和仏法律学校講義録

Wstęp: Bogata symptomatologia oraz złożona etiopatogeneza zespołu stymulatorowego (PS) wymagają, oprócz dokładnego wywiadu (część I) oraz 24-godzinnego badania EKG i ciśnienia tętniczego krwi (część II), zastosowania również innych metod badawczych pozwalających na ocenę stwierdzanych w PS zaburzeń hemodynamicznych, elektrofizjologicznych lub hormonalno-biochemicznych. Ocena hemodynamiczna serca w badaniu echokardiograficznym, jak również ustalenie obecności wstecznego przewodzenia komorowo-przedsionkowego (VA) w zapisie przezprzełykowym EKG (EKG-P) pozwalają na precyzyjniejszą diagnostykę zespołu stymulatorowego. Nieprawidłowa relacja czasowa pomiędzy skurczem przedsionków i komór i związany z tym wzrost ciśnienia krwi w przedsionkach ze wzmożonym napinaniem ich ścian prowadzi do zwiększonego wydzielania hormonu natriuretycznego (ANP). W związku z tym oznaczanie poziomu cGMP w surowicy chorych jako drugiego przekaźnika ANP na poziomie komórkowym umożliwia dodatkową ocenę hemodynamiki serca. Cel pracy: Celem pracy było określenie przydatności badań echokardiograficznego, EKG-P i oznaczania cGMP w diagnostyce PS oraz ocena korzyści hemodynamicznych przy zmianie sposobu stymulacji z VVI na DDD. Materiał i metody: Badaniami objęto 24 osoby (17 kobiet i 7 mężczyzn), których charakterystyka kliniczna jest opisana w I części pracy. Wyniki: Stwierdzono wybitnie znamienny (p < 0,001) spadek średniej wartości frakcji wyrzutowej (EF) o 18% w czasie stymulacji jednojamowej VVI w stosunku do dwujamowej DDD. Obserwowano także znamienne o 30% obniżenie wskaźnika sercowego (CI) w czasie stymulacji VVI w porównaniu z DDD (p < 0,01). Wartości wymiaru lewego przedsionka nie różniły się w obu typach stymulacji. Obecność wstecznego przewodzenia VA rejestrowano u 75% badanych (18 chorych). Czas wstecznego przewodzenia VA wahał się między 110-280 ms (średnio 192 &plusmn; 49 ms). Z analizy stężenia cGMP wynika, że najwyższe stężenie stwierdzono u chorych w czasie stymulacji VVI, a najmniejsze w grupie kontrolnej z rytmem zatokowym (p < 0,001). Wnioski: Badania echokardiograficzne i EKG-P są przydatnymi, nieinwazyjnymi metodami badania w diagnostyce PS. Istotnym elementem patogenetycznym i diagnostycznym PS jest stała lub okresowa obecność wstecznego przewodzenia VA. Radioimmunologiczne oznaczanie poziomu cGMP w surowicy krwi i jego 2,5-krotny wzrost w stosunku do wartości przyjętej za normę jest cennym badaniem uzupełniającym rozpoznanie zespołu stymulatorowego

Outcomes of invasive treatment in very elderly Polish patients with non-ST-segment-elevation myocardial infarction from 2003&#8211;2009 (from the PL-ACS registry)

Background: Elderly patients with non-ST-segment elevation myocardial infarction (NSTEMI) are rarely included in randomized trials due to concomitant diseases. As a result, invasive treatment and aggressive pharmacotherapy are used less frequently in this group. The aim of the study was to analyze the impact of invasive treatment used for elderly patients (&#8805; 80 years) with NSTEMI from 2003&#8211;2009 and its impact on 24-month outcomes. Methods: We performed analysis of 13,707 elderly patients, out of 78,422 total NSTEMI patients, enrolled in the prospective, nationwide, Polish Registry of Acute Coronary Syndromes (PL-ACS) from 2003 to 2009. Results: The percentage of elderly NSTEMI population was 17.5%. Invasive treatment received 24% of them. In-hospital complications (stroke, reinfarction and death) were significantly less frequent in the invasive group, with the exception of major bleeding, which occurred almost three times more frequently (2.9% vs. 1.1%, p < 0.0001) in the invasive group. The 24-month mortality was lower (29.4% vs. 50.4%, p < 0.0001) in the invasive group and remained so after matching patients by the propensity score method (31.1% vs. 40.9%, p < 0.0001). From 2003 to 2009 the use of thienopyridines, beta-blockers and statins rose significantly. The frequency of invasive strategy increased significantly, from 10% in to over 50% in 2009. The frequency of major bleeding increased twofold, however a significant reduction in the 24-month mortality was observed over the years. Conclusions: Elderly patients with NSTEMI benefit significantly from invasive strategies and modern pharmacotherapy recommended by treatment guidelines. Nevertheless, this approach is associated with an increased incidence of major bleeding

