P-wave alternans in a patient with hyponatremia

AbstractWe describe an unusual electrocardiographic (ECG) case of an alternating P-wave configuration that spares other ECG components. Hyponatremia due to chronic indapamide use was proposed as a plausible cause of this ECG phenomenon because its correction led to the recovery of a steady P-wave morphology

The Therapeutic Role of SGLT-2 Inhibitors in Acute Heart Failure: From Pathophysiologic Mechanisms to Clinical Evidence with Pooled Analysis of Relevant Studies across Safety and Efficacy Endpoints of Interest

(1) Background: Sodium-glucose co-transporter-2 (SGLT-2) inhibitors constitute a novel drug class with remarkable cardiovascular benefits for patients with chronic heart failure (HF). Recently, this class has been utilized in acute HF as an additional treatment option to classic diuretics, which remain the cornerstone of treatment. (2) Methods: We attempted to identify those pathophysiologic mechanisms targeted by SGLT-2 inhibitors, which could be of benefit to patients with acute HF. We then conducted a comprehensive review of the literature within the PubMed database in order to identify relevant studies, both randomized controlled trials (RCTs) and observational studies, assessing the safety and efficacy of SGLT-2 inhibitors in acute HF. (3) Results: SGLT-2 inhibitors induce significant osmotic diuresis and natriuresis, decrease interstitial fluid volume and blood pressure, improve left ventricular (LV) function, ameliorate LV remodeling and prevent atrial arrhythmia occurrence, mechanisms that seem to be beneficial in acute HF. However, currently available studies, including six RCTs and two real-world studies, provide conflicting results concerning the true efficacy of SGLT-2 inhibitors, including "hard" surrogate endpoints. (4) Conclusions: Current evidence appears insufficient to substantiate the use of SGLT-2 inhibitors in acute HF. Further trials are required to shed more light on this issue

Is the Adenosine Test Obsolete in the Clinical Assessment of Syncope of Unknown Origin?

Syncope is a common clinical condition affecting 50% of the general population; however, its exact pathophysiology and underlying mechanisms remain elusive. The adenosine test (ADT) has been proposed as a complementary diagnostic test in the work-up of syncope of unknown origin aiming to further elucidate the underlying pathogenetic mechanism of spontaneous syncope. Although ADT has not been endorsed by the recent European Society of Cardiology guidelines on syncope management, the use of a quick, safe and non-invasive test which can contribute to an accurate diagnosis and rationalised therapy, may deserve further consideration. This review summarises the evidence on the role of ADT in the investigation and management of syncope of unknown origin and highlights future perspectives in this area. The authors also analyse the current challenges and research targets on adenosine plasma levels and its receptors due to the involvement of the adenosine pathway in the ADT response

The reactivity of the contralateral artery at the time of baloon dilatation during coronary angioplasty

