The effects of carotid artery stenting on short-term clinical outcomes and evaluation of restenosis

Objectives: Data on restenosis and long-term outcomes of carotid stenting are limited. The aim of this study was to investigate cardiovascular effects of carotid stenting on clinical outcome and restenosis in patients with symptomatic severe carotid artery stenosis.Materials and methods: Twenty patients (mean age: 68±7 years, 11 male) who have been decided to perform stenting in joint Committee of Cardiology, Cardiovascular Surgery and Neurology Clinics were included.Patients were evaluated both clinically and Doppler ultrasonographically for frequency of cardiovascular events and restenosis. Restenosis is defined as the reapperance of stenosis with a diameter reduction of ≥%50 with peak systolic velocity higher than 224 cm/s.Results: Comorbidities in patients were; coronary artery disease in 14, peripheral artery disease in three, and both chronic renal failure and congestive heart failure in two. Stent diameters were ranged from 6 to 8 mm, and stent lengths were 30 and 40 mm. During the procedure 5 patients had predilatation and 19 had postdilatation. None of the patients had >%30 resudial stenosis after the procedure. All procedures were technically successful. After the procedure only one transient ischemic attack was seen. There were no restenosis, myocardial infarction, death or stroke at 30th day end of the first year of follow up. Diabetes and heart failure were found as predictors for restenosis.Conclusion: In highly selected cases, carotid artery stenting is an effective and safe method in the short term. Restenosis did not seem to be a restricting problem for the success of carotid artery stentin

Impact of opioid-free analgesia on pain severity and patient satisfaction after discharge from surgery: multispecialty, prospective cohort study in 25 countries

Background: Balancing opioid stewardship and the need for adequate analgesia following discharge after surgery is challenging. This study aimed to compare the outcomes for patients discharged with opioid versus opioid-free analgesia after common surgical procedures.Methods: This international, multicentre, prospective cohort study collected data from patients undergoing common acute and elective general surgical, urological, gynaecological, and orthopaedic procedures. The primary outcomes were patient-reported time in severe pain measured on a numerical analogue scale from 0 to 100% and patient-reported satisfaction with pain relief during the first week following discharge. Data were collected by in-hospital chart review and patient telephone interview 1 week after discharge.Results: The study recruited 4273 patients from 144 centres in 25 countries; 1311 patients (30.7%) were prescribed opioid analgesia at discharge. Patients reported being in severe pain for 10 (i.q.r. 1-30)% of the first week after discharge and rated satisfaction with analgesia as 90 (i.q.r. 80-100) of 100. After adjustment for confounders, opioid analgesia on discharge was independently associated with increased pain severity (risk ratio 1.52, 95% c.i. 1.31 to 1.76; P < 0.001) and re-presentation to healthcare providers owing to side-effects of medication (OR 2.38, 95% c.i. 1.36 to 4.17; P = 0.004), but not with satisfaction with analgesia (beta coefficient 0.92, 95% c.i. -1.52 to 3.36; P = 0.468) compared with opioid-free analgesia. Although opioid prescribing varied greatly between high-income and low- and middle-income countries, patient-reported outcomes did not.Conclusion: Opioid analgesia prescription on surgical discharge is associated with a higher risk of re-presentation owing to side-effects of medication and increased patient-reported pain, but not with changes in patient-reported satisfaction. Opioid-free discharge analgesia should be adopted routinely

Sol kalp yetersizliğinde levosimendan'ın ekokardiyografik göstergeler ve klinik sonlanımlar üzerine etkisi

