Complications of central venous catheters in children with malignacy: a therapeutic, prventive randomised intervention

The use of central venous catheters (CVCs) has simplified the treatment of children with malignancy and it is considered to be an integral element of patients' management. However, their use is associated with infectious and thrombotic complications. Catheter-related thrombosis possibly has an important role in the pathogenesis of catheter related bloodstream infection, as well as in the high rate of its' treatment failure. The administration of heparin, as a low concentration solution intraluminaly, is the usual measure for preventing thrombotic complications. Ιn this study, the effects of Urokinase and Low Molecular Weight Heparin, in the prevention of central venous catheter-related complications in children with malignancy have been evaluated. Fifteen patients with 16 central venous catheters (study group A) were administered Urokinase intraluminaly (10000 IU in each catheter lumen for 4 hours) once a week. Five of them received additionally enoxaparin on a daily basis (30 IU / kg sc). The children participating in the study were prospectively followed for a period of three years (1.3.1998-1.3.2001) for thrombotic and infectious complications associated with central venous catheter use. The precise definition of catheter-related bloodstream infections was based upon the use of quantitative blood cultures. The patients were also evaluated regularly with echocardiography and sonography for the presence of asymptomatic thrombotic complications. Their complications' rate was compared with that of 15 children with 19 CVCs without thromboprophylaxis, treated one year ago (control group B). It was found that 15% of febrile episodes, in both groups, were due to bacteremia and 27% of these bacteremias were catheter related bloodstream infections. Τhe results of this study showed a significantly lower incidence of central venous catheter dysfunction (3/16 versus 13/19), no major thrombosis (3 cases in the control group), significantly lower incidence of asymptomatic thrombosis (37% versus 81%), fewer catheter-related bloodstream infections (2/16 versus 8/19) and a higher salvage of central venous catheters (1/16 versus 8/19 catheter removals due to persistent bacteremia) in the thromboprophylaxis group. Τhe use of quantitative blood cultures was of important prognostic significance: all treatment failures concerned only catheter-related bloodstream infections. The addition of Low Molecular Weight Heparin reduced the asymptomatic thrombosis rate compared with that of Urokinase used alone (1/5 versus 5/11). No haemorrhagic complications were noticed in the thromboprophylaxis group. It was found that the use of an intense thromboprophylaxis protocol in pediatric patients with malignancy and central venous catheter, led not only to a lower incidence of thrombotic complications but also to a lower incidence of catheter related bloodstream infections. The results of this study support the hypothesis that thrombotic and infectious complications of CVCs are correlated and an intense thromboprophylaxis protocol could reduce the incidence of both. In this study thromboprophylaxis with Urokinase and LMWH proved to be a safe and effective measure for reducing the rate of CVC-related complications.