"Omen" bariazioan

Artikulu honetan "omen" partikularen distribuzioa deskribatzen eta aztertzen saiatu gara, erdialde eta ekialdeko hizkeretan erakusten duen bariazioa aintzat hartuz. Bariazio horren azterketak hiru egitura desberdin erakutsian jartzen ditu: bata, erdialdeko hizkeretan bereziki ordezkatua dena, zeinetan "omen" moduzko partikula bat den, sintaxi aldetik buru bat dena; beste bat, ekialdeko hizkerek bakarrik erakusten dutena, zeinetan "omen" esan-entzunezko ebidentzia adierazten duen elementu konplexu bat baita, perpausaren gune izendatu batzuetan ager daitekeena. Gune horiek amankomuneko ezaugarri semantikoa dute: guztiak ere proposizio bat argumentu gisa har dezaketen operadoreak lexikalizatzen dituzten kategoria funtzionalak dira, hala nola polaritatea, modua, edota zeharkako diskurtsuari ahalbidetzen dutenak. "Omen" partikulak azkenik, ebidentzialitatea izendatuki kodetzen duen proiektzio funtzional bat gauza dezake, edo horrelako proiektzio baten espezifikatzaile izan. Bariazioaren emaitza hauek esan-entzunezko ebidentzialitatearen ikuspegi jakin bat ematen digute: haren arabera, ebidentzialitatearen adierazpenak forma sintaktiko bat baino gehiago har dezake, modalitatearen adierazpenarekin nahas daitekeena kasu batzuetan, edo izenezko elementu konplexuen eta perpaus egituraren arteko harreman sintaktikoetarik erator daitekeena destetan. Esan-entzunezko ebidentzialitate sintaktikoa beraz, baldintza batzuen pean bakarrik ematen ahal da, baina ez baitezpada, ikuspegi zurrunagoek nahiko luketen bezala, gune sintaktiko bakar baten bitartez. Alde horretatik euskarazko "omen"-en baitako bariazioaren azterketak tipologiari eta sintaxi teoriari ekarpen bat ere egiten dio

"Omen" bariazioan

Artikulu honetan "omen" partikularen distribuzioa deskribatzen eta aztertzen saiatu gara, erdialde eta ekialdeko hizkeretan erakusten duen bariazioa aintzat hartuz. Bariazio horren azterketak hiru egitura desberdin erakutsian jartzen ditu: bata, erdialdeko hizkeretan bereziki ordezkatua dena, zeinetan "omen" moduzko partikula bat den, sintaxi aldetik buru bat dena; beste bat, ekialdeko hizkerek bakarrik erakusten dutena, zeinetan "omen" esan-entzunezko ebidentzia adierazten duen elementu konplexu bat baita, perpausaren gune izendatu batzuetan ager daitekeena. Gune horiek amankomuneko ezaugarri semantikoa dute: guztiak ere proposizio bat argumentu gisa har dezaketen operadoreak lexikalizatzen dituzten kategoria funtzionalak dira, hala nola polaritatea, modua, edota zeharkako diskurtsuari ahalbidetzen dutenak. "Omen" partikulak azkenik, ebidentzialitatea izendatuki kodetzen duen proiektzio funtzional bat gauza dezake, edo horrelako proiektzio baten espezifikatzaile izan. Bariazioaren emaitza hauek esan-entzunezko ebidentzialitatearen ikuspegi jakin bat ematen digute: haren arabera, ebidentzialitatearen adierazpenak forma sintaktiko bat baino gehiago har dezake, modalitatearen adierazpenarekin nahas daitekeena kasu batzuetan, edo izenezko elementu konplexuen eta perpaus egituraren arteko harreman sintaktikoetarik erator daitekeena destetan. Esan-entzunezko ebidentzialitate sintaktikoa beraz, baldintza batzuen pean bakarrik ematen ahal da, baina ez baitezpada, ikuspegi zurrunagoek nahiko luketen bezala, gune sintaktiko bakar baten bitartez. Alde horretatik euskarazko "omen"-en baitako bariazioaren azterketak tipologiari eta sintaxi teoriari ekarpen bat ere egiten dio

NZ-bait izenordain zehaztugabeen jatorriaz

International audienc

Liburu ikertzea : Xabier Artiagoitia "Hatsarreak eta parametroak lantzen"

