Confessor and penitent with bioethical problems

A confessor is not required to have special knowledge about bioethical issues. In these cases the confessor needs to discern the internal dispositions of the penitent; i.e., their repentance, conversion and the readiness to change. The minister of reconciliation needs to keep in mind that this sacrament was established for men and women who are sinners, and for this reason the confessor should receive penitents and assume their good will to be reconciled with the merciful God who is willing to be born in a humble heart. The attack on human life touches the very core of the human person. In this area there are no light or irrelevant issues and, therefore, the confessor dealing with this problem is in contact with life and death. God is always first in the sacrament of reconciliation. Let every confessor keep in mind that the confessional is not a torture chamber but the place where the penitent experiences God’s mercy and where they receive an invitation to change and to do good. The penitent should always hear the truth and receive the assurance of salvific love which, in a mysterious way, is at work in every human being independently of their shortcomings and shortfalls.bp prof. dr hab. ANDRZEJ DZIUBA – ur. 1950, od 2004 roku biskup diecezji łowickiej, profesor nauk teologicznych z zakresu teologii moralnej, pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Teologii Moralnej KUL i UKSW w Warszawie. W 2005 roku został dyrektorem Ośrodka Dokumentacji i Studiów nad Osobą i Nauczaniem Kardynała Stefana Wyszyńskiego UKSW w Warszawie. W strukturach Konferencji Episkopatu Polski objął funkcję przewodniczącego Rady Naukowej oraz Zespołu ds. Stypendiów Naukowych i Językowych. Jest członkiem Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Francji oraz Kościelnej Komisji Konkordatowej. Autor publikacji: "Dynamika wiary", "Orędzie moralne Jezusa Chrystusa", "Przesłanie społeczne Kardynała Stefana Wyszyńskiego", "Prymasa Polski", "Chrześcijaństwo a kultura", "Maltańska ikona Matki Bożej z Damaszku", "Kardynał Stefan Wyszyński".Uniwersytet Kardynała Stefan Wyszyńskiego w WarszawieAgbanou V. K., Le discours eschatologique de Matthieu 24-25: tradition et redaction, Paris 1983.Bosetti E., Il Figlio e i figli di Dio. Etica filiale nel Nuovo Testamento, „Rivista di Teologia Morale” 36:2004.Collange J.-F., De Jesus à Paul: L’éthique du Nouveau Testament, Geneve 1980.Di Pinto L., Amore e giustizia: il contributo specifico del vangelo di Matteo, [w:] Amore – Giustizia. Analisi semantica dei due termini e delle loro correlazioni nei testi biblici veterotestamentari e neotestamentari, G. De Gennaro (red.), L’Aquila 1980.Federici T., Temi biblici della penitenza, [w:] G. Pianazzi, A. M. Triacca, Valore e attualità del sacramento della penitenza, Zurich 1974.Feuillet A., Le caractere universel du jugement et la charite sans frontieres en Mt 25,31-46, „Nouvelle Revue Theologique” 102(1980).Franciszek, adhortacja apostolska Evangelii gaudium, Città del Vaticano 2013.Gnilka J., Il Vangelo di Matteo, t. 2, Brescia 1991.Gryglewicz F., Problem miłości w Nowym Testamencie, „Ruch Biblijny i Liturgiczny” 27(1974).Häring B., L’amour du Christ, notre Loi, Paris 1968.Jan Paweł II, adhortacja apostolska Reconciliatio et paenitentia, Città del Vaticano 1984.Jan Paweł II, ecyklika Evangelium vitae, Città del Vaticano 1995.Jan Paweł II, encyklika Veritatis splendor, Città del Vaticano 1993.Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja „Dignitas personae” dotycząca niektórych problemów bioetycznych, Città del Vaticano 2008.Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja o szacunku dla rodzącego się życia ludzkiego i o godności jego przekazywania „Donum vitae”, Città del Vaticano 1987.Kościół jest domem dla wszystkich, Papież Franciszek w rozmowie z A. Spadaro. Dom św. Marty. 19.08.2013, Przewodnik Katolicki – Dodatek).Nagórny J. K., Teologiczna interpretacja moralności Nowego Przymierza, Lublin 1989.Papieska Rada ds. Rodziny, Vademecum dla spowiedników o niektórych zagadnieniach moralnych dotyczących życia małżeńskiego, Città del Vaticano 1997.Schnackenburg R., Il Vangelo di Giovanni, t. 3. Brescia 1979.Tremblay R., Radicati e fondati nel Figlio. Contributi per una morale di tipo fifliale, Roma 1997.Tremblay R., Voi, luce dell mondo… La vita morale dei Cristiani: Dio fra gli uomini, Bologna 2003.Zamboni S., Odejście i powrót do domu Ojca: grzech i nawrócenie, [w:] R. Tremblay, S. Zamboni (red.), Synowie w Synu. Teologia moralna fundamentalna, Warszawa 2009.87-9614/2879

Milena Kindziuk, Historyczne i polityczne aspekty komunikacji społecznej prymasa Józefa Glempa w okresie przełomu w Polsce w latach 1981–1992, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa 2019, ss. 640, ISBN 978-83-8098-549-0

Prezentowane opracowanie jest jeszcze jedną próbą pochylenia się nad życiem i działalnością kard. Józefa Glempa, arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego i warszawskiego, Prymasa Polski. Tutaj jednak to koncentracja wokół szczegółowego zagadnienia dość precyzyjnie zakreślonego w tytule książki. Zawiera on wiele ciekawych elementów uszczegółowiających podejmowaną tematyką. Historia, polityka, komunikacja społeczna i prymasostwo to wielki konglomerat choćby tych zagadnień, a jednocześnie dochodzi tutaj także i wiele innych. Jak te kategorie poznawcze dostrzec, spotkać, poznać i połączyć, mając na względzie zwłaszcza ich wielorakie relacje jednokierunkowe oraz zwrotne