Η χρήση των κεντρικών φλεβικών καθετήρων έχει απλοποιήσει τη θεραπεία των παιδιών που πάσχουν από κακοήθεις νόσους και αποτελεί πλέον αναπόσπαστο στοιχείο της θεραπευτικής αντιµετώπισης. Τη χρήση τους όµως συνοδεύουν φλεγµονώδεις και θροµβωτικές επιπλοκές. Η παρουσία του καθετήρα οδηγεί σε σχηµατισµό θρόµβων, οι οποίοι πιθανά συµµετέχουν στην αιτιοπαθογένεια της επιµένουσας βακτηριαιµίας ασθενών µε κεντρικό φλεβικό καθετήρα. Η αποδεκτή προφύλαξη από θροµβωτικές επιπλοκές συνιστάται σε διαλείπουσα ενδοαυλική χορήγηση αραιού διαλύµατος ηπαρίνης. Στην εργασία αυτή µελετήθηκε η αποτελεσµατικότητα πρωτοκόλλου περισσότερο εντατικής θροµβοπροφύλαξης, µε χρήση ουροκινάσης και ηπαρίνης χαµηλού µοριακού βάρους, στη µείωση της συχνότητας των επιπλοκών που συνοδεύουν τη χρήση κεντρικών φλεβικών καθετήρων σε παιδιά µε κακοήθη νοσήµατα. Σε 15 ασθενείς µε 16 κεντρικούς φλεβικούς καθετήρες (οµάδα µελέτης Α) χορηγήθηκε προφυλακτικά ουροκινάση (10000 IU ενδοαυλικά, µια φορά την εβδοµάδα που παρέµενε για 4 ώρες). Σε 5 από τους ασθενείς χορηγήθηκε πρόσθετα και συστηµατική θροµβοπροφύλαξη µε ηπαρίνη χαµηλού µοριακού βάρους (ενοξαπαρίνη: 30 IU / kg sc καθηµερινά). Τα παιδιά που συµµετείχαν στη µελέτη παρακολουθήθηκαν προοπτικά για 3 χρόνια (1.3.1998-1.3.2001) και καταγράφτηκαν όλες οι φλεγµονώδεις και θροµβωτικές επιπλοκές που συνόδευσαν τη χρήση του καθετήρα. Για την ακριβέστερη συσχέτιση των επεισοδίων βακτηριαιµίας µε την παρουσία του καθετήρα έγινε χρήση ποσοτικών αιµοκαλλιεργειών ενώ οι ασθενείς ελέγχονταν τακτικά µε τη χρήση υπερηχοκαρδιογραφίας και υπερηχο-τοµογραφίας για την παρουσία ασυµπτωµατικών θροµβωτικών επιπλοκών. Η συχνότητα των επιπλοκών συγκρίθηκε µε εκείνη που παρουσίασαν 15 ασθενείς µε 19 κεντρικούς φλεβικούς καθετήρες, οι οποίοι νοσηλεύτηκαν το προηγούµενο έτος της µελέτης (οµάδα ελέγχου Β). Και στις δύο οµάδες συνολικά, 15% των εµπύρετων επεισοδίων οφείλονταν σε βακτηριαιµία, ενώ 27% των βακτηριαιµιών σχετίζονταν αιτιολογικά µε την παρουσία του καθετήρα. Στην οµάδα µελέτης Α καταγράφηκε: α) σηµαντικά µειωµένη συχνότητα δυσλειτουργίας καθετήρα (3 / 16 έναντι 13 / 19 καθετήρες µε δυσλειτουργία στην οµάδα µελέτης και ελέγχου αντίστοιχα), β) απουσία κλινικά σηµαντικής θρόµβωσης (έναντι 3 περιπτώσεων στην οµάδα ελέγχου), γ) σηµαντικά µειωµένη συχνότητα ασυµπτωµατικής θρόµβωσης (37% έναντι 81%), δ) σηµαντικά µειωµένη συχνότητα βακτηριαιµίας σχετιζόµενης µε καθετήρα (2 επεισόδια / 16 καθετήρες έναντι 8 επεισοδίων / 19 καθετήρες) και ε) µεγαλύτερο ποσοστό διάσωσης καθετήρα σε βακτηριαιµία (1 / 16 έναντι 8 / 19 καθετήρες αφαιρέθηκαν από βακτηριαιµία αντίστοιχα). Η χρήση των ποσοτικών αιµοκαλλιεργειών είχε σηµαντική προγνωστική σηµασία: όλες οι περιπτώσεις αποτυχίας της συντηρητικής αγωγής, αφορούσαν αποκλειστικά σε βακτηριαιµίες που σχετίζονταν αιτιολογικά µε τον καθετήρα και οι οποίες έγκαιρα ανιχνεύθηκαν µε τις ποσοτικές αιµοκαλλιέργειες. Η προσθήκη ηπαρίνης χαµηλού µοριακού βάρους µείωσε τη συχνότητα ανίχνευσης ασυµπτωµατικής φλεβοθρόµβωσης συγκριτικά µε τη µεµονωµένη χορήγηση µόνο ουροκινάσης (1 / 5 έναντι 5 / 11 καθετήρες µε συνοδό ασυµπτωµατική θρόµβωση αντίστοιχα). ∆εν παρατηρήθηκαν αιµορραγικές επιπλοκές στην οµάδα θροµβοπροφύλαξης. Η εντατική θροµβοπροφύλαξη οδήγησε τόσο στη µείωση της συχνότητας των υποκλινικών και κλινικών θροµβωτικών επιπλοκών, όσο και της συχνότητας των φλεγµονωδών επιπλοκών. Τα αποτελέσµατα της µελέτης, ενισχύουν την υπόθεση της συσχέτισης των θροµβωτικών και φλεγµονωδών επιπλοκών της χρήσης κεντρικών φλεβικών καθετήρων, και τεκµηριώνουν την αποτελεσµατικότητα της εντατικής θροµβοπροφύλαξης στη µείωση των ανωτέρω επιπλοκών. Η χρήση πρωτοκόλλου θροµβοπροφύλαξης µε ενδοαυλική χορήγηση ουροκινάσης και συστηµατική χορήγηση ενοξαπαρίνης αποδείχθηκε ότι είναι ασφαλής και αποτελεσµατική µέθοδος για τη µείωση των επιπλοκών, που συνοδεύουν τη χρήση κεντρικών φλεβικών καθετήρων σε παιδιά µε κακοήθη νοσήµατα