Częstość występowania restenozy tętnicy nerkowej po zabiegu przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki nerkowej z brachyterapią i bez niej, oceniana za pomocą badania izotopowego

Wstęp: Miażdżycowe zwężenie tętnicy nerkowej jest jedną z najczęstszych przyczyn nadciśnienia naczyniowo-nerkowego (RVH). Duże znaczenie w diagnostyce RVH ma scyntygrafia nerek oraz jej odmiana - radioizotopowy test z kaptoprilem. Skuteczną metodą w leczeniu RVH jest przezskórna śródnaczyniowa angioplastyka tętnicy nerkowej (PTRA), choć nie rozwiązuje ona problemu restenozy. Jednym ze sposobów ograniczania tego procesu pozostaje brachyterapia śródnaczyniowa. Materiał i metody: Chorych losowo podzielono na 2 jednorodne grupy: I (PTRA + brachyterapia) oraz II (PTRA). Zabieg PTRA okazał się skuteczny u 62 chorych - u 33 w grupie I oraz u 29 w grupie II. Scyntygrafię nerek wykonano po podaniu kaptoprilu z użyciem DTPA znakowanego technetem 99m (radioizotopowy test z kaptoprilem). Krzywe renograficzne analizowano pod względem określenia czasu pojawienia się maksymalnej aktywności nad poszczególnymi nerkami (Tmax) oraz czasu zmniejszenia się aktywności o połowę (T1/2). Przyjęto wartości referencyjne: Tmax - do 4 min, T1/2 - do 10 min. Wyniki: W trakcie obserwacji zmarło 3 chorych (4,8%). U pozostałych 59 pacjentów (31 w grupie I i u 28 w grupie II) po 9 miesiącach ponownie wykonano badanie scyntygraficzne. U 4 chorych (13%) z grupy I stwierdzono patologiczny wynik radioizotopowego testu z kaptoprilem (znamienne wydłużenie Tmax i T1/2). W grupie II nieprawidłowy wynik stwierdzono u 9 osób (32%). Różnica częstości występowania restenoz między grupami była statystycznie graniczna (p = 0,08). Wnioski: Brachyterapia wykonana po zabiegu przezskórnej angioplastyki zwężenia tętnicy nerkowej ponad 2-krotne zmniejsza częstość występowania restenozy, ocenianej radioizotopowym testem kaptoprilowym w 9-miesięcznej obserwacji

Częstość występowania restenozy tętnicy nerkowej po zabiegu przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki nerkowej z brachyterapią i bez niej, oceniana za pomocą badania izotopowego

