Η οικονομική κρίση, οι αλλεπάλληλες περικοπές των συντάξεων και η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας: ΣτΕ 2287/2015

Η παρουσα διπλωματική εργασία επικεντρώνεται στην απόφαση 2287/2015 του Συμβουλίου της Επικρατείας που αφορά την περικοπή συντάξεων όχι ως πρώτη αντίδραση στην κρίση αλλά ως επαναλαμβανόμενη τακτική σε ένα παρατεταμένο δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Σε αυτή την απόφαση προσδιορίζεται αφενός ο πυρήνας του θεσμού της κοινωνικής ασφάλισης που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα με τα χαρακτηριστικά του μοντέλου Bismarck, αφετέρου δε ο πυρήνας του κοινωνικοασφαλιστικού δικαιώματος κάθε ασφαλισμένου να λαμβάνει παροχές, τέτοιου ύψους που να μην θίγεται η αξιοπρεπής διαβίωσή του, στη οποία περιλαμβάνεται και η συμμετοχή στην κοινωνική ζωή. Το καινοτόμο στοιχείο της απόφασης είναι η απαίτηση, σε περίπτωση κοινωνικοασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων, της διαδικαστικής προϋπόθεσης μιας εδικής, εμπεριστατωμένης και επιστημονικά τεκμηριωμένης μελέτης που θα συνοδεύει τη νομοθεσία για τα θέματα που αφορούν τις περιοριστικές πολιτικές, ώστε να επιτυγχάνεται ο αποτελεσματικός δικαστικός έλεγχος.This thesis focuses on the Decision 2287/2015 of the Council of State on pension cuts not as the first legislative response to the economic crisis but as a recurring policy in a prolonged fiscal derailment. This decision determines, on the one hand, the core of the institution of social security, enshrined in the Constitution with the characteristics of Bismarck model and, on the other hand, the core of the social security right of every insured person to receive benefits of such a rate that does not affect his/her adequate standard of living, which also includes the participation in social life. The innovative element of the Decision is the demand, in case of restrictive social security reforms, of the procedural condition of a specific, thorough and scientifically substantiated study contributing to an effective judicial review

Spinal versus General Anaesthesia in Postoperative Pain Management during Transurethral Procedures

We compared the analgesic efficacy of spinal and general anaesthesia following transurethral procedures. 97 and 47 patients underwent transurethral bladder tumour resection (TUR-B) and transurethral prostatectomy (TUR-P), respectively. Postoperative pain was recorded using an 11-point visual analogue scale (VAS). VAS score was greatest at discharge from recovery room for general anaesthesia (P = 0.027). The pattern changed significantly at 8 h and 12 h for general anaesthesia's efficacy (P = 0.017 and P = 0.007, resp.). A higher VAS score was observed in pT2 patients. Patients with resected tumour volume >10 cm3 exhibited a VAS score >3 at 8 h and 24 h (P = 0.050, P = 0.036, resp.). Multifocality of bladder tumours induced more pain overall. It seems that spinal anaesthesia is more effective during the first 2 postoperative hours, while general prevails at later stages and at larger traumatic surfaces. Finally, we incidentally found that tumour stage plays a significant role in postoperative pain, a point that requires further verification

The impact of surgical delay on resectability of colorectal cancer: An international prospective cohort study

AIM: The SARS-CoV-2 pandemic has provided a unique opportunity to explore the impact of surgical delays on cancer resectability. This study aimed to compare resectability for colorectal cancer patients undergoing delayed versus non-delayed surgery. METHODS: This was an international prospective cohort study of consecutive colorectal cancer patients with a decision for curative surgery (January-April 2020). Surgical delay was defined as an operation taking place more than 4 weeks after treatment decision, in a patient who did not receive neoadjuvant therapy. A subgroup analysis explored the effects of delay in elective patients only. The impact of longer delays was explored in a sensitivity analysis. The primary outcome was complete resection, defined as curative resection with an R0 margin. RESULTS: Overall, 5453 patients from 304 hospitals in 47 countries were included, of whom 6.6% (358/5453) did not receive their planned operation. Of the 4304 operated patients without neoadjuvant therapy, 40.5% (1744/4304) were delayed beyond 4 weeks. Delayed patients were more likely to be older, men, more comorbid, have higher body mass index and have rectal cancer and early stage disease. Delayed patients had higher unadjusted rates of complete resection (93.7% vs. 91.9%, P = 0.032) and lower rates of emergency surgery (4.5% vs. 22.5%, P < 0.001). After adjustment, delay was not associated with a lower rate of complete resection (OR 1.18, 95% CI 0.90-1.55, P = 0.224), which was consistent in elective patients only (OR 0.94, 95% CI 0.69-1.27, P = 0.672). Longer delays were not associated with poorer outcomes. CONCLUSION: One in 15 colorectal cancer patients did not receive their planned operation during the first wave of COVID-19. Surgical delay did not appear to compromise resectability, raising the hypothesis that any reduction in long-term survival attributable to delays is likely to be due to micro-metastatic disease

