude that German intervention was not large-scale. According to estimations, about one fifth of the great property was taken over, the largest part by the Tresury (Liegenschaft, Forest Department) which possessed three  quarters of all properties confiscated by the occupants. Properties taken over by the German army, police, SS, industry secctor or local government institutions served immediate war aims (in many cases, well-organized and well-localized properties were cnfiscated). In longer prrspective, they were supposed to become a basiis for the German colonization. Intervention into proprietary relations brought Germans also other than the economic ones. Imprecise and loosely interpreted law become a war instrument of extorting loyalty from the landed gentry. Landowners who wanted to keep their properties were usually forced to some extent of economic "cooperation" with the enemy, i.e. to using preferences, putting aside quotas, yielding to the  supervision of the agrarian administration.  

Ofiarność duchowieństwa i składki kościelne (parafialne) na rzecz związku Caritas diecezji tarnowskiej w latach 1939-1945

Po początkowej destabilizacji akcji ofiarności Kościoła w diecezji tarnowskiej (subwencje kurii, osobiste datki księży i ofiary wiernych z parafii) na rzecz Caritas (głównie centrali) od 1942 r. obserwuje się wyraźny wzrost datków na tarnowską Caritas. Najszersze rozmiary przybrała akcja ofiar parafialnych (gotówka, naturalia) na centralę Caritas. W latach 1942-1944 na cele społeczne gotówkę i naturalia przekazywało ok. 30 parafii (ok. 30%), które znajdowały się na terenie 15 dekanatów (52%). Ogółem przekazano 351 445 zł, głównie z parafii w środkowym i zachodnim pasie diecezji tarnowskiej. Ofiarność duchownych z osobistych dochodów (iura stolae) kulminację osiągnęła w 1944 r., kiedy to ponad 480 księży (wobec 88 w 1940 r.) przekazało Caritasowi ponad 320 tys. zł. Wsparcie finansowe i rzeczowe, jak i datki wiernych na rzecz oddziałów parafialnych Caritas nie przybrały charakteru powszechnego, obserwowano raczej odosobnione przypadki na terenie diecezji tarnowskiej. Lokalnie jednak środki te były podstawą budżetu oddziałów, stanowiąc niekiedy nawet ¾ jego dochodów. Subwencje kurii tarnowskiej, dzięki polityce finansowej bp Komara, stanowiły najpoważniejszą pozycję w budżecie Caritas. Do 1944 r. kuria przekazała 2 472 000 zł. Było to prawie 60% ogółu przychodów Związku, ponad 78% zaś wszystkich ofiar ze strony Kościoła na stowarzyszenie.After the initial destabilization of the Church’s charitable actions in the Tarnów diocese (subsidies from the curia, personal donations by priests and the faithful from the parish) to Caritas (mainly its headquarters), a marked increase in donations to Caritas in Tarnów were observed from 1942. The action of parochial donations (cash, in-kind contributions) for the Caritas headquarters was the largest one. During the years 1942-1944, cash and in-kind contributions were donated by approx. 30 parishes (approx. 30%), which were located in 15 deaneries (52%). In total, PLN 351,445 was donated, mainly from the parishes in the central and western zones of the Tarnów diocese. The generosity of the clergy from their personal income (iura stolae) culminated in 1944, when over 480 priests (compared to 88 in 1940) transferred over PLN 320,000 to Caritas. Financial and material support, as well as donations from the faithful to parochial Caritas branches, did not acquire a universal character, with just isolated cases being recorded in the Tarnów diocese. Locally, however, these funds were the basis of the Caritas’ branches’ budgets, sometimes even accounting for ¾ of their income. The subsidies from the Tarnów curia, thanks to the financial policy of Bishop Komar, constituted the most important item in the Caritas budget. By 1944, the curia had donated PLN 2,472,000. It was almost 60% of the total income of the Association, and more than 78% of all donations from the Church to the Association

German economic policy towards the landed gentry in the General Government 1939–1945

Niemiecka polityka gospodarcza wobec ziemiaństwa nastawiona była na szybki wzrost produkcji rolnej, choć obecne w niej też były długofalowe akcenty, które miały przygotować grunt pod kolonizację niemiecką. Służyła temu polityka preferencji podatkowych, finansowych i eksploatacyjnych. Ziemiaństwo wobec nacisków niemieckich i chęci poprawy swej sytuacji ekonomicznej stało się ich odbiorcą. Na teren GG sprowadzono dziesiątki tysięcy maszyn i narzędzi rolniczych, wydajnych odmian roślin uprawnych i zwierząt hodowlanych. Nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów, tj. radykalnego wzrostu produkcji rolnej. Nadzór nad wykonaniem preferencyjnej polityki rolnej pełnił silnie rozbudowany niemiecki aparat rolny. Jego głównym zadaniem było przechwycenie produkcji rolnej na potrzeby niemieckie. Nadmierna eksploatacja polskiego rolnictwa po 1942 r. przyczyniła się do wzrostu oporu polskiego ziemianina i chłopa. Opór zwalczano za pomocą szerokiego wachlarza represji i szykan (m.in. chłosta, grzywny, konfiskata mienia, wywózki do obozów).It should be noted that the German economic policy towards the gentry was focused on the rapid growth of agricultural production, although there were also long-term accents that were to prepare the ground for German colonization. The policy of tax, financial and operational preferences served this purpose. Landowners in the face of the desire to improve the economic situation and the German pressure, became the recipient of this policy. Tens of thousands of items agricultural machinery and tools, efficient crop and livestock varieties were imported to the GG. Well developed German agricultural apparatus supervised the implementation of preferential agricultural policy. Its main task was to intercept agricultural production for German needs. Excessive exploitation of Polish agriculture after 1942 increased the resistance of the Polish landowner and peasant. Resistance was fought using a whole range of repression and harassment (including flogging, fines, confiscation of property and deportations to camps)

Stosunek ziemiaństwa do okupanta niemieckiego w dystrykcie radomskim 1939-1945.