Bu tezin, veri tabanı üzerinden yayınlanma izni bulunmamaktadır. Yayınlanma izni olmayan tezlerin basılı kopyalarına Üniversite kütüphaneniz aracılığıyla (TÜBESS üzerinden) erişebilirsiniz.ÖZET Amaç:Levosimendan iskemik ve dilate kardiyomiyopatili olgularda klinik ve hemodinamik açıdan konvansiyonel pozitif inotroplara üstünlüğü gösterilmiş yeni bir inodilatör ajandır. Bu çalışmada temel olarak NYHA lll-IV KY hastalarında levosimendan ile elde edilen semptomatik iyileşmenin ekokardiyografik göstergelerle desteklenip desteklenmediği ve levosimendan'ın hastane içi ve taburculuk sonrası altı aylık izlem süresinde mortalite ve morbiditeye etkisi araştırılmıştır. Yöntem: Çalışmaya sol ventrikül EF %40, NYHA lll-IV kalp yetersizliği semptomları olan, sinüs ritimli, digoxin veya diğer parenteral pozitif inotrop verilmeyen kronik sol kalp yetersizliğinin akut dekompanzasyonu ile başvuran olgular alındı. Bir gruba levosimendan (12-24 pg/kg yükleme, 0,1 pg/kg/dk infüzyon, 30 hasta, yaş ort.: 64±10, %63'ü erkek) diğer gruba ise kontrol grubu olarak dobutamin (5-10 ug/kg/dk infüzyon, 32 hasta, yaş ort.: 66±8, %54'ü erkek) verildi, ilaç başlanmadan önce ve ilaç başlandıktan 24 saat sonra transtorasik ekokardiyografik inceleme yapıldı. Ekokardiyografide sol ventrikülün EF'si, doku Doppler'i ile mitral kapak lateral anulus pik Sm dalga velositesi, sol ventrikülün diyastolik fonksiyon göstergeleri (E, A dalga velositeleri, E/A oranı, deselerasyon zamanı, izovolümetrik relaksasyon zamanı, mitral lateral anulus Em, Am dalga velositeleri, E/Em oranı), sağ ventrikül doku Doppler'i (E', S'), sistolik pulmoner arter basıncı, sol atriyum fonksiyonları (aktif boşalma fraksiyonu, pasif boşalma fraksiyonu, rezervuar volüm, strok volüm) değerlendirildi. Klinik olarak ise hastanede yatış süresi, rehospitalizasyon sıklığı, taburculuktan rehospitalizasyona kadar geçen süre ve kardiyovasküler mortalite oranları karşılaştırıldı. Bulgular: ilaç öncesi bazal ekokardiyografik ölçümler açısından iki grup arasında fark yoktu, ilaç bitiminde sol ventrikülün sistolik fonksiyonlarında levosimendan grubunda anlamlı iyileşme saptandı. Sol ventrikül EF'si (% 3,5+1,7'ye karşılık % 2,4±1,4, p=0,04) ve Sm (3,9±0,4 cm/sn'ye karşılık 0,3±0,2, p=0,001) dalga velositesindeki artış levosimendan grubunda daha fazlaydı, ilaç sonrası ölçümlerde levosimendan grubunda, E/A (- 0,9±0,7'ye karşılık 0,3±0,8, p=0,02) ve E/Em (-5,4±2,7'ye karşılık -0,4±3,0, p=0,03) oranları anlamlı olarak daha fazla azalırken sol ventrikülün doku Doppler'i ile ölçülen Em (1,2±1,0 cm/sn'ye karşılık -0,4±1,2 cm/sn, p=0,01) ve mitral akım A dalga velositeleri (18,3±7,7 cm/sn'ye karşılık -2,5±8,8 cm/sn, p=0,001) de daha fazla artış göstermiştir, iki grup arasında ilaç sonrası E dalga velositesi, DZ, İVRZ'deki değişim açısından anlamlı fark saptanmamıştır. Sol atriyal fonksiyonlardan ABF (0,14±0,09'a karşılık 0,01±0,005, p=0,001), PBF (0,09±0,04'e karşılık 0±0,003, p= 0,02), RF (0,15±0,04'e karşılık 35ÖZET Amaç:Levosimendan iskemik ve dilate kardiyomiyopatili olgularda klinik ve hemodinamik açıdan konvansiyonel pozitif inotroplara üstünlüğü gösterilmiş yeni bir inodilatör ajandır. Bu çalışmada temel olarak NYHA lll-IV KY hastalarında levosimendan ile elde edilen semptomatik iyileşmenin ekokardiyografik göstergelerle desteklenip desteklenmediği ve levosimendan'ın hastane içi ve taburculuk sonrası altı aylık izlem süresinde mortalite ve morbiditeye etkisi araştırılmıştır. Yöntem: Çalışmaya sol ventrikül EF %40, NYHA lll-IV kalp yetersizliği semptomları olan, sinüs ritimli, digoxin veya diğer parenteral pozitif inotrop verilmeyen kronik sol kalp yetersizliğinin akut dekompanzasyonu ile başvuran olgular alındı. Bir gruba levosimendan (12-24 pg/kg yükleme, 0,1 pg/kg/dk infüzyon, 30 hasta, yaş ort.: 64±10, %63'ü erkek) diğer gruba ise kontrol grubu olarak dobutamin (5-10 ug/kg/dk infüzyon, 32 hasta, yaş ort.: 66±8, %54'ü erkek) verildi, ilaç başlanmadan önce ve ilaç başlandıktan 24 saat sonra transtorasik ekokardiyografik inceleme yapıldı. Ekokardiyografide sol ventrikülün EF'si, doku Doppler'i ile mitral kapak lateral anulus pik Sm dalga velositesi, sol ventrikülün diyastolik fonksiyon göstergeleri (E, A dalga velositeleri, E/A oranı, deselerasyon zamanı, izovolümetrik relaksasyon zamanı, mitral lateral anulus Em, Am dalga velositeleri, E/Em oranı), sağ ventrikül doku Doppler'i (E', S'), sistolik pulmoner arter basıncı, sol atriyum fonksiyonları (aktif boşalma fraksiyonu, pasif boşalma fraksiyonu, rezervuar volüm, strok volüm) değerlendirildi. Klinik olarak ise hastanede yatış süresi, rehospitalizasyon sıklığı, taburculuktan rehospitalizasyona kadar geçen süre ve kardiyovasküler mortalite oranları karşılaştırıldı. Bulgular: ilaç öncesi bazal ekokardiyografik ölçümler açısından iki grup arasında fark yoktu, ilaç bitiminde sol ventrikülün sistolik fonksiyonlarında levosimendan grubunda anlamlı iyileşme saptandı. Sol ventrikül EF'si (% 3,5+1,7'ye karşılık % 2,4±1,4, p=0,04) ve Sm (3,9±0,4 cm/sn'ye karşılık 0,3±0,2, p=0,001) dalga velositesindeki artış levosimendan grubunda daha fazlaydı, ilaç sonrası ölçümlerde levosimendan grubunda, E/A (- 0,9±0,7'ye karşılık 0,3±0,8, p=0,02) ve E/Em (-5,4±2,7'ye karşılık -0,4±3,0, p=0,03) oranları anlamlı olarak daha fazla azalırken sol ventrikülün doku Doppler'i ile ölçülen Em (1,2±1,0 cm/sn'ye karşılık -0,4±1,2 cm/sn, p=0,01) ve mitral akım A dalga velositeleri (18,3±7,7 cm/sn'ye karşılık -2,5±8,8 cm/sn, p=0,001) de daha fazla artış göstermiştir, iki grup arasında ilaç sonrası E dalga velositesi, DZ, İVRZ'deki değişim açısından anlamlı fark saptanmamıştır. Sol atriyal fonksiyonlardan ABF (0,14±0,09'a karşılık 0,01±0,005, p=0,001), PBF (0,09±0,04'e karşılık 0±0,003, p= 0,02), RF (0,15±0,04'e karşılık 3