&quot;Διασφαλίζοντας την ελευθερία των media: Προκλήσεις για το διεθνές δίκαιο&quot;

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, επιτελώντας τον ρόλο της ενημέρωσης του κοινού και αποτελώντας τον δημόσιο φύλακα μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Η ελευθερία των ΜΜΕ αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου δικαιώματος στην ελευθερία έκφρασης, περιλαμβάνοντας τόσο το δικαίωμα μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών από τα ΜΜΕ όσο και το δικαίωμα του κοινού να τις λαμβάνει. Η παρούσα διπλωματική εργασία εστιάζει στο ζήτημα της διασφάλισης της ελευθερίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και συγκεκριμένα του έντυπου τύπου και των ραδιοτηλεοπτικών μέσων, εξεταζόμενο υπό το πρίσμα των ποικίλων προκλήσεων που αυτά αντιμετωπίζουν στο διεθνές πεδίο. Η έρευνα που διεξήχθη επικεντρώνεται στη νομοθετική και νομολογιακή αντιμετώπιση του υπό εξέταση ζητήματος, διατρέχοντας τα περιφερειακά και διεθνή συστήματα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, από την μια πλευρά εξετάζεται η θετική όψη της ελευθερίας των ΜΜΕ όπως αυτά κατοχυρώνονται νομοθετικά στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στην Αμερικανική Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στον Αφρικανικό Χάρτη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και των Λαών και παρουσιάζονται οι προκλήσεις που αυτά αντιμετωπίζουν. Ερευνώνται ζητήματα όπως τα όρια της κριτικής που ασκούν τα ΜΜΕ στα δημόσια πρόσωπα, η καταδίκη των ΜΜΕ για δυσφήμηση, η νομική προστασία του δημοσιογραφικού απορρήτου, το δικαίωμα πρόσβασης των ΜΜΕ σε δημόσιες και εμπιστευτικές πληροφορίες, η λογοκρισία και οι προηγούμενοι περιορισμοί που τούς επιβάλλονται καθώς και οι ποικίλες μορφές επιθέσεων που υφίστανται οι δημοσιογράφοι και η ατιμωρησία που συχνά επακολουθεί. Από την άλλη πλευρά, παρουσιάζεται η αρνητική όψη του θέματος που εκδηλώνεται με την μορφή της κατάχρησης της εξουσίας των ΜΜΕ. Εξετάζονται ενδελεχώς ζητήματα όπως η ρητορική μίσους και η υποκίνηση βίας από τα ΜΜΕ, η σύγκρουση της ελευθερίας έκφρασης των ΜΜΕ με την θρησκευτική ελευθερία, με το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και με το τεκμήριο αθωότητας, ο πλουραλισμός και η ανεξαρτησία των ΜΜΕ και η ανάγκη για ηθική δημοσιογραφία. Τα ανωτέρω επιχειρούνται κυρίως μέσα από την εξέταση της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, του Διαμερικανικού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, του Αφρικανικού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Λαών καθώς και μέσω της νομολογίας και των Γενικών Σχολίων της Επιτροπής των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.The media constitute an integral part of our everyday lives, by informing the public and by being the public watchdog of a democratic society. The freedom of the media is part of the much broader right of freedom of expression and consists of the media’s right to impart information and ideas as well as the public’s right to be informed. The present thesis focuses on the subject of safeguarding the freedom of the media and in particular press freedom and freedom of the broadcasting media, by examining the various challenges the media confront in the international field. The research conducted concentrates on both the legislation and the jurisprudence concerning the thesis’ subject through the thorough examination of the regional and international human rights’ protection systems. On the one hand, this thesis presents the positive side of media freedom which is enshrined in the Universal Declaration of Human Rights, the Covenant on Civil and Political Rights, the European Convention on Human Rights, the American Convention on Human Rights and the African Charter on Human and People’s Rights and presents the various challenges faced by media. This thesis examines various issues, such as the limits of media criticism concerning public figures, the conviction of media for defamation, the protection of journalistic sources, media’s right to access public and confidential information, the issue of censorship and prior restraints and the various forms of attacks against journalists and the impunity that usually exists. On the other hand, this thesis presents media’s negative side which manifests in the abuse of media’s freedom. Thus, issues such as hate speech and incitement to violence by the media, the conflict arising between media freedom and religious freedom, media freedom and the right to private life, media freedom and the presumption of innocence, the issue of media pluralism and the need for an ethical journalism, are examined thoroughly. All the aforementioned are presented through the case law of various courts such as the European Court of Human Rights, the Inter-American Court of Human Rights, the African Court on Human and People’s Rights and through the Human Rights Committee’s case-law and General Comments