Having captured the territory of Poland and introduced their own administration, the Germans commenced to implement specific economic plans. The chief objective for the occupant on the territory of the General Gouvemement was to direct its economy in such a way that it would become the food supply basis for the Third Reich. The dominant role in assuring the security of provisions for Germany was to be played by the agricultural production at the workshops of large landowners. Therefore the mutual relationships between the landed gentry and the occupant were mainly determined by the economic factor. Moreover, one can State that it was actually the economic platform, which was the most important domain of the German influence on the landed gentry. Mainly in the first years of the occupation, the Germans conducted preferential policy in relation to farming, hoping to achieve a radical growth of agricultural production, which they needed so much. The landowners referred to those measures pragmatically, and took advantage of the opportunity to strengthen the economic potential of their estates. Their work in the agricultural apparatus was treated as an opportunity to help representatives of their own community, as well as other social groups. At the same time, however, the occupant conducted a widespread operation of expropriation of estates and their physical liąuidation. The conseąuence of that policy was that ca. 1/3 of the farms in the Radom district were taken over by the Germans. The escalation of the freąuently excessive exploitation of the farms, which began together with the growing failures at the eastem front, met with resistance of the landowners. The methods of economic struggle applied most often by the landowners against the enemy included falsification of the statistics at their estates, boycott of the compulsory supplies, and participation in the illegal market. The large help of the landowners to the armed underground can also be considered struggle on the economic platform. The supplies given to the guerrillas diminished the economic potential of the Third Reich, on the one hand, while on the other, supported the expansion of the armed conspiracy which, morę or less effectively fought against the anti-Polish policy of the Nazi occupation. The political significance of the landed gentry was considered slightly lower by the Germans, though they madę attempts at winning some representatives of the landowners to political co-operation. Majority of the landowners resisted those proposals, and only a few sympathised with the occupant. In sporadic cases, it resulted in signing the volkslist, which often served as a cover for the work for freedom. It was only in 1944, in the context of organising the anti-Bolshevik front by the invaders, that landed gentry was recognised by the Germans as a politically significant social group. The political collaboration against Bolshevism, which was proposed by the enemy, failed due to the national causes. Even the innate aversion of the landed gentry towards communism, cleverly nourished by the German propaganda, did not bring the expected results in confrontation with the patriotism and political maturity of the gentry

Relation Between Rapid Economic Growth and Social Development in Russian Federation – Taxonomic Analysis of Russia’s Economic and Social Soundness in Comparison with Other G8 and BRICS Countries

Celem niniejszego artykułu jest zbadanie istnienia zależności pomiędzy wysokim tempem wzrostu gospodarczego w Rosji a rozwojem społecznym tego kraju. Przeprowadzone przez autorkę badania wskazują na brak bezpośredniej zależności. Federacja Rosyjska zajmując wśród pozostałych krajów G8 i BRICS czołowe miejsca pod względem tempa wzrostu gospodarczego w latach 2000 i 2008, uzyskuje jednocześnie bardzo niską pozycję dla analogicznego zestawienia, badającego wskaźnik rozwoju społecznego. Jest to sytuacja nietypowa z punktu widzenia teorii ekonomii, a dla samej Rosji niebezpieczna. Brak przełożenia szybkiego wzrostu gospodarczego na wzrost dobrobytu społeczeństwa rosyjskiego będzie nasilał zjawisko nierówności społecznych, które w konsekwencji mogą zahamować sam wzrost. Co więcej – podstawą wzrostu gospodarczego Rosji jest odpowiednia polityka dotycząca eksportu surowców energetycznych, która za sprawą czynników koniunkturalnych lub technologicznych może wkrótce stracić na znaczeniu. W chwili obecnej Rosja nie dysponuje alternatywnym czynnikiem wzrostu gospodarczego. Wnioski końcowe poprzedzone są skrótowym ujęciem perspektyw rosyjskiej polityki energetycznej i najważniejszych wyzwań, z jakimi obecnie się zmaga oraz zaproponowanej przez władze Rosji strategii rozwoju tego kraju. W końcowej części pracy zawarte są także sugestie dotyczące kierunku dalszych badań.The following paper touches the problem of possible existence of correlation between rapid economic growth and social development in Russia. Results of research conducted by the author indicate no direct relation between the above two variables. Russian Federation earns top positions among all G8 and BRICS countries in ranking evaluating speed of economic growth in the year 2000 and 2008. On the other hand Russia’s social indicators are very low, giving this country one of the last positions in comparable ranking evaluating social development. This situation is very unusual for theory of economics. It also presents a serious threat for Russia itself. Lack of correlation between rapid economic growth and growth of social welfare will further intensify social discrepancies in this country and that may result in suppressing economic growth. Moreover Russian economic growth is based on special raw materials export policy, which may become ineffective in a short period of time, due to trade cycle and technological factors. At this moment Russia has no alternative option for growth. Final conclusions are preceded by brief description of perspectives on Russian energy policy and challenges it is currently facing as well as Russia’s development strategy presented by the authorities of this country. The final part also includes numerous suggestions for further researches