Congenital left ventricular diverticulum as a cause of chest pain in an adult

WOS: 000249715600018PubMed ID: 1757293

A Case of Bioabsorbable Atrial Septal Closure Device Fracture Diagnosed by Transesophageal Echocardiography Just after Deployment

(Echocardiography 2010;27:E55-E56)

The effect of right conventional radial artery access site and left distal radial artery access site on quality of life in coronary angiography: Which route is more appropriate?

Objectives: There are not many studies comparing the right conventional and left distal radial (anatomical snuffbox) access in coronary angiography (CAG) or percutaneous coronary intervention (PCI) in terms of patient satisfaction and complications; therefore, in this study, we planned to compare these two approaches and determine the ideal radial access site for the patients. Patients and methods: A total of 120 patients (80 males, 40 females; mean age: 59.2±11.7 years; range, 18 to 90 years) who underwent CAG or PCI via the radial artery between February 2022 and April 2022 were included in the prospective observational study. The patients were divided into right conventional radial artery access (Group 1; n=68) and left distal radial artery (access (Group 2; n=52) groups. Results: The rate of minor bleeding was higher in the right conventional access group compared to the left distal access group (16.2% vs. 3.8%; p=0.031). Major bleeding, hand ischemia, and radial artery occlusion were not observed in the study population. The rate of patients who had pain that disrupts daily activities was statistically higher in Group 1 than in Group 2 (17.6% vs. 5.8%). The patients in Group 2 were more satisfied with the transradial CAG/PCI compared to Group 1 (94.3% vs. 66.2%; p=0.001). Conclusion: Left distal radial artery access from the anatomic snuffbox was a safer method than right conventional radial artery access for CAG or PCI. Patients were more satisfied with the left distal radial access than the right conventional radial access

Effect of Mean Platelet Volume on Postintervention Coronary Blood Flow in Patients with Chronic Stable Angina Pectoris

WOS: 000207738600007PubMed ID: 18316827Objectives. In our study we sought to determine whether mean platelet volume (MPV), measured on admission, could be used in determining decreased coronary blood flow (CBF) in stable coronary artery disease (CAD) patients after percutaneous coronary intervention (PCI). Background. Platelets play a crucial role in the pathophysiology of CAD. MPV reflects platelet function and activity. There are no reports regarding the effect of MPV on CBF in patients with stable CAD undergoing PCI. Methods. A total of 66 consecutive patients (mean age: 58 +/- 5 years, 74% male) with the diagnosis of stable CAD who were hospitalized for PCI were prospectively enrolled in our study. Coronary flow rates of all subjects were documented by corrected thrombolysis in myocardial infarction (TIMI) frame count (CTFC) for each major coronary artery before and after PCI. Blood samples for MPV estimation, platelet count and other laboratory data obtained on admission were measured on the day of the scheduled PCI. Patients were divided into two groups according to MPV levels measured on admission: 1) high MPV group and 2) normal MPV group. Results. A final TIMI 3 flow was achieved in all patients with no complications. Procedural characteristics of PCI, except left anterior descending artery intervention, were similar in the two groups. Patients with high MPV had significantly higher CTFC than those with a normal MPV (24 +/- 3 vs. 17 +/- 5; p = 0.001). The MPV correlated strongly with post-PCI CTFC (R = 0.625; p = 0.0001). Multiple logistic regression analysis showed that only MPV was an independent predictor of post-PCI CTFC after adjustment for baseline characteristics (OR 1.9, 95% CI 1.2-2.3; p = 0.001). Conclusions. MPV may be considered a useful hematological marker, allowing for early and easy identification of patients with stable CAD who are at a higher risk of post-PCI low-reflow