Introduction

Very often, the editors responsible for collections of articles will statethat they have joined originally disparate contributions into coherentpublications that resemble single-author books. Put differently, theseeditors claim to have established strong connections between the piecesentrusted to them by individual authors. Often these editors will go so faras to rename the articles at issue, now calling them ‘chapters’. By contrast,the present collection is consciously eclectic, and the editor does not aimat presenting the eight articles appearing here as parts of a unified whole.Rather, I hope that readers will be able to visualise, at least in part, thediversity of approaches to pre-1850s Ottoman social history as practicedtoday. Moreover, this collection should make visible some trends thatmay be relevant for the future, the historians at issue—with the exceptionof the present author—being either young scholars or else in mid-career.2-s2.0-8507733940

A cultural history of the Ottomans: the imperial elite and its artefacts

Açık Kitap, Açık Medeniyet Gazetesinin ekidir.The Ottoman Empire was more than a center of military and economic activity; it was a vivid and fl ourishing cultural realm. The artefacts and objects remaining from all corners of this vast empire tell us a great deal about the everyday concerns of the Ottomans. In this book, Suraiya Faroqhi, Professor of History at Ibn Haldun University and a leading historian on the Ottoman Empire, has selected the most revealing, surprising essential reading for all students of the Ottoman Empire and its material culture. Christine Woodhead, from the University of Durham, thinks that “Suraiya Faroqhi takes the reader on a journey of discovery: whether in the shape of a crown, a tent, a rosewater bottle, a pistol, or a coff ee cup, artefacts are here used to narrate a new cultural history of the Ottoman empire. With unique erudition and fl air, Faroqhi combines bold interpretations and intimate and littleknown stories. The Ottoman elites, as if by magic, become alive.

Making things to serve sultans, viziers and army commanders (1450-1800)

Ottoman documents on manufactures for court and army concentrate on governmental initiatives. However, the time has come to view these branches of production in a broader, comparative perspective, focusing on the demands of the sultan’s officials and the actions of skilled persons working for the apparatus of empire. As for the production of military hardware, the demands of eighteenthcentury warfare fell most heavily on the more prosperous workshops; and the lack of working capital became a permanent worry after the Russo- Ottoman war of 1768–74. However, until about 1750, the sultans’ military machine was still ahead of the Russians in the supply of armaments and foodstuffs. Technology and the lack of manufacturing skills, thus, were not at issue when Ottoman armies suffered defeat.WOS:0004322777000032-s2.0-8504256089

An Ottoman gentleman observing İzmir at a time of change: Evliya Çelebi on the Road, 1670-1

Izmir was the ‘mushroom city’ of the seventeenth-century Ottoman world: while a small town in the late 1500s, by the end of the seventeenth century, the city may have been home to nearly 90,000 people. If realistic, this figure would mean that by the late 1600s, Izmir probably surpassed Bursa and belonged to the major cities of the empire. This increase is even more remarkable as the Ottoman central authorities certainly did not promote migration into the cities: on the other hand, before the mid-twentieth century newcomers from the countryside probably were a condition sine qua non for rapid urban growth. Ever since the 1990s, historians have tried to identify the reasons for Izmir’s dramatic expansion

Urban Development In Ottoman Anatolia: 16-17th Centuries

Publisher's Versio

Osmanlılar: Kültürel tarih

Osmanlı İmparatorluğu, askeri ve ekonomik faaliyetlerin merkezi olmanın ötesinde canlı ve gelişen bir kültürel alanı da bünyesinde barındırıyordu. Önemli bir Osmanlı tarihçisi olan Suraiya Faroqhi, Osmanlı'nın pek de bilinmeyen kültürel ve sanatsal dünyasını aydınlatan maddi kültür kalıntılarının en şaşırtıcı ve en çarpıcı örneklerini inceliyor ve bu örnekler üzerinden Osmanlı'daki kültürel hayat hakkında önemli toplumsal, politik ve ekonomik sonuçlara varıyor. Faroqhi'nin gerçekleştirdiği titiz çalışma, Osmanlı toplumunda ticaret, toplumsal cinsiyet ve sosyo-politik statü gibi pek çok konu hakkında daha fazla bilgi edinmemizi sağlarken, bir yandan da Osmanlıların gündelik hayatının çeşitliliği ve renkliliğine çarğıcı bir pencere açıyor ve Osmanlı dönemine ait kültürü gözler önüne seriyor

Suraiya Faroqhi: 15-16 yaşından beri tarihçi olmak istiyordum

İbn Haldun Üniversitesi’nin Tarih Bölümü kadrosuna katılan dünyaca saygın Tarih Profesörü Suraiya Faroqhi’ye Açık Medeniyet Gazetesi olarak hem hoş geldiniz dedik hem de kendisiyle bu keyifli röportajı gerçekleştirdik. Suraiya Faroqhi, Alman bir anne ve Hint Müslümanı bir hekim babanın çocuğu olarak 1941’de Almanya’nın Berlin şehrinde doğdu. Hamburg Üniversitesi’nde okurken öğrenci değişim programı çerçevesinde İstanbul Üniversitesi’ne devam etti. 1962 yılında İstanbul’a gelen Faroqhi, burada Ömer Lütfi Barkan’ın öğrencisi oldu, yüksek lisans tezini Hamburg’da tamamladı. 1968-1970 yılları arasında Bloomington Üniversitesi’nde İngilizce dil eğitimi aldı. Tez çalışmasını tamamladıktan sonra 1971 yılında Ortadoğu Teknik Üniversitesi’nde İngilizce öğretmenliği yapmaya başladı. İktisadi ve sosyal tarih üzerine çalışan Faroqhi, 1980 yılında biri Almanya’da, diğeri Türkiye’de olmak üzere iki doçentlik tezi hazırladı. 1986 yılında profesör oldu. 1987 yılında emekli olan Suraiya Faroqhi, Münih Ludwig Maximillan Üniversitesi’ne gitti. Buradan da 2005 yılında emekli olan Faroqhi, tekrar İstanbul’a döndü ve Bilgi Üniversitesi’nde dersler vermeye başladı ve Emeritus unvanı aldı. 2017 yılında İbn Haldun Üniversitesi’nin tarih bölümü kadrosuna geçti