Wstęp: Miażdżycowe zwężenie tętnicy nerkowej jest jedną z najczęstszych przyczyn nadciśnienia naczyniowo-nerkowego (RVH). Duże znaczenie w diagnostyce RVH ma scyntygrafia nerek oraz jej odmiana - radioizotopowy test z kaptoprilem. Skuteczną metodą w leczeniu RVH jest przezskórna śródnaczyniowa angioplastyka tętnicy nerkowej (PTRA), choć nie rozwiązuje ona problemu restenozy. Jednym ze sposobów ograniczania tego procesu pozostaje brachyterapia śródnaczyniowa. Materiał i metody: Chorych losowo podzielono na 2 jednorodne grupy: I (PTRA + brachyterapia) oraz II (PTRA). Zabieg PTRA okazał się skuteczny u 62 chorych - u 33 w grupie I oraz u 29 w grupie II. Scyntygrafię nerek wykonano po podaniu kaptoprilu z użyciem DTPA znakowanego technetem 99m (radioizotopowy test z kaptoprilem). Krzywe renograficzne analizowano pod względem określenia czasu pojawienia się maksymalnej aktywności nad poszczególnymi nerkami (Tmax) oraz czasu zmniejszenia się aktywności o połowę (T1/2). Przyjęto wartości referencyjne: Tmax - do 4 min, T1/2 - do 10 min. Wyniki: W trakcie obserwacji zmarło 3 chorych (4,8%). U pozostałych 59 pacjentów (31 w grupie I i u 28 w grupie II) po 9 miesiącach ponownie wykonano badanie scyntygraficzne. U 4 chorych (13%) z grupy I stwierdzono patologiczny wynik radioizotopowego testu z kaptoprilem (znamienne wydłużenie Tmax i T1/2). W grupie II nieprawidłowy wynik stwierdzono u 9 osób (32%). Różnica częstości występowania restenoz między grupami była statystycznie graniczna (p = 0,08). Wnioski: Brachyterapia wykonana po zabiegu przezskórnej angioplastyki zwężenia tętnicy nerkowej ponad 2-krotne zmniejsza częstość występowania restenozy, ocenianej radioizotopowym testem kaptoprilowym w 9-miesięcznej obserwacji

Diagnostic and therapeutic difficulties in 32-year-old woman with stroke, patent foramen ovale and hereditary thrombophilia – case report

Foramen ovale is a part of foetal circulation that allows blood to flow directly from the right to the left atrium. Patent foramen ovale (PFO) occurs approximately in 20% of the general population. It is suggested that PFO could be one of the possible causes of stroke, particularly if an embolic stroke is of an undetermined source. Only a minority of patients with PFO will experience stroke during their lifetime though. Because of continuous progress in diagnostics and treatment options especially, we have to deal increasingly more frequently with the necessity to choose the proper and most accurate management in this group of patients. PFO also often coexists with other predisposing factors for stroke. We described a case of a 32-year-old woman with venous stroke, initially of unknown aetiology in which thorough diagnostics revealed more than one predisposing factor for its occurrence.Otwór owalny jest częścią krążenia płodowego umożliwiającą bezpośredni przepływ krwi z prawego do lewego przedsionka. Przetrwały otwór owalny (PFO – patent foramen ovale) występuje u około 20% populacji. Sugeruje się, że PFO może być przyczyną udaru mózgu, zwłaszcza gdy jego źródło pozostaje nieznane, przy czym dotyka on mniejszości osób z PFO. W związku z ciągłym postępem w zakresie diagnostyki, a zwłaszcza leczenia, coraz częściej spotykamy się z koniecznością wyboru właściwego postępowania w tej wąskiej grupie chorych. W prezentowanej pracy opisaliśmy przypadek 32-letniej kobiety z udarem żylnym mózgu, początkowo o nieznanej etiologii. Pogłębiona diagnostyka ujawniła więcej niż jeden czynnik predysponujący do jego wystąpienia

Diagnostic and therapeutic difficulties in 32-year-old woman with stroke, patent foramen ovale and hereditary thrombophilia – case report

Foramen ovale is a part of foetal circulation that allows blood to flow directly from the right to the left atrium. Patent foramen ovale (PFO) occurs approximately in 20% of the general population. It is suggested that PFO could be one of the possible causes of stroke, particularly if an embolic stroke is of an undetermined source. Only a minority of patients with PFO will experience stroke during their lifetime though. Because of continuous progress in diagnostics and treatment options especially, we have to deal increasingly more frequently with the necessity to choose the proper and most accurate management in this group of patients. PFO also often coexists with other predisposing factors for stroke. We described a case of a 32-year-old woman with venous stroke, initially of unknown aetiology in which thorough diagnostics revealed more than one predisposing factor for its occurrence.Otwór owalny jest częścią krążenia płodowego umożliwiającą bezpośredni przepływ krwi z prawego do lewego przedsionka. Przetrwały otwór owalny (PFO – patent foramen ovale) występuje u około 20% populacji. Sugeruje się, że PFO może być przyczyną udaru mózgu, zwłaszcza gdy jego źródło pozostaje nieznane, przy czym dotyka on mniejszości osób z PFO. W związku z ciągłym postępem w zakresie diagnostyki, a zwłaszcza leczenia, coraz częściej spotykamy się z koniecznością wyboru właściwego postępowania w tej wąskiej grupie chorych. W prezentowanej pracy opisaliśmy przypadek 32-letniej kobiety z udarem żylnym mózgu, początkowo o nieznanej etiologii. Pogłębiona diagnostyka ujawniła więcej niż jeden czynnik predysponujący do jego wystąpienia