La notion de consentement en matière de bioéthique dans la jurisprudence de la CourEDH

Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει το περίπλοκο ζήτημα της συναίνεσης στον τομέα της βιοηθικής, υπό το πρίσμα της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ( ΕΔΔΑ). Στο πρώτο μέρος της διπλωματικής αναλύονται η σημασία της συναίνεσης ως απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε ιατρική πράξη και ειδικότερα για πράξεις με διαστάσεις βιοηθικής, το δικαίωμα του ασθενούς να ανακαλέσει τη συναίνεσή του ή να αρνηθεί την παροχή ιατρικής φροντίδας καθώς και περιπτώσεις αποδεκτής από τον ευρωπαϊκό δικαστή καταστρατήγησης της συναίνεσης του ασθενούς. Ακόμα, εξετάζονται ειδικότερες περιπτώσεις αυθαίρετων ιατρικών επεμβάσεων όπως περιπτώσεις αναγκαστικής στείρωσης, αφαίρεσης οργάνων χωρίς την αναζήτηση προηγούμενης συναίνεσης καθώς και το ζήτημα της συναίνεσης σε δωρεά εμβρύων στην ιατρική έρευνα και στην συμμετοχή σε πειράματα και στη βιοϊατρική έρευνα. Στο δεύτερο μέρος, αναλύεται ο ρόλος της συναίνεσης σε καταστάσεις τέλους ζωής, διαχωρίζοντας το δικαίωμα του ασθενούς να επιλέξει το θάνατο από καταστάσεις όπου ο ασθενής δεν βρίσκεται σε θέση να δηλώσει τη συναίνεσή του. Τα ανωτέρω επιχειρούνται μέσα από την εξέταση της νομολογίας του ΕΔΔΑ έχοντας παράλληλα ως νομοθετική βάση την ΕΣΔΑ και τη Σύμβαση του Οβιέδο.Le présent mémoire examine le sujet complexe du consentement en matière de bioéthique dans la jurisprudence de la CourEDH. Dans la première partie, on analyse l’importance du consentement comme une précondition nécessaire pour chaque acte médical et notamment les actes avec des dimensions de bioéthique, le droit du patient de retirer son consentement ou de refuser le traitement ainsi que cas de contournement du consentement tolérés par le juge européen. En plus, on examine des cas concrets d’intervention médicale forcée comme le cas de stérilisation forcée, le prélèvement d’organes sans l’acquisition préalable du consentement, le sujet de consentement au don d’embryons à la recherche scientifique et la participation à l’expérimentation et à la recherche biomédicale. Dans la deuxième partie, on analyse la place du consentement en matière de fin de vie, en distinguant le droit à l’euthanasie, où le patient choisit de mourir du droit de laisser mourir, où le patient n’est pas compétent de consentir. Tous ces matières sont examinées à travers de la jurisprudence de la CourEDH, ayant en parallèle comme une base législative la CEDH et la Convention d’Oviedo

Value of Doppler-based renal resistive index (RRI) in predicting acute kidney injury of early onset in critically ill patients