International audienc

NZ-bait izenordain zehaztugabeen jatorriaz

International audienc

Basque Primary Adpositions from a Clausal Perspective

I would like to acknowledge financial support from the projects Ministerio de Ciencia e Innovación, FFI2011-29218, (INTERSYNSEM), and Ministerio de Economía y Competitividad FFI2011-26906, as well as to the network Basquedisyn (supported by the Basque Government) and the UFI UPV/EHU UFI11/14. I am thankful to an anonymous reviewer for a very rich review of the draft, as well as to the audience of the 2011 Colloquium on Generative Grammar, held in Barcelona, and to the research colleagues at the lab IKER (UMR5478) in Bayonne, for repeated input along the years. All errors are mine.This paper has as its aim to account for an intriguing asymmetry in the domain of primary adpositions in Basque, whereby locatives seem to take a DP ground, whereas the rest of the spatial affixes require a bare nominal ground. I argue that the purported determiner heading the complement of the locative suffix is actually an allomorph of the ergative suffix, and I provide an explanation for why an independent case marker should occur precisely in locative adpositional phrases in Basque, but not in the rest of spatial cases. This explanation requires in turn reconsidering much of the well-established syntactic conclusions on which the traditional analysis of adpositional phrases in Basque rests. In this process, I develop the idea, first suggested by Koopman (2000), that adpositional phrases should be analyzed in close parallelism to the syntax of clauses. Micro-syntactic differences across dialects provide some of the crucial evidence for the proposal.L'objectiu d'aquest article és explicar una interessant asimetria detectada en el conjunt d'adposicions primàries del basc: mentre la resta d'afixos espacials s'adjunten a bases nominals escarides, les adposicions locatives semblen requerir un SD. Defenso que el pressumpte determinant que encapçala el complement del sufix locatiu és en realitat un al·lomorf del sufix ergatiu, i proporciono una explicació de per què es necessita un marcador independent de cas en aquests sintagmes adposicionals, però no en la resta de construccions espacials. L'explicació porta a reconsiderar gran part de les conclusions sintàctiques establertes sobre les quals es fonamenten les anàlisis tradicionals de les adposicions del basc. Per fer-ho, desenvolupo la idea original de Koopman (2000) que cal analitzar els sintagmes amb adposicions mantenint un paral·lelisme estricte amb la sintaxi oracional. Les diferències microsintàctiques entre els dialectes proporcionen algunes de les proves crucials de la proposta

Laguntzailea aditz sintetiko gisa ekialdeko hizkeretan

International audienceErdialdeko eta mendebaldeko euskalkiek ez bezala, ekialdekoek 1 NZ-hitz/Galdegai Laguntzaile hurrenkerak onesten dituzte. Lan honetan erakutsi nahi nuke hurrenkera hori berez aditz sintetikoekin posible dela egun euskararen aldaera guzietan, eta XVI eta XVIII. mende bitarteko mendebaldeko testu zaharretan ongi lekukotua dela laguntzaileentzat. Aditz sintetikoek, euskarazko beste aditz forma jokatuekin alderatzen baditugu, erro lexikodun aditz klase bakarra osatzen dute. Hipotesirik sinpleena ekialdeko laguntzaileari buruz, da aukeran hizkera horietako laguntzaile jokatuak erro lexiko baten jabe izan daitezkeela, eta hala denean aditz sintetikoen portaera morfosintaktikoa erakusten dutela. Ekialdeko hizkeren ezaugarri berezi hau kontestu diakronikoan ezarri behar da. Euskarazko aditz forma analitikoak aditz biko egituretatik heldu dira, Mounholek (2006, 2008, 2011, 2013) erakutsi bezala. Iduriz, ekialdeko hizkerek adizki ezaugarri hondar bati eutsi diote beren laguntzaileetan, aditz sintetiko gisa emateko aukera gordeaz

Long Distance Agreement in substandard Basque

International audienc

Liburu ikertzea : Xabier Artiagoitia "Hatsarreak eta parametroak lantzen"

International audienc

Izen eta gertakarien gaineko kuantifikazioa

Euskararen zenbatzaile ahul gehienak (asko, gutxi, hainbat, zenbait, ugari, franko, e.a.) aditzarekin pluralean komunztatzeko aukera izateaz gain badute aditzarekin inolako komunztadurarik ez erakusteko aukera, beren interpretazio plurala gora-behera.Komunztaduragabeko kasuetan hirugarren pertsona singularreko komunztadura hartzen da.Kasuen analisi semantiko bat emateko asmoz, ondoko bi hipotesiak defendatuko ditugu:a. Zenbatzaile plural komunztaduragabeek aldi berean indibiduoen eta gertakari/egoeren gaineko zenbaketa egiten dute.b. Komunztadurarik erakusten ez duten zenbatzaileak homomorfismo deitu mekanismo edo baldintza semantikoaren (ikus Krifka 1989, 1990) bitartez interpretatzen dira