Zintegrowana diagnostyka zespołu stymulatorowego. Część I: Wywiad kliniczny z zastosowaniem zmodyfikowanego kwestionariusza objawów oraz skali punktowej

Wstęp: Opisany w 1969 r. przez Mitsui i wsp. zespół stymulatorowy (PS) budzi nadal wiele kontrowersji z uwagi na zmienną częstość występowania, bogatą i wieloznaczną symptomatologię kliniczną, złożoną etiopatogenezę oraz często nieskuteczne metody leczenia. Cel pracy: Ocena przydatności wywiadu klinicznego w diagnostyce zespołu stymulatorowego. Materiał i metody: Badaniami objęto 24 osoby (17 kobiet i 7 mężczyzn, średni wiek 62 &plusmn; 10 lat), u których z powodu objawów PS zmieniono operacyjnie sposób stymulacji z VVI na DDD, eliminując symptomy tego zespołu. U chorych tych 2-krotnie po 48 h stymulacji VVI i 48 h stymulacji DDD (w randomizowanej kolejności) zbierano dokładny wywiad kliniczny według własnego zmodyfikowanego kwestionariusza zawierającego 12 najczęściej występujących w PS objawów klinicznych z zastosowaniem skali punktowej 0-5. Wyniki: Stwierdzono zdecydowaną przewagę objawów klinicznych w czasie programu VVI (466 pkt) w porównaniu z DDD (297 pkt). Wykazano również znamiennie wyższą (p < 0,001) średnią wartość punktową dla wszystkich 12 objawów, przypadającą na jednego chorego w czasie stymulacji VVI (19,4 &plusmn; 9,7 pkt) w stosunku do DDD (12,4 &plusmn; 6,4 pkt), jak również dla jednego objawu na jednego chorego (odpowiednio 1,6 &plusmn; 0,4 vs 1,0 &plusmn; 0,5 pkt). W związku z tym w rozpoznaniu PS może być pomocna średnia wartość punktowa 12 objawów klinicznych wyższa od 18,8 pkt. Najczęstszymi i najsilniej wyrażonymi w czasie stymulacji VVI objawami były: uczucie zmęczenia, zawroty głowy, duszność wysiłkowa lub spoczynkowa, a także kołatanie serca, bóle głowy i wzmożona potliwość. Wnioski: Zastosowanie wyżej opisanej metody zbierania wywiadu z użyciem kwestionariusza objawów klinicznych oraz skali punktowej może być pomocne w diagnostyce zespołu stymulatorowego

Zintegrowana diagnostyka zespołu stymulatorowego. Część I: Wywiad kliniczny z zastosowaniem zmodyfikowanego kwestionariusza objawów oraz skali punktowej