Purpose: To investigate the effectiveness of renal resistive index (RRI) in predicting acutekidney injury (AKI) development and the relationship between RRI and tissue hypoperfusionindices in mechanically ventilated intensive care unit (ICU) patients. The association of RRIand hypoperfusion indices with clinical outcome was a secondary aim.Methods: In consecutively admitted patients requiring mechanical ventilation, RRI wasmeasured within 24 hours after admission. The central venous-arterial carbon dioxide partialpressure difference to oxygen content difference (P(cv-a)CO2/C(a-cv)O2 ratio) and arterial lactatewere used as global tissue hypoperfusion indices.Results: A total of 126 mechanically ventilated patients [median age 61 (IQR 28) years, 74%males] were enrolled in the study. Fifty-four (42.9%) patients developed AKI. Crude ICUmortality was 27%. Median RRI value was 0.68 (0.1) in patients without AKI and 0.82 (0.07) inpatients with AKI, (p0.7, OR 17.7; 95%CI: 2.8-111.1, p=0.002). Thearea under the receiver-operating characteristic (AUC ROC) curve for AKI prediction by RRIwas 0.936.RRI was significantly correlated with both P(cv-a)CO2/C(a-cv)O2 ratio and arteriallactate, r=0.64, p0.7, OR 17.7; 95%CI: 2.8-111.1, p=0.002). Η καμπύλη AUC ROC για τηνπρόβλεψη ΟΝΒ με τον δείκτη RRI ήταν 0.936. Ο δείκτης RRI συσχετίζεται σημαντικά τόσο μετο λόγο P(cv-a)CO2/C(a-cv)O2 όσο και με το γαλακτικό, r=0.64, p<0.0001 και στις δύο περιπτώσεις.Ο συνδυασμός RRI και P(cv-a)CO2)/(C(a-cv)O2 σχετίζεται καλύτερα με την κλινική έκβαση σε σχέσημε τον RRI μόνο (AUC ROC 0.83 έναντι 0.749, αντίστοιχα).Συμπέρασμα: Στους βαρέως πάσχοντες ασθενείς η τιμή του δείκτη RRI κατά την εισαγωγή στηΜΕΘ αποτελεσματικά μπορεί να εντοπίσει τους ασθενείς με υψηλή πιθανότητα εμφάνισης ΟΝΒκαι συσχετίζεται ικανοποιητικά με παραμέτρους γενικευμένης ιστικής υποάρδευσης.Επιπροσθέτως, ο συνδυασμός των παραπάνω δεικτών είναι πιο αξιόπιστος στην πρόβλεψητης κλινικής έκβασης των ασθενών στη ΜΕΘ

Ο ρόλος της υπερηχογραφικής μελέτης της νεφρικής λειτουργίας στην πρόγνωση της νεφρικής βλάβης στους βαρέως πάσχοντες ασθενείς

Σκοπός: Nα διερευνήσουμε την αποτελεσματικότητα του δείκτη renal resistive index (RRI)στην πρόβλεψη της οξείας νεφρικής βλάβης (ΟΝΒ) και της σχέσης που θα μπορούσε να έχειμε παραμέτρους ιστικής υποάρδευσης στους βαρέως πάσχοντες ασθενείς της μονάδαςεντατικής θεραπείας (ΜΕΘ). Η σχέση των παραπάνω δεικτών με την κλινική έκβαση τωνασθενών ήταν δευτερεύον καταληκτικό σημείο.Μέθοδος: Σε όλους τους ασθενείς που εισήχθησαν διαδοχικά στη ΜΕΘ και είχαν ανάγκημηχανικού αερισμού, μετρήθηκε ο δείκτης RRI εντός 24 ωρών από την εισαγωγή. Ο λόγοςP(cv-a)CO2 / C(a-cv)O2 και το γαλακτικό οξύ του αρτηριακού αίματος χρησιμοποιήθηκαν ωςδείκτες γενικευμένης ιστικής υποξίας.Αποτελέσματα: Συνολικά μελετήθηκαν 126 ασθενείς υπό μηχανική υποστήριξη της αναπνοής[διάμεσος ηλικία 61 (IQR 28) έτη, 74% άρρεν φύλο]. Σαράντα τέσσερις (42.9%) ασθενείςανέπτυξαν ΟΝΒ. Η θνητότητα εντός ΜΕΘ ήταν 27%. Η διάμεσος τιμή RRI ήταν 0.68 (0.1) στουςασθενείς χωρίς ΟΝΒ και 0.82 (0.07) στους ασθενείς με ΟΝΒ , p&lt;0.001. Στην πολυπαραγοντικήλογιστική παλινδρόμηση ο δείκτης RRI αναδείχθηκε ως ανεξάρτητος παράγοντας πρόβλεψηςΟΝΒ ( για RRI&gt;0.7, OR 17.7; 95%CI: 2.8-111.1, p=0.002). Η καμπύλη AUC ROC για τηνπρόβλεψη ΟΝΒ με τον δείκτη RRI ήταν 0.936. Ο δείκτης RRI συσχετίζεται σημαντικά τόσο μετο λόγο P(cv-a)CO2/C(a-cv)O2 όσο και με το γαλακτικό, r=0.64, p&lt;0.0001 και στις δύο περιπτώσεις.Ο συνδυασμός RRI και P(cv-a)CO2)/(C(a-cv)O2 σχετίζεται καλύτερα με την κλινική έκβαση σε σχέσημε τον RRI μόνο (AUC ROC 0.83 έναντι 0.749, αντίστοιχα).Συμπέρασμα: Στους βαρέως πάσχοντες ασθενείς η τιμή του δείκτη RRI κατά την εισαγωγή στηΜΕΘ αποτελεσματικά μπορεί να εντοπίσει τους ασθενείς με υψηλή πιθανότητα εμφάνισης ΟΝΒκαι συσχετίζεται ικανοποιητικά με παραμέτρους γενικευμένης ιστικής υποάρδευσης.Επιπροσθέτως, ο συνδυασμός των παραπάνω δεικτών είναι πιο αξιόπιστος στην πρόβλεψητης κλινικής έκβασης των ασθενών στη ΜΕΘ.Purpose: To investigate the effectiveness of renal resistive index (RRI) in predicting acutekidney injury (AKI) development and the relationship between RRI and tissue hypoperfusionindices in mechanically ventilated intensive care unit (ICU) patients. The association of RRIand hypoperfusion indices with clinical outcome was a secondary aim.Methods: In consecutively admitted patients requiring mechanical ventilation, RRI wasmeasured within 24 hours after admission. The central venous-arterial carbon dioxide partialpressure difference to oxygen content difference (P(cv-a)CO2/C(a-cv)O2 ratio) and arterial lactatewere used as global tissue hypoperfusion indices.Results: A total of 126 mechanically ventilated patients [median age 61 (IQR 28) years, 74%males] were enrolled in the study. Fifty-four (42.9%) patients developed AKI. Crude ICUmortality was 27%. Median RRI value was 0.68 (0.1) in patients without AKI and 0.82 (0.07) inpatients with AKI, (p&lt;0.001). Multivariate logistic regression revealed that RRI was anindependent factor for AKI prediction (for RRI&gt;0.7, OR 17.7; 95%CI: 2.8-111.1, p=0.002). Thearea under the receiver-operating characteristic (AUC ROC) curve for AKI prediction by RRIwas 0.936.RRI was significantly correlated with both P(cv-a)CO2/C(a-cv)O2 ratio and arteriallactate, r=0.64, p&lt;0.0001 in both cases. The combination of RRI with P(cv-a)CO2)/(C(a-cv)O2 ratiowas better associated with the clinical outcome than RRI alone (AUC ROC 0.83 vs 0.749,respectively).Conclusions: In critically ill mechanically ventilated patients, RRI at ICU admission effectivelyidentifies the subset of high-risk patients for AKI development and correlates with global tissuehypoperfusion indices. In addition, RRI in combination with tissue perfusion estimation is morevaluable in predicting clinical outcome than RRI alone