The mechanism of enhancement of the collateral circulation, during balloon angioplasty (PTCA), is still unclear. In order to investigate this phenomenon, we studied the angiographic response of the “normal” right and left circumflex coronary arteries during PTCA of the left anterior descending artery, in patients with stable angina. Furthermore we correlated the recruitability of coronary collaterals to the plasma cyclic guanosine monophosphate (c-GMP) levels. Finally, we investigated if the response of the contralateral artery is different in hypertensive than normotensive patients and whether this response is related to plasma levels of endothelin-1 (ET-1). Thirty patients with stable angina were involved in the study. Coronary angiograms were obtained at baseline, during maximal balloon inflation and at the end of the procedure. The luminal diameter was estimated, by using a quantitative coronary arteriography analysis system, while only proximal and distal segments of the right and circumflex arteries were studied. Grading of collateral filling of the dilated artery was classified, based on the presence and extend of the epicardial filling. Blood samples from a peripheral vein were taken for measurements of c-GMP and ET-1 plasma levels, at baseline, at the end of the 1st balloon inflation, at the end of the procedure, and 4 hours later. The diameter of the proximal segments of the right and circumflex arteries did not change significantly (p 0.05). The left circumflex distal segment increased significantly in hypertensive compared to normotensive patients (F = 5.03, p = 0.03). The diameter increase was related to the baseline ET- 1 level (r = -0.67, p = 0.005). In conclusion, vasodilatation of the contralateral arteries during balloon inflation at the time of PTCA occurs mainly in the distal segments. The dilatation appears to be related to an increase in collateral filling. The recruitment of coronary collaterals during PTCA is associated with angina duration and increased c- GMP plasma levels. ET-1 has a weaker vasomotion effect on the coronary vasculature in hypertensive than in normotensive during PTCA.Στην προσπάθεια να μελετηθεί ο μηχανισμός ενίσχυσης του παράπλευρου δικτύου κατά τη διάρκεια της αγγειοπλαστικής, εξετάστηκε η αγγειογραφική απάντηση της ετερόπλευρης στεφανιαίας αρτηρίας και συσχετίσθηκε με τις μεταβολές πλήρωσης του παράπλευρου δικτύου κατά την αγγειοπλαστική του προσθίου κατιόντα κλάδου σε ασθενείς με σταθερή στηθάγχη. Ο βαθμός μεταβολής πλήρωσης του παράπλευρου δικτύου συσχετίσθηκε επίσης με τις μεταβολές της κυκλικής μονοφωσφορικής γουανοσίνης (c-GMP) που επισυμβαίνουν στο πλάσμα τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το τέλος της επέμβασης. Εκτιμήθηκε τέλος εάν η αγγειοκινητικότητα της ετερόπλευρης στεφανιαίας αρτηρίας σχετίζεται με τις μεταβολές των επιπέδων της ενδοθηλίνης-1 (ΕΤ-1) στο πλάσμα κατά τη διάρκεια της αγγειοπλαστικής. Η μελέτη περιέλαβε τόσο νορμοτασικούς όσο και υπερτασικούς ασθενείς προς διερεύνηση τυχόν διαφορετικής απάντησης μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών. Μελετήθηκαν 30 ασθενείς με σταθερή στηθάγχη, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε αγγειοπλαστική για μονήρη σημαντική στένωση στο εγγύς τμήμα του προσθίου κατιόντα κλάδου. Αρτηριογραφία της αριστερής και δεξιάς στεφανιαίας αρτηρίας πραγματοποιήθηκε κατά την ηρεμία, τη στιγμή της μέγιστης διαστολής του μπαλονιού και στο τέλος της επέμβασης. Η δεξιά και περισπωμένη στεφανιαία αρτηρία χωρίσθηκαν σε τριτημόρια, μελετήθηκαν δε μόνο τα εγγύς και περιφερικά τμήματα αυτών με τη βοήθεια