Wstęp: Opisany w 1969 r. przez Mitsui i wsp. zespół stymulatorowy (PS) budzi nadal wiele kontrowersji z uwagi na zmienną częstość występowania, bogatą i wieloznaczną symptomatologię kliniczną, złożoną etiopatogenezę oraz często nieskuteczne metody leczenia. Cel pracy: Ocena przydatności wywiadu klinicznego w diagnostyce zespołu stymulatorowego. Materiał i metody: Badaniami objęto 24 osoby (17 kobiet i 7 mężczyzn, średni wiek 62 &plusmn; 10 lat), u których z powodu objawów PS zmieniono operacyjnie sposób stymulacji z VVI na DDD, eliminując symptomy tego zespołu. U chorych tych 2-krotnie po 48 h stymulacji VVI i 48 h stymulacji DDD (w randomizowanej kolejności) zbierano dokładny wywiad kliniczny według własnego zmodyfikowanego kwestionariusza zawierającego 12 najczęściej występujących w PS objawów klinicznych z zastosowaniem skali punktowej 0-5. Wyniki: Stwierdzono zdecydowaną przewagę objawów klinicznych w czasie programu VVI (466 pkt) w porównaniu z DDD (297 pkt). Wykazano również znamiennie wyższą (p < 0,001) średnią wartość punktową dla wszystkich 12 objawów, przypadającą na jednego chorego w czasie stymulacji VVI (19,4 &plusmn; 9,7 pkt) w stosunku do DDD (12,4 &plusmn; 6,4 pkt), jak również dla jednego objawu na jednego chorego (odpowiednio 1,6 &plusmn; 0,4 vs 1,0 &plusmn; 0,5 pkt). W związku z tym w rozpoznaniu PS może być pomocna średnia wartość punktowa 12 objawów klinicznych wyższa od 18,8 pkt. Najczęstszymi i najsilniej wyrażonymi w czasie stymulacji VVI objawami były: uczucie zmęczenia, zawroty głowy, duszność wysiłkowa lub spoczynkowa, a także kołatanie serca, bóle głowy i wzmożona potliwość. Wnioski: Zastosowanie wyżej opisanej metody zbierania wywiadu z użyciem kwestionariusza objawów klinicznych oraz skali punktowej może być pomocne w diagnostyce zespołu stymulatorowego

POLYELECTROLYTES COATED COIMMOBILISED LACCASE AND HORSERADISH PEROXIDASE IN LIGNIN OXIDATION

Cel pracy: Ocena przydatności synchronicznego badania 24-godzinnego EKG metodą Holtera z 24-godzinnym pomiarem ciśnienia tętniczego krwi w diagnostyce zespołu stymulatorowego. Materiał i metody: Badanie objęło 24 osoby (17 kobiet i 7 mężczyzn) w wieku 45-79 lat (średnia wieku 62 &plusmn; 10 lat) z wszczepionym układem stymulującym serce typu VVI z powodu zespołu chorego węzła zatokowego, którym z powodu klinicznych objawów zespołu stymulatorowego zmieniono sposób stymulacji na DDD. W badanej grupie chorych wykonywano 2-krotnie synchroniczny zapis 24-godzinnego EKG metodą Hotera (Marquette System Laser SXP 800) z 24-godzinnym pomiarem ciśnienia tętniczego krwi (Space Labs 90270) - pierwszy pomiędzy 48. a 72. godziną stymulacji DDD, drugi - pomiędzy 48. a 72. godziną stymulacji VVI. Analizą objęto godzinny oraz dobowy odsetek rytmu stymulacyjnego w obu typach stymulacji oraz średnie wartości ciśnienia tętniczego skurczowego, rozkurczowego i średniego ciśnienia kalkulowanego. Test t-Studenta oraz analizę współczynnika korelacji "r" wykorzystano w analizie statystycznej. Przyjęto poziom istotności statystycznej p < 0,05. Wyniki: Średnie wartości ciśnienia skurczowego, rozkurczowego i średniego ciśnienia kalkulowanego dla stymulacji VVI i DDD wynosiły odpowiednio 107,9 mm Hg i 117,1 mm Hg (p < 0,001), 67,1 mm Hg i 70,1 mm Hg (p < 0,001) oraz 80,1 mm Hg i 85,9 mm Hg (p < 0,001). Analiza dobowego odsetka rytmu stymulacyjnego wykazała wybitnie znamienną statystycznie różnicę pomiędzy programem DDD - 95,6% i VVI - 71,2% (p < 0,001). Stwierdzono ujemną znamienną statystycznie korelację liniową pomiędzy średnimi wartościami odsetka rytmu stymulacyjnego oraz średnimi wartościami ciśnienia skurczowego. Wnioski: Wyniki badań potwierdzają niefizjologiczny charakter stymulacji VVI powodującej wyraźne spadki wartości ciśnienia tętniczego. Synchroniczna rejestracja 24-godzinnego EKG metodą Holtera z 24-godzinnym pomiarem ciśnienia tętniczego jest cenną metodą diagnostyczną w rozpoznawaniu zespołu stymulatorowego