Mesenteric Lymphadenitis Presenting as Acute Abdomen in a Child with Multisystem Inflammatory Syndrome

Multisystem inflammatory syndrome in children (MIS-C) may develop as a rare complication following COVID-19. MIS-C presentation varies substantially, but fever and gastrointestinal symptoms are the most prominent. Indeed, gastrointestinal involvement may be severe enough to present as acute abdomen, posing challenges to clinicians. We present herein the case of a healthy five-year-old male who presented with fever, vomiting, and abdominal pain, resembling acute abdomen. The patient had no history of SARS-CoV-2 infection or exposure, and MIS-C diagnosis was initially surpassed unnoticed. The patient underwent exploratory laparotomy that only revealed mesenteric lymphadenitis. Postoperatively, the patient met the clinical and laboratory diagnostic criteria of MIS-C. SARS-CoV-2 exposure was serologically confirmed and MIS-C treatment was commenced, resulting in defervescence and a satisfactory outcome. In young patients presenting with acute abdomen, surgeons should be aware of MIS-C, so that earlier diagnosis and appropriate treatment are made prior to surgical interventions

Cardiomyopathies in children: An overview

Paediatric cardiomyopathies form a heterogeneous group of disorders characterized by structural and electrical abnormalities of the heart muscle, commonly due to a gene variant of the myocardial cell structure. Mostly inherited as a dominant or occasionally recessive trait, they might be part of a syndromic disorder of underlying metabolic or neuromuscular defects or combine early developing extracardiac abnormalities (i.e., Naxos disease). The annual incidence of 1 per 100,000 children appears higher during the first two years of life. Dilated and hypertrophic cardiomyopathy phenotypes share an incidence of 60% and 25%, respectively. Arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy (ARVC), restrictive cardiomyopathy, and left ventricular noncompaction are less commonly diagnosed. Adverse events such as severe heart failure, heart transplantation, or death usually appear early after the initial presentation. In ARVC patients, high-intensity aerobic exercise has been associated with worse clinical outcomes and increased penetrance in at-risk genotype-positive relatives. Acute myocarditis in children has an incidence of 1.4–2.1 cases/per 100,000 children per year, with a 6–14% mortality rate during the acute phase. A genetic defect is considered responsible for the progression to dilated cardiomyopathy phenotype. Similarly, a dilated or arrhythmogenic cardiomyopathy phenotype might emerge with an episode of acute myocarditis in childhood or adolescence. This review provides an overview of childhood cardiomyopathies focusing on clinical presentation, outcome, and pathology

Cardiotoxicity in rabbits after long-term nandrolone decanoate administration

Abuse of anabolic androgenic steroids is linked to a variety of cardiovascular complications. The aim of our study was to investigate the possible cardiovascular effects of nandrolone decanoate on young rabbits using echocardiography, histology and monitoring of telomerase activity, oxidative stress and biochemical markers. Fourteen rabbits were divided into three administration groups and the control group. Doses of 4 mg/kg and 10 mg/kg of nandrolone decanoate, given intramuscularly and subcutaneously, two days per week for six months were applied. A 4-months wash-out period followed. Focal fibrosis and inflammatory infiltrations of cardiac tissue were observed in the high dose groups. Thiobarbituric acid-reactive species (TBARS) levels were significantly increased in the high dose groups, while catalase activity decreased. Myocardial Performance Index (MPI) is the main echocardiographic index primarily affected by nandrolone administration in rabbits. Despite the preserved systolic performance, histological lesions observed associated with distorted MPI values, point to diastolic impairment of the thickened myocardium due to nandrolone treatment. Oxidative stress accumulates and telomerase activity in cardiac tissue rises. Subcutaneous administration seems to be more deleterious to the cardiovascular system, as oxidative stress, telomerase activity and biochemical markers do not appear to return into normal values in the wash-out period. (C) 2015 Elsevier Ireland Ltd. All rights reserved