Elective cancer surgery in COVID-19-free surgical pathways during the SARS-CoV-2 pandemic : an international, multicenter, comparative cohort study

PURPOSE As cancer surgery restarts after the first COVID-19 wave, health care providers urgently require data to determine where elective surgery is best performed. This study aimed to determine whether COVID-19-free surgical pathways were associated with lower postoperative pulmonary complication rates compared with hospitals with no defined pathway. PATIENTS AND METHODS This international, multicenter cohort study included patients who underwent elective surgery for 10 solid cancer types without preoperative suspicion of SARS-CoV-2. Participating hospitals included patients from local emergence of SARS-CoV-2 until April 19, 2020. At the time of surgery, hospitals were defined as having a COVID-19-free surgical pathway (complete segregation of the operating theater, critical care, and inpatient ward areas) or no defined pathway (incomplete or no segregation, areas shared with patients with COVID-19). The primary outcome was 30-day postoperative pulmonary complications (pneumonia, acute respiratory distress syndrome, unexpected ventilation). RESULTS Of 9,171 patients from 447 hospitals in 55 countries, 2,481 were operated on in COVID-19-free surgical pathways. Patients who underwent surgery within COVID-19-free surgical pathways were younger with fewer comorbidities than those in hospitals with no defined pathway but with similar proportions of major surgery. After adjustment, pulmonary complication rates were lower with COVID-19-free surgical pathways (2.2% v 4.9%; adjusted odds ratio [aOR], 0.62; 95% CI, 0.44 to 0.86). This was consistent in sensitivity analyses for low-risk patients (American Society of Anesthesiologists grade 1/2), propensity score-matched models, and patients with negative SARS-CoV-2 preoperative tests. The postoperative SARS-CoV-2 infection rate was also lower in COVID-19-free surgical pathways (2.1% v 3.6%; aOR, 0.53; 95% CI, 0.36 to 0.76). CONCLUSION Within available resources, dedicated COVID-19-free surgical pathways should be established to provide safe elective cancer surgery during current and before future SARS-CoV-2 outbreaks