συστήματος ποσοτικής ανάλυσης των στεφανιαίων αρτηριών. Η εκτίμηση της παράπλευρης κυκλοφορίας έγινε μετά από έγχυση σκιαστικού στη δεξιά στεφανιαία αρτηρία κατά τη στιγμή της διαστολής του μπαλονιού. Δείγματα αίματος για μέτρηση της c-GMP και της ΕΤ-1 ελαμβάνοντο από περιφερική φλέβα κατά την ηρεμία, στο τέλος της 1ης διαστολής του μπαλονιού, στο τέλος της επέμβασης και 4 ώρες μετά το τέλος αυτής. Η διάμετρος του εγγύς τμήματος της δεξιάς και περισπώμενης στεφανιαίας αρτηρίας, δεν μεταβλήθηκε σημαντικά κατά τη διάταση του μπαλονιού. Αντίθετα στατιστικά σημαντική ήταν η μεταβολή της διαμέτρου του περιφερικού τμήματος τόσο της δεξιάς (F = 16.64, p < 0,001) όσο και της περισπώμενης στεφανιαίας αρτηρίας (F = 9.61, p = 0.001). Η διάμετρος του περιφερικού τμήματος της περισπώμενης στεφανιαίας αρτηρίας αυξήθηκε σημαντικά στους υπερτασικούς σε σχέση με τους νορμοτασικούς ασθενείς (F = 5.03, p = 0.03). Δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στις μεταβολές της διαμέτρου του εγγύς και περιφερικού τμήματος της δεξιάς στεφανιαίας αρτηρίας καθώς και του περιφερικού τμήματος της περισπώμενης αρτηρίας μεταξύ ασθενών στους οποίους αυξήθηκε το παράπλευρο δίκτυο και εκείνων που παρέμεινε αμετάβλητο. Η διάμετρος αντίθετα του εγγύς τμήματος της περισπώμενης αρτηρίας αυξήθηκε σημαντικά στους ασθενείς των οποίων το παράπλευρο δίκτυο ενισχύθηκε. Επίσης, δεν παρατηρήθηκε διαφορά μεταξύ νορμοτασικών και υπερτασικών στο ποσοστό των ασθενών που σημειώθηκε αύξηση του παράπλευρου δικτύου. Η c-GMP μετρήθηκε σε 21 ασθενείς. Σε 8 η πλήρωση του παράπλευρου δικτύου αυξήθηκε (ομάδα Α), ενώ σε 13 ασθενείς δεν παρατηρήθηκε καμία μεταβολή (ομάδα Β). Στην ομάδα A τα επίπεδα της c-GMP αυξήθηκαν από 8.57 ± 3.0 pmol/ml στην ηρεμία, σε 11.53 ± 6.6 κατά τη διάταση του μπαλονιού, σε 15.18 ± 7.7 στο τέλος της επέμβασης, για να ελαττωθούν σε 4.98 ± 0.85 τέσσερις ώρες αργότερα. Οι αντίστοιχες τιμές στην ομάδα Β ήταν 6.2 ± 2.6, 7.9 ± 4.4, 8.1 ± 4.7, 4.2 ± 1.8. pmol/ml. (F = 10.68, p = 0.005). Η ΕΤ-1 μετρήθηκε σε 15 νορμοτασικούς και 8 υπερτασικούς ασθενείς. Η τιμή της στο περιφερικό πλάσμα αυξήθηκε σημαντικά στο τέλος της αγγειοπλαστικής, στο σύνολο των ασθενών. Εξετάζοντας τις μεταβολές της ΕΤ-1 στις δύο ομάδες ασθενών, στατιστικά σημαντική μεταβολή μετρήθηκε μόνο στην ομάδα των νορμοτασικών ασθενών. Αρνητική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων ΕΤ-1 στο περιφερικό πλάσμα κατά την ηρεμία και της αύξησης της διαμέτρου του περιφερικού τμήματος της περισπώμενης στεφανιαίας, παρατηρήθηκε στην ομάδα των νορμοτασικών ασθενών (r = -0.67, p = 0.005). Συμπερασματικά, κατά τη διάρκεια της αγγειοπλαστικής και κατά τη διαστολή του προσθίου κατιόντα κλάδου επισυμβαίνει αγγειοδιαστολή των περιφερικών τμημάτων των ετερόπλευρων αρτηριών. Τα κεντρικά τμήματα αυτών αντίθετα δεν επηρεάζονται σημαντικά. Η αγγειοδιαστολή είναι μεγαλύτερη στους υπερτασικούς από ότι στους νορμοτασικούς ασθενείς. Η αυξημένη πλήρωση του παράπλευρου δικτύου κατά τη διαστολή του μπαλονιού σχετίζεται με την αγγειοδιαστολή που παρατηρείται στο εγγύς τμήμα της περισπώμενης στεφανιαίας αρτηρίας, τη διάρκεια της προηγηθείσας στηθάγχης και την αύξηση της c-GMP του πλάσματος η οποία επισυμβαίνει κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Η συγκέντρωση της ΕΤ-1 κατά τη διάρκεια της αγγειοπλαστικής αυξάνει στους νορμοτασικούς ασθενείς σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στους υπερτασικούς όπου παραμένει σταθερή. Το στεφανιαίο αγγειακό δίκτυο των υπερτασικών φαίνεται να παρουσιάζει ελαττωμένη απάντηση στα επίπεδα της ΕΤ-1 στο πλάσμα κατά τη διάρκεια της αγγειοπλαστικής