Johnathan SACHS, Not in God’s Name. Confronting Religious Violence, Schocken Books, New York 2015, ss. X + 305.

recenzj

Eklezjalne znamiona życia konsekrowanego

Consecrated Life means surrendering one’s life to God’s ministry for the good of the Church. It is important to notice the ecclesiastical dimension of this way of life. Consecration defines the proper place of the consecrated person in the community of the Church. Through the very act of consecration, one dedicates one’s life to the Church and expresses willingness to perform the ministry according Christ’s example, who was consecrated by the Father and sent to carry out His will. This call is also the mission of the Church in the world, in the spirit of the radical life of evangelical counsels. This consecration aims at the greater glory of God, at the building of the Church and at the salvation of the world, with the desire to attain perfect life in God’s kingdom.The Church has always very highly respected consecrated life – it refers both to the past and to the future and is always directed to the future. Consecrated people carry out multiple and various ministries endowed with graces from above to build the Church. Consecrated life is part of the very structure of the Church. This kind of life has in the Church its source and its existence, and it exists for the good of the Church. Being from the Church and in the Church, consecrated people are called to live in the spirit of community, expressed in Latin ad “sentire cum Ecclesia” (to think and feel with the Church).Życie konsekrowane to oddanie swego życia na służbę Bogu dla dobra Kościoła. Dlatego ważne jest dostrzeganie eklezjalnego znamienia tej drogi życiowej. To konsekracja określa właściwe miejsce osób konsekrowanych we wspólnocie Kościoła. Przez profesję osoba konsekrowana poświęca się Kościołowi, zobowiązując się do ochotnej służby na wzór Chrystusa, konsekrowanego przez Ojca i posłanego, aby spełnić misję. To powołanie jest także misją Kościoła w świecie, w duchu radykalizmu rad ewangelicznych. To poświęcenie dla chwały Boga, budowanie Kościoła i zbawienia świata z jedoczesnym pragnieniem osiągnięcia doskonałej miłości w służbie Królestwa Bożego.Kościół święty zawsze i z uznaniem patrzy na doniosłość życia konsekrowanego. Dotyczy to zarówno przeszłości, jak i teraźniejszości, a jednocześnie także nadziei ku przyszłości. To nie tylko dzieła i znaki posługi, ale przede wszystkim współtworzenie Kościoła, w ramach trzech stanów. To jest de facto współkonstytuowanie Kościoła, bo życie konsekrowane przynależy do jego struktury. Ma w nim źródło, istnienie i ostatecznie jest dla Kościoła. Będąc z Kościoła, w Kościele i dla Kościoła stan życia konsekrowanego powołany jest do życia duchowością komunii „sentire cum Ecclesia”

Papież świadkiem Chrystusa

Biblical tradition referring to Cephas very clearly points out that already as Peter he was established the Rock of the Church. One of his tasks was to strengthen his brothers in faith and in the fidelity to the witness which one takes upon themselves while accepting faith. This was Peter – the oldest has it – who became the first witness to Christ’s resurrection. His fidelity, despite some difficulties, found its fulfillment in the witness of his martyrdom in Rome. It is clear, that Peter’s enduring office has exclusively religious sense. Peter’s successor has to give witness to the unity of faith and of the Church. However, the most important is Peter’s witness as the follower of Christ. The task of strengthening in faith assumes – at present - a call to ecumenism. The whole Peter’s ministry is duty of love. This witness is not free from suffering and from the dimension of martyrdom.Biblical tradition referring to Cephas very clearly points out that already as Peter he was established the Rock of the Church. One of his tasks was to strengthen his brothers in faith and in the fidelity to the witness which one takes upon themselves while accepting faith. This was Peter – the oldest has it – who became the first witness to Christ’s resurrection. His fidelity, despite some difficulties, found its fulfillment in the witness of his martyrdom in Rome. It is clear, that Peter’s enduring office has exclusively religious sense. Peter’s successor has to give witness to the unity of faith and of the Church. However, the most important is Peter’s witness as the follower of Christ. The task of strengthening in faith assumes – at present - a call to ecumenism. The whole Peter’s ministry is duty of love. This witness is not free from suffering and from the dimension of martyrdom.Tradycja biblijna odnosząca się do Kefasa bardzo jasno wykazuje, że już jako Piotr został on ustanowiony Skałą Kościoła. Jednym z jego zadań było umacniać braci w wierze i w wierności świadectwu, które każdy podejmuje w chwili przyjęcia wiary. Taki był Piotr, który został pierwszym świadkiem zmartwychwstania Chrystusa. Jego wierność, wbrew pewnym trudnościom, znalazła swe spełnienie w świadectwie jego męczeństwa w Rzymie. Jest rzeczą wiadomą, że nieprzemijający urząd piotrowy ma wyłącznie religijny wymiar. Następca Piotra ma za zadanie dać świadectwo jedności wiary, jak i jedności Kościoła. Jednak najważniejszym świadectwem Piotra jest bycie uczniem Chrystusa. Zadanie umacniania w wierze zakłada współcześnie wezwanie do ekumenizmu. Cała posługa Piotra jest służbą miłości. To świadectwo nie jest wolne od cierpienia i wymiaru męczeństwa

Alfonso Lopez Trujillo, Familia, vida y evangelizacion, Editorial Verbo Divino, Estella (Navarra) 2000, ss. XXIV + 604

291-29