Peculiar Electrocardiographic Feature Accurately Localizing an Unusual Case of Permanent Junctional Reciprocating Tachycardia

Permanent junctional reciprocating tachycardia (PJRT) is an uncommon form of supraventricular tachycardia due to an accessory pathway with slow retrograde conduction that is mostly localized in the posteroseptal area. The standard ECG shows long RP tachycardia with negative P waves in the inferior leads and positive P waves in leads I and aVL. We report a case of PJRT in a 31-year-old lady with incessant long RP tachycardia displaying negative P waves not only in the inferior leads but also in leads I and aVL. The accessory pathway was localized in the left posteroseptal region and managed successfully with radiofrequency catheter ablation

P-wave alternans in a patient with hyponatremia

We describe an unusual electrocardiographic (ECG) case of an alternating P-wave configuration that spares other ECG components. Hyponatremia due to chronic indapamide use was proposed as a plausible cause of this ECG phenomenon because its correction led to the recovery of a steady P-wave morphology

The effect of sodium-glucose co-transporter-2 inhibitors on markers of subclinical atherosclerosis

AbstractBackground Despite the widespread use of classical cholesterol-lowering drugs to mitigate the adverse impacts of dyslipidaemia on atherosclerosis, many patients still face a substantial residual risk of developing atherosclerotic cardiovascular disease (CVD). This risk is partially attributed to non-traditional pathophysiological pathways. Latest evidence suggests that sodium glucose co-transporter-2 (SGLT2) inhibitors are beneficial for patients suffering from type 2 diabetes mellitus (T2DM) or established CVD by reducing morbidity and mortality. However, the underlying mechanisms of this benefit have not been clearly elucidated. It has been hypothesized that one possible mechanism could be the attenuation of subclinical atherosclerosis (SA) progression.Aim The objective of this narrative review is to examine the present evidence concerning the impact of SGLT2 inhibitors on markers of SA.Results The current evidence on the efficacy of SGLT2 on SA, endothelial function and arterial stiffness remains controversial. Findings from observational and randomized studies are quite heterogeneous; however, they converge that the antiatherosclerotic activity of SGLT2 inhibitors is not strong enough to be widely used for prevention of atherosclerosis progression in patients with or without T2DM.Conclusions Further research is needed to investigate the underlying mechanisms and the possible beneficial impact of SGLT2i on primary and secondary CVD prevention through attenuation of premature atherosclerosis progression

Effect of Glucagon-like Peptide-1 Receptor Agonists on Cardio-Metabolic Risk Factors among Obese/Overweight Individuals Treated with Antipsychotic Drug Classes: An Updated Systematic Review and Meta-Analysis of Randomized Controlled Trials

Introduction: Glucagon-like peptide-1 receptor agonists (GLP-1RAs) constitute a drug class primarily developed for the treatment of subjects with type 2 diabetes, although they have also provided significant benefit for subjects with obesity without underlying diabetes. Individuals with psychotic disorders who are receiving antipsychotic treatment are a patient population at risk of developing obesity, which is linked to other metabolic disturbances. Methods: We searched PubMed and the Cochrane Library from inception to 1 December 2022, for randomized controlled trials (RCTs) enrolling obese or overweight adult subjects with an underlying psychotic disorder treated with antipsychotic drugs, randomized either to GLP-1RAs or a control. We set as the primary efficacy outcome the change in body weight and as secondary efficacy outcomes the change in body mass index (BMI) and in waist circumference, along with indices of glycemia, lipid profile, and blood pressure. Results: We pooled data from 4 trials (2 with liraglutide and 2 with exenatide) in a total of 199 enrolled subjects. GLP-1RA treatment, compared to control, resulted in a significant decrease in body weight by 3.8 kg [mean difference (MD) = −3.80, 95% CI; −6.35 to −1.24, I2 = 64%]. In addition, GLP-1RA treatment led to a significant decrease in BMI, compared to control, of 1.04 kg/m2 (MD = −1.04, 95% CI; −1.92 to −0.17, I2 = 35%). However, no significant effect on waist circumference was shown (MD = −3.2, 95% CI; −6.47 to 0.08, I2 = 88%). A significant improvement in glycemia and lipid profiles was also demonstrated with GLP-1RAs. No subgroup difference between liraglutide and exenatide was shown, and the use of GLP-1RAs did not increase the risk for treatment discontinuation compared to the control group. Conclusion: Treatment with GLP-1RAs can significantly improve weight loss and other cardiometabolic risk factors in obese people taking antipsychotic medications